ဗာလာနံစစ္မိစၦာနအဖ၊ ဇာတ္ပ်က္ေတာ္လွန္ေရး ဗ်ဴ႐ုိကရက္၊ ၿပဳံးၿပဳံး ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ ပါးမုန္းနဲ႔ ဟိုလူ

သုံးပြင့္ေတာ့ ဆိုင္ေနၾကၿပီ။ ဗမာေတြကို ထာဝရစစ္ကြ်န္ဇာတ္သြင္းဖို႔ အစီအမံအတြက္ ဆိုပါေတာ့။ အစကေတာ့ ဗမာဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ သတၱိနည္းတာကိုသိေပမယ့္ စစ္သားေတြဆိုၿပီး ဒီေလာက္ထိ သူရဲေဘာေၾကာင္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့မိဘူး။ ဗမာ့သမိုင္းမွာ မႀကဳံစဖူး ထူးကဲတဲ့ အဖ်က္စြမ္းေတြနဲ႔ မ်ဳိးဖ်က္စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ မိစၦာသန္းေ႐ႊစစ္အုပ္စုက သူရဲေဘာအေၾကာင္ဆုံး လုပ္ရပ္နဲ႔ အမ်ဳိးဂုဏ္သိကၡာကို ထပ္ၿပီးခ်ျပလိုက္ျပန္ၿပီ။ အဲဒါကေတာ့ သူတို႔အပိုင္ ္အႏုိင္မယူႏုိင္တဲ့ နယ္ေျမေတြျဖစ္တဲ့ ကခ်င္္ျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္နဲ႔ ရွမ္းျပည္နယ္ေဒသတခ်ဳိ႕မွာ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမလုပ္ေတာ့ဘဲ ဖ်က္သိမ္းလိုက္တာပါ။ မိစၦာသန္းေ႐ႊ စစ္အုပ္စုဟာ သူတို႔ရဲ႕ကိုယ္ပြား ႀကံ႕ဖြတ္ပါတီကို ေသခ်ာေပါက္အႏိုင္ရဖို႔ တျခားၿပိဳင္ဘက္ ပါတီေတြကို ႀကိဳးအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ခ်ည္တုပ္ထားတဲ့ ၾကားထဲက အခုလို မေသခ်ာတဲ့နယ္ေတြကို ခ်န္လွပ္ထားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြဆီက ေရြးေကာက္ပြဲလြန္ကာလအတြက္ ႀကိဳတင္ကတိကဝတ္ေတြ စကားအေပးအယူေတြ ရထားၿပီးသားပါ။

ကပ္ေပါင္းစုံသင့္ေနတဲ့ ဗမာျပည္ျပႆနာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အိမ္နီးခ်င္းေတြရဲ႕ သေဘာထားက မ်က္ျဖဴဆိုက္ေလ ဆရာႀကိဳက္ေလ ျဖစ္ေနသလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒီေလာက္ မေတာ္မတရားလုပ္ေနတဲ့ အတုအေယာင္ေရြးေကာက္ပြဲကို ဆိုးသည္၊ ေကာင္းသည္ ဘာေဝဖန္ခ်က္မွမေပး ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ေနၾကတယ္။ သြယ္ဝိုက္ၿပီး ေထာက္ခံတဲ့သေဘာေပါ့။ တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြကို မိစၦာသန္းေ႐ႊကိုယ္တိုင္သြားၿပီး ရွင္းလင္းၫႈိႏႈိင္းေနတယ္။ တ႐ုတ္ အစိုးရကေတာ့ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ေဒၚလာသန္းေပါင္း ငါးေထာင္ေက်ာ္ေပးၿပီး ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို တဖက္လွည့္ ေထာက္ခံျပလိုက္တယ္။

မိစၦာသန္းေ႐ႊရဲ႕ ဒီေနာက္ဆုံး သူရဲေဘာေၾကာင္မႈလုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးအရ အထိခိုက္ဆုံးကေတာ့ ေကအိုင္ေအေခါင္းေဆာင္ ေဒါက္တာတူးဂ်ာပဲျဖစ္တယ္။ င႐ုတ္သီးနဲ႔ေပါင္းမိလို႔ အေထာင္းခံရတဲ့ ၾကက္သြန္လို အန္ဂ်ီအိုနဲ႔ေစ်းကစားတတ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးစားဖား ဟန္ေညာင္ေရႊရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ လက္ေတြ႕က်တဲ့ ႏုိင္ငံေရးအခြင့္အလမ္းဆိုတဲ့စကားကို ယုံစားမိလို႔ အခုလို ႏုိင္ငံေရး ႏွပ္ပစ္ခံရတာျဖစ္တယ္။ သူ႔ခင္ဗ်ာ ပါတီမွတ္ပုံတင္ခြင့္မရတာေတာင္ တသီး ပုဂၢလအေနနဲ႔ၿပိဳင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရွာပါေသးတယ္။ နအဖက သူၿပိဳင္မည့္ ကခ်င္ျပည္နယ္ကို ေရြးေကာက္ပြဲ မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ျဖတ္႐ိုက္တာ ခံလိုက္ရရွာတယ္။ ဖြတ္မရ ဓါးမဆုံးတဲ့ကိန္း။
တကယ္ေတာ့ ဒီေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာ ႏုိင္ငံတကာနယ္ပယ္မွာ ႏိုင္ငံေရးအရ တရားဝင္မႈ၊ ပိတ္ဆို႔အေရးယူမႈစတဲ့ အၾကပ္အတည္းေတြကေနလြတ္ဖို႔ ထြက္ေပါက္တခုအျဖစ္ ေယာင္ျပႏိုင္ငံေရး ကစားကြက္တခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္ထဲက လူထုဆႏၵတို႔ တိုင္းျပည္ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာေတြ အေျဖရွာဖုိ႔ဆိုတာ တစိုးတစိေတာင္ထည့္မတြက္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာကိုျပတဲ့မ်က္လွည့္ပြဲ၊ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ တံဆိပ္ကပ္ထားတဲ့ ႏုိင္ငံေရးလိမ္ညာပြဲ တခုပဲျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္တြင္း အယ္ဒီတာတဦးရဲ႕ စကားအတိုင္းဆိုရင္ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြကလဲ သေဘာမတူ ပတ္ဝန္းက်င္ကလဲ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ေနၾကတဲ့ လိင္တူခ်စ္သူမ်ားရဲ႕ မဂၤလာပြဲတခုေပါ့။

ထြက္ေပါက္မရွိတဲ့ စစ္ကြ်န္ဖြဲ႕စည္းပုံ

ၿပိဳင္ဘက္ကို လက္ျပန္ႀကိဳးအမ်ဳိးမ်ဳိးခ်ည္ထားတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ နည္းဥပေဒေတြ

လက္လွမ္းမမီတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ မွတ္ပုံတင္္ေၾကး

စိတ္ကူးေပါက္တိုင္း ထြက္လာတတ္တဲ့ ႏႈတ္မိန္႔ဆိုတာေတြ

ၿပီးေတာ့ သခင္အားရ ကြ်န္ပါးဝ ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္ဆိုတာေတြ

“စတဲ့.. စတဲ့” ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေတာင္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ကန္႔သတ္မႈမ်ဳိးစုံနဲ႔ လုပ္ေပးတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲကို အခြင့္အလမ္းတခုလို ျမင္ႏုိင္ၾကသူေတြ၊ ၿပိဳင္ခ်င္ၾကသူေတြကလဲ ရွိေနေသးတာ အံ့ၾသစရာ။ အခြင့္အလမ္းဆိုတာမ်ဳိး တကယ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဒီအခြင့္အလမ္းဆိုတာ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္ မဟုတ္တာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ အတၱေလာဘ ဆႏၵစြဲကို နည္းနည္းထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ၂၀၀၈က အတုအေယာင္ ဆႏၵခံယူပြဲကို သခၤန္းစာ ထုတ္ယူႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အႏွီပုဂၢဳိလ္မ်ားဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ အက်ဳိးမမ်ားတဲ့ ကိုယ့္ဆႏၵစြဲေလာဘ သို႔မဟုတ္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ဗဟိုျပဳတဲ့ အျမင္ေၾကာင့္ တံလွ်ပ္ေရထင္ ၾကမၼာငင္ၿပီး စစ္ကြ်န္ေရြးေကာက္ပြဲ ေျခာက္ကမ္းပါးထဲ ခုန္ခ်ကုန္ၾကတာပဲ။

ျပည္တြင္းျပည္ပက အဲဒီလိုလူေတြကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ အေရးေကာင္းရင္ ဗိန္းေဗာင္းတိုက္ၿပီး ဖားျပဳတ္ေတြ မာန္ဖီသလို ေလနဲ႔ေဖာင္းကားေနတတ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးရာသီ မေကာင္းလို႔ ပူျပင္းၾကမ္းတမ္းလာရင္ ေအးရာေအးေၾကာင္း အႀကိဳအၾကားမွာ ေခ်ာင္ခိုၿပီးေတာ့ ေရွာင္ေနတတ္တယ္။ နင္မလာ ငါမေၾကာက္ နင္လာငါေပ်ာက္ဆိုတဲ့ အစားထဲကေပါ့။ လူရည္လူေသြးေတာ္တယ္၊ တတ္တယ္၊ လည္ပတ္ႏွံ႔စပ္တယ္။ သုိ႔ေသာ္ စြဲၿမဲခိုင္မာတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္တို႔၊ ခံယူခ်က္တို႔ဆိုတာ သူတို႔အဘိဓာန္မွာမရွိဘူး။ အဲဒီလိုလူမ်ဳိးေတြဟာ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ကိုယ္သက္သာရာ အခြင့္အေရးရွိရာကိုပဲ ရွာေဖြေနတတ္တယ္။ အိမ္ရွင္မရဲ႕ ေျခသလုံးကို ေခါင္းကေလးနဲ႔ တိုးေခြ႕ေခ်ာ့ပလီၿပီး ေခါင္းအုံးေပၚ တက္အိပ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္ပါးဝႀကီးေတြလို အမ်ိဳးအစားေတြ ႏိုင္ငံေရး ေတာ္လွန္ေရးထဲ ေရာက္လာရင္လဲ အမ်ားနဲ႔တန္းတူေန၊ တန္းတူစား၊ တန္းတူလုပ္ကိုင္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မႀကိဳးစားဘူး။ ေျမွာက္စားမဲ့သူ အနားဖားယား ခိုကပ္ေနတတ္တဲ့ အနားပ်ာေတြ “ တိမ္လႊာၾကားမွာ လရထားကို အခန္႔သား စီးခ်င္သူေတြ”။ ဇာတ္ပ်က္ ေတာ္လွန္ေရးဗ်ဴ႐ုိကရက္ေတြေပါ့။

လူမႈအေဆာက္အဦတခုကို စီမံခန္႔ခြဲအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အခါ အဓိကအားျဖင့္ အာဏာ ဗဟိုခ်က္ (Power Center) ႏွစ္ခုနဲ႔ ခန္႔ခြဲၾကတယ္။ တခုကအဆုံးအျဖတ္ေပးၿပီး တခုက အေကာင္အထည္ေဖာ္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ႏုိင္ငံေရးသမားဆိုတာေတြက ဝဲယာ၊ ထက္ေအာက္၊ ေရွ႕ေနာက္ ေထာင့္စုံကို ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး အဆုံးျဖတ္ေပးတယ္။ ဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြကေတာ့ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေတြကို အသုံးခ်ၿပီး အဲဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္တယ္။ ဒီေတာ့ ဗ်ဴ႐ိုကရက္ဆိုတာလည္း အေရးပါတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တယ္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ဟာ တိုင္းျပည္၊ လူမ်ဳိး၊ အဖြဲ႕အစည္း၊ အေဆာက္အဦရဲ႕ ပကတိအေျခအေနေတြ၊ လိုအပ္တာေတြထက္ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေတြကိုသာ အေလးထားတယ္။ စာရင္းငွား ႏြားေကြ်းသလို လက္ေတြ႕အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈထက္ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းနဲ႔ အဆင္ေခ်ာေမြ႕ၿပီး အလုပ္ၿပီးေျမာက္ဖို႔ပဲ ဦးစားေပးတယ္။ အမ်ားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္စားေနေပမဲ့ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းစိတ္ ေခါင္းပါးတတ္ၿပီး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ လူတကာထက္ထူးျမတ္တဲ့ မိုးက်ေ႐ႊကိုယ္ေတြလို႔ မွတ္ထင္တတ္တယ္။

ျဖစ္ႏုိင္ေခ်၊ ျဖစ္တန္ေခ်၊ (Possibility, Probability) ဆိုတဲ့ စကားေတြကို မ်ားမ်ားေျပာၿပီး အခြင့္အေရးေနာက္ကို ယုန္နဲ႔အတူေျပး ေခြးနဲ႔အတူလိုက္ေနသူေတြျဖစ္တယ္။ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္းဆိုတာ သူတို႔အတြက္ မေျပာေကာင္း၊ မၾကားေကာင္းတဲ့ ေဝါဟာရေတြျဖစ္တယ္။ လူမႈဆက္ဆံေရးအျမင္ၾကေတာ့လည္း တန္းတူမရွိ၊ ျမင့္တယ္ထင္ရင္ ဖားတယ္၊ နိမ့္တယ္ထင္ရင္ ႏွိမ္တယ္။ ဆရာတပည့္ထက္မက ကြ်န္ေမြးဖုိ႔ လက္မေႏွးသလို သခင္ေမြးဖို႔လည္း ဝန္မေလးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို ဗ်ဴ႐ိုကရက္ဉာဥ္နဲ႔လူစားေတြ ေခါင္းေဆာင္ေနရာ၊ အဆုံးျဖတ္ေနရာေရာက္လာရင္ သက္ဆိုင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၊ အေဆာက္အဦ၊ လႈပ္ရွားမႈ၊ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာေတြ ပ်က္စီးၿပီး လမ္းေၾကာင္းေပ်ာက္ေတာ့တာပဲ။

(၈၈)ကစခဲ့တဲ့ က်ဳပ္တို႔ေတာ္လွန္ေရးမွာ ဘုရားကားေအာက္ ေမ်ာက္ကားးအထက္ ဆိုသလို ဗ်ဴ႐ိုကရက္ဉာဥ္နဲ႔ လူေတြက ေခါင္းေဆာင္ေနရာ အဆုံးအျဖတ္ေနရာေတြမွာ အုပ္စီးထားလိုက္တာ တမိုးလုံး ေဖ်ာက္ဆိပ္သူတို႔ခ်ည္းပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ (၈၈)ႏုိင္ငံေရး ဒီေရႀကီးလည္း ႏွစ္(၂၀)ေက်ာ္ ကာလအတြင္းမွာ ေရစုန္ေမ်ာသြားခဲ့ရတယ္။ စစ္တမ္းျပဳခ်က္တခုအရ ဒီမိုကေရစီတပ္ဦးပါတီ အင္န္အယ္လ္ဒီ ေခါင္းေဆာင္မႈရဲ႕ ရွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ဟာ အထက္ဖားေအာက္ဖိ ဝတ္ေက်တန္းေက် အက်င့္စြဲေနတဲ့ မဆလေတြဆိုပဲ။ တခ်ဳိ႕ ရဲရင့္တက္ႂကြတဲ့ ပါတီဝင္ေတြ အဖမ္းခံေထာင္ခ်၊ တခ်ဳိ႕ေထာင္ထဲမွာ ႐ိုက္သတ္ခံရ၊ တခ်ဳိ႕ပါတီက အထုတ္္ေတာင္ခံရတဲ့ အေျခအေနမွာ ဒီဟာမလုပ္ မ႐ႈပ္မျပဳတ္ဆိုတဲ့ မဆလေဟာင္း ဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြကေတာ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ သက္ေတာ္ရွည္ဘြဲ႕ခံ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ ျဖစ္လို႔ေပါ့။ ဦးဝင္းတင္ရဲ႕ ေမးျမန္းခန္းတခုမွာ ၾကားလိုက္မိပါတယ္၊

၂၀၀၇မွာ သံဃာေတြအုံႂကြၿပီး လမ္းမေပၚထြက္လာၾကေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘာလုပ္မလဲ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ အခု အင္န္ဒီအက္ဖ္ေခါင္းေဆာင္ မဆလေဟာင္း ေကာ့ကရိတ္ (ဦး)သိန္းၫြန္႔က ဥပေဒနဲ႔ ဆန္႔က်င္တယ္၊ ပတ္သက္လို႔ မျဖစ္ဘူးလို႔ ပိတ္ၿပီး ေျပာခဲ့တာနဲ႔ ဘာအေရးယူေဆာင္ရြက္မႈမွ မပါပဲ ၿပီးဆုံးခဲ့တယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အင္န္အယ္လ္ဒီပါတီဟာ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္လာလိုက္၊ ႏုိင္ငံေရးတုိက္ပြဲတခ်ဳိ႕ေဖာ္ၿပီး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေလးျဖစ္လိုက္၊ ေဒၚစုျပန္အဖမ္းခံရၿပီး ၿငိမ္သြားလိုက္နဲ႔ ေၾကျငာခ်က္ေတြ ထုတ္တဲ့ စာကူးစက္တလုံး ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

အန္ဂ်ီအိုပေယာဂအပူးခံရတဲ့ ျပည္ပလႈပ္ရွားမႈကေတာ့ ပိုၿပီးအေျခအေနဆိုးပါတယ္။ သူတို႔အေျပာနဲ႔ ပင္မေရစီး(Mean stream)ထဲက ဇာတ္ပ်က္ေတာ္လွန္ေရး ဗ်ဴ႐ုိကရက္ေတြဟာ အန္ဂ်ီအိုဂုေဏာအနေႏၱာဂါထာကို နာနာရြတ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈေနရာကိုသိမ္းပိုက္၊ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ ပေရာဂ်က္ေတြနဲ႔ ငါးပြက္ရာငါးစာခ်ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့တယ္။ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာထက္ အင္ဂ်ီအိုအႀကိဳက္ လုပ္လို႔ရတာေတြနဲ႔ပဲ ဝတ္ေၾကတန္းကုန္ လုပ္ၾကတယ္။

ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးလို ႏုိင္ငံေရးသက္သက္နဲ႔ မရႏုိင္လို႔ စစ္ေရးနည္း လက္နက္ကိုင္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကတာကို ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အန္္ဂ်ီအိုအႀကိဳက္ အၾကမ္းမဖက္ႏုိင္ငံေရးဆိုတဲ့ ေဖာ္နည္းကားႀကီးကိုသုံးၿပီး ေရသာခိုၾကတယ္။
ကိုယ္္ေရသာခိုတာကို ေဒၚစုရဲ႕တုိက္ပြဲလမ္းစဥ္က အၾကမ္းမဖက္နည္းျဖစ္လုိ႔ ေဒၚစုစကားကို နာခံသလိုလို ဖုံးကြယ္တတ္ေသးတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတေယာက္ဆို လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္အတြက္ ျပင္ဆင္ဖို႔ တိုက္တြန္းမိတဲ့သူကို အန္ဂ်ီအိုမႀကိဳက္လို႔မလုပ္ႏိုင္ဘူး ေျဗာင္ျငင္းလႊတ္လိုက္သတဲ့။ အန္္ဂ်ီအိုခိုင္းတာအကုန္လုပ္၊ အန္္ဂ်ီအိုမႀကိဳက္တာ အကုန္ျဖဳတ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ လိုအပ္တာ၊ မလိုအပ္တာ အက်ဳိးရွိတာ၊ မရွိတာ ေဘးခ်ိတ္ပဲ။ ဒီလို ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္္အလုပ္ေတြကို လုပ္ႏုိင္ဖို႔္အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးဇာတ္ပ်က္ ဗ်ဴ႐ိုကကရက္ေတြ တူရာတူရာ စုဖြဲ႕ၾကတယ္။ ဝိုင္္းႀကီးခ်ဳပ္လုပ္ၾကတယ္။

အၿမီးက်က္အျမီးစား ေခါင္းက်က္ေခါင္းစား မလုပ္ႏုိင္ဘဲ မ်ဳိးမတူ ဇာတ္ျခားလို႔ကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးကို ဘယ္လိုေပးဆပ္ၿပီး ဘာေတြပဲ လုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့ အနားကပ္ဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႔ ေဝးရာကရွားပဲ။ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ မပတ္သက္ ႏိုင္ငံေရးစိတ္မဝင္စားေပမဲ့ လက္ၫႈိးေထာင္ ေခါင္းညိတ္တဲ့သူ၊ ေပးတာယူေကြ်းတာစားၿပီး ခိုင္းတာလုပ္မဲ့သူေတြကေတာ့ လာခဲ့စမ္း ဝဲလ္ကမ္းပဲ။ ႏိုင္ငံတကာက ျပည္ပေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာ ဒီလိုခ်ည္းပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္လဲ ရန္သူ႔သတင္းေပးေတြ အလြယ္တကူ ထိုးေဖာက္ႏိုင္တာေပါ့။ ႏုိင္င့ံအေရး၊ ေတာ္လွန္ေရးကို လုပ္ေနေပမဲ့ အဲဒီအထဲမွာ ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို မ်က္ရည္ဝဲေအာင္ အူလိွဳက္သဲလိွဳက္ဆိုခဲ့ဖူးသူ ဘယ္ႏွ္ေယာက္ပါလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ သူတို႔ႏိုင္ငံေရးက ကိုယ့္တြက္ခ်န္ႏုိင္ငံေရးပဲ။ တြက္ေျခမကိုက္ရင္ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ျပည္တြင္းအင္အားစုေတြ ဘယ္ေလာက္ ပူေလာင္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ႏိုင္ငံေရးကို ရင္ဆိုင္ေနရေစဦးေတာ့ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ေနသာသပ ေလညာကပဲ။ အခုေတာ့ ျပည္ပေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာ ေလွႀကဳံစီးေတြနဲ႔ ဝန္ပိၿပီး မေရြ႕ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

အခုလို စစ္ကြ်န္ဇာတ္သြင္းေရး စစ္အုပ္စုရဲ႕ ၾကိဳးပမ္းမႈကို တိုက္ဖ်က္ဖို႔ ျပည္တြင္းေခါင္းေဆာင္ေတြ အင္အားစုေတြက မီးကုန္ယမ္းကုန္ လႈံ႕ေဆာ္ေနခ်ိန္မွာ အႏွီျပည္ပ ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူမ်ားက ဝတၱရားေက် ေၾကျငာခ်က္ကေလးေတြထုတ္ၿပီး ဘာမွ တက္တက္ႂကြႂကြ လုပ္တာမေတြ႕ရဘူး။ ေငြထုပ္ႀကီးနဲ႔ အန္ဂ်ီအို ေလၫြန္တံ ကုကၠလံ ဘယ္အရပ္ကို ညႊြန္သလဲဆိုတာကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္ေနၾကတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ႏိုင္ငံတကာမွာ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရးအင္အားစုေတြကို ျပန္စုစည္းၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ျပည္တြင္းေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အင္အားစုေတြရဲ႕ သေဘာထားကို ႏိုင္ငံတကာမွာ က်ယ္ျပန္႔ေအာင္ ျဖန္႔ခ်ီတာေတြ၊ စစ္ကြ်န္ဖြဲ႕စည္းပုံရဲ႕ ေဖာက္ျပန္မႈေတြကို ေဖာ္ထုတ္တာေတြ၊ အတုအေယာင္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲရဲ႕ မတရားမႈနဲ႔ ဇာတိ႐ုပ္ေတြကို ဖြင့္ခ်တာေတြ ျပဳလုပ္ၿပီး စစ္အုပ္စုရဲ႕ ေ႐ြးေကာက္ပြဲလြန္ကာလ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ျဖစ္တဲ့ ႏုိင္ငံတကာ အသိအမွတ္ျပဳမႈ ႏိုင္ငံေရး တရားဝင္ေရး ႀကိဳးပမ္းခ်က္ကို ႀကိဳတင္ဟန္႔တား တုိက္ဖ်က္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီအလုပ္ေတြကို ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ အင္အားစုေတြကပဲ ကိုယ့္ေဒသနဲ႔ ကိုယ္တကြဲတျပား ေဆာင္ရြက္ေနၾကရတယ္။

တဖက္မွာေတာ့ ခင္ေဇာ္ဝင္း၊ ေနဝင္းေမာင္၊ ဟန္ေညာင္ေ႐ႊ၊ ဆလိုင္းလ်ံမုန္းတို႔လို အတြင္းအျပင္က ေဖာက္ျပန္ေရးသမား ေတာ္လွန္ေရးဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာလွည့္ပတ္ၿပီး စစ္မိစၦာေတြရဲ႕ စစ္ဖိနပ္ကို လွ်ာနဲ႔လ်က္အေရာင္တင္ေပးေနၾကတယ္။ သူတို႔က အေမရိကား၊ ဂ်ပန္၊ ဥေရာပ တဝွမ္းလွည့္လည္ၿပီး အတုအေယာင္ေရြးေကာက္ပြဲေထာက္ခံေရး စည္း႐ုံးေနၾကတယ္။ သူတို႔က မျငင္းသာလို႔ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အတုအေယာင္ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ ဒီမိုကေရစီစံနဲ႔ၾကည့္ရင္ အဆင့္အတန္းမရွိတာ၊ မတရားတာကို ဝန္ခံတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ဗမာျပည္လက္ရွိျပႆနာအတြက္ လက္ေတြ႕က်တဲ့ အေျဖျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ပထမဆုံး ေျခလွမ္းျဖစ္လို႔ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ ဒီအဆန္႔အတန္းေလာက္နဲ႔ပဲ သင့္ေတာ္တဲ့အေၾကာင္း အရွက္မရွိ ျပည္သူကိုေစာ္ကား ေျဗာင္လိမ္မဲဆြယ္ေနၾကတယ္။ ဒါကို အင္စီဂ်ီယူဘီတို႔၊ အင္စီယူဘီတို႔၊ ကုလကိုယ္စားလွယ္ႀကီး ေသာင္းထြန္းတို႔ ဘယ္ေပ်ာက္ဘယ္ေရာက္ၿပီး ဘာေၾကာင့္ ၿငိမ္ေနၾကသလဲ။

ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး။ အန္ဂ်ီအိုနဲ႔နီးစပ္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲဆန္႔က်င္ေရး ေၾကျငာခ်က္ကေလးေတြထုတ္ထားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္း ေခါင္းေဆာင္းတခ်ဳိ႕ဆိုလည္း ျပည္တြင္းေရြးေကာက္ပြဲဝင္ၾကမည့္ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားေတြနဲ႔ အေစာႀကီးကတည္းကဲ လက္ဝါး႐ိုက္ထားၾကတယ္ဆိုပဲ။ အင္န္အယ္လ္ဒီနဲ႔ ကိုးဆယ္ခုအႏိုင္ရ တိုင္းရင္းသားပါတီေတြက ပါတီေတြ မွတ္ပုံျပန္မတင္ ေရြးေကာက္ပြဲ ျပန္မဝင္ဘဲ သပိတ္ေမွာက္ၾကလို႔ အေတာ္အၾကပ္႐ိုက္သြားၾကတယ္ဆိုပဲ။ သူတို႔မူလ အေပးအယူ ေ႐ြးေကာက္ပြဲဝင္ေရး ၾကိိတ္ပုန္းအစီအစဥ္ေတြကို အသာေခ်ာင္ထိုးၿပီး ထိုင္လက္စ ထိုင္ခံုေတြမွာဟန္မပ်က္ ဆက္ေမွးေနၾကဟန္တူပါရဲ႕။ (Burma Fund) ဆိုတဲ့ စားဖားတို႔ ေပ်ာ္စံရာ ေရကန္သာနဲ႔ နီးစပ္သူေတြက ပိုၿပီးတိတိက်က် သိႏိုင္ေလာက္ပါတယ္။ ခုမွပဲ လူႀကီးသူမေတြေျပာတဲ့ ကုန္သည္ပြဲစား အခြင့္အေရးသမားေတြမွာ ဘက္မရွိဘူး။ အက်ဳိးစီးပြားပဲရွိတယ္ဆိုတဲ့စကားကို ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ တဖက္က တဖက္ကို ေျပာင္းဖို႔လဲ ဝန္မေလး၊ ၿခံစည္း႐ိုးခြထိုင္ ႏွစ္ဖက္ခြတုတ္ဖို႔လည္း အဆင္သင့္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ နယ္ျခားမဲ့သတင္းသမားတို႔၊ ဆရာဝန္ေဆးသမားတို႔ဆိုတာက စကားပဲရွိတယ္။ နယ္ျခားမဲ့ အခြင့္အေရးသမား အေခ်ာင္သမား (Opportunist Sans Frontier) ဆိုတာကမွ တကယ့္လက္ေတြ႕ ပကတိ။

ဗမာျပည္သူေတြကို ထာဝရကြ်န္ဇာတ္သြင္းမယ့္ အတုအေယာင္ေရြးေကာက္ပြဲ သုိ႔မဟုတ္ ဒီမိုကေရစီ သင္းကြပ္ပြဲကို ေထာင့္သုံးေထာင့္ကေန လွဳံေဆာ္စီမံေနတာေတြ႕ရတယ္။ အခုမွတကယ္ သုံးပြင့္ဆိုင္ေနၾကၿပီ။ အဲဒီမွာ မူလသုံးပြင့္ဆိုင္ ဆရာႀကီး ဟန္ေညာင္ေ႐ႊလည္း ပါတယ္ဆိုတာကေတာ့ ေျပာစရာမလိုတဲ့ အခ်က္ပဲ။ ဗမာျပည္ျပႆနာ အေျဖရွာဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဗမာျပည္သူေတြကို ကြ်န္ဇာတ္သြင္းဖို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။

နံပါတ္တစ္က သမိုင္းတရားခံ မိစၦာစစ္အုပ္စု

ေနာက္တစ္စုက ျပည္တြင္းျပည္ပက ေတာ္လွန္ေရးဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြ

ၿပီးေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြေနာက္က ႀကိဳးဆြဲဆရာ အန္ဂ်ီအိုေတြ။

နအဖေ႐ြးေကာက္ပြဲေၾကာင့္ ေစတီမွတ္ ကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့ေတာင္ပို႔ေတြ ဖြတ္ထြက္ကုန္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဖြတ္မထြက္ေသးေပမယ့္ ေတာင္ပို႔မွန္းေတာ့ေပၚလာၿပီ။ ေတာင္ပုိ႔မွန္း သိေပမဲ့လည္း တခ်ဳိ႕က လာဘ္လာဘေမွ်ာ္ကိုးၿပီး မီးထြန္းေ႐ႊခ်ပူေဇာ္ေနၾကတုန္းပဲ။ တေလာက ပုဂၢဳိလ္တေယာက္ အမည္မေဖာ္ပဲ အီးေမးလ္ကတဆင့္ စာတေစာင္ ပို႔လာတယ္။ စာက ဂ်ာမန္အန္္ဂ်ီအို အက္ဖ္အီးအက္စ္ (FES-Friedrich Ebert Stiftung-Foundation) နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာျဖစ္ေနတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး အဲဒီအန္္ဂ်ီအိုကေန ျပည္တြင္းကဇာတ္ပ်က္ ေနဝင္းေမာင္တို႔၊ ခင္ေဇာ္ဝင္းတို႔နဲ႔ အတုအေယာင္ေရြးေကာက္ပြဲတြက္ ဘာလင္မွာ မဲဆြယ္ပြဲႀကီးလုပ္တယ္။ ေနဝင္းေမာင္ကေတာ့ မလာေတာ့ဘူး။ ခင္ေဇာ္ဝင္းပဲ လာတယ္ၾကားတယ္။ ဂ်ာမနီေရာက္မ်ဳိးခ်စ္ေတြက ဆႏၵျပကန္႔ကြက္ၾကတယ္လို႔ ၾကားလိုက္ရတယ္။

ဘရပ္ဆဲလ္္မွာလည္း တပြဲထပ္လုပ္ေသးတယ္ၾကားတယ္။ အဲဒီစာဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွ ဗမာ့ဒီမိုကေရစီ အေရးကို ေထာက္ခံပါတယ္ဆိုတဲ့ အန္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ ျပည္ပဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ တံဆိပ္ကပ္ထားတဲ့ စားဖားေတြ စစ္အုပ္စုနဲ႔ ပလူးပလဲလုပ္ေနတာ ၂၀၀၃/ ၂၀၀၄ ကတည္းကဆိုတာ သိရေတာ့တယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ဟန္ေညာင္ေ႐ႊတို႔ ေျပာေနတဲ့ စစ္မိစၦာေတြကို ရန္သူလို႔ မသုံးႏႈန္းပါနဲ႔ ေဆြးေႏြးဘက္ေတြလို႔ သုံးႏႈန္းဖို႔ ေျပာခဲ့တာ ဒါေၾကာင့္ေပကိုး။ ၿပီးေတာ့ စစ္မိစၦာေတြကို ရန္ငါစည္းျပတ္ ႐ွဳတ္္ခ်တိုက္ပြဲဝင္ေနသူေတြကို မရင့္က်က္သူေတြလိုလို အဆင့္အတန္းနိမ့္တဲ့သူေတြလိုလို ကြန္ျမဴနစ္ စစ္ေသြးႂကြေတြလိုလို ကဲ့ရဲ႕တတ္ေသးတယ္။ အဲဒီလို ေဝဖန္ရင္ စစ္အုပ္စုနဲ႔ ယုံၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ဖို႔ ခက္ခဲၿပီး ေတာ္လွန္ေရး အက်ဳိးစီးပြား ထိခိုက္သလိုလို ေျပာတတ္ၾကေသးတယ္။ ပါးနပ္ပိရိလိုက္တဲ့ ဓားျပ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရွိမွ ေက်ာခ်ခံရတာ သိရေတာ့တယ္။ သခင္စိုးႀကီးစကားအတို္င္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ေျပာရရင္ ဟန္ေညာင္ေ႐ႊတို႔လို ေတာ္လွန္ေရးဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြဟာ လူက လင္ႀကီးနဲ႔အတူ ျခင္ေထာင္ထဲအတူ ရွိေပမဲ့ လင္ငယ္အတြက္ ဖင္ကို ျခင္ေထာင္အျပင္ထုတ္ထားတာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီးကိုး။

က်ေနာ္တို႔မွာေတာ့ အေမရိကန္လႊတ္ေတာ္တို႔၊ အီးယူတို႔က ဗမာ့အေရးအတြက္ ေဒၚလာဘယ္ႏွစ္သန္းခ်ေပးလိုက္ၿပီ၊ ယူ႐ိုဘယ္ႏွစ္္သန္းခ်ေပးလိုက္ၿပီနဲ႔ ၾကားရတာ မစားရဝခမန္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္နဲ႔ ဥေရာပအခြန္ထမ္းျပည္သူေတြရဲ႕ အလွဴေငြေတြဟာ သူတို႔ရည္မွန္းတဲ့ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕အက်ဳိးအတြက္ ေရာက္တာကနည္းနည္း အင္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြအတြက္ ကုလားခပ္တဲ့ေရ ကုလားဖင္ေဆးတာက ခပ္မ်ားမ်ားပါ။

တိဘက္ေတြရဲ႕ အေဝးေရာက္လွဳပ္ရွားမႈေတြဟာ ၁၉၅၉ ခုကတည္းကစခဲ့တယ္။ ဗမာအေဝးေရာက္ လႈပ္ရွားမွဳထက္ အႏွစ္သုံးဆယ္ေလာက္ေစာတယ္။ အန္ဂ်ီအိုနဲ႔လည္း အေစာႀကိီးကတည္းက ထိေတြ႕ဆက္ဆံခဲ့သလို အေတြ႕အႀကဳံလည္း ပိုမ်ားတယ္။ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ တိဘက္လူငယ္ဥကၠ႒နဲ႔ အေတြ႕အႀကဳံ ဖလွယ္မိတဲ့အခါ သူက “ဒီေကာင္ေတြက ေနရာတကာ ဆရာလုပ္ခ်င္တယ္၊ ေငြေလးမျဖစ္စေလာက္ေပးၿပီး ဟိုဟာခို္င္းခ်င္၊ ဒီဟာခိုင္းခ်င္။ ပိုဆိုးတာက တို႔လူေတြ ျခစားပ်က္စီးတာပဲ အဖတ္တင္က်န္ခဲ့တယ္” လို႔ အင္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ဖလွယ္မိသေလာက္ သူတို႔အေတြ႕အႀကဳံနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ အေတြ႕အႀကဳံက သိပ္ေတာ့ မကြာျခားလွဘူး။ သူတို႔ကေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒလိုင္းလားမားလို ၾသဇာေပါက္ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ ပီျပင္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားနဲ႔ စည္းလုံးၿပီး တာဝန္သိတဲ့ အေဝးေရာက္အမ်ဳိးသား အစုအစည္း (Exile Community) ရွိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ခံသာေသးတယ္။ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္မႈကလည္း ဗမာေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈေလာက္ အမ်ဳိးသားေရးအျမင္ မေလ်ာ့ပါဘူး၊ ဇာတိမာန္ခ်ြတ္္ျခံဳမက်ဘူး။ ဒီေတာ့ သူတို႔အေျခအေနက ဗမာေတြေလာက္ မဆိုးဘူး။ ၿပီးေတာ့ အန္ဂ်ီအိုက ဗမာေတြကို ဆက္ဆံသလို မယားငယ္ ေပးေပး မယားငယ္က်င့္က်င့္တာ သိပ္မခံရဘူး။

ဒါေၾကာင့္ အေမရိကားေရာက္ မိတ္ေဆြတေယာက္ကေျပာတယ္။ ဒီမွာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုတာ ဥကၠ႒ျဖစ္ျဖစ္၊ ဝန္ႀကီးျဖစ္ျဖစ္၊ အမတ္ျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ့ ဆင္ျဖဴေတာ္ႀကီးကို ျပစားေနတဲ့ဇာတ္မွာ ဆင္ကိုပိုင္ဖို႔မေျပာနဲ႔ ဆင္ဦးစီးေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ဆင္ေအာက္ကေန ေရွ႕ေျပးလိုက္၊ ေနာက္ေျပးလိုက္နဲ႔ လွံေလးတေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး ဆင္ေမာင္း ေပးရတဲ့ ဆင္ေနာက္လိုက္ ခြ်န္းကိုင္ပဲ့ခ်ိတ္အဆင့္ပဲရွိတယ္။ ေျပာလည္းေျပာေလာက္စရာ။ ဒိုင္ယာေလာ့ခ္တို႔၊ ဝင္းဝင္းစီက်ဴေရးရွင္းတို႔၊ ရီဂ်င္းခ်ိန္းတို႔ဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးမဆန္ ေဖာက္ျပန္တဲ့စကားလုံးေတြကို တြင္တြင္ႀကီးေျပာေဟာေနၾကတဲ့ ဟန္ေညာင္ေ႐ႊ၊ ေဇာ္ဦး၊ သန္းျမင့္ဦးနဲ႔ လူတတ္လုိလို အားလုံးဟာ အဲဒီအန္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ ပလဲနာမသင့္တဲ့ လူေတြခ်ည္းပဲ။ သူ႕ဆန္စားထားလို႔ ရဲၾကရေလသလား၊ ၾကက္တူေရြးက ေတာ္ေတာ္ကို မယ္ေဘာ္ကပဲ ကဲလြန္းေနသလား။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္ ဗမာျပည္အေျခအေနက ဒီအန္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးဗ်ဴရိုကရက္ေတြအတြက္ နတ္ႀကိဳက္နဲ႔ ဓာတ္တိုက္ အကိုက္ျဖစ္ေနတာ။ ေခ်ာက္က်စရာရွိလည္း ဗမာျပည္နဲ႔ဗမာလူထုပဲ။ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အေတြ႕အႀကဳံတခုထက္မပို ေနသာသပ ေလညာကပါပဲ။ ေဆာရီးပါကြယ္ ဝမ္းနည္းပါတယ္ စကားတခြန္းဆိုရင္ၿပီးေရာ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိစၥကိုယ့္အေရးကို ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းပဲ ေဆြးေႏြးၿပီး ကိုယ့္ဝန္ကိုယ္ထမ္း ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးရမဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။

ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းက ပုံျပင္ေလးေတြနဲ႔ ေျပာတတ္တယ္။ ဆရာႀကီးက ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း သူမသာကိုယ္မနာ အေျဖရွာဖို႔ ကိုယ့္ျပႆနာ ကိုယ္ရွင္းဖို႔ သူတပါးကို မယုံဖုိ႔ အၿမဲေျပာေလ့ရွိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ပုံျပင္ေလးတခုရွိတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ သန္လ်င္ တညင္က ကုန္တိုက္ကို ျပည္တြင္းေရး ဝင္စြက္လို႔ ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဘိုးေတာ္ဘုရား လက္ထက္ေရာက္ေတာ့ ဟိုင္းႀကီးကြ်န္းကိုငွားဖုိ႔ အဂၤလိပ္ေတြက ျပန္ၾကိဳးစားၾကတယ္။ ဟိုင္းႀကီးကြ်န္းဆိုတာက လူသူမေန သစ္ႀကီးဝါးႀကီးေတြနဲ႔ ဗြက္ေတာႀကီးျဖစ္တယ္။ ဒါကို တႏွစ္ေငြေတာ္တသိန္း ေပးၿပီးငွားဖို႔ အဂၤလိပ္ေတြက ကမ္းလွမ္းတယ္။ ဘိုးေတာ္ဘုရားေကာ၊ က်န္တဲ့ မူးႀကီးမတ္ရာေတြက လူသူမေနတဲ့ကြ်န္းမို႔ ေငြေတာ္တသိန္း အလကားရတာပဲ ဆိုၿပီး ငွားခ်င္ၾကတယ္။ ညီလာခံမွာ အားလုံးက သေဘာတူၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦးကေတာ့ ဘာတခြန္းမွမေျပာပဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနသတဲ့။ အေၾကာင္းသိခ်င္းျဖစ္တဲ့ ဘိုးေတာ္ဘုရားက ဟဲ့ေပၚဦး နင့္သေဘာကေရာ ဘယ္လိုလဲလို႔ေမးတယ္။ ဦးေပၚဦးက လမ္းမွာၾကားခဲ့တဲ့ ကေလးေတြဆိုေနတဲ့ တေဘာင္သီခ်င္းကို ဆိုခ်င္တယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဟိုင္းႀကီးကြ်န္းငွားဖို႔ ကိစၥပဲေျပာစမ္းပါ၊ ဒီသီခ်င္းက ေနာက္မွဆိုစမ္းပါလို႔ေျပာတယ္။ ဦးေပၚဦးက ဒီသီခ်င္းက ဟိုင္းႀကီးကြ်န္းကိစၥနဲ႔ ဆိုင္မ်ားဆိုင္မလားလို႔ပါလို႔ ဆက္ေလွ်ာက္တယ္။ ဘိုးေတာ္ဘုရားကလည္း ဒါျဖင့္ဆိုစမ္းေပါ့။ ဦးေပၚဦးက ဆုိျပတယ္။ ဘိုးေတာ္ဘုရားက အထပ္ထပ္ ဆိုခိုင္းတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘိုးေတာ္ဘုရားက ေပၚဦးရယ္ နင္ေျပာခ်င္တာ ငါသေဘာေပါက္ပါၿပီ။ ေငြေလးတသိန္းနဲ႔ ႐ွဳပ္္႐ွဳပ္ယွက္ယွက္ေတြ အျဖစ္မခံေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဟိုင္းႀကီးကြ်န္းငွားေရး ကိစၥလည္း ဖ်က္သိမ္းလိုက္ၾကတာေပါ့ ဆိုၿပီးေတာ့ ညီလာခံ ႐ုတ္သိမ္းလိုက္တယ္။ ဟိုင္းႀကီးကြ်န္း ငွားရမ္းေရးကိစၥလည္း ဖ်က္သိမ္းလိုက္တယ္။ ဦးေပၚဦးဆိုျပတဲ့ တေဘာင္ သီခ်င္းေလးက “ၿပဳံးၿပဳံး ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ ပါးမုန္းနဲ႔ဟိုလူ၊ ေဆးတံနဲ႔ေခ်ာ့ ေငါ့မယ္လို႔ျမွဴ” တဲ့။


ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း