ဗုဒၶဂါယာ ေလ့လာေရးခရီး (အပိုင္း ၃)

ဂါယာကေန မနက္ ၅ နာရီ ထြက္မွာဆိုေပမယ့္ စိတ္ေစာေနတာေၾကာင့္ ၃ နာရီကတည္းက ႏိုးေနပါတယ္။ ကားလာၾကိဳခ်ိန္မွာေတာ့ ကားၾကံဳလိုက္မယ့္ နာလႏၵာက ကိုယ္ေတာ္တပါးနဲ႔ ရာဇျဂိဳလ္က ဂ်ပန္ကိုယ္ေတာ္ေလး တပါး ပါလာပါတယ္။

ဗိမၺိသာရမင္းနဲ႔ အဇာတသတ္မင္းတို႔ စိုးစံခဲ့တဲ့ ရာဇဂဟ ေခၚတဲ့ ရာဇျဂိဳလ္ျမိဳ႕ ကိုေတာ့ မနက္ ၇ နာရီခြဲေလာက္မွာ ေရာက္ပါတယ္။ ကုလားေတြကေတာ့ ရာဂ်ဂီ (Rajagir) လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ျမိဳ႕ဆိုေပမယ့္ ျမိဳ႕ငယ္ငယ္ေလးပါ။

အျမင့္ဆံုးနန္းေတာ္ျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ထပ္နန္းေတာ္ရွိတဲ့ ရာဇျဂိဳလ္ျမိဳ႕ကို ေ၀ဘာရေတာင္၊ ေ၀ပုလႅေတာင္၊ ဂိဇၩကုဋ္ေတာင္၊ ပဏၰ၀ေတာင္နဲ႔ ဣသိဂိလိေတာင္ ၅လံုး၀န္းရံထားျပီး အဲဒီေတာင္ေတြေပၚမွာ ခံတပ္ျမိဳ႕ရိုးေဆာက္လုပ္ထားတာေၾကာင့္ ဂိရိဗၺဇ၊ ေတာင္ခံတပ္ျမိဳ႕ဆိုျပီး ေရွးယခင္က ေခၚခဲ့ၾကတာပါ။

အဲဒီ ဂိရိဗၺဇျမိဳ႕ မီးေလာင္ပ်က္စီးေတာ့ ဗိမၺိသာရမင္းဟာ ၀န္ၾကီးေတြ အၾကံေပးသလို မီးေလာင္သြားတဲ့ ျမိဳ႕ေဟာင္းအေပၚ ထပ္ဆင့္ျပီးေတာ့ ျမိဳ႕သစ္တည္ခဲ့တာလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ အဲဒီျမိဳ႕သစ္ကိုေတာ့ ရာဇဂဟနရ (ရာဇျဂိဳလ္) ဆိုျပီး နာမည္သစ္ေပးခဲ့ပါတယ္တဲ့။


ေတာင္ငါးလံုးရဲ႕အတြင္းဖက္မွာေတာ့ ဗိမၺသာရမင္းတည္ခဲ့တဲ့ နန္းေတာ္ရွိျပီး အဇာတသတ္မင္းရဲ႔ နန္းေတာ္ကေတာ့ ေတာင္ေတြရဲ႕အျပင္ဖက္ နာလႏၵာကို သြားတဲ့ဖက္မွာရွိပါတယ္။

ဗုဒၶသတင္းသံုးခဲ့တဲ့ ဂိဇၩကုဋ္ေတာင္ေျခရင္းမွာေတာ့ ေဆးဆရာဇီ၀ကက ေက်ာင္းအျဖစ္လွဴဒါန္းထားတဲ့ သရက္ေတာ ရွိပါတယ္။ က်မတုိ႔ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ဇီ၀က သရက္ေတာကေတာ့ သရက္ပင္ တပင္မွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အခုေနာက္ပိုင္းလူေတြ ျပန္စိုက္ထားတဲ့ မဲဇလီပင္ေတြပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ဘုရားဖူးေတြ ဒီသရက္ေတာကို ေရာက္လာရင္ျဖင့္ ေဆးဖက္၀င္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆနဲ႔ ဒီထဲက သစ္ပင္ေတြဆီက အရြက္ေတြ အပင္ငယ္ေလးေတြကို ခူးယူသြားတတ္ၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ဂိဇၩကုဋ္ေတာင္ေပၚကိုေရာက္ဖို႔ရာက ေျခလ်င္တက္တာနဲ႔ ေကဘယ္စီးတာ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ေကဘယ္က မနက္ ၉ နာရီေက်ာ္မွဖြင့္တာမို႔ က်မတို႔ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ေစာေနေတာ့ က်မတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ပဲ တက္ၾကပါတယ္။ က်မတို႔နဲ႔ပါလာတဲ့ ဂ်ပန္ကိုယ္ေတာ္ေလးကလည္း သူတို႔ မဟာယန ထံုးစံအတိုင္း သေရၾကပ္စည္းထားတဲ့ ဗံုကို တီးရင္း ဘုရားစာေတြ ရြတ္ရင္ တက္လာပါတယ္။ က်မတို႔လိုပဲ တက္ခဲ့တဲ့သူေတြကေတာ့ ထိုင္းက သားအမိ ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ကုလားေလးေတြကလည္း ထံုးစံအတိုင္း ေဘးမွ ရစ္သီရစ္သီနဲ႔ေပါ့ရွင္။

အုတ္နီေလးေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္စီထားတဲ့ ေတာင္တက္လမ္းေပၚေလွ်ာက္ရင္း တျဖည္းျဖည္း အျမင့္ကို ေရာက္လာတာနဲ႔အမွ် ေနကလည္း ျပင္းလာပါတယ္။ အေရးထဲ မနက္စာမစားခဲ့ေတာ့ ဗိုက္ထဲက တဂြီဂြီနဲ႔ အစာေပးပါ ဆိုျပီး အသံျပဳလာတယ္။ ပါလာတဲ့ တဗူးတည္းေသာ ေရပုလင္းကို က်ိတ္ေမာ့ျပီး ၾကိဳးစားတက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေတာင္က တက္ရခက္တဲ့ အျမင့္ၾကီး မဟုတ္ပါဘူး။

တက္လာရင္းနဲ႔ အေသာကမင္းၾကီး မင္းေျမာက္တန္ဆာေတြ ခၽြတ္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ေနရာကိုေတာင္ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ပါျပီ။ တေကြ႔ျပီး တေကြ႔တက္လာရင္းနဲ႔ အရွင္သာရိပုတၱရာ သတင္းသံုးခဲ့တဲ့ ေက်ာက္ဂူနဲ႔ ညီေတာ္ အာနႏၵ တရားက်င့္ခဲ့တဲ့ ေက်ာက္ဂူေတြေနရာမွာ ခဏ နားပါတယ္။ ေက်ာက္ဂူေတြ အနားတ၀ိုက္က သစ္ပင္ျခံဳပင္ေတြၾကားက တခၽြတ္ခၽြတ္နဲ႔ ၾကားလို႔ ၾကည့္မိေတာ့ ခါးၾကားမွာ ဓားေကာက္ၾကီးနဲ႔ ကုလားၾကီးတေယာက္ ထင္းေျခာက္ေတြ လိုက္ေကာက္ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ကုလားျပည္မွာ ထင္းသံုးခ်င္ရင္ အပင္ေတြ မခုတ္ရပါဘူး။ ေၾကြေနတဲ့ အေျခာက္ေတြကိုပဲ လိုက္ေကာက္ရတာပါ။ အပင္ခုတ္လာတာေတြ႔ရင္ ေထာင္ဒဏ္ ေငြဒဏ္ေတြ တပ္ပါတယ္။ ေတာရြာဖက္ေတြမွာေတာ့ ခိုးခုတ္တာေတြ ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

အဲဒီကေနမွ ဗုဒၶ ယာယီသတင္းသံုးခဲ့တဲ့ ေတာင္ထိပ္က ေက်ာင္းေဆာင္ဆီကို ေရာက္ဖို႔ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလးတက္ယူရပါတယ္။ ေနကလည္း သူပူခ်င္တိုင္းကို အားရွိပါးရွိပူေနပါတယ္။ လြင္ျပင္ကျဖတ္တိုက္လာတဲ့ေလပူပူကလည္း က်မကို ေအးခ်မ္းေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါဘူး။ အိတ္ထဲပါလာတဲ့ သၾကားလံုးေလး တလံုးကလည္း ဆာေနတဲ့ က်မဗိုက္ကို ဂြီသံေပ်ာက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ အမေလး တက္မွ တက္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဒီေလာက္အထိလာျပီးမွေတာ့ ေရာက္ေအာင္တက္ရမွာပဲဆိုျပီး ေခၽြးဒီးဒီးက်ရင္း က်မအားတင္းတက္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ကိုယ္ေတာ္ေလးကေတာ့ ဘုရားစာေတြရြတ္ရင္းနဲ႔ တက္သြားလိုက္တာ က်မတို႔ျမင္ကြင္းက ေပ်ာက္သြားပါျပီ။ သူ႔ရဲ႕ တတံုတံု ဗံုသံကေတာ့ အေပၚကို ဆက္တက္ဖို႔ အားေပးေနသလိုပါပဲ။

တျဖည္းျဖည္းအေပၚေရာက္လာေတာ့ ေျမကုန္းကမူျဖစ္ေနတဲ့ ေစတီပ်က္တခုကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီကေန အုတ္ေလွကားေနာက္ဆံုးတဆင့္ကို တက္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အရိပ္အာ၀ါသ မရွိ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ေဆာင္ေတြေပၚက ဗုဒၶရဲ႕ ေက်ာင္းေဆာင္ေဟာင္းေနရာကို ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ အုတ္ေတြကို တေပအျမင့္ေလာက္ ေလးေထာင့္က်က် စီရီထားတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ေဟာင္း အထိမ္းအမွတ္ေနရာမွာေတာ့ ေၾကးဆင္းတုေတာ္ေလးတဆူကို ပူေဇာ္ခံထားပါတယ္။

ဒီေနရာကေန လွမ္းၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေတာင္ေတြ၀န္းရံထားတဲ့ ရာဇျဂိဳလ္ျမိဳ႔ေဟာင္း၊ အုတ္ရိုးေတြကို ျမင္ရပါတယ္။ အေနာက္ဖက္ကုိ ျပန္ၾကည့္ရင္ေတာ့ သီးျခားလိုျဖစ္ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းတခုေပၚမွာ အေသာကမင္းၾကီးရဲ႕ ကုသိုလ္ေတာ္ေစတီ၊ ေနာက္ ေတာင္ကုန္းတခုေပၚမွာေတာ့ ဂ်ပန္ေတြ တည္ထားတဲ့ ေစတီတဆူတို႔ရွိပါတယ္။ အဲဒီဂ်ပန္ေစတီရွိတဲ့ေတာင္ကုန္းမွာက ေကဘယ္ ရွိတာပါ။ ေကဘယ္သာစီးမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ဂ်ပန္ေစတီရွိတဲ့ေတာင္ကိုပဲ ေရာက္မွာပါ။ ဘုရားဖူးေတြဟာ အဲဒီေတာင္ဖက္ကို ေကဘယ္နဲ႔ တက္ျပီးမွသာ အခုက်မတို႔ရွိေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းဖက္ကို ေျခလ်င္ကူးၾကတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။

က်မတို႔ကေတာ့ ေျပာင္းျပန္။ ဗုဒၶေက်ာင္းေဆာင္ေဟာင္းေနရာကေနမွ လမ္းတ၀က္ေလာက္ကို ျပန္ဆင္းျပီးမွ ဂ်ပန္ကိုယ္ေတာ္ေလး လမ္းျပတဲ့ ေတာလမ္းေလးအတိုင္း ဂ်ပန္ေစတီရွိရာေတာင္ေပၚကို ခရီးဆက္ၾကပါတယ္။ မနက္ ၈ နာရီသာရွိေသးေပမယ့္ ဟုန္းဟုန္းေတာက္မတက္ပူေနတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ေဟာင္းေနရာမွာေတာ့ ထိုင္းအမ်ိဳးသမီးၾကီး၂ ေယာက္ ထီးေတြ ေဆာင္းလို႔ ၀တ္ျပဳရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေတာလမ္းေလးအတိုင္းတက္လာရတာမို႔ အရိပ္ရေတာ့ သိပ္မပူလွေပမယ့္ က်မ ဘယ္လိုမွ မဟန္ႏိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေတာင္ေပၚက ျပန္အဆင္းက်ရင္ေတာ့ ေကဘယ္နဲ႔ပဲ ျပန္ဆင္းမယ္လို႔ အားတင္းျပီး ဖုတ္လႈိက္ဖုတ္လႈိက္နဲ႔ က်မတို႔ ဂ်ပန္ေတာင္ေပၚေက်ာင္းကို ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္နဲ႔ ဆိတ္ျငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ ေက်ာင္း၀င္းအလယ္က ဆန္ခ်ီပံုစံ ေစတီ လံုးလံုးျဖဴျဖဴက က်မတို႔ကို ဆီးၾကိဳေနပါတယ္။

သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ထဲအေမာေျဖျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ဂ်ပန္ကိုယ္ေတာ္ေလး စီစဥ္ေပးတဲ့ သားသတ္လြတ္ ဂ်ပန္ ေရညွိေခါက္ဆြဲရယ္၊ ဂ်ပန္ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းရယ္ ကုလားပူရီရယ္ကို က်မတို႔ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း စားၾကတာ ရွက္ေတာင္ မရွက္ႏုိင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ (သူငယ္ခ်င္းတို႔ သြားၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနမျပင္းတဲ့အခ်ိန္ ေႏြရာသီမဟုတ္တဲ့အခ်ိန္ကို ေရြးၾကေနာ့။ လည္လို႔ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ကေတာ့ ေအာက္တိုဘာကေန ေဖေဖာ္၀ါရီလအထိပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြဟာ ေဆာင္းတြင္းမို႔ ေလေအးေအးေလးနဲ႔ လူလည္း သက္သာတဲ့အခ်ိန္ပါ။ က်မတို႔လိုေတာ့ ေႏြေခါင္ေခါင္ၾကီး မသြားၾကနဲ႔ေနာ္။ မနက္စာ စားဖို႔လည္း မေမ့ၾကနဲ႔ေနာ့ :P )

အစားစားျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းေဆာင္ေပၚက ဒံု .. ဒံု နဲ႔ စည္ၾကီးတီးသံကို ၾကားရပါတယ္။ ဂ်ပန္ကိုယ္ေတာ္ေလးက ၀တ္ျပဳခ်ိန္ေရာက္ျပီဆိုျပီး ဦးေဆာင္ေခၚသြားပါတယ္။ ေက်ာင္းထိုင္ ဂ်ပန္ဆရာေတာ္ၾကီးက စည္ၾကီးကို ခ်က္က်က်တီးရင္းနဲ႔ ဘုရား၀တ္ျပဳေနပါတယ္။ ဂ်ပန္ကိုယ္ေတာ္ေလးကလည္း တေယာက္ကိုင္ သားေရစည္းၾကပ္ထားတဲ့ ဗံုေလးေတြ က်မတို႔ကို ေ၀ေပးရင္း စည္းခ်က္က်က် လိုက္တီးျပီး ၀တ္ျပဳလို႔ ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

သူတို႔ ၀တ္ျပဳတဲ့ပံုစံကေတာ့ မဟာယန ထံုးစံအတိုင္း စည္းခ်က္က် တီးေနတဲ့ ဗံုသံကို အာရံုစိုက္လို႔ Na Mu Myo Ho Ren Ge Kyo (သဒၶမၼ ပု႑ရီကသုတ္ကို ရွိခိုးပါ၏ လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္) ဆိုတာကို ရြတ္ဖတ္ျပီး ၀တ္ျပဳတဲ့ ပံုစံပါ။ က်မတို႔ကေတာ့ ဗံုတီးတာကိုပဲ စည္းခ်က္က်ေအာင္ မနည္းလိုက္တီးယူရပါတယ္။ နည္းနည္းစည္းခ်က္က်သြားေတာ့ အဲဒီစည္းခ်က္ကိုပဲ လိုက္မွတ္၊ လိုက္အာရံုစိုက္တာနဲ႔ စိတ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကို ျငိမ္ပါတယ္။ ဗံုသံျမည္ေနတာေၾကာင့္ စိတ္က ေတာ္ရံုတျခားကို မပ်ံ႕လြင့္ေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ ရြတ္ဖတ္သလိုေတာ့ လိုက္မရြတ္ျဖစ္ပါဘူး။ :)

၀တ္ျပဳအျပီးမွာေတာ့ ဂ်ပန္ကိုယ္ေတာ္ေလးက ေတာင္ေပၚကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ အိႏၵိယ အစိုးရရဲ႕ လက္နက္စက္ရံုေနရာကို ျပပါတယ္။ ဘယ္ရမလဲ သတင္းေထာက္က်မတို႔ေလ။ အပီအျပင္ကို ပံုေတြ ရိုက္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ အဲဒီစက္ရံုလာတည္တာ မၾကာေသးဘူးတဲ့။ ဒီဂ်ပန္ေတာင္ေပၚေက်ာင္း ျပီးသြားခ်ိန္မွာမွ လာတည္ထားတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာေတြ ေသာက္သံုးေရကန္ၾကီးေတြ၊ ၀န္းျခံ အထပ္ထပ္နဲ႔ အခိုင္အမာ တည္ထားတာပါ။

က်မစဥ္းစားမိတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလိုသာဆိုရင္ေတာ့ ဒီဂ်ပန္ေတာင္ေပၚေက်ာင္းကို စစ္တပ္က သိမ္းေလာက္ျပီလို႔ေလ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေတာင္ေပၚေက်ာင္းကၾကည့္ရင္ အဲဒီ လက္နက္စက္ရံု၀င္းထဲကို အကုန္ျမင္ရတယ္ေလ။ က်မတို႔ရဲ႕ ဘာမဟုတ္တဲ့ အေပ်ာ္တမ္းကင္မရာေလးကေနေတာင္ zoom ဆြဲၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အိႏိၵယ အစိုးရဟာ ျမန္မာအစိုးရလို မဟုတ္မဟတ္လုပ္တာ မရွိေတာ့ ေတြးေၾကာက္စရာမလိုဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္မယ္ ေအးေဆးပဲ ဆိုတဲ့ ပံုစံကို ဒီေနရာမွာ အထင္ရွားေတြ႔ရပါတယ္။ က်မတို႔တိုငး္ျပည္က စစ္အစိုးရလိုသာဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ေၾကာက္တာနဲ႔ပဲ လံုျခံဳေရးအေၾကာင္းျပျပီး ဒီဂ်ပန္ေတာင္ေပၚေက်ာင္းကို စစ္တပ္က သိမ္းတာၾကာလွေပါ့ေနာ္။

နားနားေနေန ေနခ်င္ေသးေပမယ့္ နာလႏၵဖက္ ခရီးဆက္ရအံုးမွာမို႔ ေတာင္ေပၚေက်ာင္းက ျပန္ဆင္းခဲ့ပါတယ္။ ၉ နာရီ ခြဲျပီမို႔ ေကဘယ္လည္း ဖြင့္ျပီဆိုေတာ့ က်မတို႔ ေကဘယ္နဲ႔ ျပန္ဆင္းဖို႔ လုပ္ပါတယ္။ ေကဘယ္က အတက္အဆင္း တေယာက္ကို ရူပီး ၃၀ ေပးရပါတယ္။ အဆင္းခ်ည္း သပ္သပ္ဆိုရင္ေတာ့ ၁၅ ရူပီးပါ။ ကံေကာင္းသူ က်မတို႔ကေတာ့ ဂ်ပန္ကိုယ္ေတာ္ေလး က ေတာင္ေအာက္ထိ လိုက္ပို႔တာမို႔ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ တျပားမွ မေပးခဲ့ၾကရပါဘူး။

စေတြ႔ပါျပီ က်မ တခါမွ မစီးဖူးေသးတဲ့ ေကဘယ္။ စီရရီတန္းေနတဲ့ ၀ါစိမ္းနီျပာ တေယာက္ထိုင္ခံုေလးေတြ မရပ္တန္း လွည့္သြားေနပါတယ္။ ဘယ္လိုတက္ရမယ္မွန္း က်မမသိေတာ့ တခံုျပီး တခံု လြတ္လြတ္သြားပါတယ္။ နာလႏၵက ကိုယ္ေတာ္ေလးက ဒီလိုတက္ တကာမေလး ဆိုျပီး တက္ျပျပီး သူကအရင္ဆင္းသြားေတာ့လည္း အဟုတ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကုလားၾကီး ဆြဲေပးထားတဲ့ ထိုင္ခံုေလးေပၚ စြတ္ဆို တက္လို႔ ရသြားတယ္။ ခံုေလးေရွ႔က သံေမာင္းတံေလးကို ခ်ိတ္ျပီး လူျပဳတ္မက်ေအာင္ လုပ္ထားပါတယ္။

Cable Station ကေန လြတ္လာတဲ့ က်မစီးလာတဲ့ ထိုင္ခံုေလး ေတာင္စြန္းေပၚေရာက္လာေတာ့ ကၽြီဆိုျပီး ရပ္သြားပါေလေရာ။ မီးျပတ္သြားလို႔တဲ့ေလ။ အမေလး … အျမင့္ေၾကာက္တဲ့ က်မ ေအာက္ကိုၾကည့္လိုက္ ေအာ္လိုက္။ အေနာက္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ ဘာျဖစ္တာလဲ ေအာ္ေမးလိုက္နဲ႔ တေယာက္တည္း အလုပ္ရႈပ္သြားပါတယ္။ (တကယ္တမ္းေတာ့ ေတာင္ေစာင္းေအာက္ကေျမေပၚကေန ထိုင္ခံုအထိက ၁၅ ေပေလာက္ ရွိတာပါ။ ေတာင္ေစာင္းအတိုင္းဆင္းရေတာ့ ေတာင္ေအာက္ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ျမင္ေနရတာေၾကာင့္ အျမင့္ၾကီးလို႔ထင္ျပီး အျမင့္ေၾကာက္တတ္တဲ့ က်မ အကဲပိုမိတာ ေနာက္မွ ေတြးၾကည့္ျပီး ရီစရာျဖစ္ေနပါတယ္)

၅မိနစ္ေလာက္ ေလထဲရပ္ေနျပီး ခ်ိန္မွာေတာ့ မီးျပန္လာတာနဲ႔ က်မစီးလာတဲ့ ခံုကေလး တဂ်ိန္းဂ်ိန္းျမည္ျပီး ေတာင္ေအာက္ကို တျဖည္းျဖည္းေရာက္လာပါတယ္။ ပင္မ သံတိုင္ၾကီးေတြ ရွိတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ခံုကေလး အေပၚက ခ်ိတ္ဟာ သံတိုင္နဲ႔ ပြတ္တိုက္တာေၾကာင့္ တျဂဳတ္ျဂဳတ္ျမည္ေနပါတယ္။ ပထမေတာ့ က်မ ဘာပါလိမ့္ဆိုျပီး လန္႔မိပါေသးတယ္။

က်မတင္ လန္႔တယ္မွတ္တာ။ ေတာင္ေအာက္ကေန တက္လာတဲ့ ကုလားမၾကီးမွာလည္း လက္ကိုင္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ျပီး မိုးေပၚပဲၾကည့္ျပီး တက္လာတာ ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။ ေတာင္ေအာက္က station ကိုေရာက္ခါနီးမွာေတာ့ ခံုေပၚက ဆင္းႏိုင္ေအာင္ သံေမာင္းတံေလးကိုျဖဳတ္ျပီး အသင့္လုပ္ရပါတယ္။ (ေတာ္ၾကာ အေပၚတေခါက္ ျပန္ပါသြားမွျဖင့္:P) ေတာင္ေအာက္က ေကဘယ္၀န္ထမ္းေတြက ဆင္းရအဆင္ေျပေအာင္ ခံုကို ဆြဲထားေပးပါတယ္။

ဂိဇၩကုဋ္ေတာင္ေျခကေန နာလႏၵအသြားလမ္းမွာေတာ့ ဗိမၺိသာရမင္းကို သူ႔ရဲ႔သားေတာ္ အဇာတသတ္မင္းက အက်ဥ္းခ်ထားတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ေနရာကို ေရာက္ပါတယ္။ ဗိမၺိသာရမင္းက ဗုဒၶေဒသစာရီၾကြခ်ီတာကို ျမင္ရတဲ့ေနရာမွာ ထားေပးပါလို႔ သူ႔သားေတာ္ကို ေတာင္းပန္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဒီအက်ဥ္းေထာင္ကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ ဂိဇၩကုဋ္ေတာင္ေပၚက ဗုဒၶရဲ႕ယာယီေက်ာင္းေဆာင္ကို လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။

စာအုပ္ေတြထဲမွာ က်မတို႔ဖတ္ရတာက ဒီအက်ဥ္းေထာင္ဟာ အိပ္လို႔လဲမရ လမ္းေလွ်ာက္လို႔လဲ မရေအာင္ ေက်ာက္ခၽြန္ေတြ ဆူးေတြထားထားတဲ့ေနရာပါ။ အခုက်မတို႔ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါေတြ တခုမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အက်ဥ္းေထာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ေနရာ အုတ္ရိုးေတြသာရွိပါေတာ့တယ္။ ၃ေပအျမင့္ေလာက္ အုတ္နီခ်ပ္ေတြ စီထားတဲ့ အုတ္ရိုးေတြပါ။

ဗိမၺိသာရ အက်ဥ္းေထာင္ေနရာကေန ဗိမၺိသာရမင္းရဲ႕ ဘ႑ာတိုက္ဆိုတဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာက္ေတာင္ရဲ႕အေျခမွာေတာ့ ေက်ာက္ဂူဥမင္ေတြ ရွိျပီး အခုေတာ့ ဂူေပါက္ေတြ ပိတ္သြားျပီ ဥမင္ထဲကို ၀င္လို႔မရေတာ့ဘူးဆိုျပီး ဥမင္ပိတ္သြားတဲ့ေနရာကို အဲဒီနားက ကုလားၾကီး တေယာက္က ျပပါတယ္။ အဲဒီ ဥမင္လိႈဏ္ေခါင္းေတြဟာ ၃ မိုင္အထိရွည္လ်ားတယ္လို႔ ေျပာစမွတ္ျပဳၾကပါတယ္။ က်မတို႔ျမင္ခဲ့ရတာကေတာ့ ေက်ာက္ေတာင္ၾကီးနဲ႕ ဂူငယ္ေလးေတြပါပဲ။

ဘ႑ာတိုက္ကေန လမ္းမၾကီးေပၚ ျပန္ထြက္ေတာ့ လမ္းညာဖက္မွာ ဓာတ္ေတာ္တိုက္ဆိုတဲ့ ေစတီေလး တဆူကို ၀င္ေလ့လာၾကပါတယ္။ အဲဒီေစတီကေတာ့ ေကာလိယ မင္းေတြဟာ သူတို႔ေ၀စုရတဲ့ ဗုဒၶရဲ႕ ဓာတ္ေတာ္ေတြကို ဌာပနာျပီး တည္ထားခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီကေန ထြက္လာျပန္ေတာ့ ရာဇျဂိဳလ္ရဲ႕ နာမည္ၾကီး ေရပူစမ္းဆီ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနပူလြန္းတယ္လဲဆိုေသး ေရပူစမ္းခ်ိဳးမလို႔လားလို႔ မေျပာပါနဲ႔။ ေနပူလြန္းလို႔ ေခၽြးျပိဳင္းျပိဳင္းက်ေနတဲ့ က်မတို႔ ေရပူစမ္းကို ေရာက္တယ္ဆိုရံုေလး ေရဆြတ္တယ္ဆိုရံုေလး ေရာက္ျဖစ္တာပါ။ ကုလားေတြကေတာ့ ပူ၏ ေအး၏ မသိေလလား မေျပာတတ္ပါ။ ေရပူစမ္းမွာလည္း စိမ္ေနၾကတာပါပဲ။

ေရပူစမ္းက ၂ဆင့္လုပ္ထားတာပါ။ အပင္ အံု႔အံု႔ေလးေတြရွိတဲ့ ေအာက္ဆံုးအဆင့္က ဇာတ္နိမ့္ေတြ ခ်ိဳးတဲ့ေနရာပါ။ အကာရံမရွိ ေရညွိေတြ အထပ္ထပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဒီေနရာမွာေတာ့ ေရေတြက ဆပ္ျပာေရလို ေနာက္က်ိက်ိေတြျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီဇာတ္နိမ့္ေတြ ေရခ်ိဳးတဲ့ေနရာမွာေတာ့ စည္ကားေနတာပါပဲ။ ဘုရားဖူးရာသီဆိုရင္ ဒီထက္မက လူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ တဆင့္ ထပ္တက္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဇာတ္ျမင့္ေတြ ခ်ိဳးတဲ့ဆိပ္ကို ေရာက္ပါမယ္။ အဲဒီကို ၀င္ေပါက္သီးသန္႔လုပ္ထားပါတယ္။

က်မတို႔၀င္မယ္လုပ္ေတာ့ က်မတို႔ကို ေရပူစမ္းက အေစာင့္က တားပါတယ္။ က်မတို႔ကို ေရွ႕က ဦးေဆာင္ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္ကိုယ္ေတာ္ေလးက ဂရုသြားမစိုက္နဲ႔ သူ႔ေနာက္သာ လိုက္ခဲ့ဆိုတာနဲ႔ က်မတို႔လည္း အထဲကို ဇြတ္၀င္သြားလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက က်မတို႔ကို ဇာတ္နိမ့္ေတြလို႔ ထင္လို႔ ေပးမ၀င္တာပါတဲ့။

ကုလားအမ်ားစုဟာ သကၤန္း၀တ္ေတြကို သံဃာေတာ္မွန္း ဘာမွန္းသိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သံဃာေတြကို မျမင္ဖူးၾကပါဘူး။ သူတို႔က ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတြ၀တ္တဲ့ သကၤန္းကို ဆာရီလို႔ ျမင္ပါသတဲ့။ အဲဒီေတာ့ သံဃာေတြကို သူတို႔က (နားနဲ႔မနာ ဖ၀ါးနဲ႔နာပါရွင္) အေျခာက္လို႔ ထင္တဲ့သူရွိပါသတဲ့ရွင္။ (အဲဒီ အေျခာက္ေတြ အေၾကာင္း သပ္သပ္ ေျပာျပပါအံုးမယ္) ျပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆိုးသလဲဆိုရင္ သကၤန္းရံုထားတဲ့ သံဃာေတြကို သူတို႔က ဇာတ္နိမ့္လို႔ သတ္မွတ္ပါသတဲ့ရွင္။ ဗုဒၶပြင့္ခဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့ အိႏၵိယျပည္မွာ ဗုဒၶသာသနာ ေမွးမွိန္ေနတယ္ဆိုတာ အထင္အရွားပါပဲ။ ပညာတတ္ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ဗုဒၶဂါယာမွာရွိတဲ့ ကုလားေတြ၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ လူနည္းစု ကုလားေတြနဲ႔ ဗဟုသုတ ေလ့့လာတဲ့သူေတြ ဗုဒၶဘာသာ တကၠသိုလ္နဲ႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြနဲ႔ အကၽြမ္းတ၀င္ရွိတဲ့သူေတြေလာက္သာ သံဃာေတြကို တေလးတစား ဆက္ဆံၾကပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိေတာင္ ျမင္တာနဲ႔ ဇာတ္နိမ့္ပဲလို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ကုလားေတြက်ျပန္ေတာ့လည္း သူမတူေအာင္ကို ဘာသာေရး ကိုင္းရွိဳင္းလွတာ တအားေလးစားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ (လူမ်ိဳးေရး ဘာသာေရး ပဋိပကၡ ျဖစ္ေအာင္ ေျပာတယ္လို႔ မျမင္ေစလိုပါဘူး။ အိႏၵိယမွာ သာသနာျပဳေနတဲ့ စာေပလာေရာက္သင္ၾကားေနတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ဒုကၡကို သိေစခ်င္လို႔ပါ)

ဒီမွာေတာ့ ေရထြက္ေပါက္ကို နဂါးေခါင္းလိုလိုပံု လုပ္ထားျပီးေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း ေက်ာက္ျပားေတြ ခင္းထားပါတယ္။ ေရထြက္ေပါက္ ၄ ခုရွိပါတယ္။ ေရခ်ဳိးစရာ အခန္း ဘာညာ မရွိပါဘူး။ အ၀တ္လဲခန္းေလးေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ ေရကန္နဲ႔ ထည့္စိမ္စရာလည္း မရွိပါဘူး။ ေရထြက္ေပါက္က က်လာတဲ့ေရကိုပဲ လုျပီး ခံယူခ်ိဳးရမွာပါ။

ေရပူစမ္းရဲ႕ေရကေတာ့ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ထိုင္းက ေရပူစမ္းေတြမွာလို ကန္႔အနံ႔ ထြက္ေနတာ မရွိပါဘူး။ ေရကလည္း အဆင့္ဆင့္ျဖတ္လာရလို႔လားမသိဘူး ဆိုသေလာက္ မပူပါဘူး။ က်မတို႔၀င္ခဲ့တဲ့ ေနရာရဲ႕ အေပၚေလာက္မွာ ဇာတ္ျမင့္ေတြ ေရခ်ိဳးႏိုင္တဲ့ ေနရာအသစ္တခု ထပ္လုပ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ လာမယ့္ ဘုရားဖူးရာသီမွာေတာ့ အျပီးသတ္ႏိုင္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းမွာ လာခဲ့မယ္သာဆိုရင္ေတာ့ ဒီေရပူစမ္းက ေရက ခ်ိဳးလို႔ ေကာင္းမွာ။

ေရခ်ိဳးတဲ့ေနရာမွာရွိတဲ့ ပု႑ားၾကီးေတြက ေၾကးခြက္ေလးေတြထဲ ေရထည့္ က်မတို႔ လက္ေတြေပၚကို ဘုရားစာေတြရြတ္ျပီးေလာင္းနဲ႔ (တခ်ိဳ႕ကိုက်ေတာ့ ေသာက္ေတာင္ ေသာက္ခိုင္းသတဲ့။ က်မေတာ့ မေသာက္ေပါင္) ျပီးလည္းျပီးေရာ Money Please တဲ့။ ေကာင္းပါေလ့။ :P

ေရပူစမ္းကေရေတြ ေျခေထာက္မွာ စိုစိုနဲ႔ ကားေပၚျပန္တက္ျပီး ဗုဒၶတကၠသိုလ္ရွိတဲ့ နာလႏၵာျမိဳ႔ေဟာင္းကို ဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဂ်ပန္ကိုယ္ေတာ္ေလးကေတာ့ ရာဇျဂိဳလ္မွာပဲ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။

နာလႏၵာကိုသြားတဲ့ လမ္းမွာေတာ့ စီေလာ၀္ ဆိုတဲ့ ျမိဳ႔ေသးေသးေလးရွိပါတယ္။ ဒီျမိဳ႕ေလးဟာ ဗီဟားျပည္နယ္မွာေတာ့ အေကာင္းဆံုး ခါဂ်ာမုန္႔ လုပ္တဲ့ျမိဳ႕လို႔ နာမည္ၾကီးပါတယ္။

ျမိဳ႕လယ္လမ္းမ တေလွ်ာက္မွာေတာ့ ခါဂ်ာမုန္႔ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြ တန္းစီေနတာပါပဲ။ စီစီရီရီ တင္ထားတဲ့ ခါဂ်ာမုန္႔့ဗန္းေတြေပၚ တ၀ီ၀ီနဲ႔ အံုခဲေနတာ ယင္ေကာင္ေတြလို႔ က်မထင္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ပ်ားေတြျဖစ္ေနပါတယ္။ သူတို႔ဆီက ခါဂ်ာမုန္႔က က်မတို႔ ျမန္မာျပည္မွာလို ဘဲဥပံု ၾကီးၾကီး ၀ိုင္း၀ိုင္းၾကီးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္တ၀ါးမရွိတရွိ ေလးေထာင့္ေလး၊ က်စ္က်စ္ေလးေတြပါ။ အခ်ိဳနဲ႕ အဆိမ့္ ၂ မ်ိဳးရွိပါတယ္။ တျခားျမိဳ႕ေတြက မွာယူၾကသလို ဘုရားဖူးေတြ တခုတ္တရ ၀ယ္ၾကလြန္းလို႔ ေန႔တိုင္းေရာင္းကုန္တယ္၊ ဘုရားဖူးရာသီမွာဆိုရင္ေတာ့ လက္ေတာင္မလည္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။

နာလႏၵဟာ့ သစ္ပင္ေတြ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ ေအးခ်မ္းတဲ့ ျမိဳ႔ေလးပါ။ ဗုဒၶတကၠသိုလ္ေဟာင္းေနရာမွာလည္း့ သစ္ပင္၊ပန္းပင္ေတြနဲ႔ သာသာယာယာ ရွိပါတယ္။ ေဘးတဖက္တခ်က္က သစ္ပင္ေတြနဲ႔ အရိပ္ရေအာင္လုပ္ထားတဲ့ အုတ္နီလမ္းေလးအတိုင္း ၀င္သြားရင္ ျပိဳပ်က္ေနတဲ့ အုတ္နီနီ အေဆာက္အအံုးေဟာင္းေတြ စီစီရီရီ ရွိေနတဲ့ ၀င္းက်ယ္ၾကီးထဲကို ေရာက္သြားပါတယ္။

ဒါကေတာ့ ေအဒီ ၂ ရာစုကတည္းက အေသာကမင္းၾကီးက စတည္ခဲ့လို႔ ေအဒီ ၅ ရာစုကေန ၁၂ ရာစုအထိ မင္းေတြ အဆက္ဆက္ အေထာက္အပံ့ျပဳ ထိန္းသိမ္းခဲ့တဲ့ ကမၻာေက်ာ္ ကမၻာ့ပထမဆံုး တကၠသိုလ္စာရင္း၀င္ နာလႏၵာ ႏိုင္ငံတကာ ဗုဒၶဘာသာ တကၠသိုလ္ၾကီးပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းေဆာင္ေပါင္း ၁၈၀ ပါ၀င္ျပီး ဧက ၁၂၈၀ က်ယ္ျပန္႔တယ္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္း၀င္းၾကီးဟာျဖင့္ က်မတို႔ ႏွံ႔ႏွ႔ံစပ္စပ္္ မၾကည့္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်ယ္ျပန္႔လြန္းလွပါတယ္။ တကမၻာလံုးမွာရွိတဲ့ မဟာယန၊ ေထရ၀ါဒ၊ ဟိနယန စတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြကို ဗုဒၶစာေပ၊ ေဆးပညာရပ္ေတြကို သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ဒီတကၠသိုလ္ၾကီးဟာ ၅ ရာစုကေန ၁၂ ရာစုတိုင္ေအာင္ ကမၻာမွာ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ အေက်ာ္ၾကားဆံုးျဖစ္ေနတဲ့ အဲဒီေခတ္မ်ားက နာလႏၵတကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္ၾကားတဲ့ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၁ ေသာင္းေက်ာ္နဲ႔ ဆရာေပါင္း ၁၅၀၀ ရွိခဲ့တယ္လို႔ သမိုင္းမွတ္တမ္းမ်ားမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

မူဆလင္ဘာသာ၀င္ျဖစ္တဲ့ မဂိုလ္မင္းေတြၾကီးစိုးခ်ိန္ ဟိႏၵဴ၊ မြတ္စလင္ ဘာသာေရး အဓိကရုဏ္းေတြျဖစ္လာတဲ့ ၁၂ ရာစုေႏွာင္းပိုင္းမွာေတာ့ နလႏၵာတကၠသိုလ္ဟာလည္း မီးရွိဳ႕ဖ်က္ဆီး ခံလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အုတ္ေတြနဲ႔ေဆာက္ထားတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးတခ်ိဳ႕ မီးေလာင္တာ လနဲ႔ခ်ီၾကာျမင့္တယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။

အခုေတာ့ ဒီေရွးေဟာင္းေနရာက အေဆာက္အအံုေတြကို ျပင္တာျပင္ ထိန္းတာထိန္းနဲ႔ အိႏိၵယ ေရွးေဟာင္းသုေတသနက ထိန္းသိမ္းထားပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ က်မတခုေျပာျပခ်င္တာက က်မေရာက္ခဲ့ေလသမွ်ေနရာေတြမွာ တူးေဖာ္ေတြ႔ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အအံုေတြ အားလံုးလိုလိုကို ေရွးက အုတ္ေတြနဲ႔ ပံုစံတူတဲ့ အုတ္ေတြနဲ႔အစားထိုးျပီး ျပန္ျပင္ထားတာေတြကိုေတြ႔ရပါတယ္။ အုတ္ေတြစီျပီးရင္ ေျမနီမႈန္႔ေတြ သုတ္လိမ္းပါတယ္။ ၾကပ္ခိုးေတြ တိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ေနတာ တျခား ေရွးေဟာင္းနယ္ေျမတခုမွာ က်မကိုယ္တိုင္ ျမင္ခဲ့ရတာပါ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္လဲ က်မ မသိပါ။ အေပၚက ျပိဳက်ႏိုင္ေလာက္တာမ်ိဳးကို ၾကံ႔ခုိင္ေအာင္ ေအာက္က ပင့္ေထာက္တဲ့သေဘာနဲ႔ လုပ္တာမ်ိဳးကို လက္ခံႏိုင္ေပမယ့္ မလိုအပ္တဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာ အုတ္ေတြ တမင္ျဖည့္ယူျပီး ျပဳျပင္ထားတာေတြကိုေတာ့ ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ဂြက်လွပါတယ္။

ေနာက္ျပီးေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ အုတ္ရိုးေတြေနရာမွာဆိုရင္ ၂ ေပေက်ာ္ ၃ ေပ မရွိတရွိ အျမင့္ေလးေတြအတိုင္း တညီတည္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားပါတယ္။ မ်က္ႏွာျပင္ တေျပးတည္းေတြပါ။ ဒါ က်မေရာက္ခဲ့ေလသမွ်ေနရာေတြ (ဂါယာကေန ဗာရာဏသီအဆံုး ေနရာတိုင္း) မွာ ဒီလိုတပံုစံတည္း ျမင္ရတာပါ။

ေနာက္ျပီး ဒီလိုအုတ္ရိုးေတြ၊ နံရံေတြရဲ႕ နံေဘး ပတ္၀န္းက်င္ေျမေတြကိုဆိုရင္လည္း အဂၤေတေတြ ကိုင္ပစ္လိုက္တာခ်ည္းပါပဲ။ သပ္ရပ္တာကိုပဲ ၾကိဳက္ေလတာလား အျခားပတ္၀န္းက်င္က အေဆာက္အအံုေတြ ျပိဳမက်ေလေအာင္ပဲ ျပဳျပင္ေလတာလားေတာ့ က်မ မသိပါ။

က်မတို႔ ပုဂံက ဘုရားကုန္းေတာ္ အေဟာင္းေတြကို တူးေဖာ္ျပီးေတာ့ အသစ္ေတြ ထပ္တည္တာမွာ မူလပံုစံမပ်က္ ထိန္းသိမ္းထားလိုတဲ့ ေရွးေဟာင္းသုေတသန ဂုရုၾကီးေတြနဲ႔ အသစ္ျပင္လိုတဲ့သူေတြ အေျခအတင္ျဖစ္ရတာကို သြားသတိရမိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကအေၾကာင္းေတြကို စာေတြမွာဖတ္ရေတာ့၊ ေဟာင္းေနလို႔ အသစ္ျပန္လုပ္တာ ဒီလူၾကီးေတြက ဘာလဲဆိုျပီး ထင္ခဲ့မိေပမယ့္ အခု ကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႔ျမင္ရမွ သိပါေတာ့တယ္။ က်မအျမင္နဲ႔ စာဖတ္သူတို႔အျမင္ တူခ်င္မွ တူပါမယ္။ က်မအျမင္ကို လက္ခံခ်င္မွ လက္ခံႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ က်မ အျမင္မွားခ်င္မွားေနပါလိမ့္မယ္။

ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြကို ေရွးလက္ရာမပ်က္ ထိန္းသိမ္းထားတာကိုပဲ ျမင္ခ်င္တဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ ျမင္ျမင္ရသမွ် ဘ၀င္မက်ခ်ည္း ျဖစ္ေနတာပါ။ ေရွ႔ဆက္ခရီးေတြမွာ ေတြ႔ရတာေတြကို ေျပာျပပါအံုးမယ္။

နာလႏၵာ တကၠသိုလ္ေဟာင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ၀င္းေလးထဲမွာေတာ့ Tourist Information Center ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ထမင္းေၾကာ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ရတဲ့ ဆိုင္တခုလည္း ရွိပါတယ္။ က်မတို႔ အဲဒီဆိုင္မွာ နာရီ၀က္ေလာက္ေစာင့္ရတဲ့ ထမင္းေၾကာ္ကို စားျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ :) လမ္းၾကံဳလိုက္လာတဲ့ နာလႏၵာ တကၠသိုလ္က ကိုယ္ေတာ္ေလးကို လိုက္ပို႔ရင္း တကၠသိုလ္သစ္ကို ေလ့လာခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

ေရွးက တကၠသိုလ္နဲ႔ မတူတဲ့ အေဆာက္အဦ ၀ါႏုႏုေလးေတြနဲ႔ ဒီတကၠသိုလ္သစ္မွာလည္း ေရွးတကၠသိုလ္ၾကီးမွာလိုပဲ ဗုဒၶဘာသာ၊ ဒႆနိကေဗဒ ဘာသာရပ္ စတာေတြကို သင္ၾကားရာမွာ နာမည္ေက်ာ္ပါတယ္။

နာလႏၵာကထြက္လာခဲ့တဲ့ က်မတို႔ကားေလးကေတာ့ ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ေ၀သာလီကိုသြားတဲ့ခရီးမွာ ဗုဒၶ တညအိပ္နားခဲ့တဲ့ ပတၱနားဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ကို ေရာက္ပါေတာ့တယ္။

(ဆက္ပါအံုးမယ္)
မာန္