သတိသာထားၾကေပေတာ့၊ ကြၽန္ပဲြစားတုိ႔လာေခ်ၿပီ

တခ်ိန္တုန္းက က်ဳပ္တုိ႔အညာမွာ အလွဴလုပ္ရင္ ဖိတ္စာရယ္လုိ႔ ေဝေလ့ ကမ္းေလ့ မရွိဘူး။ ရပ္ေဝးက ေဆြမ်ဳိးမိတ္သဂၤဟေတြကုိ လက္ဖက္ထုပ္တန္သည္၊ ေဆးေပါ့လိပ္တန္သည္ ကမ္းတယ္။ အနီးခ်ဳပ္စပ္က ေလးငါးဆယ္ရြာကုိေတာ့ သက္ဆုိင္ရာ ရြာေဆာ္ေတြကပဲ ဗ်ဳိးဟစ္ၿပီး ရြာလုံးကြၽတ္ ဖိတ္လုိက္တယ္။ အားလုံးမီးခုိးတိတ္ ထမင္းေရေခ်ာင္းစီးဆုိေတာ့ ကေလးေရာ၊ ေခြးေရာ အကုန္ပါတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ဗ်ဳိးဟစ္သံၾကားရင္ ကေလးေတြျမဴးၾကတယ္။ ကေလးေတြၾကည့္ၿပီး၊ ေခြးေတြအူၾကတယ္။ အလွဴရက္ကုိ လက္ခ်ဳိးၿပီး ေစာင့္ေမွ်ာ္ၾကတယ္။

ေခြးဆုိတာကလည္း သိတဲ့အတုိင္း သူ႔နယ္ကုိယ့္နယ္ သတ္မွတ္ၿပီးေနတယ္။ တနယ္နဲ႔တနယ္ ကူးေလ့မရွိၾကဘူး။ နယ္ကူး ရင္က်ဴးရင္ နယ္ခံေခြးေတြက ဝုိင္းကုိက္ၾက၊ အမဲဖ်က္ၾကတာပဲ။ အဲ အလွဴခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ နယ္စည္းေတြပ်က္ၿပီ၊ သူ႔နယ္ကုိယ့္နယ္ ကူးၾကေပမယ့္ မကုိက္ၾကေတာ့ဘူး၊ အမဲဖ်က္တာေတ၊ြ ကုိက္ခဲတာေတြ ရပ္စဲထားၾကတယ္။ ေခြးၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေျပာလည္းရတယ္။ ေခြးလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေျပာလည္းရတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အစာလုၾကရင္း “ဟီးကနဲ ဟန္းကနဲ” မာန္ဖီျပၾကတာေလာက္ပဲရွိတယ္။ အလွဴေန႔ဆုိရင္ေတာ့ အလွဴအိမ္မွာ ရြာေပါင္းစုံက ေခြးအပ်ဳိ၊ ေခြးထီးပ်ဳိ၊ ေခြးအေမ၊ ေခြးသမီး၊ ေခြးအဖြား၊ ေခြးသား၊ ေခြးအဖုိး၊ ေခြးသူခုိး၊ ေခြးဂ်ပုိး၊ ေခြးက်ဳိး၊ ေခြးဖင္လိမ္နဲ႔ ေခြးၿမီးေကာက္ပါမက်န္ ေခြးေပါင္းစုံတုိ႔ ညီလာခံၾကတာေပါ့။ ရတတ္သမွ် အရုိးအရင္းေလးေတြ လုၾကယက္ၾကနဲ႔ ထမင္းေကြၽးရုံမွာ တညံညံတစီစီနဲ႔ေပါ့။

အဲဒီမွာ အခြင့္သာတာက ရြာခံေခြးေတြပဲ။ သူတုိ႔က စားလုိ႔ဝလည္း ဆက္လုၾကတယ္။ ရတာကုိ ေျမထဲျမဳပ္ထား ဝွက္ထားတတ္တယ္။ ရြာခံမဟုတ္တဲ့ ေခြးမ်ားကေတာ့ အဝစားၿပီး ခ်ီႏုိင္သေလာက္ခ်ီၿပီး ျပန္ၾကတယ္။ အလွဴၿပီးလုိ႔ ေလးငါးဆယ္ရက္အထိေတာ့ ေခြးေတြက ေျမထဲဝွက္ထားတာေလးေတြ ျပန္ေဖာ္ျပန္ၿမံဳ႔နဲ႔ တကယ့္စည္းစိမ္ေပါ့ ၊ ဒါေၾကာင့္ ေျပာၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ မေတာ္မတတ္သူမ်ား (တရားသည္ျဖစ္ေစ၊ မတရားသည္ျဖစ္ေစ) တသက္တခါ လာဘ္လာဘရႊင္ၾကရင္ ‘ေခြး ဘုရားပဲြ ေတြ႔သလုိ’ ပဲလုိ႔ေျပာၾကတာ။

အခုလည္း က်ဴပ္တုိ႔ပတ္ဝန္းက်င္က အေျခအေနေတြက အဲဒီအညာက အလွဴလာတဲ့ေခြးေတြကုိ ျပန္ၿပီးျမင္ေယာင္ သတိရစရာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ေခြးဆုိတာကေတာ့ အိပ္စားကာမေလာက္သာသိတဲ့ အဟိတ္တိရိစၧာန္ဆုိေတာ့ လွဴရင္၊ ေကြၽးရင္ စားမွာပဲ။ ဘယ္သူကလွဴတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လွဴတယ္၊ ဘယ္လုိလွဴတယ္ ဆန္းစစ္မေနဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔က အလွဴမွာ အဓိကအလွဴခံပုဂၢဳိလ္ ဖိတ္ၾကားခံရသူမဟုတ္လုိ႔ ရွက္ေနစရာ၊ ဂုဏ္သိကၡာငဲ႔ေနစရာ မလုိပါဘူး၊ စားၾကြင္းစားက်န္ အရုိးအရင္း ေလာက္နဲ႔ကုိပဲ ေက်နပ္လွၿပီ။
အခုက်ဳပ္တုိ႔ ဝန္းက်င္ကေတာ့ လူေတြ။

လူေတြမွ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေခါင္းေဆာင္လုိ႔ ပညာတတ္လုိ႔ ေၾကာ္ညာေနတဲ့ လူေတြေလ။

တကယ္ေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းေတြက ၂ဝဝ၃ ထဲက စတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပါ။ ဒီပဲယင္း ယုတ္မာပတ္စက္မႈႀကီးနဲ႔ တံေတြးခြက္ ပတ္လက္ေမ်ာေနတဲ့ စစ္အုပ္စုက ေထာက္လွမ္းေရးမႉး ဗုိလ္ခင္ညြန္႔ကုိ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ခန္႔၊ ဘုံခုနစ္ဆင့္ လမ္းျပေျမပုံျပၿပီး ထြက္ေပါက္ရွာတယ္။ ဒီဘုံခုနစ္ဆင့္ကုိၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္တုိ႔ ေပါေခ်ာင္ေကာင္း ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေဇာင္းလႊတ္တဲ့ျမင္းလုိ ေျခတႀကြႀကြနဲ႔ အေတာ္အူးျမဴးတက္ၾကြ ခဲ့ၾကေသးတာပဲ။ (BSG) ေခါင္းေဆာင္ ေဒါက္တာဇာနည္ ႏွာေခါင္းက်ည္ေပြ႔ေတြ႔သြားမွ ေျခၿငိမ္သြားႀကတာ။
အခုေတာ့ (၂ဝ၁ဝ) ေရြးေကာက္ပဲြသံ ပုိၿပီးေတာ့က်ယ္လာ၊ နီးလာၿပီးဆုိေတာ့ တခ်ဳိ႔ ဣေျႏၵမဆည္ႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး။ ရတတ္သမွ် မႈိတက္ အေတြးအေခၚေတြဖုံခါ၊ မီးက်ဳိးေမာင္းပ်က္ သေဘာတရားေတြထုတ္ၿပီး ေရြးေကာက္ပဲြဝင္ေရး စုိင္းျပင္းလာၾကျပန္ၿပီ။ အခြင့္အေရးဆုိ မစြန္႔ပဲစားခ်င္ၾကတာ ဓမၼတာမုိ႔ ကုိယ့္စားရိတ္နဲ႔ကုိယ့္လမ္းကုိ ေရြးၾကတာကုိ ဘာမွမေျပာလုိပါ။ ဆုိးခ်က္နာတာက ကုိယ့္လမ္းကုိ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မသြားပဲ ဟုိဆဲြဒီဖဲ့နဲ႔ လူတကာကုိ ေခါင္းစပ္တူဝယ္ဖုိ႔ ဆြယ္ေနၾကတာပဲ။ ေဒဝဒတ္က အဇာတသတ္ကေလးကုိ တက္သမွ် မွတ္သမွ်နဲ႔ ဖ်ားေယာင္းသလုိေပါ့။ တခ်ဳိ႔ဆုိ ကုိယ့္ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ ကုိယ္ရပ္ေနသူေတြကုိေတာင္ ေခါင္းမာသေလး၊ လက္ေတြ႔မက်သေလး ပုတ္ခတ္လုိက္ေသးတယ္။

သူတုိ႔ဟာက ေရေႏွာက္ငါးရွာ (Fishing in Trouble Water) ဆိုသလုိ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ အဆိပ္မႈိင္းတုိက္ၿပီး ကုိယ္က်ဳိးရွာတာပါပဲ။ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓါတ္၊ အေတြးအေခၚေတြ မ်ဳိးကန္းသြားေအာင္၊ က်ဳိးပ်က္သြားေအာင္ အဆိပ္အေတာက္ အယူအဆေတြကို တြင္တြင္ ျဖန္႔တယ္။ အေတာ္ကုိ ယုတ္ကန္းပါတယ္။ စကားတခု ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ပါးစပ္ထဲဝင္တဲ့ အဆိပ္က လူနဲနဲကုိဘဲ သတ္ႏုိင္တယ္။ နားထဲဝင္တဲ့ အဆိပ္ကေတာ့ တမ်ဳိးလုံးကုိသတ္ႏုိင္တယ္။

အေျပာေတာ့အလြန္ေကာင္း၊ တကယ့္ ပါးပါးေလး။

‘ျဖစ္ႏုိင္တာ လုပ္တာႏုိင္ငံေရးတဲ့’
‘မရွိရာကေန တခုခုရွိလာတာ ေကာင္းတယ္’
‘နဝတ၊ နအဖ ရဲ႔ ( ဘုံခုႏွစ္ဆင့္ ) လမး္ေၾကာင္းအတုိင္းဝင္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာင္းယူမယ္’ စတဲ့ အဆင္ေျခေတြစုံလုိ႔ပဲ။

အမွန္တရားအတြက္ တုိက္ပဲြဝင္ရာမွာ ျဖစ္ႏုိင္ေျခေတြ၊ ေအာင္ႏုိင္ေျခေတြ တြက္တာမရွိပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိယ္တုိင္က အဓမၼတရားနွင့္ အသက္ရွင္ျခင္းထက္ ဓမၼတရားအတြက္ အသက္စြန္႔တန္စြန္႔ရမယ္။ ဓမၼနဲ႔အသက္ရွင္တာျမတ္တယ္လုိ႔ ေဟာထားခဲ့တာပဲ။ အမွန္တရားဖက္က ရပ္တည္ရာ တုိက္ပဲြဝင္ရာမွာ ျဖစ္ႏုိင္ေျခကုိပဲ တြက္ၿပီးလုပ္တာ၊ အရူံးအျမတ္တြက္တာဟာ ဖဲသမားဥာဥ္နဲ႔ အေခ်ာင္ႏွိဳက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ပါ။ ျဖစ္ႏုိင္တာလုပ္မွ ႏုိင္ငံေရးဆုိေတာ့ ႏုိင္ငံေရးမွာ မွားမွား၊ မွန္မွန္ ျဖစ္ႏုိင္မွလုပ္ၾက၊ မျဖစ္ႏုိင္ရင္မလုပ္နဲ႔ ဒူးေထာက္ အရွဳံးေပးလုိက္ၾကလုိ႔ ကုိယ္နဲ႔တူေအာင္ အၿမီးျဖတ္တာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ဒီစကားဟာ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းတခုလုံးအတြက္ မ်ဳိးတုံး၊ မ်ဳိးသုဥ္းသြားေစေလာက္ေအာင္ အဆိပ္သင့္တဲ့ ေဖာက္ျပန္ေရး အေတြးအေခၚျဖစ္တယ္။ အမ်ဳိးသားတရပ္ ရွင္သန္ရပ္တည္ေရးအတြက္ မရွိမျဖစ္လုိအပ္တဲ့ ေတာ္လွန္ေဖာက္ထြက္ရဲတဲ့ အမ်ဳိးသားဇာတိမာန္ကုိ ရုိက္ခ်ဳိးဖ်က္ဆီးလုိက္တဲ့ အေတြးအေခၚျဖစ္တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ေျခေတြေလာက္ကုိသာ တြက္ခ်က္လုပ္ခဲ့ၾကမယ္ဆုိရင္ ဒီေန႔ က်ဳပ္တုိ႔လူအဖဲြ႔အစည္းႀကီးဟာ ေက်ာက္ေခတ္မွာပဲ ရွိေနအုံးမွာပဲ။ ႏုိင္ငံေရးဖက္က ၾကည့္ရင္လည္း က်ဳပ္တုိ႔ဗမာေတြဟာ ကမBာသုဥ္းတဲ့အထိ အဂၤလိပ္ကြၽန္ျဖစ္ေနဖုိ႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ လက္နက္ျခင္းမမွ်ပဲ အဂၤလိပ္ကုိေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႔ ဘုိးဘြား ေရွးဦးေတာ္လွန္ေရးသမားႀကီးေတြ၊ ဆရာစံနဲ႔ လယ္သမားႀကီးေတြကုိ ဘယ္လုိသမုိင္းတင္ႀကမလဲ။ အေခ်ာင္သမားလမ္းစဥ္ကုိ မလုိက္ခဲ့ၾကလုိ႔ လူမုိက္ႀကီးေတြလုိ႔မ်ား သမိုင္းတင္ၾကအုံးမလား။

တကယ္ေတာ့ အမ်ဳိးသားရွင္သန္ရပ္တည္ေရးတုိ႔ ႀကီးပြားေရးတုိ႔ လြတ္ေျမာက္ေရးတုိ႔ဆုိတာဟာ ရည္မွန္းခ်က္တခုကုိ ဓိ႒ာန္ၿပီး မ်ဳိးဆက္ေတြ တခုၿပီးတခု လက္ဆင့္ကမ္းသြားရတဲ့ အမ်ဳိးသားေရးတုိက္ပဲြပဲ။ ျဖစ္စဥ္တခုပဲ။
ဒီေတာ့ ရွင္းပါတယ္။

သူတုိ႔ေျပာေနတဲ႔ ျဖစ္ႏုိင္တာလုပ္တာ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ စစ္အုပ္စုလုိခ်င္တဲ့ ပုံစံအတုိင္း ၂ဝဝ၈ ဖဲြ႔စည္းပုံကုိ လက္ခံၿပီး ဗမာေတြ ကမၻာသုဥ္းတဲ့အထိ စစ္ဓားျပ ကြၽန္ခံၾကလုိ႔ ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္းတဲ့ ကြၽန္ပဲြစားလုပ္ရပ္ပဲ ျဖစ္တယ္။

သူတုိ႔ေျပာေနတဲ့ ခုိးေၾကာင္ခုိးဝွက္တမ်ဳိး၊ ၿခိမ္းေျခာက္ဓားျပတုိက္လုိ႔တဖုံ ညစ္နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ နာဂစ္မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ေသေၾကခဲ့ၾကရတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႔ အရုိးပုံေပၚမွာ အတည္ျပဳခဲ့တဲ့ ၂ဝဝ၈ ဖဲြ႔စည္းပုံကုိလည္း ၾကည္႔ပါအုံး။ အဆင့္ဆင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဌာနေတြအျပင္ လြတ္ေတာ္ထဲမွာ အမတ္ေလးပုံတစ္ပုံကုိ ဓားျပတုိက္ အပုိင္စီးထားတယ္။ သမတက စစ္သား၊ ဒါမွမဟုတ္ စစ္သားေဟာင္းျဖစ္ရမယ္။ အေရးႀကီးတဲ့ ဝန္ႀကီးဌာနေတြကုိ စစ္တပ္ကယူမယ္။ ဒါေတာင္ ဖင္မလုံႏုိင္ေသးတာနဲ႔ လုိအပ္ရင္ ဖဲြ႔စည္းပုံတက် စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းႏုိင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီဖဲြ႔စည္းပုံႀကီးကုိ စစ္ဓားျပအမတ္ေတြအပါအဝင္ ေလးပုံသုံးပုံက သေဘာတူမွ ျပင္ရမယ္တဲ့။
ကဲ ဘယ္မွာလဲျပည္သူေတြရဲ႔ အခန္းက႑၊ ဘယ္မွာလဲ ဒီမုိကေရစီရဲ႔ အႏွစ္သာရ။

လူထုဆႏၵဆုိတာ ဖဲြ၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္က တေရြးသားေတာင္ပြန္းမေနဘူး။

ဒီေလာက္ေဖာက္ျပန္တဲ့ ဖဲြ႔စည္းပုံကုိပဲ ဘာမွမရွိတာထက္စာရင္ ေကာင္းတာေပါ့ ဆုိပါလား။ ဗူးသီးကုိ ဝက္သားလုိ႔ စာေရးၿပီး ခ်က္စားလည္း ဗူးသီးက ဗူးသီးအရသာပဲ ထြက္မွာပဲ။ ဝက္သားအရသာ ျဖစ္မလာဘူး။ သားစဥ္ေျမဆက္ စစ္ကြၽန္ခံၾကဖုိ႔ ေျဗာင္ဆြယ္တာပါပဲ။ ဒီထက္ေဖာက္ျပန္တဲ႔ အေတြးအေခၚေတာင္ ဒီေလာက္ယုတ္ညံ႔မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေလာကႀကီးမွာ ရွိေနေပမယ့္ မေကာင္းတာေတြျပည့္လုိ႔၊ အမ်ားႀကီး။ ရွိသာရွိၿပီး ဘာမွသုံးမရတဲ့အျပင္ ေလာကႀကီးကုိ အေႏွာင့္အယွက္ေတြ၊ ဆုိးႀကိဳးဒုကၡေတြသာေပးတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြအျပင္ ဒီေလာက္ေဖာက္ျပန္တဲ့ သေဘာတရားထုတ္ေပးသူေတြလဲ ပါတာပဲ။

ဒီသေဘာတရားအတုိင္းဆုိရင္ ကုိယ့္အသက္ကုိ ေငြနဲ႔ေရြးၿပီးျပန္ရလာလုိ႔ ျပန္ေပးသမားကုိ ေက်းဇူးရွင္အမွတ္နဲ႔ ကုိးကြယ္ရမဲ့ကိန္း၊ ဒီကြၽန္ပဲြစားသေဘာတရား ဆရာႀကီးေတြ အသုံးမက်တာက ကန္းကုန္ေရာ၊ အရွိကုိ မရွိေအာင္ ဖ်က္ဆီးၿပီးကာမွ ဘာမဟုတ္တဲ့ အတုအေယာင္ကုိေပးလာတဲ့ အဖ်က္သမားကုိ ေက်းဇူးတင္ေနတဲ့ဟန္၊ အညံ့ဖ်င္းဆုံး ကြၽန္ပဲြစားမ်ားေပတကား။

တကယ္ဆုိ ဖဲြ႔စည္းပုံ၊ ေရြးေကာက္ပဲြစနစ္နဲ႔ ေရြးေကာက္ခံအစုိးရ ဆုိတာ ဗမာျပည္မွာ ရွိၿပီးသား။ ဒါကုိဖ်က္ဆီးျပစ္ခ့ဲတာ ဘယ္သူေတြလည္းဆုိတာ ကေလးအစ ေခြးအဆုံး တေလာကလုံးသိတယ္။ မသိတာက ကုိယ့္ေနရာရဘုိ႔အေရး၊ လူရာဝင္ဖုိ႔အေရးနဲဲ႔ အတၱေလာဘေတြ ပိတ္ဖုံးေနတဲ့ အေခ်ာင္သမား ကြၽန္ပဲြစားေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ စစ္တပ္စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္အပါအဝင္ အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာပုိင္တဲ့ တာဝန္ဝတၱရားေတြကုိ ထမ္းရသူတုိင္း ျပည္ေတာင္စုဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံကုိ အသက္နဲ႔လဲ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ပါမယ္လုိ႔ က်မ္းက်ိန္သစၥာ ျပဳထားၾကရတာပဲ။ ဒီၾကားကပဲ ‘ငယ္ခါဆုိးသြမ္း ႀကီးခါယုတ္မာ ေသေသာ္တုိင္းျပည္ကုိ စစ္အာဏာရွင္ငရဲခန္းမွာ ထားခဲ့တဲ့ ဝဲစားႀကီးဗုိလ္ေနဝင္း’ကစလုိ႔ ဒီေန႔ေခတ္ထိ စစ္ေခါင္းေဆာင္ အဆက္ဆက္တုိ႔ပဲ၊ ဒီက်မ္းဒီသစၥာေတြကုိ ေဖာက္ဖ်က္ခဲ့ၾကတယ္၊ ေဖာက္ဖ်က္ေနၾကတယ္။ ဒီမဟာဗာလာနံ လူမုိက္အေပါင္းရဲ႔ေက်းဇူးနဲ႔ပဲ မဟုတ္တာ၊ မတရားတာမွန္သမွ် ဗမာျပည္ထဲမွာ အကုန္ျဖစ္တယ္။ ဘုရားဗုိက္ေဖာက္ခံရတယ္။ ေက်ာင္းသား၊ သံဃာေတြ လမ္းမေပၚမွာ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံေနရတယ္၊ ယုတ္စြအဆုံး ဘုန္းႀကီးရုပ္အေလာင္းေတာင္ မီးဖုတ္စားခံေနရတယ္။

ဒီဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြ၊ သူတုိ႔အေပါင္းအပါေတြ တုိင္းျပည္ ဘ႑ာအရင္းအျမစ္ဟူသမွ်ကုိ ဓားျပတုိက္လုယက္ ခ်မ္းသာေနသေလာက္ လူထုဘဝကေတာ့ တကယ့္ကုိနင္းျပား၊ ဖြတ္ေက်ာျပာစု ခရု ဆံကြၽတ္ဘဝ။ အျဖစ္ဆုိးလုိက္ပံုက သမီးေမြးေတာ့ ျပည့္တန္ဆာ သားေမြးေတာ့ သူခုိးျပာတာ၊ ကမBာ့အႏွံ႔မွာ ဗမာကူလီေတြရွိတယ္။ ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ သူတို႔ပါးစပ္က အမ်ဳိးဂုဏ္ ဇာတိဂုဏ္ျမင့္မားေရးလုိ႔ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ ေအာ္ေနတာပဲ။ ဒီလုိေက်းဇူးျပဳခဲ့ၾကတဲ့ လူမုိက္တသင္းကုိ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးအေပၚ ဆက္ၿပီးအုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္၊ အဓမၼက်င့္ခြင့္ျပဳထားတဲ့ ဖဲြ႔စည္းပုံကုိ အေခ်ာင္သမားေတြကလဲြလုိ႔ ဘယ္သူမွလက္မခံဘူး။ ဥပေဒနည္းလမ္းတက် စစ္ကြၽန္ခံရတာေကာင္းတယ္လုိ႔ယူဆတဲ့ ကြၽန္ပဲြစားေတြပဲ လက္ခံတယ္။

ေနာက္ကြၽန္ပဲြစားေတြရဲ႔ ဘနဖူး သုိက္တူးမယ္ဆုိတဲ့ မေတာ္ေလာဘ အေပၚလြင္ဆုံးက သူတို႔နဲ႔ေပါင္းလုပ္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာင္းယူမယ့္ဆုိတဲ့ အယူအဆဝါဒမႈိုင္းပဲ။ ပူးသတ္မယ္ ေျပာလုိေျပာ၊ ေပါင္းၿပီးေျပာင္းမယ္ ေျပာလုိေျပာ၊ တကယ့္ကုိ အၿမီးအေမာက္ မတည့္လွပါဘူး။ လက္ေတြ႔ကေတာ့ ႏြားသုိးဂ်ဳိမွာ ႏုိညွစ္ၾကစုိ႔လုိ႔ ေျပာသလုိပါပဲ။

ဗမာျပည္ႏုိင္ငံေရးမွာ ကုိလုိနီေခတ္၊ ဖဆပလေခတ္၊ စစ္အာဏာရွစ္မ်ားေခတ္၊ ေခတ္အဆက္ဆက္က လက္နက္ခ်ဒူးေထာက္ အညံ့ခံသြားသူတုိင္း ဖန္တရာေတေအာင္ သုံးခဲ့ၾက၊ ေျပာခဲ့ၾကတဲ့စကားေတြ၊ ဆင္ေျခေတြပါ။ တကယ္ယံု တကယ္ေျပာၿပီး တကယ္လုပ္ခဲ့ၾကသူေတြလဲ ရွိေကာင္းရွိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေျပာသလုိ ျဖစ္ခဲ့တာတခုမွ မရွိခဲ့ဘူး၊ တေယာက္မွေပၚမလာဘူး။ အဲသလုိ ဆင္ေျခေပး အေၾကာင္းျပခဲ့ၾကသူအားလုံး အုပ္စုိးသူ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားေတြနဲ႔ ပူးၿပီးေပါင္းမိခါမွ မေထြးႏုိင္ မၿမိဳႏုိင္နဲ႔ အဆုံးမွာ မုိးခါးေရ ဝုိင္းေသာက္ၾကရင္း သစၥာေဖာက္ ကုိယ္က်ဳိးရွာသမားေတြအျဖစ္နဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားၾကရတာခ်ည္းပဲ။ လ်န္းလ်န္းေတာက္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ဘႀကီးဘေဖတုိ႔ သခင္စုိးႀကီးတုိ႔ေတာင္ ဒီလုိပဲဇာတ္သိမ္းသြားရတာ။

ဒီစစ္ဒီလူညစ္ေတြရဲ႔ ေခတ္နဲ႔စနစ္က ဟုိအရင္အာဏာရ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားေတြထက္ပုိဆုိး၊ ပုိၿပီးေျဗာင္က်က် ေဖာက္ျပန္ တယ္။ မရွိတာထက္ ရွိလာတာေကာင္းပါတယ္လုိ႔ ကြၽန္ပဲြစားႀကီးေတြ မႊန္းေနတဲ႔ (၂ဝဝ၈) ဖဲြ႔စည္းပုံက စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ အတိအက်ျပဌာန္းထားတဲ့အျပင္ ျပင္ဆင္လုိ႔မရေအာင္ ယုိေပါက္မရွိပိတ္္ဆုိ႔ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပူးသတ္မယ္ ေပါင္းၿပီးေျပာင္းမယ္ဆုိတဲ့ ကြၽန္ပဲြစားေတြကလဲ ဟုိးအရင္ေခတ္ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားေတြထက္ ပုိၿပီးေျဗာင္က်တယ္၊ အရွက္ သိဏၡာမဲ့တယ္။ မေတာ္ရာမွာ သတၱိထူးပါေပတယ္လို႔ ခ်ီးက်ဴးရမယ္။

အဲဒီအထဲမွာ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ သူေဌးျဖစ္ေနၾကတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႔ အေဝးေရာက္ ေခါင္းဆာင္ႀကီးေတြလဲ ပါတာပဲ။ အၿမီးျပတ္ခ်င္း လက္တုိ႔ဝုိင္းထုိင္ၿပီး အေပါစားမိန္းမပ်က္လုိ ဟုိဟာလွန္ျပ ဒီဟာလွန္ျပနဲ႔ ရန္သူစစ္အုပ္စုကုိ မ်က္စပစ္တယ္၊ ျမွဴတယ္။ စစ္အုပ္စုက ေဒၚစုကုိ မတရားအမိန္႔ေတြခ်၊ ေထာင္ေတြခ်ေနခ်ိန္မွာပဲ စစ္အုပ္စုကုိ ရင္ၾကားေစ့ရေအာင္ ဆုိပါလား။ ၾသခ်ေလာက္တဲ့ စိတ္ကူး။ ေဒၚစုထမိန္ခ်ဳံလုိ႔ ေကာင္းစားေနသူေတြက ေဒၚစုအေရး တေရြးသားေတာင္ ထည့္မစဥ္းဘူးဆုိတာ ဒီမွာေပၚတာပါပဲ။ ဒီအျမင္ ဒီစိတ္ဓါတ္ေလာက္နဲ႔ ကြၽန္စုတ္တဲ့ သရက္ေစ့လုိျဖစ္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြကုိ ကယ္တင္မယ္၊ အလုပ္အေၾကြးျပဳမယ္ ဆုိပါလား အရပ္ကတုိ႔။
စကားေရြးပုံ ဆင္ေျခေပးပုံေလးကေတာ့ တုိးတက္လာသလုိပဲ။

ဘာတဲ့ မုန္လာဥျပ ဒုတ္ျပ စညး္ရုံးေရးတဲ့။
ေကာင္းပါတယ္၊ ျပစရာႏွစ္ခုလုံး ရွိရင္ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ဘယ္မွာလဲ ျပစရာဒုတ္၊ တုတ္နဲ႔တူတာလည္း တခုမွမေတြ႔။ ဒီေတာ့ ျပစရာမုန္လာဥဘဲ ရွိေတာ့မေပါ့။ မုန္လာဥျပရတာနဲ႔တင္ မလုံေလာက္လုိ႔၊ အားမရၾကလုိ႔ မေတာ္ လုံခ်ည္လွန္ ေနာက္ခုိင္းျပၾကရင္ျဖင့္ အေတြးနဲ႔တင္ မျမင္ဝံ့စရာ။ ေတြးၿပီးသာ ရွက္ေနရတာပါ၊ ျပေတာင္ျပၿပီးလား မသိႏုိင္ဘူး။

တကယ္ေတာ့ ဒီေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြပဲ ေတာ္လွန္ေရးကုိ အင္ဂ်ီအုိ (NGO) ေတြရဲ႔ ေငြဝယ္ကြၽန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကတာ။ သူတုိ႔ေဆာင္ပွဒ္က ရွင္းရွင္းေလး။ တုိင္းျပည္အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အက်ဳိးရွိရွိ၊ မရွိရွိ အင္ဂ်ီအုိ ႀကိဳက္တာအကုန္လုပ္၊ အင္ဂ်ီအုိ မႀကိဳက္တာ အကုန္ျဖဳတ္၊ ဒါပဲ။ အင္ဂ်ီအုိ ေတြၾကားက မွတ္ခ်က္တစ္ခုၾကားမိတယ္။ လာအုိ၊ ကေမBာဒီးယားနဲ႔ ဗီယက္နမ္က အဖဲြ႔ ေတြက သူတို႔နဲ႔ကိုက္တဲ့ ပေရာဂ်က္မွလုပ္တာ၊ ဗမာအဖဲြ႔ေတြက ပုိက္ဆံေပးရင္ ဘာပေရာဂ်က္ခုိင္းခုိင္း အကုန္လုပ္တယ္တဲ့။ ေျပာလည္း ေျပာေလစရာ။ ဗမာအဖဲြ႔တခုကဆုိ ပုိက္ဆံေပးလုိ႔ ဗြီေဒး (V.Day Virgina Day) ဆုိလား လုပ္ဆုိပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔လည္း ခပ္ရြတ္ရြတ္ ကုိရင္ႀကီးတပါးလုိ “ဣတၴိဗီဇံ အဟံ ဝႏၵာမိ” ဆုိၿပီး ဝင္ေရာရမလားပဲ။

ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔အႏွစ္ (၂ဝ) လုပ္ခဲ့သမ်ွ ျပစရာ နတၱိ။ ဇကာကုံးနဲ႔ ေရခပ္တာမွ ရႏုိင္စရာရွိေသးတယ္။ သတ္ပုံေတာင္မမွန္တဲ့သူက ပညာေရး မူဝါဒေတြခ်၊ သင္ရုိးေတြဆဲြ၊ ပုဒ္ထီးပုဒ္မ မကဲြတဲ့သူက ဖဲြ႔စည္းပုံေရးလုိေရး။ အခုလဲ ေရြေကာက္ပြဲဝင္ေရး၊ စစ္ကြၽန္ခံဖုိ႔အေရး ကြၽန္ပဲြစားလုပ္ေနၾကျပန္ၿပီ။ ေစတနာကမမွန္၊ ေတြးေခၚပံုကမဟန္၊ ဟန္ကုိက မဟန္၊ လက္လန္ေလာက္ပါေပရဲ႔။

ကြၽန္ပဲြစားေတြေျပာေနတဲ့ ေပါင္းၿပီးေျပာင္းမယ္ဆုိတာ ျဖစ္ႏုိင္မျဖစ္ႏုိင္ အိႏၵိယကုိ နမူနာထားၾကည့္ပါ။ အိႏၵိယပါလီမန္ လႊတ္ေတာ္မွာ အမတ္ဦးေရ (၅၄၇) ေယာက္ရွိတယ္။ လူနည္းစုေတြအတြက္ အထူးရာထားတဲ့ (၄) ေယာက္ကုိ သမတက တုိက္ရုိက္ခန္႔တာကလဲြရင္ က်န္တာအားလုံး လူထုမဲနဲ႔ ေရြးေကာက္တယ္။ အစုိးရဖဲြ႔ႏုိင္ဖုိ႔ဆုိရင္ အနည္းဆုံး အမတ္ (၂၇၂) ေယာက္ရွိဖုိ႔လုိတယ္။ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေနာက္ပုိင္းေရြးေကာက္ပဲြေတြမွာ အမတ္အမ်ားဆုံးရတဲ့ပါတီက အမတ္ (၂ဝဝ) ေတာင္မျပည့္ဘူး။

ဒီေတာ့ အေတြးအေခၚ ရပ္တည္ခ်က္ တူတာ မတူတာ ေဘးခ်ိတ္ၿပီး ညြန္႔ေပါင္းဖဲြ႔ၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႔ညြန္႔ေပါင္းဝင္ ပါတီအခ်င္းခ်င္းရဲ႔ အေတြးအေခၚေတြက ဆန္႔က်င္ဖက္ေတြ။ ဒီေတာ့ညြန္းေပါင္းအစုိးရေတြဟာ တုိင္းျပည္တည္ၿငိမ္ေရး၊ ဖြံၿဖိဳးေရးအတြက္ စီမံေဆာင္ရြက္ရတာထက္ အစုိးရတည္ၿငိမ္တည္ၿမဲဖို႔ လုံးပမ္းေနရတာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ရတယ္။ အေရးပါတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြလုပ္ဖုိ႔၊ ဥပေဒျပဳဖုိ႔ဆုိတာ ေဝးလာေဝးပဲ။

သိၾကတဲ့တုိင္း ပါလီမန္ ဒီမုိကေရစီဆိုတာက (Number Game) ကိန္းဂဏန္းေတြ ကစားၾကတာပဲ၊ အမတ္ျဖစ္ဖုိ႔ လူထုမဲကိန္းဂဏန္းေတြကုိ အေျခခံလုၾကတယ္။ အစုိးရဖြဲ႔ဖုိ႔ ကိန္းဂဏန္းေတြ (အမတ္) လုၾကရတယ္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ၊ ဥပေဒေတြျပဳဖုိ႔ ကိန္းဂဏာန္းေတြကုိ လုၾက၊ ကစားၾကရတယ္။ ကိန္းဂဏန္းမ်ားမ်ားကုိ ကုိင္ထားတဲ့သူကႀကိဳက္သလုိ ကစားတာပဲ။ ကိန္းဂဏန္းမ်ားမ်ားကုိ ကစားႏုိင္တဲ့သူက ႀကိဳက္ရာလုပ္တာပဲ။ ဒီေတာ့ အာဏာရအုပ္စုနဲ႔ အတုိက္အခံအုပ္စုေတြက သူ႔ဘက္ ကုိယ့္ဘက္က အမတ္ေတြ၊ ပါတီငယ္ေလးေတြကုိ ေငြ၊ ရာထူး အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ အျပိဳင္အဆုိင္ ဖဲ့ထုတ္စည္းရုံးၾကတာပဲ။ ထုံးစံအတုိင္း အာဏာရထားတဲ့ အုပ္စုကေတာ့ တပန္းသာတာေပါ့။ သုိ႔ေသာ္ သူမွာလည္းအစုိးရ တည္ၿငိမ္ေအာင္ လုံးပမ္းေနရတာနဲ႔ပဲ တျခားလုပ္ငန္းေတြကုိ လွည့္မၾကည့္အားႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ တုိင္းျပည္ဆုတ္ယုတ္တယ္၊ မတည္ၿငိမ္ဘူး။

က်ဳပ္တုိ႔ဗမာေက်ာင္းသားေတြကုိ အိမ္ေပၚေခၚတင္ ေစာင့္ေရွာင္ထားတဲ့ မစၥတာေဂ်ာ့ဖာနန္ဒက္ (Mr. George Ferrandes) ဆုိတာ ဆမာတာ (Samata – သာတူညီမွ်) ပါတီရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္။ သူ႔ရပ္တည္ခ်က္က ပါတီနာမည္အတုိင္း ဆုိရွယ္လစ္။ သူပါတဲ့ ညြန္႔ေပါင္းအဖဲြ႔ရဲ႔ အဓိကဦးေဆာင္ပါတီ ဟိႏၷဴအမ်ဳိးသားေရး ဝါဒီ (BJP) နဲ႔က ဝါဒအရ ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ အစုိးရဖဲြ႔ ႏုိင္ဖုိ႔ သူတုိ႔ေပါင္းၾကတယ္။ သူ႔ပါတီက (၅၄၇) ေနရာရွိတဲ့ ပါလီမန္ထဲမွာ (၁၄) ေနရာပဲရွိတာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ အစုိးရကက္ဘိနတ္ထဲမွာ နံပါတ္ (၄) ေနရာျဖစ္တဲ့ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီး ေနရာကုိရတယ္။ ဆုိခဲ့တဲ့အတုိင္း ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီဆုိတာက (Number Game) ဆုိေတာ့ လူျပည့္ ဖို႔အတြက္ (၁၄) ေနရာမ်က္ႏွာနဲ႔ လုိက္ေလ်ာရတာပဲ။ ညြန္႔ေပါင္းအဖဲြ႔ရဲ႔ အဓိကပါတီကလည္း သူ႔လူနံပါတ္ (၁) ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ရာထူးရဖို႔၊ အစုိးရဖဲြ႔ႏုိင္ဖုိ႔ဆုိေတာ့ အစြမ္းကုန္လုိက္ေလ်ာရတာပဲ။

ဒီမွာ ႏူိင္းယွဥ္ၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။ လူ (၅၄၇) ရွိတဲ့ ပါတီပါလီမန္မွာေတာင္ လူ (၁၄) ေယာက္ပဲရွိတဲ့ လူတစု၊ ပါတီတခုက ဒီေလာက္ ခ်ယ္လွယ္ကစားႏုိင္ရင္ လူ (၄၄ဝ) သာရွိတဲ့ လႊတ္ေတာ္မွာ စစ္မိန္႔အာဏာေအာက္က စစ္ဓားျပအမတ္ (၁၁ဝ) က ဘယ္ေလာက္ဗုိလ္က် လႊမ္းမုိးေနမလဲ။ ေတြးေတာင္ မေတြးဝံ့စရာပါ။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ပြဲစားေတြေျပာသလုိ ေပါင္းၿပီးေျပာင္းမယ္ဆုိတာ လံုးဝမျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ အရွင္းႀကီးပါ။ ေတြးၾကည့္စရာေတာင္ မလုိပါဘူး။ ကြၽန္ပြဲစားေတြရဲ႔ အသားလုိလုိ႔ အ±ုိးေတာင္း လူထုကုိေရာင္းစားဖုိ႔ ႀကံတယ္ဆုိတာ ရွင္းပါတယ္။

နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ အားလံုးအတြက္ လက္ေဆာင္ ဟိေတာပေဒသ ထဲက ပံုျပင္ေလးတခု ေျပာခ်င္တယ္။ တခါမွာေတာ့ ဖားတေကာင္ဟာ ေရအုိင္စပ္မွာ မလႈပ္မယွက္ေနေနတဲ့ ေျမြႀကီးတေကာင္ကုိ သြားေတြ႔တယ္။ ထံုးစံအတုိင္း ျမင္ျမင္ခ်င္းေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့။ ေျမြႀကီးက မလႈပ္မယွက္ၿငိမ္ေနေတာ့ အေဝးကေန တျဖည္းျဖည္းကပ္လာၿပီး စပ္စုတယ္။ အသင္ေျမြႀကီး ဘာျဖစ္ေနသလဲ။ ဒီေတာ့ ေျမြႀကီးက သူ႔သားကုိကုိက္သတ္လုိက္လုိ႔ ပုဏားႀကီးက ငါ့ကုိက်ိန္စာတုိက္လုိက္တယ္။ ဆုိးလုိက္တဲ႔ ငါကံႏွယ္။

ဖားေတြရဲ႔ စီးတာကုိခံရပါေစလုိ က်ိန္လုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီဖားက သူတုိ႔ရဲေခါင္းေဆာင္ ဖားဘုရင္ႀကီးဆီကုိ ေျပးၿပီးသတင္းပုိ႔တယ္။ ဒီေခတ္နဲ႔ ဆုိရင္ေတာ ဖားဥကၠဌ၊ ဖားသမတ၊ ဖားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။ ဒါနဲ အဲဒီဖားေခါင္းေဆာင္ ဘုရင္ေျပာေျပာ ဥကၠ႒ေျပာေျပာ ေပါ့ မစူးမစမ္းဘဲ ေျမြႀကီးဆီကုိသြားၿပီးေတာ့ စီးၾကည္စမ္းမယ္ဆုိၿပီး စီးတာေပါ့။ ဖားဘုရင္ႀကီးလည္း အေတာ္သေဘာက်သြားတယ္။
ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ေလာက္ေနေတာ ေၿမြႀကီးက သိပ္မသြားႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္သလဲေပါ့။ ေၿမြႀကီးက အစာမစားရလုိ ပါလုိ႔ေျဖတယ္။ ဒါနဲဲ ဖားဘုရင္ႀကီးကလည္း သူေနာက္လုိက္ဖားေတြကုိ အလွည့္က်အစားခံေစလုိ႔ အမိန႔္ခ်လုိက္တယ္။ ေနာက္ဆုံးလည္းက်ေရာ ဖားေတြကုန္သြားလုိ ေၿမြႀကီးက ဖားဘုရင္ႀကီးကုိစားၿပီး ေရအုိင္က ခါြသြားတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ေၿမြဆုိတာေၿမြပါဘဲ၊ ဖားဆုိရင္စားမွာဘဲ။ အဲဒီလုိဘဲ စစ္အာဏာရွင္ဆုိတာက စစ္အာဏာရွင္ဘဲ။ စိတ္ကူးယဥ္ရင္ ဖားဘုရင္လုိ ျဖစ္သြားမယ္။
သိၾကတဲ့ အတုိင္းပါပဲ။

နဝတ/နအဖ စစ္အုပ္စုက ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲ မ်က္လွည့္ပြဲႀကီးကုိလုပ္ဖုိ႔ တာစူကာပဲ ရွိပါေသးတယ္။ သုိ႔ေသာ္ က်ဳပ္တုိ႔ အညာအလွဴက ေခြးေတြ၊ ကေလးေတြလုိ ဘင္ႀကီးကုိ ဝင္ထုသူကထု၊ မီး႐ွဴးမီးပန္း ေဖာက္သူကေဖာက္နဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔ဝန္းက်င္မွာေတာ့ အေတာ့္ကုိ ရြစိညံေနၾကပါၿပီ။ တခ်ဳိ႔ကလည္း ေငြတမတ္န႔ဲ ငါးၾကင္းေခါင္းကုိအရခဲဖုိ႔ ဟန္ျပင္ေနၾကရဲ႔။ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိလည္း မွဳိတက္သေဘာတရားေတြ၊ ဂ်ဳိက်ဳိးနားရြက္ပဲ့ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ မွဳိင္းတုိက္အဆိပ္လူးၿပီး သူခုိးေသေပါက္ ၫွိေနၾကၿပီ။ အေတြးမွားၿပီး လမ္းေရြးမွားလုိ႔ကေတာ့ ကြၽန္ပြဲစားႀကီးေတြနဲ႔အတူ သမုိင္းအမွဳိက္ပံုရဲ႔ ေအာက္ဆံုးကုိေရာက္ရမွာ မလြဲဧကန္ဘဲ။

အခ်ိန္ကား ေနဝင္ရီတေရာ၊ ညီအစ္ကုိ မသိတသိ၊ သူ႔လူကုိယ့္လူ မကြဲျပား။ အခါကေတာ့ ပြဲလန္႔ေနၿပီ။ အေခ်ာင္သမားတသုိက္ကလည္း သူ႔အစု ကုိယ့္အစုကေလးေတြဖဲြ႔၊ ဖ်ာလိပ္ကေလးေတြ ေခါင္းမွာရြက္လုိ႔ အလစ္မွာ ေနရာခင္းဖုိ႔ ဟန္ျပင္ေနၾကၿပီ။

ကဲ ရဲေဘာ္တုိ႔ -

သတိသာ ထားၾကေပေတာ့၊ ကြၽန္ပြဲစားေတြ လာေခ်ၿပီ။

ရဲေဘာ္ ေက်ာ္သန္း
၃ဝ၊ ၉၊ ၂ဝဝ၉