ငရဲ

တစ္ေန႕က အဘုိးတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။
ေသခ်င္ရင္ေတာင္ ေသဖုိ႕ခက္သတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္က ရွင္ဖုိ႕အတြက္ေရာအဘရယ္လုိ႕ ျပန္ေမးမိတယ္။
သူမေျဖဘူးဗ်။
သူမေျဖခဲ့ဘူး။

လမ္းေတြသိပ္က်ယ္လာတာနဲ႕အမွ်
ေနစရာေတြ က်ဥ္းက်ဥ္းလာတယ္။
က်ဳပ္တုိ႕ စပါးခင္းေတြက အခု
ၿမိဳ႕သစ္ဆုိတဲ့ နာမည္အသစ္နဲ႕။
က်ဳပ္တုိ႕ ေက်းလက္ေတြက
၆ လမ္းသြား ၇ လမ္းသြားဆုိတဲ့ နာမည္ အသစ္နဲ႕။
က်ဳပ္တုိ႕ ယဥ္ေက်းမႈေတြက တုိက္သစ္တာသစ္ေတြျဖစ္လုိ႕။

ကေလးေတြ အဖ်က္ဆီးခံရဖုိ႕
မိဘေတြက
ေက်ာင္းပုိ႕ၾကတယ္။
လူႀကီးေတြ အဖ်က္ဆီးခံခ်င္လုိ႕
၀န္ထမ္းေတြလုပ္ၾကတယ္။
တုိင္းျပည္ကေတာ့ သခၤ်ဳိင္းေဟာင္းထဲ သုသာန္ထပ္ခ်ဲ႕သလုိပါ။
တကယ္ဗ်။
တကယ္။

ကုန္ၿပီ
ဧရာ၀တီလည္း ကုန္ၿပီ။
ရန္ကုန္ျမစ္လည္း ကုန္ၿပီ။
ကုန္ၿပီၤ။
ကၽြန္းေတာေတြလည္းကုန္ၿပီ
ေရနံတြင္းေတြလည္း ကုန္ၿပီ။
အကုန္ ကုန္ၿပီဗ်ာ။
ကုန္ၿပီ။

ပညာတတ္ေတြရဲ႕ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္မႈေအာက္မွာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေခြးျဖစ္ၾကၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ကေလးေတြ ေခြးျဖစ္ၾကၿပီ။
သူတုိ႕လည္း သူမ်ားတုိင္းျပည္မွာ
ႏြားျဖစ္ၾကၿပီ။

ဒီမွာ ေနရတာ
နာရီအပ်က္တစ္လုံးနဲ႕ ၀ကၤပါထဲ ခရီးသြားေနရသလုိ
ဘယ္မွ မေရြ႕ဘူး။
ဘာမွလဲ မေတြ႕ဘူး။
ျပဴးၿပဲၿပီးၾကည္႕ႏုိင္မွ
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာင္ ေရးေရးေလးပဲျမင္ရတယ္ဗ်ာ။
ဘာမွ မျမင္ရပါဘူးဗ်ာ။
ဘာမွ မျမင္ပါဘူး။

ဘာသာတရားနဲ႕ အႏုပညာသာမရွိရင္
ဒါဟာ
အ၀ီစိပဲ။
ဒါဟာ
မေနအပ္တဲ့ အရပ္ပဲ။
တကယ့္ငရဲဗ်။
တကယ့္ကုိ ငရဲ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လဲေနၾကတယ္
ေတာင္ေ၀ွးလဲ မရွိဘူး
ထူမယ့္သူလဲ မရွိဘူး
တစ္ခ်ဳိ႕ဆုိ ထခ်င္စိတ္ေတာင္မရွိေတာ့ဘူး။
မလႈပ္ရွားရတာ အသားက်ကုန္ၿပီ။
တကယ့္ကုိ အသားက်ကုန္ၿပီဗ်။
အသားက်ကုန္ၿပီ။

တစ္ေန႕က အဘုိးအုိတစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕ေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ကုိေမးတယ္။
ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိသလားတဲ့။
(ေဟာဗ်ာ ခက္ပါေရာလား)
ကၽြန္ေတာ္ မေျဖတတ္ဘူးဗ်ာ။
တကယ္မေျဖတတ္ေတာ့ဘူး။

အခုေန ဘုရားရွင္ကုိသာ ဖူးခြင့္ရရင္
ငါးပါးသီလေစာင့္ သစၥာဆုိၿပီး
ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိေသာသူ ျဖစ္ရပါလုိ၏ လုိ႕
ဦးသုံးႀကိမ္ခ်ၿပီး ဆုေတာင္းလုိက္ခ်င္တယ္။
တကယ့္ကုိ ဆုေတာင္းလုိက္ခ်င္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဘုရားရွိခုိးၾကစုိ႕ဗ်ာ။
ၾသကာသ
ၾသကာသ
ၾသကာသ။ ။

ေရးသူ ကိုေဇရ
Rest of your postအညာေႏြတမာေျမ