မမွန္တာေျပာ မဟုတ္တာလုပ္ေနၾကသည့္ အာဂဗမာမ်ား (အရွင္ဓမၼ)

တမ်ဳိးသားလုံး စိတ္ေကာင္းထားၾကပါမွ စစ္ကြ်န္ဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မည္။
တမ်ဳိးသားလုံး ညီၫြတ္ၾကပါမွ စစ္ကြ်န္ဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မည္။
တမ်ဳိးသားလုံး စည္းကမ္းရွိပါမွ စစ္ကြ်န္ဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မည္။
တမ်ဳိးသားလုံး ပညာတတ္ပါမွ စစ္ကြ်န္ဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္မည္။

လူတိုင္းသိ လူတိုင္းေျပာ လူတိုင္းက်င့္

အထက္ပါသေဘာတရားမ်ားကို လူတိုင္းသိၾကပါသည္။ ေလာကအလယ္သို႔ေရာက္စ ကေလး ငယ္မ်ားမွအစ ေသနယ္သုိ႔ တဖက္နင္းေနၾကရၿပီျဖစ္သည့္လူႀကီးမင္းတို႔အဆုံး၊ ဤသေဘာတရားကို သိၾကပါသည္။ အလႊာေပါင္းစုံ၊ အတန္းစားေပါင္းစုံသည္ အထက္ပါ ႐ိုးရွင္းသည့္ သေဘာသကန္ကို နားလည္ထားၾကပါသည္။ ျမန္မာတမ်ဳိးသားလုံး ထိုသေဘာ တရားကို နားလည္သေဘာေပါက္ၾကၿပီး လက္ခံအသိအမွတ္ျပဳၾကပါသည္။ အားတက္စရာ၊ အားကိုးစရာ အာဂဗမာမ်ားပါတကား။

ထိုေၾကာင့္ လူတိုင္းထိုသေဘာတရားကို ေဖာ္ထုတ္ၾကဘုိ႔ ႏႈိးေဆာ္ေနၾကသည္။ “ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ား စိတ္ေကာင္းထားၾကပါ၊ ညီၫြတ္ၾကပါ၊ စည္းကမ္းရွိၾကပါ၊ ပညာရွာၾကပါ၊ ” လမ္းေဘးေစ်းသည္၊ အုဋ္္ၾကားျမက္ေပါက္မွအစ နအဖစစ္အုပ္စု၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားအလယ္၊ ဘုရားလူႀကီး၊ မဟာသံဃနာယကအဆုံး ေ႐ႊႏႈတ္ဖ်ားတြင္ အထက္ပါ ေ႐ႊစကားမ်ားကို တြင္တြင္ၾကယ္ၾကယ္ သုံးျပဳေနလွ်က္ရွိၾကသည္။ ဝမ္းေျမာက္စရာ၊ ႏွစ္သက္ စရာ အာဂဗမာမ်ားပါတကား။

သုိ႔ေသာ္…

ဗမာ့ကေလးငယ္မ်ား ငတက္ျပားကေလးမ်ားျဖစ္ေနၾကၿပီး၊ ဗမာ့လူပ်ဳိေပါက္မ်ား ေဆးသမား၊ ဘိန္းသမားျဖစ္ေနၾကသည္။ သမီးပ်ဳိမ်ား ျပည့္တန္ဆာျဖစ္ေနၾကရၿပီး၊ သားပ်ဳိမ်ား ေလာင္းကစားဒိုင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္။ စီးပြားေရးသမားမ်ား စဥ္းလဲေနၾကၿပီး၊ ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ား ေဖာက္ျပားေနၾကသည္။ ဝန္းထမ္းမ်ား လာဘ္ေပးလာဘ္္ယူလုပ္ေနၾကၿပီး၊ အစိုးရဆို သူမ်ား ျခစားေနၾကသည္။ ေဂါပကမ်ား ခြက္ပုန္းေသာက္ေနၾကၿပီး၊ သံဃာေတာ္မ်ား အဂတိ လိုက္ေနၾကသည္။ ဝမ္းနည္းစရာ၊ စိတ္ပ်က္စရာ အာဂဗမာမ်ားပါတကား။

အက်င့္ဆိုးေတြ ျပင္ခ်ိန္တန္ျပီ

ဗမာတို႔သည္ စကားႂကြယ္သေလာက္ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ၊ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ၊ တီတီတာတာ၊ ပလီပလာ အင္မတန္မွပင္ ေျပာဆိုၾကၿပီး ၾကားရသူတိုင္း ဟဒယ႐ႊင္ၿပဳံး စိတ္ႏွလုံးထုံးေမြ႕ စရာပင္။ ကမၻာ့အေရး၊ ျမန္မာ့အေရး၊ သိပၸံအေၾကာင္း၊ နိဗၺာန္အေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ျဖင့္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ အဏၰဝါလႈိင္းလုံးႀကီးသဖြယ္ အပင့္အေျမွာက္၊ အေလွ်ာ့အတင္း၊ အေကြးအေကာက္၊ အနိမ့္အျမင့္တုိ႔ျဖင့္ အား႐ိုက္ၾက၊ ေလတိုက္ၾကသည္မွာလည္း တဝုန္းဝုန္း၊ တ႐ုန္း႐ုန္း။

တကယ့္ျဖစ္တည္မႈႏွင့္ အက်င့္ႀကံ၊ အျပဳအမူမ်ားၾကေတာ့ နံ႔သာဆီနွင့္ အီး၊ ေခြးခ်ီးႏွင့္ ေထာပတ္ကြာသလို မိုးႏွင့္ ေျမတမွ် ကြဲျပားျခားနားေနေတာ့သည္။ “ငါလုပ္သလို မလုပ္ၾကနဲ႔ ငါေျပာသလိုလုပ္” ဆိုသည့္ ေဖာက္ျပန္သည့္ စကားကို အသုံးခ်ေနၾကသည္မွာ မဟာ့မဟာ အမွား တခုပင္ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ေန႔အခါ အမ်ားေရွ႕တြင္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး “အေမနဲ႔ သား” ယဥ္ေက်းျပၿပီး ညအခါ ကြယ္ရာတြင္က်ေတာ့ “မႏွင့္ ေမာင္” ႐ုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းလြဲသြား ၾကသည္မွာ ထြီဖြယ္စ႐ိုက္၊ အာဂလူမိုက္ အက်င့္ႀကံမ်ားပါတကား။ ပါးစပ္ကဘုရားတၿပီး လက္က ကားယားျဖစ္ေနသည္ႏွင့္ တူေနေတာ့သည္။

မနာလုိ ဝန္တိုမႈ၊ အဂလိုက္မႈမ်ား ျပည့္လွ်မ္းေနၾကၿပီး ေက်းဇူးမသိတတ္၊ တာဝန္ မယူတတ္၊ အမွားကို ဝန္မခံတတ္သည့္ ဉာဥ္ဆိုးမ်ားလည္း အျပည့္အဝပင္။ ႀကီးပြားမည္ မႀကံႏွင့္ ဘဝေမ့ေတာ့သည္၊ ခ်ီးမြမ္းမည္မႀကံႏွင့္ ေျခဖ်ားေထာက္ေတာ့သည္။ မစားရလွ်င္ သဲႏွင့္ပက္ခ်င္စိတ္၊ မင္းသားမလုပ္ရရင္ ပတ္မႀကီးထိုးေဖာက္ခ်င္တဲ့စိတ္၊ ကိုယ့္ထက္သာ မနာလိုသည့္စိတ္တို႔သည္ တမ်ဳိးသားလုံးစိတ္ထဲတြင္ ကိန္းဝပ္ေနၾကသည္။ မတုသင့္သည့္ အရာတို႔တြင္ လွ်င္စြာတုပႀကီးၿပီး တုပေကာင္းသည့္အရာမ်ားၾကေတာ့ တြန္႔ဆုတ္လွ်င္ ဆားပက္ခံသည့္ တီေကာင္မ်ားပမာ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေဖၚ ၉ ကေတာ္ မကေတာ့ျပီ

ဘုရားရဟႏၱာ၊ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားမွာ “ငါရဟႏၱာျဖစ္ၿပီ၊ စ်ာန္ပ်ံႂကြႏိုင္သည္၊ ငါသာ ပညာတတ္၊ ငါသာ အျမတ္ဆုံး၊ ငါ့အား လာဒ္ပါတ္သကာ တို႔ျဖင့္ ပူေဇာ္ၾက၊ ”ဟု လူတကာေရွ႕ ေမာ္ႂကြားျခင္းမရွိ၊ ေနာင္ကြယ္တြင္လည္း ေမာ္ႂကြားျခင္း မရွိပါ။ ဘုရားရဟႏၱာ၊ သူေတာ္ ေကာင္းတို႔သည္ လူသူကင္းေဝး ဆိတ္ၿငိမ္သည့္ ေတာအုပ္ မ်ားတြင္ တရားဘာဝနာကို ပြားစည္းလွ်က္ ေအးခ်မ္းစြာ ေနေလ့ရွိပါသည္။ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ မိမိနာမည္ကို ေဖာ္၍ ဝါႂကြားျခင္းမရွိဘဲ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းစြာေန ၾကသည္။ ကိုယ္ရည္အမ်ဳိးမ်ဳိးေသြးျပၿပီး ကိုယ့္နာမည္ေဖာ္ကာ ရပ္တကာရြာအႏွံ ႂကြားဝါၾကသူမ်ားမွာ မသူေတာ္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားမွာ က်င့္သေလာက္ မေျပာဘဲ ပညာရွိပီပီ ႏႈတ္ဆိတ္လွ်က္ရွိကာ ေျပာသေလာက္ မက်င့္ဘဲ ရပ္တကာအႏွံ႔ စပ္ရာစပ္ရာျဖန္႔၍ မသူေတာ္မ်ားမွာ အျပစ္မ်ားကို တိုးပြားေစၾက၏။

ေရႊျပည္ေတာ္ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀း

တိုင္းျပည္၏ အနာဂါတ္ကံၾကမၼာသည္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းလာဘို႔ေဝးစြ၊ ထိုလူ၊ ထိုစိတ္၊ ထိုအက်င့္၊ ထိုအျပဳအမူတို႔မ်ားႏွင့္ေတာ့ အ႐ြယ္လြန္ျပည့္တန္ဆာကဲ့သို႔ ေအာက္က်၊ ေနာက္ က် မ်က္ႏွာမလွႏွင့္ ထမင္းမဝ၊ ခါးမလွဘဝသို႔ ေရာက္ရွိဦးမည္ျဖစ္သည္။ “ပ်က္စဥ္ ျပင္ခဏ” ဟု ပါးစပ္တဖြဖြ ႐ြတ္ဆိုေနၾကေသာ္လည္း ထိုအညဥ္ဆိုးမ်ားကို မည္သူမွမျပင္ၾက။ ျပင္ရန္ မတိုက္တြန္းၾက၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း မျပင္ၾက ထိုသုိ႔မျပင္သမွ်ကာလပတ္လုံး ေခ်းအိုး၊ ေသးအိုးကဲ့သို႔ နံေဟာင္ပုပ္သုိး ရြံရွာဖြယ္ျဖစ္မ်ဳိးႏွင့္ မ်က္ႏွာငယ္စြာ ေနၾကရဦးမည္ ျဖစ္သည္။

အဟုတ္ၾကံ အမွန္လုပ္ ဟုတ္တာေျပာ

သီလမလုံ အထုံအဖ်င္းမ်ား ေပါမ်ားလာၾကသည္တၿပိဳင္နက္ “မွန္တာေျပာလွ်င္၊ ႐ြာျပင္ေရာက္/ ေျဖာင့္လြန္းသည့္သစ္ပင္၊ တက္ရခက္” ဆိုသည့္ စကားပုံမွာ လူတကာ၊ ရပ္တကာ၊ ေစ်းတကာတုိ႔တြင္ ေရပန္းစားေနေတာ့သည္။ ထိုစကားပုံသည္ မွားယြင္းစြာ ေဖာက္ျပန္သူမ်ား၏ လက္သုံးစကား ဂြင္ဆင္ ထြင္လုံးမ်ားသာျဖစ္သည္။ ဘုရားရဟႏၱာ၊ သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ အ႐ိုးပင္ေၾကေၾက၊ အသက္ပင္ေသေသ ကိုယ္က်င့္သီလအရာ၌ တစြန္းတစမွ ေဖာက္ျပန္ၾက႐ုိး ထုံးတမ္းမရွိပါ။ ေရစုန္သုိ႔သာ အသာတၾကည္ေမွ်ာလိုက္ၾကၿပီး အကုသိုလ္တရားတို႔၌ ေပ်ာ္ပါးေနသူတုိ႔သာ အက်ဳိးအေၾကာင္းမျမင္ႏိုင္ၾကဘဲ ကတိမတည္၊ သစၥာမၿမဲ အက်င့္သီလ ေဖာက္လြဲၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သတၱဝါအားလုံးသာ သီလၿမဲကာ မွန္အတိုင္း ေျပာဆိုၾကလွ်င္ ႐ြာျပင္လည္းမေရာက္၊ လိုလားသေလာက္ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္း မည္သာျဖစ္သည္။

မိမိေကာင္းခ်င္လွ်င္ မိမိကုိယ္တိုင္က်င့္ႀကံရမည္၊ မိမိလူမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေကာင္းေစခ်င္လွ်င္ မိမိကိုယ္တိုင္က်င့္ႀကံရမည္၊ မိမိတိုင္းျပည္ေကာင္းေစခ်င္လွ်င္ မိမိတိုင္ကိုယ္က်င့္ႀကံရမည္၊ မိမိႏိုင္ငံေကာင္းေစခ်င္လွ်င္ မိမိကုိယ္တိုင္ပင္က်င့္ႀကံရမည္သာ။ မိမိကိုယ္တုိင္က မက်င့္ႀကံ၊ မလိုက္နာဘဲ အမ်ားသူငါကို လမ္းျပလုိ႔မရ၊ ၫြန္ျပလို႔မရ၊ ဆုံးမလို႔မရသလို အျပစ္တင္လုိ႔ လည္းမရႏိုင္ပါ။ မိမိကိုယ္တိုင္က်င့္ႀကံလိုက္နာပါမွ အမ်ားသူငါကို ကိုယ္လိုရာသြပ္သြင္း၍ ေကာင္းျခင္းသုိ႔ ေရာက္ေစႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ စကားမမ်ား ေလပြားမေနဘဲ မိမိကိုယ္တိုင္ကပင္ အမ်ားသူငါ စံထားေလာက္စရာျဖစ္ေအာင္ တရားလက္ကိုင္၊ သတိခိုင္ၿမဲ၊ စိတ္ဇြဲမေလွ်ာ့ကာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို ေကာင္းရာသုိ႔ ပို႔ေဆာင္ၾကပါဟု တိုက္တြန္း အပ္ပါသည္။

အရွင္ဓမၼ (ေဒလီ)

အညာေႏြတမာေျမ