စက္တင္ဘာ ေန႔ရက္မ်ား ...

ဟုိး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ ကာလ … ဒီလိုအခ်ိန္ စက္တင္ဘာေန႔ရက္ေတြ …

… ေနေတြ ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ ပူေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သံဃာေတာ္ေတြ ထီး နဲ႕ဖိနပ္ မပါပဲ ေခၽြးေတြနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ အရည္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကတၱရာျပင္မွာ ေျခဖ၀ါးေတြ ပူေလာင္လို႔ .. ေနပူရွိန္ေအာက္မွာ မ်က္ႏွာေတြ ေနေလာင္ နီျမန္းလို႔။

မိုးေတြ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သံဃာေတာ္ေတြ ထီး နဲ႔ ဖိနပ္ မပါပဲ သကၤန္းေတြ စိုရြဲလို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ ခိုက္ခုိက္တုန္ျပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြေတာင္ ျပာလို႔။



“လူအခ်င္းခ်င္းႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ။ တို႔ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္း ျငိမ္းေအးၾကပါေစ” ဆိုတဲ့ အဆက္မျပတ္ ေမတၱာပို႔သံေတြက နီးလာလိုက္ … ေ၀းသြားလိုက္ …


လမ္းေဘးမွာ လူေတြ အမ်ားၾကီးရပ္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသမီးေတြ ထိုင္ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ငိုၾကတယ္။ လက္သီးတင္းတင္းဆုပ္ရင္း မ်က္ရည္၀ဲေနတဲ့ ေယာက်ၤားရင့္မၾကီးေတြကို ေတြ႔တယ္။ လူငယ္ေလးေတြ လက္ခုပ္တီး အားေပးၾကတယ္။

အမ်ိဳးသမီးၾကီး တေယာက္ကဆို “တပည့္ေတာ္တို႔ အတြက္နဲ႕ ဦးပဥၨင္းတို႔က ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ လမ္းေပၚထြက္ေနၾကရျပီ” ဆိုျပီး မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ လက္အုပ္ေလးခ်ီလို႔။

လက္မရြံ စြမ္းအားရွင္ေတြကေတာ့ မႏွစ္လိုတဲ့ အမူအရာေတြနဲ႔ ေနရာတိုင္းမွာ။ ေ၀ၚကီေတာ္ကီေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ အရပ္၀တ္နဲ႔ရဲေတြ .. ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ရင္း မ်က္စိေတြကလည္း က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ … သားေကာင္ကိုရွာေနၾကတဲ့ပံုမ်ိဳး …
ကင္မရာသမားေတြကလည္း အမ်ားသားလား .. ေရွာင္ေရွာင္ .. အဲဒီ ကင္မရာေတြကို .. သူ႔လူလား ကိုယ့္လူလားဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး …

ဒီသတင္း ဒီပံုရိပ္ေတြက အင္တာနက္က သတင္းေတြမွာ .. ဘေလာ့ခ္ေတြမွာ .. ေရဒီယိုထဲမွာ .. ႏိုင္ငံျခား ႐ုပ္သံလိုင္းေတြမွာ …

စက္တင္ဘာ 26 ရက္ …မနက္ ၉ နာရီခြဲ … က်မဆူးေလနား ေရာက္ေတာ့ ဆူးေလေစတီတ၀ိုက္ နဲ႔ ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ တ၀ိုက္မွာ ေသနတ္ေတြနဲ႔ ရဲေတြ၊ စစ္သားေတြ။ ၀ါးရင္းတုတ္ေတြနဲ႔ စြမ္းအားရွင္ေတြ။ မာေၾကာေၾကာ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြက ေၾကာက္စရာပါလား … သူတို႔ ဘာကိုမ်ား ရန္မူေနၾကတာပါလိမ့္ …



ဒါေတြကို ေက်ာခိုင္းျပီး ႐ံုးကိုေရာက္ေတာ့ ေရႊတိဂံုမွာ သံဃာေတြ စုေ၀းေနတယ္ .. သူတို႔ကို ရဲေတြနဲ႔ စစ္တပ္က မသြားဖို႔ တားေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားရတယ္ …

မၾကာပါဘူး .. တတီတီျမည္တဲ့ဖုန္းကို ကိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ …

"အမ .. အမ .. သူတို႔ေလ … သူတို႔႐ိုက္ေနၾကတယ္ .. လုပ္ပါအံုးအမရယ္ .. ကယ္ပါအံုး .. သူတို႔ လုပ္ရက္တယ္ဗ်ာ .. လာခဲ့ပါအံုး အမရယ္" နဲ႔ က်မ႐ံုးက ေမာင္ငယ္တေယာက္ ငိုျပီး ေျပာေနတဲ့အသံ…

"ဟဲ့ ေနပါအံုး .. ျဖည္းျဖည္းေျပာပါဟ ဘာျဖစ္တာလဲ .. ဘယ္သူဘာျဖစ္တာလဲ .. မင္းက ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ" ဆိုေတာ့ ေရႊတိဂံုအေရွ႔ဖက္မုခ္မွာတဲ့ .. ေမတၱာပို႔ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ စု႐ံုးေနတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို စစ္သားေတြက ႐ိုက္ေနတာတဲ့။ အခု သူတို႔ အဲဒီကေနေဖာက္ထြက္လာျပီး ျမိဳ႔ထဲကို လာဖို႔ ျပင္ေနျပီ ဆိုလာပါတယ္။ က်မကိုလည္း လာခဲ့ဖို႔ ေခၚေနပါတယ္။

သူေျပာတာေတြ နားေထာင္ေနရင္း က်မ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလာတယ္။ စိတ္ထဲ အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ ခံစားမႈတခု ျဖစ္လာတယ္။
သူ႔ဖုန္းခ်ျပီးတဲ့ေနာက္ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ဖုန္း၀င္လာျပန္တယ္။ သူတို႔႐ံုးတ႐ံုးလံုးထြက္ျပီး သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ လမ္းအတူသြားေလွ်ာက္မယ္တဲ့ ေရေက်ာ္လမ္းကို လာခဲ့ပါတဲ့။

က်မအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ Tour Company က လမ္း ၅၀ မွာရွိေတာ့ ေရေက်ာ္လမ္းကေနလာတဲ့အုပ္စုနဲ႔ သြားပူးေပါင္းဖို႔က သိပ္မေ၀းလွဘူး။

က်မခ်ီတုံခ်တံုျဖစ္ေနတယ္။ လုပ္စရာအလုပ္ေတြကလည္း တပံုတပင္ .. ၾကားေနရတာေတြကလည္း က်မေျခလွမ္းေတြကို ႐ံုးျပင္ထြက္ဖို႔တြန္းအားေပးေနျပန္ပါတယ္။

က်မစားပြဲေရွ႔မွာေတာ့ "အမ .. က်မတို႔႐ံုးဆင္းေတာ့မယ္ေနာ္" ဆိုျပီး မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေငြစာရင္းဌာနက ညီမေလးေတြက ခြင့္လာေတာင္းျပန္ပါတယ္။ "က်ေနာ္တို႔လည္း ႐ံုးဆင္းပါရေစ အမ" ဆိုျပီး အိုင္တီဌာနက ေမာင္ငယ္ေတြကလည္း ခြင့္ေတာင္းေနပါတယ္။ ဟယ္ .. သူတို႔ေလးေတြမ်က္၀န္းထဲမွာ ၀မ္းနည္းနာၾကည္းမႈေတြနဲ႔ပါလား …

'၀တ္ရည္ နင္မသြားနဲ႔ .. ျပႆနာတက္လိမ့္မယ္ .. အဖမ္းခံရလိမ့္မယ္ .. နင္မေၾကာက္ဘူးလား .. ဒီမွာလည္း အလုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး .. ဧည့္သည္ေတြ ကိစၥေတြ လုပ္ရအံုးမယ္' တဲ့ … က်မနဲ႔ ဌာနတခုတည္းက မမခ်ိဳ က က်မကို တုန္တုန္ရင္ရင္နဲ႔ တားပါတယ္။

က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ .. ေသခ်ာတာက ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ က်မ အလုပ္လုပ္ဖို႔ စိတ္ႏွစ္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။ က်မသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကလည္း ငိုသံပါၾကီးနဲ႔ '၀တ္ရည္ ငါတို႔ပုဇြန္ေတာင္ကို ေရာက္ေနျပီ .. ငါတို႔ရဲ႕ သံဃာေတာ္ေတြကို ရိုက္ထားလိုက္ၾကတာမ်ား လာၾကည့္လွည့္ပါဟာ' တဲ့။

႐ံုးက ေမာင္ေလးညီမေလးေတြထြက္သြားေတာ့ ႐ံုးမွာ က်မနဲ႔ မမခ်ိဳရယ္ ႐ံုးကားေမာင္းတဲ့အကိုၾကီးနဲ႔ ႐ံုးအကူ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္ …

ေၾကာက္စိတ္ကတဖက္ မခံခ်င္စိတ္က တဖက္ လြန္ဆြဲေနတဲ့က်မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္ … 'အမ .. ညီမကို စိတ္မရွိပါနဲ႔ .. ဒီေလာက္အေျခအေနေတြျဖစ္ေနတာ ဘယ္ဧည့္သည္မွ လာေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး .. အခုျဖစ္ေနတဲ့အေျခအေနထက္ အေရးၾကီးတာ ဘာမွမရွိဘူး။ အခု မတရားျဖစ္ေနတာကို ညီမတို႔က ျငိမ္ေနရင္ ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္ေျမာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး' လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ က်မ ေရေက်ာ္လမ္းဖက္ကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ က်မ အေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မမခ်ိဳရယ္ေလ .. သူလည္း အိတ္ေလးကိုင္ျပီး က်မတို႔ေနာက္မွာ …

ဗုဒၶဘာသာ၀င္တေယာက္ မဟုတ္ေပမယ့္ က်မစိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနတယ္။ က်မအတြက္ေတာ့ ဒါဟာ ဘာသာေရးနဲ႕ မဆိုင္ဘူး။ ဒါက ျမန္မာ ျပည္သူေတြ အားလံုးရဲ႕ အေရးျဖစ္တယ္။

ေရေက်ာ္လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ေတြ႔ပါျပီ … သံဃာေတာ္ေတြကို လူေတြက ေဘးက ၀န္းရံျပီး ဆူးေလကို ဦးတည္ျပီး လာေနတယ္။ အဲဒီထဲမွာ လူတေယာက္က “ဒီမွာ ၾကည့္ၾကပါ။ စစ္သားေတြက ဦးပဥၨင္းေတြကို ရုိက္တယ္” ဆိုျပီး စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ေျပာေနတယ္။

အရိုက္ခံရတဲ့ ဦးဇင္း တပါး၊ ေခါင္းကြဲတဲ့ ဒဏ္ရာက ဖူးေယာင္ျပီး ေသြးေတြက ပခံုးအထိ စီးက်လို႔။ အဲဒီဒဏ္ရာကို အုပ္ထားတဲ့ စႏိုးတာ၀ါ အျဖဴေလးက ေသြးေရာင္ေတြ နီေစြးလို႔။

ေနာက္တပါးကလည္း ေျခေထာက္မွာ ေသြးေတြ။ ေနာက္တပါး၊ ေနာက္တပါး …. ၀တ္ရည္ ဆက္မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး။
က်မနားက လူေတြ ေဒါသေတြ ထြက္လို႔၊ အံေတြၾကိတ္ျပီး လူတန္းထဲကို ၀င္ျပီး လိုက္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသမီးေတြ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ လက္ေတြ ၀င္တြဲလို႔။

ဘယ္အခ်ိန္က အနားေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ မမခ်ိဳရယ္ေလ … က်မကို ဖက္ျပီး ငိုလိုက္တာ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုတာကို ေမးမရ။ က်မကိုယ္တိုင္လည္း မ်က္ရည္ေတြ လည္လို႔။

ဘယ္အရာက ၀တ္ရည္စိတ္ကို ႏႈိးေဆာ္လိုက္မွန္း မသိ က်မကိုယ္တိုင္ လူတန္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အတူ လက္ခ်ိတ္ျပီး ပါသြားတယ္။

အေနာ္ရထာလမ္းေပၚကို ေရာက္လာျပီ။ ၄၇ လမ္းမွာ ရွိတဲ့ ဗိုလ္တေထာင္ျမိဳ႕နယ္ ရဲစခန္းေရွ႕မွာေပါ့။ ဟိုင္းလတ္ကား ၁၀ စီးေလာက္နဲ႕ ရဲေတြ ေစာင့္ေနတယ္။ သူတို႔က ခ်ီတက္လာတဲ့ က်မတို႔အဖြဲ႕ကို ဆက္မသြားဖုိ႔ တားတယ္။ အဲဒီမွာ သံဃာေတာ္ေတြက သူတို႔ကို ထိုင္ရွိခိုးမယ္လုပ္ေတာ့ ရဲသားေတြ ကားေတြေပၚ အလွ်ိဳအလွ်ိဳတက္ျပီး ကားေတြကို ေမာင္းေျပးၾကတာ။



သံဃာေတြနဲ႔ လူေတြလည္း ဆူးေလကို ဆက္ ခ်ီတက္ၾကတယ္။ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းကို ေက်ာ္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေသနတ္သံေတြ တေဖာင္းေဖာင္း ျမည္သြားတယ္။ က်မက အေရွ႕မွာ မဟုတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ မသိရဘူး။

လူအုပ္ၾကီးကေတာ့ အရွိန္နည္းနည္း တန္႔သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခနပါပဲ။ အေရွ႕ကို ဆက္ေရႊ႕သြားတယ္။ ေသနတ္သံေတြ ထပ္ၾကားရျပန္တယ္။ က်မတအား စိတ္ပူသြားတယ္။ အေရွ႕ဆံုးက လူေတြ အပစ္ခံရျပီလား … ဘယ္ေနရာကပစ္ေနတာလဲ .. ဘယ္သူေတြပစ္ေနတာလဲ …

ေနာက္ထပ္ ေသနတ္သံေတြ ျမည္လာျပန္တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာေတာ့ အေရွ႕က လူအုပ္ၾကီးဟာ က်မတို႔ အေနာက္ဖက္ကို ျပန္ျပိဳဆင္းလာတာ က်မေၾကာင္ျပီး ရပ္ၾကည့္ေနတယ္။ က်မလက္တြဲထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ မမခ်ိဳ .. မမခ်ိဳလည္းေပ်ာက္သြားျပီ …

ေျပးလာတဲ့ ဦးေလးၾကီးတေယာက္က “ဟဲ့ကေလးမ ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ ေျပးေျပး” လို႔ ေအာ္ျပီး က်မကိုဆြဲေျပးေတာ့မွ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ျပန္ေျပးလာတာ ဖိနပ္ျပတ္သြားတာလဲ ဂရုမစိုက္အားေတာ့ဘူး။ ေခ်ာ္လဲတာလဲ နာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ရံုးကို ဘယ္လိုျပန္ေရာက္လာမွန္းကို မသိလိုက္ဘူး။

အမွန္ကေတာ့ ေသနတ္သံေတြက ၀တ္ရည္ရွိတဲ့ ေနရာနဲ႔ အေ၀းၾကီးပါ။ အခုအခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ ကုိယ္အေၾကာက္ၾကီးမိတာကိုပဲ ရွက္ရမလို ရီရမလိုနဲ႔ပါ။

ေသနတ္သံေတြ ျမည္လာတာနဲ႔ တဆက္ထဲမွာ မီးေတြလည္း ပ်က္၊ ဖုန္းလိုင္းေတြလည္း ပ်က္ကုန္ပါတယ္။
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေပၚက အျခား အျခားေသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေတြက သံဃာေတာ္ေတြလည္း လမ္းေပၚထြက္လာၾကျပီး ဆူးေလဖက္ကို ဦးတည္လာခဲ့ၾကေတာ့ ဘုန္းၾကီးလမ္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေထာင့္မွာတင္ လမ္းေတြ ပိတ္သြားျပီး လိုင္းကားေတြရပ္သြားခဲ့တယ္လို႔ သိလိုက္ရပါတယ္။

က်မ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္လို႔မရေတာ့ဘူး။ အလုပ္ကိုယ္စီ သြားေနတဲ့ က်မေမာင္ေလးေတြကို ဘယ္လိုမွ ဆက္သြယ္လို႔မရေတာ့ဘူး .. အဲဒီေတာ့မွ က်မ ေမာင္ေလးေတြကို စိတ္ပူစ ျပဳလာတယ္ …

႐ံုးပိတ္ျပီး အိမ္ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ လိုင္းကား တစီးမွ မရွိေတာ့ .. တကၠစီလည္း တစီးမွာ ငွားမရေတာ့ .. လမ္းေတြကလည္း ပိတ္ထားတယ္တဲ့ .. ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းက မမ တို႔အိမ္မွာ သြားအိပ္႐ံုက လြဲျပီး ဘယ္လမ္းမွ မရွိေတာ့ ..
မမ အိမ္ေရာက္ေတာ့ က်မေျခေထာက္က ဒဏ္ရာေတြ ေဆးထည့္ေပးရင္ မမက က်မကို ဆူပါေတာ့တယ္။ ဖုန္းလိုင္းေတြ ျပန္ေကာင္းေတာ့မွ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ျပီး စိတ္မပူဖို႔လွမ္းေျပာရပါတယ္။

အေမွာင္ထု စလႊမ္းလာခ်ိန္မွာေတာ့ တျမိဳ႔လံုး သုသာန္တစျပင္လို တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ ခါတိုင္းလူေတြစည္ကားေနတဲ့ လမ္းေတြမွာ ပတ္တေရာင္လွည့္ေနတဲ့ ကားစိမ္းၾကီးေတြကေတာ့ ညဥ့္နက္နက္မွာေျခာက္တဲ့ တေစၧေတြအလား ..

တိတ္ဆိတ္မႈကို ေဖာက္ထြင္းလာတဲ့ 'ညေနေျခာက္နာရီမွ မနက္ ၆ နာရီအထိ ညမထြက္ရအမိန္႔ခ်မွတ္လိုက္သည္' ဆိုတဲ့ သတၱဳသံ ကြဲရွရွေနာက္မွာေတာ့ ရင္တထိတ္ထိန္နဲ႔ ဘယ္သူေတြမ်ား ေသနတ္ထိကုန္ျပီလဲ။ ဒဏ္ရာရထားတဲ့ ဦးဇင္းေတြ ဘာျဖစ္သြားလဲ ဆိုတာေတြပဲ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

၂၇ ရက္ေန႔ …

က်မရဲ႔ e-mail box ထဲမွာ ဧည့္သည္ေတြဆီက ခရီးစဥ္ဖ်က္လိုက္တဲ့အေၾကာင္း Cancellation notice ေတြျပည့္ေနပါေတာ့တယ္။ ေအာက္တိုဘာလထဲမွာ လာမယ့္ခရီးစဥ္ေတြ၊ ေငြတ၀က္ေခ်ျပီးသား ခရီးစဥ္ေတြ … အို က်မ ေမးလ္ေတြစစ္ရင္း ငိုေနမိတယ္။ ဘာကို၀မ္းနည္းေနလဲ .. ဘာေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းေနတာလဲ .. အေျဖမသိ …
ညဖက္ … ေတာင္ဥကၠလာက ေငြၾကာယံေက်ာင္းတိုက္ကို ၀င္စီးလိုက္ျပီး သံဃာေတြကို ရိုက္ႏွက္ဖမ္းသြားတယ္ဆိုတာေတြလဲ ၾကားရတယ္။ လူေတြရဲ႔ေဒါသက မေန႔ကထက္ ဒီဂရီျမင့္လာတယ္။

မမက က်မကို အိမ္ျပန္ဖို႔ေျပာတယ္။ ႐ံုးကလည္း တပတ္ပိတ္ထားလိုက္တယ္။ ႐ံုးကေတာ့ ဒီေန႔ဖြင့္ဖို႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ေတာ့။ ဒီေန႔ဆို အေျခအေနေတြက ဘယ္လိုျဖစ္မယ္မွန္းမသိ။

ကမ္းနားလမ္းကေန တစီးတည္းေသာ လိုင္းကားနဲ႔ က်မ ျပန္လာတယ္။ ဆူးေလအ၀ိုင္းနားေရာက္ေတာ့ သံဆူးၾကိဳးေတြ ကာထားတာေတြ႔ရတယ္။ စစ္သားေတြ .. စစ္သားေတြ .. ကားၾကီး ကားငယ္ေတြနဲ႔ .. ေသနတ္ေတြ ဒိုင္းေတြနဲ႔ ...

ခါတိုင္း ကားေတြျပည့္ညွပ္ေနတတ္တဲ့လမ္းေတြ .. ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရွင္းလို႔ …

'ဒီေန႔ ဦးတို႔ကားေတြ ထြက္မွာမဟုတ္ဘူး။ အခုေတာင္ ဦးက အင္းစိန္ဖက္ကို ကားသိမ္းရမွာမို႔လို႔။ မေန႔က ဦးတို႔လိုင္းမွာ ဦးတို႔ကားတစီးပဲ ျမိဳ႔ထဲေရာက္ျပီး ျပန္မရျဖစ္ေနတာ' လို႔ က်မကို ကားသမား ဦးေလးၾကီးက ေျပာျပပါတယ္။
က်မတို႔ လမ္းထိပ္မွာေတာ့ ေခ်ာဆြဲထားဟန္တူတဲ့ ဒိုင္နာကား သံုးေလးစီးေပၚကို ၀ါးရင္းတုတ္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ က်မတို႔ ရပ္ကြက္ထဲက အျမဲအရက္မူးျပီး ရမ္းကားေနတတ္တဲ့ စြမ္းအားရွင္ဆိုေလတဲ့ လူရမ္းကားေတြအျပည့္နဲ႔ရယ္ေလ …

'မင္းတို႔ေကာင္ေတြ ဘယ္သြားမလို႔လဲ။ အဲဒီ၀ါးေတြက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ' ဆိုတဲ့ ဦးေလးၾကီးတေယာက္ရဲ႔အေမးကို သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကား၊ စြပ္က်ယ္စုတ္စုတ္၊ ပုဆိုး တုိတို ပရမ္းပတာ၀တ္ထားတဲ့ လူရမ္းကားတေယာက္က
'က်ေနာ္တို႔ ေျမနီကုန္းဖက္ တာ၀န္က်တယ္ဗ်။ လူ႐ႈပ္ေတြကို သြားေဆာ္မလို႔' တဲ့ေလ

'ေအး မင္းတို႔ ၾကည့္လုပ္ၾကေပါ့ကြာ' လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့ ဦးေလးၾကီး စကားအဆံုး၊ ၀ူးခနဲထြက္သြားတဲ့ ကားေပၚမွာေတာ့ သေကာင့္သားေတြက မာန္မပါတဲ့ စပ္ျဖီးျဖီးမ်က္ႏွာေပးေတြနဲ႔ ပါသြားပါေတာ့တယ္။ တေန႔ ေငြက်ပ္သံုးေထာင္နဲ႔ ဒံေပါက္ထမင္း မသဒၶါေရစာေတြစားျပီး ကိုယ္ ကိုးကြယ္တဲ့ သံဃာေတြကို သြား႐ိုက္မယ့္သူေတြေလ …

အိမ္ေရာက္ေတာ့ က်မ အေဒၚေတြက ဆူလိုက္တာ။ အေမနဲ႔အေဖကလည္း ဒီေန႔ဘယ္မွမသြားနဲ႔တဲ့ …



က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ ျမိဳ႕ထဲ မသြားျဖစ္ပဲ အခ်ိန္ျပည့္ TV ၾကီးဖြင့္ျပီး သတင္းေတြ ေစာင့္နားေထာင္ေနတာ။ ေရႊတိဂံုမွာ ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖုန္းေတြ ဆက္ဆက္လာၾကတယ္။ ဖုန္းထဲမွာ နံပတ္ဒုတ္ေတြကို ဒိုင္းနဲ႔ တျဗန္းျဗန္းရိုက္သံေတြ ၾကားေနရတယ္။ သူတို႔ ဖုန္းထဲကေန တဆင့္ ေသနတ္သံေတြ ၾကားရတယ္။ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတယ္။
ေက်းဇူးရွင္ က်မသူငယ္ခ်င္းကလည္း ဖုန္းကို မပိတ္ပဲ ေျပးေနလားမသိ … အသံေတြ .. ဆူဆူညံညံ ေအာ္သံေတြ ..
TV ဖန္သားျပင္မွာေတာ့ ေရႊတိဂံုေျခေတာ္ရင္းမွာ သံဃာနဲ႔ ျပည္သူေတြကို ပစ္ခတ္၊ ႐ိုက္ႏွက္ေနတာေတြ … ေနာက္ေက်ာေတြကို ႐ိုက္တယ္ ေခါင္းေတြကို ႐ိုက္တာမ်ား ေသြးေတြ .. ေသြးေတြ …

ေဟာဟို ဆူးေလမွာ .. လူေတြကို တည့္တည့္ၾကီး ေသနတ္ေတြနဲ႔ ပစ္ဟယ္ခတ္ဟယ္နဲ႔ ပံုခနဲလဲသြားတဲ့သူေတြ … အို .. က်မ မၾကည့္ရက္ေတာ့ …



က်မ သူတို႔ဆီသြားခ်င္တယ္ .. က်မ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ .. က်မ အေဒၚနဲ႔ ဦးေလးက ျခံ၀င္းေသာ့ခတ္ထားျပီး ေသာ့ကိုဖြက္ထားတယ္ .. က်မ အကို၀မ္းကြဲေတြေရာ .. ေမာင္ေလးေတြနဲ႔ က်မပါ အျပင္ထြက္ခြင့္မရ ..

၂၈ .. ၂၉ .. ၃၀

ဘယ္မွာျဖင့္ လူေတြဘယ္ေလာက္ ေသတယ္။ မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြကို ေရေ၀းက မီးသျဂိဳလ္စက္ထဲ ဒီတိုင္းထည့္ပစ္တယ္ .. ဘယ္သူေတြျဖင့္ အဖမ္းခံရတယ္။ ဆႏၵျပပြဲမွာ ပါတဲ့သူေတြကို ဖမ္းတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ၾကားရတယ္။ အဖမ္းခံရမွာစိုးလို႔ ကိုယ့္အိမ္ကို မအိပ္ရဲတဲ့သူေတြ နယ္ျမိဳ႔ေတြကို ေရွာင္ေျပးတဲ့သူေတြရဲ႔အေၾကာင္းေတြ၊ လူေပ်ာက္ရွာတဲ့သတင္းေတြ … သားသမီးေပ်ာက္ရွာတဲ့ မိဘေတြရဲ႔ ပူေဆြးသံေတြက နားနဲ႔မဆန္႔ … အေစာင့္အၾကပ္ေတြအျပည့္နဲ႔ အင္းစိန္ GTI ေက်ာင္း၀င္းေဟာင္းထဲမွာေတာ့ အမိုးပိတ္ကားၾကီးေတြ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ …
လူထုလႈပ္ရွားမႈဆုိတာလည္း ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ …

ေနာက္ေန႔ ေနာက္ေန႔ေတြမွာေတာ့ လူေတြ တျဖည္းျဖည္း လုပ္ငန္းခြင္ ျပန္သြားၾကတယ္။ က်ီးလန္႔စာစား မ်က္ႏွာေလးေတြနဲ႔ …
၂၀၀၇ ေက်ာ္လြန္လာေပမယ့္ .. က်မတို႔ Tour Operator ေတြကေတာ့ ေရႊျမန္မာကို အလည္လာမယ့္ ေရႊဧည့္သည္ေတြ ဖ်က္သြားတဲ့ ခရီးစဥ္ Cancellation ေတြ တပံုတပင္ၾကားမွာ ဧည့္သည္ေတာ္ေတြ ျပန္လာလည္ဖို႔အေရး လံုးပန္းရင္း … က်မ ေဘာ္ေဘာ္ Tourist Guide ေတြမွာလည္း အဆမတန္ အလုပ္ေတြပါးသြားတာေတြေၾကာင့္ တက္ျပီးရင္ ျပန္က်႐ိုးထံုးစံမရွိတဲ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကို အမွီလိုက္ႏိုင္ဖို႔ အျခားအလုပ္ေတြ ေျပာင္းလုပ္ၾကရင္း … က်မ႐ံုးက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကလည္း ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို ေရႊ႔ေျပာင္းၾကရင္း … စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးေအာက္က ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေၾကေနတဲ့ တိုင္းျပည္ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္လာမယ့္ ရက္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္ရင္း … ေရႊျပည္ေတာ္ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀းရင္း …

မာန္