ဗုဒၶဂါယာ ေလ့လာေရးခရီး (အပိုင္း ၂)

က်မတို႔ တည္းတဲ့ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ဆိုင္ခန္းပိစိေလးေတြနဲ႔ ၾကပ္ညပ္ ရႈပ္ပြေနတဲ့ လမ္းေလးအတိုင္းသြားရင္ နရဥၥရာ ျမစ္ကမ္းေဘးကို ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ျမစ္တဖက္ကမ္းက သုဇာတာရဲ႕ရြာကို ကူးဖို႔ ျမစ္ကူးတံတားေလး ရွိပါတယ္။

ေတာင္ဖက္ကေန ေျမာက္ဖက္ကို စီးဆင္းေနတဲ့ နရဥၥရာျမစ္ဟာ ေတာက္ပတဲ့ အျပာေရာင္ျမစ္ေရကို အစြဲျပဳလို႔ နီလဇလံ လို႔ ေခၚရကေန နရဥၥရာ လို႔ ျဖစ္လာတယ္ဆိုၾကပါတယ္။

ပူအိုက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေရျပင္ျပာျပာၾကီးကို ေတြ႔ရမလားလို႔ အားတက္သေရာနဲ႔ သြားခဲ့တဲ့ က်မ ပူေလာင္ေနတဲ့ သဲျပင္၀ါ၀ါၾကီးကိုပဲ ျမင္လိုက္ရေတာ့ အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ ခံစားမႈတခု ရင္ထဲေရာက္လာျပီး `ဟယ္ ဘယ္လိုၾကီးပါလိမ့္´ ဆိုျပီး ပါးစပ္ကေတာင္ ထြက္သြားမိပါတယ္။


က်မတို႔ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ ဂယာ မွာမိုးေခါင္ေရရွား ကာလျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ျမစ္ထဲမွာ ေရတစက္မွ မေတြ႔ရပဲ သဲျပင္ၾကီးကိုပဲ မခ်ိတင္ကဲ ၾကည့္ခဲ့ရပါတယ္။ ျမစ္က က်ယ္လြန္းလွတယ္လည္း မဟုတ္သလို ျမစ္ကမ္းနဖူးေတြကို ၾကည့္ရတာကလည္း လူၾကီး လက္ခုပ္တစ္ေဖာင္ေလာက္ပဲ နက္မယ့္ပံုရွိပါေတာ့တယ္။

သဲျပင္ၾကီးထဲမွာေတာ့ အပူဒဏ္မေၾကာက္ ေျပးေဆာ့ေနတဲ့ ကေလးေတြ ေခြးေလးေတြ၊ အေဆာက္အအံုေဆာက္ဖို႔ သဲေတြ တူးေနတဲ့ ကုလားၾကီးေတြနဲ႔ သဲကားေတြ၊ ျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္ စည္းကမ္းမရွိပစ္ထားတဲ့ အမႈိက္ေတြကိုပဲ စိတ္မေကာင္းစြာ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ ျမစ္ကို ျဖတ္ျပီး တိုက္လာတဲ့ ေလပူပူထဲမွာေတာင္ သဲနံ႔နဲ႔အတူ ညီွစို႔စို႔ အညစ္အေၾကးနံ႔ေတြ ေရာျပြြမ္းလို႔ ေနပါတယ္။

က်မတို႔စိတ္ထဲမွာ တံတားဟိုဖက္ကို ကူးလိုက္ရင္ေတာ့ ေရႊခြက္ေမွ်ာတဲ့ေနရာကို ေရာက္ျပီထင္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကပါတယ္။ တံတားဆီတ၀က္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ေလး ေမွာင္လာတာရယ္ က်မစိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္လာတာနဲ႔ ဆက္မသြားေတာ့ပဲ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုပဲ ျပန္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းက ဦးဇင္းေလး တပါးနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက `သုဇာတာရြာက ေတာ္ေတာ္လွမ္းေသးတယ္။ ညေနေစာင္းရင္ကိုပဲ တံတားတဖက္ကမ္းကို ဘယ္သူမွ မကူးၾကဘူး။ အဲဒီဖက္က ဆင္းရဲသူေတြေပါေတာ့ လုယက္တာေတြ ရွိတယ္´ တဲ့ေလ။ သြားခ်င္ ေနာက္ေန႔ မနက္မွ သြားပါတဲ့ေလ။ (ဟူး … ေတာ္ေသးတာေပါ့ မသြားမိလို႔) ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ေန႔မွ သြားဖို႔ ကားစီစဥ္ရတယ္။ (ဗုဒၶဂါယာရွိတဲ့ ဘီဟား ျပည္နယ္ဟာ ဆင္းရဲတာေၾကာင့္ လုယက္မႈေတြ ဓျမမႈေတြ ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ေနရာပါ။ ရထားကိုေတာင္ ဓျမတိုက္တယ္ဆိုတာ ဘီဟားျပည္နယ္ပါ။)

ကားက ဂါယာတ၀ိုက္အပါအ၀င္ က်မတို႔ သြားခ်င္တဲ့ ခရီးစဥ္ေတြျဖစ္တဲ့ ရာဇျဂိဳလ္၊ နာလႏၵာ၊ ပတၱနား၊ ကုႆိနာ႐ံု၊ သာ၀တၳိ၊ ဗာရာဏသီ ကေနမွ တခါ ဂါယာကို ျပန္လာတဲ့ ၅ ညအိပ္ ၆ ရက္ခရီးကို အျပီးအစီး (လမ္းေၾကး၊ တံတားေၾကး၊ ကားသမား စားေသာက္စရိတ္ အပါအ၀င္) အိႏၵိယ ႐ူပီး ၁၈၀၀၀ ပါတဲ့။ ဂါယာကေန အျပန္ကို ရထားဘူတာ လိုက္ပို႔တာပါ ပါပါတယ္တဲ့။ ေစ်းဆစ္ၾကည့္ေတာ့ က်မတို႔ သြားတဲ့ အခ်ိန္က ဘုရားဖူးေတြပါးတဲ့အခ်ိန္မို႔ ၁၇၀၀၀ နဲ႔ လိုက္ပါမယ္တဲ့။ ကားပိုင္ရွင္ ကုလားၾကီးက အဲဒီထက္ ပိုမေလွ်ာ့ေတာ့ပါဘူး။ က်မတို႔လည္း အဲဒီ ၁၇၀၀၀ နဲ႔ပဲ သြားမယ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

(ကုလားမ်ားဟာ သူတို႔သာ သူမ်ားဆီက မတရား ေစ်းဆစ္ပါမယ္။ ေစ်းႏွိမ္ပါမယ္။ သူတို႔အလွည့္ဆိုရင္ေတာ့ တျပားေတာင္ ေလွ်ာ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အင္မတန္ကို လက္ေပါက္ကပ္တဲ့ လူစားပါ။ သူတို႔က မေလွ်ာ့ဘူးဆို မေလွ်ာ့ေတာ့ပါဘူး။ ေစ်းက် မွန္သလားဆိုေတာ့လည္း မမွန္ပါဘူး။ မတန္တဆ ေစ်းတင္ထားတတ္တာမ်ိဳးပါ။ သူတို႔နဲ႔ယွဥ္ျပီး မေျပာႏိုင္ ေစ်းမဆစ္ႏိုင္လို႔ကေတာ့ မတန္တဆ ေစ်းေပးရေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ျပီး က်မတို႔ ေစ်း၀ယ္ရင္ အအမ္း ၁ ရူပီးမ်ိဳး လုိေနတာမ်ိဳးဆိုရင္ က်မတို႔ကေနပါေစေတာ့ဆိုျပီး ထားလိုက္တာ။ သူတို႔ အလွည့္ဆို ျပား၅၀ ေတာင္ တခုတ္တရ မရအရ ေတာင္းတတ္တာမ်ိဳးပါ။ မေပးရင္ နင္ပဲငဆ ေျပာဆိုတာ ခံရတတ္ပါတယ္။ ၾကံဳလို႔ ေျပာျပတာပါ။)

မနက္ လင္းေတာ့ ျမစ္တဖက္ကမ္းက ဗုဒၶကို ဃနာႏို႔ဆြမ္း ကပ္လွဴတဲ့ သူေဌးသမီး သုဇာတာရြာရွိရာကို သြားၾကပါတယ္။ ေရွးယခင္က သူေဌး သူၾကြယ္ေတြနဲ႔စည္ကားခဲ့ပံုရတဲ့ ရြာၾကီးကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ရြာငယ္ဇနပုဒ္ကေလးျဖစ္ေနပါျပီ။ ဒီရြာေလးကို နရဥၥရာျမစ္က ရစ္ပတ္စီးဆင္းတာပါ။ ရြာအ၀င္မွာကတည္းက သုဇာတာ (Sujata) ပညာေရးအခမဲ့ေက်ာင္း၊ သုဇာတာ ေဆးရံု စသျဖင့္ နာမည္ေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။

သုဇာတာရဲ႕ေနအိမ္ေနရာမွာ တည္ထားခဲ့တဲ့ အမွတ္တရ ေစတီၾကီးကလည္း ပ်က္စီးျပိဳက်ေနလို႔ လံုးေတာ္ျပည့္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီတိုင္းပဲ ၀င္းျခံခတ္ ထိန္းသိမ္းထားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီ ေစတီ၀င္းထဲ၀င္ေတာ့ ေတာင္းရမ္းဖို႔ ေရာက္လာတဲ့သူေတြ မ၀င္ႏိုင္ေအာင္ က်မတို႔ ကားသမားက ၀င္ေပါက္ကို ပိတ္ရပ္ထားေပးပါတယ္။

အဲဒီကေနတဆင့္ ဃနာႏို႔ဆြမ္းကပ္တဲ့ေနရာကို ကားသမားကို လိုက္ပို႔ေတာ့ ပထမဆံုးျမင္လိုက္ရတာက ဟိႏၵဴေက်ာင္းေဆာင္ တခုပါ။ ကားသမားကို ေသခ်ာေအာင္ ျပန္ေမးရတယ္ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔။ ကားသမားက အထဲမွာရွိတယ္တဲ့ ဗုဒၶ ႏို႔ဆြမ္းစားတယ္တဲ့ သူတတ္သေလာက္ အဂၤလိပ္လိုေလးနဲ႔ ေျပာျပတယ္။
ဟိႏၵဴေက်ာင္း ေနာက္ေက်ာဖက္ ကပ္လ်က္၀င္းေလးထဲကို ေက်ာင္းေဘးနားကေန ၀င္ရပါတယ္။ ေဂါပကျဖစ္ဟန္တူတဲ့ ကုလားၾကီး ၂ ေယာက္က ကုလားလိုေျပာျပီး ရွင္းျပေနတာ ဘာေတြလဲေတာ့ မသိဘူး။ အဂၤလိပ္လိုလဲ တခါတေလ ေျပာလားေျပာရဲ႕ သူေျပာတာေတြကေတာ့ သုဇာတာ သူေဌးသမီးက ဗုဒၶကို ႏို႔ဆြမ္းကပ္လွဴခဲ့တယ္ ဆိုတာပါပဲ။

၀င္းထဲမွာေတာ့ ေညာင္ပင္ တခုရွိတယ္။ ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ အုတ္ခြက္ဘုရားေလးေတြရွိတယ္။ အဲဒီေညာင္ပင္နဲ႔ ကပ္လ်က္ ၀င္ေပါက္ကို ေက်ာေပးထားတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ေလးထဲမွာေတာ့ ဗုဒၶကို သုဇာတာ ႏို႔ဆြမ္းကပ္လွဴေနဟန္ ေက်ာက္ရုပ္တုေတြ ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းေဆာင္ေလးအလွဴရွင္ကေတာ့ ျမန္မာပါပဲ။ ေက်ာင္းေဆာင္ရဲ႕ နဖူးစည္းမွာလည္း ျမန္မာလို ေရးထားပါတယ္။

က်မတို႔ ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ ေဂါပက ကုလားၾကီးက ေစတနာရွိသေလာက္ ေက်ာက္ရုပ္တုေတြနားက အလွဴခံပံုးထဲမွာ ထည့္ခဲ့ပါတဲ့ေလ။ အလွဴေငြ တခ်ိဳ႕ထည့္လိုက္ေတာ့ အဲဒီ ကုလားၾကီးေတြ မ်က္ႏွာ၀င္းေနတာပါပဲ။ အထြက္မွာ ဆုေတာင္းစာေတြေတာင္ ရြတ္ဖတ္ေနေသး။ အေပါက္၀ေရာက္တာနဲ႔ က်မေနာက္ျပန္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ အဲဒီ လူၾကီးသံုးေယာက္ ေက်ာင္းေဆာင္ေလးနားေရာက္ေနေလရဲ႔။ ကဲ ... ေရႊခြက္ေမွ်ာတဲ့ေနရာကို ဆက္သြားလိုက္အံုးမယ္။
ေရႊခြက္ေမွ်ာတဲ့ေနရာဟာ ဃနာႏို႔ဆြမ္းကပ္တဲ့ေနရာရဲ႕ အေရွ႔ဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိပါတယ္။ လယ္ကြက္ေတြကို ျဖတ္ျပီးသြားရတာပါ။ လမ္းမရွိပါဘူး။ ေရႊခြက္ေမွ်ာတဲ့ေနရာဆိုျပီး ေက်ာင္းေဆာင္ေသးေသးေလး လုပ္ထားတာပါ။ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမယ့္သူ ရွိဟန္ မတူပါ။



ျမန္မာလို ကျဗည္းေရးထားတဲ့ အဲဒီေက်ာင္းေဆာင္ေလးမွာလည္း ဗုဒၶေရႊခြက္ေမွ်ာေနဟန္ မတ္ရပ္ဆင္းတု တခုရွိပါတယ္။ အဲဒီ ေရႊခြက္ေမွ်ာေနတဲ့ ဆင္းတုရဲ႕ ညာဖက္လက္ဖ၀ါးတဖက္ ပ်က္စီးေနတာကို ၀မ္းနည္းစြာ ေတြ႔ရပါတယ္။ (ေရႊခြက္ေနရာကို ေၾကးဖလားနဲ႔ လုပ္ျပီး လက္ဖ၀ါးေပၚ တင္ထားတာကို ျဖတ္ယူမ်ားထားသလားလို႔ က်မ ေတြးမိလိုက္ပါေသးတယ္။ ျပတ္ေနတာက တကယ့္ကို တိတိရိရိေလး လူက ျဖတ္ယူထားသလိုေလးျဖစ္ေနလို႔ပါ။)ဆင္းတုေတာ္ေဘးမွာေတာ့ အမေလး!! သံနဲ႔ လုပ္ျပီး ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ အလွဴခံပံုးအဖံုးကို ကလန္႔ျပီး လွပ္ထားတာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ပါပဲရွင္။ က်မ စိတ္တိုေဒါသထြက္လြန္းလို႔ ဘာေငြမွာ မထည့္ခဲ့ပါဘူး။

က်မတို႔ ေရႊခြက္ေမွ်ာတဲ့နားေရာက္ေတာ့ အဲဒီနား လယ္တဲက ေကာင္ေလးတေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ က်မတို႔ ျပန္ေတာ့ လွပ္ေနတဲ့ အလွဴခံပံုးထဲ ေငြတစတေလမ်ား ထည့္သြားေလမလား ေခ်ာင္းၾကည့္ေနပါတယ္။ ေနာက္ ဘာမွ မေတြ႔ရေတာ့ မခ်ိတင္ကဲေလသံနဲ႔ စိတ္ပ်က္တဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ကုလားလို ဘာေတြေျပာေနတယ္ မသိပါဘူး။ ပိုက္ဆံမရလို႔ ေျပာတယ္ထင္တာပါပဲ။ သူတို႔ကုလားေတြ စကားေျပာတဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ေခါင္းေလး ခါခါ ခါခါ နဲ႔ လည္ပင္းမွာ စပရင္ တပ္ထားသလိုေလးနဲ႔။ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့ရွင္။

ဒီေနရာ တ၀ိုက္က လူေတြကလည္း လာသမွ် ဘုရားဖူးေတြဆီက တစံုတရာ ရႏုိးႏိုး လာေရာက္ ေတာင္းရမ္းၾကတာ စိတ္ပ်က္စရာပါ။ ေဂါပကဆိုတဲ့ လူေတြကလည္း ဘယ္လိုေတြမွန္းမသိပါဘူး။ က်မတို႔ ျပန္အထြက္မွာ အဘိုးၾကီး အဘြားၾကီးေတြ ကေလးေလးေတြက လိုက္ေတာင္းရမ္းၾကျပပါတယ္။ ေအာ္ … သူတို႔မွာလည္း ငါတို႔လိုဘုရားဖူးေတြ လာမွ စားရတာလားမသိ ဆိုျပီး ေငြစအနည္းငယ္ ေပးမိပါတယ္။ အမေလးေလး ၁၂ႏွစ္အရြယ္ ကေလးမ တေယာက္ ေပးတဲ့ေငြနည္းလို႔တဲ့ က်မတို႔ ကားေပၚျပန္မတက္မခ်င္း တလမ္းလံုးေတာက္ေလွ်ာက္ကို လိုက္ေတာင္းေတာ့တာပါပဲ။ က်မျဖင့္ စိတ္ဆိုးရအခက္ သနားရလည္း အၾကပ္။ ေပးလိုက္ရင္ အက်င့္ျဖစ္မွာဆိုးလို႔ က်မ ထပ္ကို မေပးေတာ့ဘူး။

မဟာေဗာဓိကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မယ့္သူရွိသလို ဒီေနရာေတြကိုလည္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကမယ္ထင္တာ က်မ အထင္နဲ႔ အျမင္ တက္တက္စင္ လြဲပါေလေရာ။ ၾကည့္ရတာေတာ့ ဟိႏၵဴဘုန္းၾကီးေတြလည္း သူတို႔လူ သူတို႔ မႏိုင္ၾကဘူးထင္ပါရဲ႕။
(ခရီးစဥ္အဆံုးမွာေတာ့ က်မတို႔သြားခဲ့သမွ် ေတြ႔ခဲ့သမွ် ေနရာေတြထဲမွာ ဒီေနရာဟာ ထိန္းသိမ္းသူမဲ့ေနလို႔ ျမင္ရတာ စိတ္မေကာင္း အျဖစ္ရဆံုးေနရာပါ။ ဂါယာက ဦးဇင္းေလးတပါး အေျပာအရ ဒီေနရာေတြက ေနရာအစစ္အမွန္ ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ေသေသခ်ာခ်ာမသိၾကဘူးတဲ့။ ဟုတ္တာမဟုတ္တာ အပထားလို႔ အမ်ားတကာ လာေရာက္ဖူးေမ်ာ္ၾကတဲ့၊ ေလ့လာၾကတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ဒီလိုမျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ထင္တယ္ေလ။ အိႏၵိယ ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈဌာန အေနနဲ႔ တခုခု လုပ္သင့္္တယ္လို႔ ျမင္တာပါပဲ)

ေရႊခြက္ေမ်ာတဲ့ေနရာကေန ျပန္ေတာ့ ဥ႐ုေ၀လကႆပ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ဥ႐ုေ၀လေတာကို သြားျဖစ္ပါတယ္။ ေရွးေရွးတုန္းကေတာ့ ေတာၾကီးမဲဇာျဖစ္ခဲ့တဲ့ေနရာဟာ အခုေတာ့ ကႏၱာရပင္ေတြ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေနရာမွာလည္း ဟိႏၵဴဘုန္းၾကီးေတြပဲ ရွိပါတယ္။ သူတို႔က က်မတို႔ကို ဒီေနရာမွာ ဗုဒၶက ဒုကၠရစရိယာ က်င့္ခဲ့တဲ့ေနရာလို႔ ေျပာပါတယ္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒုကၠရ စရိယာ က်င့္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ေက်ာက္ေတာင္နဲ႔ ေက်ာက္ဂူက သပ္သပ္ရွိပါတယ္)

ဥရုေ၀လေတာကေန ဒုကၠရစရိယာ က်င့္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ကို နာရီ၀က္ေလာက္ သြားရပါတယ္။ ဗုဒၵဂါယာနဲ႔ ကီလို ၂၀ နီးပါး ေ၀းပါတယ္။ အခု ဒုဂၤစရိလို႔ေခၚျပီး အရင္ကေတာ့ ပရာဂ္ေဗာဓိလို႔ ေခၚတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ေက်ာက္ေတာင္နဲ႔ နီးလာေလေလ လမ္းေလးေတြက က်ဥ္းလာေလေလပါပဲ။ ဒီေနရာကို ဘုရားဖူးေတြ သိပ္မလာၾကဘူးလို႔လဲ ဆိုပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိပါဘူး။ လာတဲ့သူေတြဟာလည္း အမ်ားအားျဖင့္ မနက္ေစာေစာလာၾကတယ္ ဆိုပါတယ္။ ေက်ာက္ေတာင္တ၀ိုက္မွာေတာ့ ေနသိပ္ပူပါတယ္။ အရိပ္ရပင္ေတြက အခုမွ စိုက္ေနတုန္းမို႔ ဘုရားဖူးေတြ မနက္ေစာပိုင္းကို လာၾကတာပါ။ က်မတို႔ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ေနကေခါင္းေပၚတည့္တည့္မွာ ပူခ်င္တိုင္း ပူေနေလရဲ႕။
ေတာင္တက္တဲ့လမ္းကို ကြန္ဂရစ္ေတြ ခင္းထားပါတယ္။ ကားကေတာ့ ေတာင္တ၀က္အထိပဲ တက္လို႔ရပါတယ္။ လမ္းက အေပၚပိုင္းမွာ သိပ္မက္လို႔ပါ။ ေတာင္ကေတာ့ သိပ္ျမင့္လွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ လမ္းက မက္ေစာက္တာရယ္ ေနပူတာရယ္ေၾကာင့္ က်မ ေမာလြန္းလို႔ နားျပီးတက္ရပါတယ္။ ေက်ာက္ဂူရွိရာကိုေရာက္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္းခ်မ္းလြန္းလို႔ အေမာေျပသြားပါတယ္။

ေမွာင္ေနတဲ့ ေက်ာက္ဂူအတြင္းထဲမွာေတာ့ ဆီမီးပူေဇာ္ထားတဲ့ ဖေယာင္းနံံ႔၊ အေမႊးတိုင္နံ႕ေတြနဲ႔ ဘုရားေလာင္း ထမင္းတဆုပ္၊ ေရတမုတ္နဲ႔ သစ္သီးတလံုးပဲ စားျပီးေတာ့ ခဲယဥ္းတဲ့ အက်င့္ (ဒုကၠရစရိယာ)ကို က်င့္ခဲ့လို႔ အရိုးေပၚအေရတင္ ျဖစ္ေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ဆင္းတုေတာ္ကို ရွိပါတယ္။



ေက်ာက္ေတာင္ေပၚမွာ မုန္႔ေတြ လုစားမယ့္ ေမ်ာက္ေတြရွိသလို ေက်ာက္ေတာင္ေအာက္ ျပန္ဆင္းလာေတာ့လည္း ဘုရားဖူးေတြဆီက တစံုတရာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ လက္ေတြ ဆန္႔တန္းလာတဲ့ အနီးနားရြာက အဘိုးအဘြားေတြနဲ႔ မူလတန္းအရြယ္ ကေလးေလးေတြကို ေတြ႔ရျပန္ပါေရာ။

အဆိပ္ပင္ေရေလာင္းသလို သူတို႔ေလးေတြ အက်င့္ျဖစ္မွာစိုးတာေၾကာင့္ ဘာမွမေပးဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေပမယ့္ ကေလးေတြကို သနားတာနဲ႔ သၾကားလံုးေတြ ေပးေတာ့ ကုလားေလး တေယာက္က ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ မင္းတို႔ အဲယားကြန္းတပ္ထားတဲ့ကားနဲ႔ လာျပီးေတာ့ ငါတို႔ကုိ ပိုက္ဆံေပးဖို႔ မရွိဘူးဆိုတာ မယံုဘူး။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးတဲ့ေလ။

က်မလည္း ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ရီရလည္း အခက္ေလ။ ေနပူပူ ေလပူပူမွာ သၾကားလံုးေတြ ၀ိုင္းလုေနတဲ့ကေလးေတြကို ထားခဲ့ျပီး ဂါယာကို ျပန္လာတယ္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ေစာေစာ ရာဇျဂိဳလ္ကို ခရီးဆက္ဖို႔ အားေမြးရအံုးမယ္ေလ။

(ဆက္ပါအံုးမယ္)

မာန္

အညာေႏြတမာေျမ