မတိမ္ေကာေစခ်င္ပါ ခ်စ္တဲ့ ေတာင္ၾကီး တန္ေဆာင္တိုင္

တန္ေဆာင္တိုင္လို႔ဆိုလိုက္ရင္ က်မရင္ထဲ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ စြဲလမ္းေနတာက က်မ ေမြးရပ္ေျမ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕က ခ်စ္စရာ ရိုးရာ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္ အမ်ားသိၾကတဲ့ ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေလးပါပဲ။

ကေလးဘ၀ကတည္းက စြဲမက္ခဲ့တဲ့ ဒီပြဲေတာ္ကာလအခ်ိန္ .. တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း .. ႏို၀င္ဘာလ ဆိုရင္ ဘယ္လိုေနေန က်မအိမ္ရွိရာ အေရာက္ျပန္တာပါပဲ။

အခုေတာ့ စိတ္ရွိတိုင္း အိမ္ျပန္လို႔မရတဲ့ .. က်မအိမ္ေလးနဲ႔ မိုင္ေပါင္း ရာေထာင္ခ်ီတဲ့ေနရာကို ေရာက္ေနေတာ့ က်မ အိမ္လြမ္းစိတ္က ခ်ဳပ္တည္းမရေအာင္ပါပဲ။

ေတာင္ၾကီးမွာ က်န္ရစ္တဲ့ က်မ ေဘာ္ေဘာ္ေတြ၊ ျပည္ပမွာ က်မနည္းတူေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပူးေပါင္းၾကိဳးစား ကူညီၾကျပီး ပြဲခင္းထဲက ပံုရိပ္ေတြကို Live Streaming တင္ထားတဲ့ Taunggyi Cherry Land ကေန ညတိုင္း အိပ္ေရးပ်က္ခံၾကည့္ရင္း အလြမ္းေျဖ႐ံုကလြဲလို႔ ဘာမွမရွိပါဘူး။


မီးပံုးပ်ံ တလံုးျပီးတလံုး တက္လာတာကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း .. ေဘးနားက Cbox ထဲမွာလည္း အခ်င္းခ်င္း စ ၾက၊ ေနာက္ၾက၊ ကိုယ့္ျမိဳ႕ေလးက အစားအေသာက္ေတြကို အမွတ္တရ တမ္းတၾက ကုိယ့္ျမိဳ႕ေလးကုိ အလြမ္းသယ္ၾက၊ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ ရွမ္းသံစဥ္ သီခ်င္းေလးေတြလာရင္ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ တေယာက္တည္း လိုက္ဆိုလို႔ဆို ကလို႔ကနဲ႔ ေဘးက တေယာက္ေယာက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ အ႐ူးလို႔ ထင္မွာ …  အေ၀းေရာက္ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဒီလိုပဲလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ Live လႊင့္ေနတာကို ၾကည့္ရင္း က်မတို႔ စိတ္ေတြက မီးပံုပ်ံလႊတ္ေနတဲ့ ကြင္းထဲကို အလိုလို ေရာက္သြားလို႔ပါပဲ။

မီးပံုပ်ံကြင္းထဲ ကိုယ္တိုင္ သြားၾကည့္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကဆို က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစု တေနရာမွာ အခင္းခင္းျပီး ထိုင္တဲ့သူထိုင္၊ ေစ်းဆိုင္တန္းထဲ မုန္႔သြား၀ယ္သူ၀ယ္၊ ကစား၀ိုင္းေတြဆီ သြားတဲ့သူသြား၊ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ စ ၾက၊ ေနာက္ၾက၊ မီးပံုပ်ံတက္လာရင္ ဟိုကလွတယ္ ဒီကမလွဘူးနဲ႔ စီစီညံေနေအာင္ေအာ္ .. မီးပံုးပ်ံ မီးေလာင္ျပီး ယမ္းေတြေပါက္ရင္ မီးရွဴးေတြမွန္မွာစိုးလို႔ ၀႐ုန္းသုန္းကားနဲ႔ေျပး … တက္သြားသမွ် မီးပံုးပ်ံေတြထဲက အၾကိဳက္ဆံုး အလွဆံုးေတြကို ေျပာ … ဘယ္အဖြဲ႕ကျဖင့္ ဆုခ်ိတ္ႏိုင္တယ္ စသျဖင့္ ထင္ေၾကးေတြေပးၾကနဲ႔ ညဥ့္ဘယ္ေလာက္နက္နက္ တညတာ ပြဲျပီးတ့ဲအထိ ၾကည့္ျပီးမွ ျပန္ၾကတာ သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။

ကိုယ့္ရပ္ကြက္ကမီး၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ရပ္ကြက္ကမီး ဆိုရင္ေတာ့ မီးအဖြဲ႔နဲ႔ လိုက္တာပါပဲ။ အစားစားလိုက္ တီးလိုက္ဆိုလိုက္၊ ကလိုက္ခုန္လိုက္နဲ႔ အဲဒီအေပ်ာ္ကို ဘာနဲ႔မွ လဲလို႔ မရပါဘူး။ (မီးဆိုတာက က်မတို႔ ေဒသအေခၚ မီးပံုးပ်ံကို ေခၚတာပါပဲ။ ဥပမာ - ေက်ာင္းၾကီးစုရပ္ကြက္က မီးပံုးပ်ံဆိုရင္ ေက်ာင္းၾကီးစုမီး အဲလိုပါ)

ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကေတာ့ တန္ေဆာင္တိုင္ဆိုရင္ က်မတို႔ ေက်ာင္းေတြကလည္း ပိတ္တာဆိုေတာ့ ေနာက္ေန႔ အိပ္ေရးပ်က္မွာကိုလည္း မစိုးရိမ္ၾကပါဘူး။ ေက်ာင္းက မပိတ္လည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ပိတ္လိုက္ၾကတာပါပဲ။

အလုပ္ေတြ လုပ္ၾကတဲ့ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ေတာင္ၾကီးက အလုပ္ရွင္ေတြက နားလည္မႈရွိၾကေတာ့ အဆင္ကိုေျပေနတာပါပဲ။ တျခားျမိဳ႕ေတြမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြကေတာ့ ခြင့္ရက္ရွည္ယူၾကျပီး အေရာက္ျပန္လာၾကတာဆုိေတာ့ အရာရာ အိုေကေနတာပါပဲ။

က်မတို႔ ဟိုးငယ္ငယ္ေလးတုန္းက မီးပံုပ်ံကြင္းက အခုလို အေ၀းၾကီးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕လယ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပန္းျခံနားမွာ လုပ္တာပါ။ ေက်ာက္တိုင္ကြင္းလို႔လည္း ေခၚၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ ျမိဳ႕ထဲမွာ ေစ်းဆိုင္တန္းေတြနဲ႔ စည္ကားေနတာပါပဲ။

ေနာက္ေတာ့ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ေပၚမွာက လူဦးေရမ်ားလာလို႔၊ ျမိဳ႕ထဲမွာ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္၊ ျမိဳ႕အ၀င္နားေလာက္ဆို ပိုေကာင္းတယ္ စတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႔ အဲဒီတုန္းက တိုင္းမွဴးက ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ေျမာက္ဖက္က ျမိဳ႕အ၀င္ ေတာင္ေအာက္ကို အဆင္းနားေလးက ကရင္မေရထြက္ဆိုတဲ့ ေနရာေလးကို ေရႊ႕လိုက္ျပန္ပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ အဲဒီေနရာေလးက ျမိဳ႕ထဲေနရာထက္ က်ဥ္းပါတယ္။ ျမိဳ႕ထဲက လူေတြအတြက္လည္း သြားရတာ နည္းနည္းလွမ္းသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေတာင္ၾကီးသူေတာင္ၾကီးသားေတြကေတာ့ မျငီးမျငဴ သြားေပ်ာ္ၾကတာပါပဲ။

အဲဒီကေန တခါျမိဳ႕ရဲ႕ ေတာင္ဖက္ဖ်ားစြန္းမွာရွိတဲ့ က်မတို႔က 212 ကြင္းလို႔ ေခၚတဲ့ ၂၁၂ ဆက္သြယ္ေရးတပ္နဲ႔ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ေဂါက္ကြင္းနားက ကြင္းကိုေရာက္သြားျပန္ပါတယ္။ အဲဒီကေနတဆင့္ စြယ္ေတာ္ဘုရားနားက ကြင္းေနရာကုိ ေရာက္ျပန္ပါတယ္။

အခုလက္ရွိ ေစာစီဖက္က ကြင္းသစ္ၾကီးကိုေတာ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ ကြင္းၾကီးကလည္း အက်ယ္ၾကီး ေလေၾကာကလည္းမိေနေတာ့ မီးဆရာေတြအတြက္ကေတာ့ အေတာ္ေလးကို အခက္အခဲေတြေတြ႔ရေပမယ့္ ကိုယ့္႐ိုးရာပြဲေလးကို ျပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။

ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တိုင္လို႔ေျပာရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္က မီးပံုးပ်ံေတြလႊတ္တာကိုပဲ သိၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ နင္တို႔ ေတာင္ၾကီးက လူေတြက ပိုက္ဆံကိုမီးနဲ႔႐ွိဳ႕ေနတာပဲလို႔ ေျပာၾကတာ။ တကယ့္တကယ္ ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တိုင္ရဲ႕အႏွစ္သာရကေတာ့ “တမူးရလို႔တပဲလွဴ ဒို႔ရွမ္းေတာင္သူ တူႏိုင္႐ိုးလား” ဆိုတဲ့ စကားပံုနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္႐ိုးရာဓေလ့ကို အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထား လက္ဆင့္ကမ္း ထိန္းသိမ္းေလ့ရွိတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာ ဓေလ့ပါပဲ။

ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တိုင္ရဲ႔ အထင္ကရကေတာ့ မီးပံုးပ်ံပြဲပါ။ ျမိဳ႕လံုးကၽြတ္ ဘံုကထိန္၊ မီးပေဒသာပြဲနဲ႔ မသိုးသကၤန္းရက္ျပိဳင္ပြဲ ေတြကိုေတာ့ စိတ္၀င္စားတဲ့သူနည္းပါတယ္။

အဖိတ္ေန႔ ညပိုင္းမွာေတာ့ စြယ္ေတာ္ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ မသိုးသကၤန္းရက္ ျပိဳင္ပြဲရွိပါတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ ၾကာသကၤန္းကို ဘယ္လိုရက္တယ္ဆိုတာကို လက္ေတြ႔ရက္လုပ္ျပသေနတဲ့ စင္လည္းရွိပါတယ္။ ပထမရတဲ့ စင္က သကၤန္းကိုေတာ့ လျပည့္ေန႔မနက္မွာ စုဠာမုဏိ ေစတီေတာ္ကို ပူေဇာ္ပါတယ္။

က်မတို႔ျမိဳ႕ေလးက ျမိဳ႕လံုးကၽြတ္ ဘံုကထိန္ဟာ တျခားျမိဳ႕ေတြနဲ႔လံုး၀ မတူပါဘူး။ ျမိဳ႕လံုးကၽြတ္ လို႔ဆိုေပမယ့္ ျမိဳ႕ပတ္၀န္းက်င္ကရြာေတြ ျမိဳ႕ငယ္ေလးေတြကပါ လာျပီး ကထိန္ခင္းၾကတာပါ။ တႏွစ္ပတ္လံုး အလုပ္ေတြလုပ္ ေငြေတြစုျပီး လယ္ယာေျမေတြ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္ ေငြေပၚခ်ိန္လည္းျဖစ္ေနလို႔ ကထိန္ခင္းတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ အားရပါးရကို လွဴၾကတာပါ။

ပေဒသာပင္ေတြတင္လာတဲ့ ကားေတြလွည္းေတြ ျမိဳ႕လယ္လမ္းမတေလွ်ာက္ စီစီရီရီ စီတန္းျပီး ရွမ္းအိုးစည္ေတြတီး၊ ႐ိုးရာ သိုင္းအကေတြကျပီး ျမိဳ႕ကို တပတ္ပတ္ျပီး ျမိဳ႕လယ္ ဓမၼာ႐ံုကိုပို႔၊ အဲဒီကေနမွ မဲခြဲျပီး သက္ဆိုင္ရာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေတြကို တေပ်ာ္တပါး ပို႔ၾကတာပါ။

အရင္ကေတာ့ ၁၂ ေပေလာက္ျမင့္တဲ့ ပေဒသာပင္ေတြကို ငွက္႐ုပ္၊ ေဒါင္း႐ုပ္၊ နန္းေတာ္ပံု စသျဖင့္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ၾကျပီး လူေတြကိုယ္တိုင္ထမ္းသယ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီပေဒသာပင္ေတြမွာ ပစၥည္းေတြကို ပေဒသာပင္သီးတာရွိသလို ေငြစကၠဴေတြကို ပံုအမ်ိဳးမ်ိဳးေခါက္ျပီး သီးတဲ့ ပေဒသာပင္ေတြကေတာ့ ၾကည့္လို႔ သိပ္လွပါတယ္။

အရင္တုန္းကေတာ့ ေတာင္ၾကီးတကၠသုိလ္အပါအ၀င္ ေက်ာင္းေပါင္းစံုက ပေဒသာပင္ေတြကိုလည္း ၀င္ေရာက္ခြင့္ျပဳခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ရပ္ကြက္ဘံုကထိန္နဲ႔ပဲ စုေပါင္းရပါေတာ့တယ္။ ပေဒသာပင္ေတြမွာလည္း ေဒါင္း႐ုပ္ပံုေဖာ္တာကို ခြင့္မျပဳေတာ့ပဲ အျခားပုံေတြပဲ ျပဳလုပ္ခြင့္ရပါေတာ့တယ္။

အခုေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာေတာ့ ေငြစကၠဴနဲ႔သီးတဲ့ ပေဒသာပင္ေတြ မေတြ႔ရေတာ့ပဲ ပစၥည္းေတြခ်ည္းသီးတဲ့ ပေဒသာပင္ေတြပဲ ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ အရင္ကဆို အရုပ္ပံုေဖာ္ တခုလံုးအျပည့္ ေငြစကၠဴေတြ သီးၾကေပမယ့္ အခုေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြက ပံုေဖာ္အရုပ္ေတြမွာ ေငြစကၠဴ နည္းနည္းပဲ ပါပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ပေဒသာပင္ေတြကို လူေတြနဲ႔ထမ္းတာ သိပ္မလုပ္ေတာ့ပဲ လက္တြန္းလွည္းေတြ ကားေတြနဲ႔ပဲ သယ္ၾကပါေတာ့တယ္။

ပေဒသာပင္ မဲခ်တဲ့အခါမွာေတာ့ အရင္လို ပေဒသာပင္လိုက္ မဲခ်တာမဟုတ္ပဲ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေတြ ပစၥည္းအစံုရေအာင္ဆိုျပီး ပေဒသာပင္က ပစၥည္းေတြအကုန္ခ်၊ တူရာပစၥည္းေတြစုျပီးမွ မဲခ်တာဆိုေတာ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေတြလည္း ပစၥည္းအစံုရနဲ႔ ပုိအဆင္ေျပသြားပါတယ္။ အခုႏွစ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမိဳ႕လံုးကၽြတ္ဘံုကထိန္က်င္းပလာတာ ၆၂ ႏွစ္ရွိပါျပီ။

အခုလို ပစၥည္းေတြ ခြဲျခမ္းတဲ့အခါမွာေတာ့ ျမိဳ႕ထဲက လူငယ္ေတြ ၾကက္ေျခနီလူငယ္ေတြအားလံုး တေပ်ာ္တပါး ၀ိုင္းကူၾကပါတယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ ေရစက္ခ်ျပီး ဆိုင္ရာဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေတြကို လိုက္ပို႔တာပါပဲ။ ဒါကေတာ့ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ မနက္ခင္းပိုင္းမွာလုပ္တဲ့ ျမိဳ႕လံုးကၽြတ္ဘံုကထိန္ပါပဲ။

ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ရွမ္း၊ ဓႏု၊ ပအို၀့္ပ်ိဳျဖဴေလးေတြ ေရာင္စံုမီးပံုးေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ စုဠာမုဏိ ဘုရားဆီကို ဆီမီးသြားပူေဇာ္မယ့္ မီးပေဒသာပြဲရွိပါတယ္။

ရွမ္း႐ိုးရာ အုိးစည္ေတြ၊ ေမာင္းေတြတီး၊ ႐ိုးရာအကေတြ က ျပီးေတာ့ ေရာင္စံုမီးပံုးေလးေတြ၊ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးေဖာ္ထားတဲ့ မီးအလွဆင္ကားေတြ မီးပေဒသာပင္ေတြကို ရပ္ကြက္အလိုက္ထြက္ၾကပါတယ္။ မီးအလွဆင္တာ အလွဆံုးဆုလည္း ေပးပါတယ္။ ျမိဳ႕ထဲကေန စုဠာမုဏိ စြယ္ေတာ္ေစတီေတာ္အထိ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း ဘုရားေပၚမွာ ဆီမီး ပူေဇာ္ၾကတဲ့ပြဲပါ။

ခ်မ္းေအးေအး ညအေမွာင္မွာ ေရာင္စံုမီးပံုးေလးေတြ တလက္လက္၊ ရွမ္းအိုးစည္သံတေ၀ေ၀နဲ႔ အင္မတန္ကို လွပၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ ႐ိုးရာပြဲေလးပါပဲ။

ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တိုင္ရယ္လို႔ ဆိုလိုက္ရင္ အထင္ကရ ျဖစ္တဲ့ မီးပံုးပ်ံလႊတ္ျပိဳင္ပြဲကေတာ့ ပံုမွန္အားျဖင့္ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၇ ရက္ ၈ ရက္ေလာက္က စျပီး လျပည့္ေန႔မွာ အဆံုးသတ္ပါတယ္။
မီးပံုးပ်ံေတြလႊတ္ေလတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ တာ၀တိသာနတ္ျပည္က သိၾကားမင္းတည္ထားကိုးကြယ္တဲ့ စူဠာမုဏိ ေစတီေတာ္ကို ရည္မွန္းျပီး မီးပူေဇာ္တာပါ။

မီးပံုးပ်ံလႊတ္တာမွာ ေန႔လႊတ္အ႐ုပ္နဲ႔ ညလႊတ္ စိန္နပန္နဲ႔ ညမီးၾကီး ဆိုျပီးရွိပါတယ္။ ေန႔လႊတ္အ႐ုပ္ဆိုတာကေတာ့ ငွက္မ်ိဳးစံုနဲ႔ သိုး၊ ၀က္၊ ႏြား၊ ဆင္စတဲ့ တိရိစၧာန္ပံုေတြခ်ိဳးထားတဲ့ မီးပံုးေတြကို တေကာင္ခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ ၃ ၄ ေကာင္တြဲ အုပ္စုလိုက္ျဖစ္ျဖစ္လႊတ္တာပါပဲ။

အ႐ုပ္ေတြမွာသံုးတာကေတာ့ ရွမ္းစကၠဴနဲ႔ ေရာင္စံုဆီစိမ္စကၠဴေတြပါပဲ။ အ႐ုပ္မီးပံုးပ်ံလုပ္ရတာဟာ စိန္နပန္နဲ႔ ညမီးၾကီးမီးပံုးခ်ိဳးရတာေလာက္ အခ်ိန္မၾကာေပမယ့္ လက္၀င္လွပါတယ္။ အ႐ုပ္တ႐ုပ္အတြက္ အၾကီးအေသးကိုလိုက္ျပီး ဆီစိမ္စကၠဴဒါမွမဟုတ္ ရွမ္းစကၠဴ ရြက္ေရ ၂၅ ရြက္ကေန အမ်ားဆံုး ရြက္ေရ ၂၀၀ အထိပဲ သံုးပါတယ္။ ၃ ရက္ ၄ ရက္ေလာက္နဲ႔ခ်ိဳးလို႔ရျပီး မီးစာကလည္း တေပခြဲအျမင့္ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။

က်မတို႔ ေတာင္ၾကီးသူေတာင္ၾကီးသားေတြရဲ႔ မီးပံုးပ်ံပိုး အစကေတာ့ အဲဒီ အ႐ုပ္မီးပံုးပ်ံပါပဲ။ ကေလးအရြယ္ ပိစိေကြးကေလးတုန္းကဆိုရင္ အ႐ုပ္မီးပံုးခ်ိဳးတာသြားၾကည့္ သြားကူလုပ္၊ ေန႔လည္ဖက္ ကြင္းထဲလႊတ္ရင္ အ႐ုပ္ေလးေတြ လွလွပပေလး ေကာင္းကင္ေပၚတက္သြားရင္ပဲ ေပ်ာ္လို႔မဆံုးပါဘူး။

နည္းနည္းၾကီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ စိန္နပန္နဲ႔ ညမီးၾကီးမီးပံုးပ်ံခ်ိဳးတာကို ၀င္႐ႈပ္တတ္ေနပါျပီ။ က်မတို႔က မိန္းကေလးျဖစ္ေနေတာ့ မီးပံုးခ်ိဳးတာမွာ ၀င္လုပ္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ဘုရားကို မီးပူေဇာ္ဖို႔လႊတ္တင္တဲ့ မီးပံုးပ်ံျဖစ္တာမို႔ မီးပံုးကိုယ္ထည္ေပၚကို အကြက္ေဖာ္စကၠဴေတြကပ္ရင္ ေယာက်ၤားေလးေတြပဲ လုပ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။

စိန္နပန္မွာခ်ိတ္မယ့္ မီးပံုးေလးေတြကိုေတာ့ မိန္းကေလးေတြ၀ိုင္းလုပ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အဖြဲ႔ေတြက်ေတာ့လည္း မီးပံုးေလးေတြလုပ္တဲ့ေနရာက မွာယူၾကတာရွိပါတယ္။ ညမီးၾကီးအတြက္ကေတာ့ ယမ္းေထာင္းတဲ့အခါ အႏၱရာယ္ကမ်ားေတာ့ သိပ္ေတာ့ မလုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ တခါတေလ စိတ္လိုလက္ရ ၀င္လုပ္လိုက္တာပါပဲ။

စိန္နပန္နဲ႔ ညမီးၾကီး မီးပံုးခ်ိဳးတာမွာ မီးပံုးကိုယ္ထည္ပံုစံ၊ အရြယ္အစားက မတိမ္းမယိမ္းပါပဲ။ သံုးတာကေတာ့ ရွမ္းစကၠဴေတြခ်ည္း သံုးျပီး ေကာ္ကပ္တာပါ။ ရြက္ရည္ အနည္းဆံုး ၉၀၀ က ေန ၁၀၀၀၊ ၁၃၀၀ အထိ သံုးပါတယ္။ သံုးတဲ့ ရွမ္းစကၠဴေတြဟာလည္း အမ်ားစုက မိုင္းကိုင္ျမဳိ႕က ထြက္တဲ့ စကၠဴကို သံုးၾကပါတယ္။ ဒိျပင္ေဒသေတြက ရွမ္းစကၠဴထြက္ေပမယ့္ မိုင္းကိုင္ကလုပ္တဲ့ စကၠဴက အရည္ေသြးပိုေကာင္းတာမို႔ အဲဒီက စကၠဴကို အသံုးမ်ားတာပါ။ ခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ပင္းတယလို ေဒသကိုလည္း မီးပံုးပ်ံအတြက္ သီးသန္႔မွာယူျပီး လုပ္ၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

အကြက္ဒီဇိုင္းေဖာ္တဲ့အခါမွာေတာ့ စိန္နပန္နဲ႔ ညမီးၾကီး ကြာသြားပါတယ္။ စိန္နပန္မွာက ေဘးကိုယ္ထည္မွာ မီးပံုးေလးေတြ ပံုေဖာ္ခ်ိတ္ဖို႔ ပန္းခ်ီနဲ႔ နံေဘးက ေကာက္ေၾကာင္းလိုင္းေလးေတြပါပါတယ္။ အဲဒီလိုင္းေလးေတြ တေလွ်ာက္မွာမွ မီးပံုးခ်ိတ္ဖို႔ ၀ါးနဲ႔ခ်ိတ္ေလးေတြကပ္ပါတယ္။

ညမီးၾကီးမွာေတာ့ 3D ဒီဇိုင္းအကြက္ေတြ၊ ကႏုတ္ေတြ ပံုေဖာ္ျပီး ကပ္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕မီးေတြမွာေတာ့ ပန္းခ်ီပံုခ်ည္းသပ္သပ္ ဆြဲတာေတြရွိပါတယ္။ အမွတ္ေပးတဲ့အခါမွာေတာ့ အႏုစိတ္ျပီး လက္၀င္တဲ့ 3D အကြက္ဒီဇိုင္းလွလွေတြက အမွတ္ပိုသာတာပါပဲ။

ဒီလိုမီးပံုးကိုယ္ထည္ကပ္တဲ့အခါမွာ သာမန္ပဲ ကပ္လိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိႈင္းတိုက္လို႔ မီးပံုးပ်ံ အရွိန္နဲ႔ တက္သြားရင္ ကိုယ္ထည္ကြဲမထြက္ေအာင္ ခ်ဳပ္ကပ္ကပ္တာ၊ ေခါင္ခ်ဳပ္တာ စတာေတြကို အခ်ိဳးက်က် ေနရာတက် သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လုပ္ရပါတယ္။ တကယ့္ကို လက္၀င္ျပိး ပညာသားပါတဲ့ လက္မႈသပ္သပ္ လုပ္ေဆာင္မႈပါပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာမလုပ္လို႔ တေနရာရာလြဲေခ်ာ္သြားရင္ အဲ့ဒီမီးပံုး လႊတ္တဲ့ေနရာမွာ အခက္အခဲေတြ႔ရေတာ့တာပါပဲ။

စိန္နပန္နဲ႔ ညမီးၾကီးမွာသံုးတဲ့ မီးစာကလည္း အရြယ္အစားတူေပမယ့္ အေလးခ်ိန္မွာနည္းနည္း ကြဲပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ စိန္နပန္မွာသံုးတဲ့ ေအာက္ဆြဲမီးက ညမီးၾကီးက ယမ္းေခြေတြနဲ႔ အေလးခ်ိန္ ကြာသြားလို႔ပါ။

ညမီးၾကီးမွာသံုးတဲ့ ယမ္းေခြေတြရဲ႕ အေလးခ်ိန္ဟာ အနည္းဆံုး ၃၇ ပိႆာကေန ပိႆာ ၄၀ အထိ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီအေလးခ်ိန္ကို ဆြဲႏိုင္ေအာင္ မီးစာမွာသံုးမယ့္ ေလာင္စာေရနံ အေလးခ်ိန္ကို လိုက္ျပီး ညွိယူရပါတယ္။

စိန္နပန္ရဲ႕ ေအာက္ဆြဲကေတာ့ ၀ါးနဲ႔ပံုေဖာ္ယက္ထားတာမွာ မီးပံုးေလးေတြခ်ိတ္တာဆိုေတာ့ ယမ္းေခြၾကီးေတြေလာက္ အေလးခ်ိန္မရွိပါဘူး။

မီးပံုးခ်ိဳး၊ မီးစာေခြ၊ ယမ္းေထာင္း၊ ယမ္းေခြ စတာေတြကို ေယာက်ၤားေလးေတြက လုပ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။

က်မတို႔ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ စိန္နပန္မွာခ်ိတ္ဖို႔ မီးပံုးေလးေတြ လုပ္တာလုပ္၊ အကြက္ပံုေဖာ္ဖို႔ စကၠဴေလးေတြ ပံုစံတက် ညွပ္တန္တာညွပ္နဲ႔ အမ်ားအားျဖင့္ကေတာ့ အျခားအလုပ္ေတြျဖစ္တဲ့ မီးပံုးခ်ိဳးတဲ့သူေတြ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ေပးတာမ်ိဳးေတြလုပ္ရင္း ကုိယ့္မီးကိုယ္ ပထမ ရေစခ်င္တဲ့စိတ္၊ မီးေအာင္ေစခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ျပည့္ေနေတာ့တာပါပဲ။

မီးပံုးတလံုးတလံုးအတြက္က အနည္းဆံုး ၁၅ သိန္းကေန သိန္း ၂၀၊ ၃၀ နီးပါး ကုန္က်တာျဖစ္လို႔ မင္းတို႔ေတာင္ၾကီးသားေတြက ပိုက္ဆံကို မီး႐ွိဳ႕တာပဲ ဆိုတာ အေျပာခံရေလ့ရွိပါတယ္။

မီးပံုးပ်ံအတြက္ ကုန္က်စရိတ္ေတြဆိုတာကေတာ့ က်မတို႔ ငယ္ငယ္ကေတာ့ မီးပံုးပ်ံအဖြဲ႔၀င္ လူငယ္ေတြက ကိုယ့္မုန္႔ဖိုးထဲကေန တစ္ဆယ္တန္သည္ တစ္ရာတန္သည္ စုေဆာင္းၾကတာပါပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲက ရပ္မိရပ္ဖေတြကလည္း လိုအပ္တာေတြကို ပံ့ပိုးကူညီၾကပါတယ္။

ဒီလို စုေဆာင္းေပးလွဴၾကတာမွာ ဆုရဖို႔ဆိုတာထက္ ကိုယ့္မီးပံုးပ်ံနဲ႔ ဘုရားကို အလွပဆံုး ပူေဇာ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကသာ အဓိက ပဓာန ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ေငြေတြကို မီး႐ွိဳ႕တယ္ဆိုတဲ့စကားကုိ က်မတို႔ ေတာင္ၾကီးသူ ေတာင္ၾကီးသားေတြ မမႈၾကပါဘူး။ “တမူးရလို႔ တပဲလွဴ ဒို႔ရွမ္းေတာင္သူ လွဴႏိုင္႐ိုးလား” လို႔သာ ျပန္ေခ်ပလိုက္တာပါပဲ။

ဒီဖက္ႏွစ္ေတြမွာ လႊတ္တဲ့ မီးပံုးပ်ံေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ဘယ္ဟိုတယ္၊ ဘယ္လုပ္ငန္းက စပြန္ဆာ ဘာညာေတြ ေတြ႔လာရပါတယ္။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအရေပါ့ေလ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေနပါေစ မီးပံုးပ်ံ လွလွပပေလး တက္သြားမယ္၊ ယမ္းေတြ လွလွပပေလး က်ျပီးတက္သြားမယ္ ဆိုရင္ကိုပဲ က်မတို႔ေတြစိတ္ထဲမွာ အမည္မေဖာ္ႏိုင္တဲ့ခံစားမႈေလးေတြ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ဆုရရ မရရ ကိုယ့္မီးကိုယ္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ တက္ေစခ်င္ၾကတယ္။ ကုိယ့္မီးမဟုတ္လည္း ဒီလိုပဲ စိတ္ထားတယ္။

ဆုရခဲ့လို႔ရွိရင္ေတာ့ သိန္း ၂၀၊ ၁၀ သိန္း စသျဖင့္ ရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီဆုေၾကးေငြကို တ၀က္ကိုလွဴျပီး တ၀က္ကိုေတာ့ ေနာက္ႏွစ္မီးပံုးပ်ံအတြက္ ျပန္ထားထားတတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အဖြဲ႔ေတြက်ေတာ့ ဆုေၾကးေငြ အကုန္လံုးကို လွဴလိုက္တာေတြရွိပါတယ္။

ဆုမရဘူး။ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွလို႔ မီးေလာင္သြားတယ္ မီးမေအာင္ဘူးဆိုရင္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္႐ံုကလြဲျပီး တျခားဘာမွမျဖစ္ပဲ ေနာက္ႏွစ္ေတာ့ ငါတို႔ ဒီ့ထက္ေကာင္းေအာင္လုပ္မယ္ဆိုျပီး စိတ္အားျပန္တင္းရင္း၊ ေငြျပန္စုရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပါပဲ။

က်မတို႔ရဲ႕ မီးပံုးပ်ံေတြဟာ မီးပံုးခ်ိဳးတာက အစ၊ မီးစာ၊ မႈိင္းတိုက္၊ ယမ္းစနစ္က အစ တကယ့္ကုိ ႐ိုးရာမပ်က္၊ လက္ျဖစ္ လက္မႈေတြခ်ည္းပါပဲ။ တကမၻာလံုးမွာ ဘယ္မွာမွမရွိတဲ့ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာမွ ေတာင္ၾကီးတျမိဳ႕ထဲမွာပဲရွိတဲ့ တကယ့္ကို Unique ျဖစ္တဲ့ ႐ိုးရာပြဲပါပဲ။

ခုေနာက္ပိုင္းမွာ ေမျမိဳ႕မွာ၊ ေနျပည္ေတာ္မွာလည္း မီးပံုးပ်ံပြဲလိုက္လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ၾကားသိေနရေတာ့ က်မ တအားကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။

က်မတို႔ျမိဳ႕ရဲ႕႐ိုးရာဓေလ့ေလးကို သူမ်ားလုယူသြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ က်မသေဘာကေတာ့ Unique ျဖစ္ေနတဲ့ေနရာေဒသက ထူးျခားတဲ့ဓေလ့ေလးကို သူ႔ေဒသေလးမွာပဲ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေလး ထားရွိျပီး ဒီဓေလ့ေလးကို ကမၻာသိေအာင္ ေရရွည္တည္တံ့ေအာင္ ရွိေနေစခ်င္ပါတယ္။

ေဒသတခုက Unique ျဖစ္တဲ့ ႐ိုးရာဓေလ့ကို ဆင္တူ႐ိုးမွား လိုက္လံတုပတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ဒီယဥ္ေက်းမႈကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းတာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ အဲလိုပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။

မီးပံုပ်ံၾကီးေတြဟာ ေတာင္ၾကီးဆိုတဲ့ အမည္နာမ၊ ရွမ္းအိုးစည္သံ၊ ရွမ္း၀တ္စံုေလးေတြ၊ ဓားသိုင္းအက၊ ကိႏၵရီ ကိႏၵရာအက၊ ခ်ယ္ရီနဲ႔ထင္႐ွဴးပင္ေတြၾကားက မီးေရာင္စံု လင္းလက္လက္၊ ရွမ္း႐ိုးရာ စားေသာက္ဖြယ္ရာ၊ ေဖာ္ေရြတဲ့ အျပံဳးေတြနဲ႔ ရွမ္းသံ၀ဲ၀ဲေလးေတြနဲ႔သာ အလုိက္ဖက္ဆံုးပါ။

အဲဒီေမျမိဳ႕မီးပံုးပ်ံကိစၥကို ဘယ္သူက ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ စ လိုက္တယ္မွန္း မသိေပမယ့္ အဲဒီကိစၥအတြက္ က်မစိတ္ထဲမွာ ငါတို႔႐ိုးရာအေမြကို လုယူသြားရက္တယ္၊ ငါတို႔႐ိုးရာကို လိုက္တုပရက္တယ္၊ ငါတို႔ျမိဳ႕ေလးဆီကေန မီးပံုးပ်ံေတြကို ဆြဲထုတ္သြားရက္တယ္ စသျဖင့္ စသျဖင့္ အေတြးေတြ ခံစားခ်က္ေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာျဖစ္မိသလို ေနာင္တခ်ိန္က် ေတာင္ၾကီးမီးပံုးပ်ံဆိုတာ ေႏွာင္းလူေတြ သိမွသိပါေတာ့အံုးမလား ဆိုျပီး စိုးရိမ္မိပါတယ္။

ဒီလို အျခားျမိဳ႕ရြာေတြက လိုက္တုပတာေတြေၾကာင့္ က်မတို႔ ေတာင္ၾကီးသူ ေတာင္ၾကီးသားေတြအေနနဲ႔က ကိုယ့္ေဒသက ဓေလ့ကို အမ်ားတုႏိႈင္းမမွီေအာင္၊ အျမဲရွင္သန္ေနေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႔၊ တိုးတက္ေအာင္ တီထြင္ၾကံဆဖို႔လည္း လိုေနပါျပီ။ ႐ိုးရာမေပ်ာက္ေအာင္ မဖ်က္ပဲ တဖက္ကလည္း တီထြင္ ဖန္တီးမႈရွိသင့္ပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ … က်မတို႔ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ေလးရဲ႕ ခ်စ္စရာဓေလ့၊ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္၊ အလွဴအတန္း ရက္ေရာတဲ့စိတ္၊ စည္းလံုးညီညြတ္မႈ၊ ႐ိုင္းပင္းကူညီတတ္မႈ၊ ခင္မင္စရာ ေဖာ္ေရြတဲ့အျပံဳးေလးေတြ၊ ျဖဴစင္႐ိုးသားတဲ့ အျပဳအမူ စ႐ိုက္ေတြ၊ က်မတို႔ေတြရင္ထဲမွာ ခိုေအာင္းေနတဲ့ ကိုယ့္ေဒသ ကိုယ့္႐ိုးရာကို အျမတ္တႏိုး အေလးထား ဂုဏ္ယူတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ခံယူခ်က္ေတြကိုေတာ့ ဘယ္သူ၊ ဘယ္ေဒသကမွ ယွဥ္ႏိုင္၊ ခိုးယူတုပႏိုင္၊ ေဆးဆိုးဖ်က္ဆီးပစ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ အေသအခ်ာ ေျပာရဲပါတယ္ရွင္ …

မာန္

* တခ်ိဳ႕ပံုေလးေတြကို taunggyicherryland, tgi.org နဲ႔ taunggyifamilygroupmail ထဲက ယူထားပါတယ္။