ေနာက္ပိတ္ေခြးေရးသူ- ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္
(၁)
ေအာင္သန္းသည္ ေမ့ေလ်ာ့ထားျခင္းကို ခံေနရေသာ သားငယ္တေယာက္သာျဖစ္၏။ သူ႔ကို သတိရသူမရွိ။ သူသည္ စြန္႔ပစ္ျခင္းကို ခံေနရ၏။ သို႔ရာတြင္ သူ႔အား လုိက္လံရွာေဖြ ၾကမည့္ မိဘတို႔သည္မရွိ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးညာတိကာတို႔သည္လည္းမရွိ။ သူ႔ကို ေမ့ေလ်ာ့ထားၾကသည့္အတြက္ ေအာင္သန္းသည္ မ်ားစြာအေရးထားလွပံုမရ။ စြန္႔ပစ္ထားျခင္း ကို ခံရသည့္အတြက္လည္း သူသည္ ဝမ္းနည္းမိဟန္မတူ။ သူသည္ ရဲရင့္ေသာ လူသား တေယာက္ပီပီ သူ႔အား ေမ့ေလ်ာ့စြန္႔ပစ္ထားၾကေသာ လူ႔ေဘာင္ႀကီးအတြင္း၌ သူ၏ စြမ္းပကား ျဖင့္ အသက္တေခ်ာင္းကို ေမြးျမဴေနထုိင္လ်က္ရွိသည္။ ေအာင္သန္းသည္ ေက်းလက္၏ ရလဒ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေနျပည္ေတာ္၌ စြဲၿမဲေနထုိင္ လ်က္ရွိသည္။ ေက်းလက္၏ သားသမီးပီပီ ေအာင္သန္းသည္ စိမ္းလန္းေသာ လယ္ကြင္းမ်ား သို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ ျပန္၍ မေနထိုင္ရသနည္း။ ေႁပြသံႏွင့္ ႏြားခေလာက္သံမ်ားကို သူသည္ မလြမ္းဆြတ္ေလသေလာ။ မႈိနတိုႏွင့္ ခ်ဥ္ေပါင္ေရတည္တို႔ကိုလည္း သူသည္ ေမ့ေလ်ာ့ေလၿပီ ေလာ။ အဘယ္ေၾကာင့္ သူ႔အား လူရာမသြင္းေသာ ေနျပည္ေတာ္၌ ေပ်ာ္ပိုက္၍ ေနရသနည္း။ သူသည္ အခလြတ္ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရသည္ဆိုေသာ တကၠသိုလ္ပညာေရးကို တပ္မက္ေန သလား။ သို႔မဟုတ္ ကမၻာေအးေစတီကို ဖူးေျမႇာ္ရင္း ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္း၏ တုိက္တလံုး၊ ကားတစီးႏွင့္ လစာရွစ္ရာတေထာင္တို႔ကို ေစာင့္စားေနသလား။ ပုထုဇေနာ ဥမၼတေကာဟု ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားထားေသာ္လည္း ေအာင္သန္းသည္ မုိက္မဲ ေလာက္ေအာင္ကား မ႐ူးပါ။ ေအာင္သန္းသည္ လယ္ကြင္းျပင္မ်ား၌ ေမြးဖြားလာခဲ့ရေသာ လယ္သမား သားသမီးပီပီ ႏြားေက်ာင္းရင္း ေႁပြၾကဴလို၏။ သူသည္ကြင္းျပင္၌ တိုက္ခတ္ေသာေလကို ႐ွဴ႐ႈိက္လို၏။ သို႔ရာတြင္ ေက်းလက္၌ ယေန႔တုိင္ မိုးေကာင္းလ်က္ရွိေသာ ေျမရွင္က သူ႔အား ေက်ာတရာ၊ ရင္တရာ ႐ိုက္ခတ္၍ လယ္ကြင္းမ်ားထဲမွ ႏွင္ထုတ္လိုက္သည္။ သူအဘုိး၏ လယ္ကိုသိမ္း ယူ၍ သူ႔အဘကိုလည္း လယ္ထဲမွ ကန္ထုတ္လိုက္ေသာအခါ ေအာင္သန္းသည္္ ေျပးမိေျပးရာ သို႔ေျပးရင္း ေနျပည္ေတာ္သို႔ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္၏။ေအာင္သန္းသည္ ဤကဲ့သို႔ အေမြမဲ့သားတေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ သူ႔တြင္ အတတ္ပညာလည္း မရွိေပ။ သူသည္ လူလားမေျမာက္ရမီပင္ သူ၏ ဝမ္းတထြာကို ရေသာနည္းႏွင့္ ေက်ာင္းခဲ့ရသည္။ သူ၏ အသက္ရွင္ေနႏုိင္ေရး တိုက္ပြဲသည္ ၾကပ္တည္းလွ၏။ မႏုိင္ေသာဝန္ကိုလည္း ထမ္းခဲ့ရ၍ မေရာက္ႏုိင္ေသာခရီးကိုလည္း သြားခဲ့ရ၏။ ဘဝ၏ ထန္ျပင္းေသာမုန္တိုင္းအၾကားဝယ္ သူသည္ လြင့္ခ်င္ရာလြင့္ ေနခဲ့ရ၏။ ငတ္မြတ္ရျခင္းသည္ သူ၏ ညီအစ္ကိုျဖစ္၍၊ နာက်င္ရျခင္းမ်ားသည္ သူ႔ေနာက္သို႔ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ပါ ေနၾကေသာ အရိပ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။သုိ႔ရာတြင္ ေအာင္သန္း၌ ေလးျမတ္စရာေကာင္းေသာ သတၱိတခုရွိသည္။ သူသည္ အတိတ္ကို လံုးဝ ျမႇဳပ္ႏွံထားႏုိင္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ သူသည္ ပစၥဳပၸန္၌သာ ေနထုိင္လ်က္၊ အနာဂတ္ ကိုလည္း အိပ္မက္ မက္ျခင္း ရွိပံုမရ။ သူသည္ နံနက္စာကို ေတြ႔ရေသာအခါ စား၏။ သို႔ရာတြင္ ညစာအတြက္ သူသည္ မစဥ္းစား၊ ေတြ႔လွ်င္လည္း စားမည္။ မေတြ႔လွ်င္လည္း မစားဘဲေန လိုက္မည္။ မခံမရပ္ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဆာေလာင္လာေသာအခါ သူသည္ ေတာ၏ဥပေဒ အတိုင္း ရွာေဖြ၍ စားေသာက္တတ္သည္။ သည္အတြက္ႏွင့္ သူ႔ကို ဝုိင္းဝန္းဖမ္းဆီး၍ တရား႐ံုး မ်ားသို႔ ပို႔ၾက၏။ ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ တရားမင္းမ်ားက ေနျပည္ေတာ္ အရပ္၌ ေတာဥပေဒကို လိုက္နာေသာ ေအာင္သန္းအား အျပစ္ေပးၾက၏။ရန္ကုန္ေထာင္အတြင္းသို႔ ေအာင္သန္းသည္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရာက္ခဲ့ၿပီးေပၿပီ။ သူသည္ ကေလးအရြယ္၌ ကေလးေထာင္တြင္ ေနထုိင္ႀကီးျပင္းခဲ့ရ ၿပီးလွ်င္ ယခု အသက္ (၄ဝ) နီးေသာ အရြယ္၌ကား ဗမာႏုိင္ငံ အက်ဥ္းထာင္ အႏွံ႔အျပား၌ လွည့္လည္ေနထုိင္ခဲ့ၿပီးေလၿပီ။ ဤအတိုင္း သြားေနလွ်င္ သူသည္ ေထာင္ထဲ၌ အ႐ိုးထုတ္ရလိမ့္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။၁၉၅၂ - ခုႏွစ္အတြင္းက ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရ၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အထက္ပါ ေအာင္သန္း ကို ေသြးမ်ား စြန္းထင္းေနေသာ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီး အတြင္း၌ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ရ ေလေပသည္။
(၂)
က်ီးကန္းႏွင့္စာငွက္မ်ားကို အရွင္ရေအာင္ ဖမ္းႏုိင္သည္ဆိုေသာ ထူးျခားသည့္ အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ ေအာင္သန္းကို ကြၽန္ေတာ္သည္ စတင္၍ စိတ္ဝင္စားမိ၏။ ထို႔ထက္လြဲ၍ ေအာင္သန္းအေၾကာင္းကို ဘာမွ်ေတာ့မသိေသး။ က်ီးကန္းႏွင့္ စာငွက္မ်ားကို အရွင္ရေအာင္ ဖမ္းဆီးႏုိင္ေသာ လူတေယာက္ထက္လြဲ၍ သူ၏ နာက်င္ရွည္လ်ားလွေသာ ငိုခ်င္းရွည္ႀကီးကို ဘာမွ်မသိရွိေသးမီ ေအာင္သန္းကို ကြၽန္ေတာ္ စတင္ေတြ႔ရွိရသည္။ပိန္ခ်ည့္ေသးေကြးေသာ လူတေယာက္သည္ အေရာင္အဆင္းမရွိေသာ ပုဆိုးစုတ္ကို လည္တြင္ ဂြင္းသိုင္းလ်က္၊ တုတ္တေခ်ာင္းကို ေဝွ႔ရမ္းကိုင္ေဆာင္ကာ ငါးအေဆာင္သို႔ဝင္၍ လာသျဖင့္ တံခါးဝ၌ တာဝန္ရွိေသာ အၾကပ္က ထံုးစံအတိုင္း ဟန္႔တားပိတ္ပင္သည္။"ေဟ့ ဝါဒါ၊ မင္း ဖြင့္ေပးမလား၊ မေပးဘူးလား"အၾကပ္က ေအာင္သန္းအား တံခါးဖြင့္မေပးဘဲ ႏွင္ထုတ္၏။ေအာင္သန္းသည္ အၾကပ္ကို ေနာက္ထပ္ ဘာမွ်ေျပာဆိုျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ သံတုိင္ကို ေက်ာ္တက္၍ ငါးအေဆာင္တြင္းသို႔ ဝင္သြား၏။ မိန္းေဂ်းမွ စီအိုင္ဒီမ်ားသည္ ေအာင္သန္းကို ဘာမွ်မေျပာဆိုႏိုင္ဘဲ လက္ပိုက္၍ ၾကည့္ေနၾကရ၏။"အဲဒါေပါ့ဗ်၊ ေအာင္သန္းဆိုတာ" ဟု မိတ္ေဆြတေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္အား လွမ္း၍ ေျပာျပ၏။ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈအား ေတာ္လွန္တတ္ေသာ ေအာင္သန္းကို ကြၽန္ေတာ္သည္ ဤသို႔စတင္ ေတြ႔ရွိကာ သူ႔အား သေဘာက်မိသည္။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းခံေနရသည့္အၾကား၌ ထပ္မံခ်ဳပ္ခ်ယ္ ျခင္းကို ပုန္ကန္ဝံ့ေသာ ေအာင္သန္း၏ ပင္ကိုယ္သတၱိကို ကြၽန္ေတာ္သည္ ေလးစားသလို ျဖစ္မိ၏။ သူ႔ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိကြၽမ္းလိုေသာ စိတ္မ်ားလည္း ေပၚေပါက္လာသည္။"ေဟ့....... ေအာင္သန္း၊ မင္းဘယ္သြားမလို႔လဲ" ကြၽန္ေတာ္က စတင္၍ သူ႔အား ႏႈတ္ဆက္ကာ တားလိုက္သည္။"ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ" ဟု ေအာင္သန္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို အကဲခတ္သလို ျပန္၍ေမးလာ ၏။"ငါလဲ မင္းလို ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ လူတေယာက္ပါပဲကြာ""ခင္ဗ်ား ဘီကလပ္ကလား""ေအး""ဒါျဖင့္ ေဆးလိပ္တလိပ္ေလာက္ေပးစမ္းပါ"သူ၏ ပြင့္လင္းျခင္းကို သေဘာက်မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အား ကြၽန္ေတာ့္ အခန္းတြင္း သို႔ ေခၚလာခဲ့ၿပီးလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္၍ တုိက္ရင္း သူ႔ကို ေလ့လာၾကည္႐ႈမိသည္။ ေအာင္သန္းသည္ လံုေလာက္ေသာ အာဟာရႏွင့္ ေဆးဝါးမ်ားကို မမီွဝဲခဲ့ရသျဖင့္ အသက္ အရြယ္ႏွင့္ မလုိက္ေအာင္ ေသးေကြး ပိန္ခ်ည့္ေနသည္။ လူစဥ္မမီႏုိင္ေအာင္ ၫိွဳးႏြမ္းေနသည္။"ဒါထက္....... မင္းက်ီးကန္းနဲ႔ စာကေလးေတြကို အရွင္ရေအာင္ ဖမ္းတတ္တယ္ဆို" ဟု ကြၽန္ေတာ္ က ေမးၾကည့္သည္။"က်ီးကန္းတေကာင္ လိုခ်င္ရင္ ေဆးလိပ္ငါးလိပ္နဲ႔ရမယ္" ဟု ေအာင္သန္းက သူ၏ ေပါက္ေစ်းကို ေတာင္းလာ၏။"စာကေလးတေကာင္ကေကာကြ""ငါးလိပ္ပဲ"“တူတူပဲ လားကြ”"ဖမ္းရတာ တူတူပဲ"ညီမွ်ေသာ လုပ္အားအတြက္ ညီမွ်ေသာ တန္ဖုိးကို ေအာင္သန္းက ေတာင္းဆို၏။လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ၿပီးသြားေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေအာင္သန္းအား ေဆးလိပ္ ဆယ္လိပ္ခန္႔ ေပးလိုက္သည္။ သူသည္ ေဆးလိပ္မ်ားရသျဖင့္ ဝမ္းသာအားရ ထြက္သြားသည္။ေနာက္ထပ္၍ သံုးရက္မွ် ေအာင္သန္းႏွင့္ မေတြ႔ရေပ။သံုးရက္ခန္႔ အၾကာတြင္ ေအာင္သန္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီသို႔ လာ၏။ သူႏွင့္အတူ စာကေလး အရွင္ ႏွစ္ေကာင္ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ယူလာခဲ့ေပသည္။
(၃)
ေအာင္သန္းႏွင့္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲတြင္ တစထက္တစ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္လာၿပီးေနာက္ ေအာင္သန္းကို နီးနီးကပ္ကပ္ ေလ့လာႏုိင္ရန္အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္အနီးသို႔ ေခၚထားခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ေအာင္သန္းကို ကြၽန္ေတာ္က အနီးသို႔ ေခၚ ထားသည့္အတြက္ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားက ေက်းဇူးတင္ၾကသည္။ ဝမ္းသာၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေအာင္သန္းကို သူတို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ထိန္းသိမ္း၍ မရၾကသည့္အတြက္ ျဖစ္သည္။ေအာင္သန္းသည္ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း၌ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းကို အၿမဲတေစ ေတာ္လွန္တိုက္ခိုက္ဝံ့ေသာ သတၱိရွိေလသည္။ သူ႔ကို အျပစ္ဒဏ္ေပးေသာအေနႏွင့္ အလုပ္ လုပ္ခိုင္း၍ မရ။ အာဏာပိုင္တို႔က သူ႔အားခိုင္းေစလွ်င္ "မလုပ္ဘူးကြ" ဟု တင္းတင္းမာမာ ျပန္၍ေျပာ၏။ အခ်ဳိ႔ေသာ အၾကပ္မ်ားက ေအာင္သန္းအား ပါးစပ္ျဖင့္ ေျပာဆို၍မရသျဖင့္ တုတ္ျဖင့္ေခ်ာက္လွန္႔ရန္ ႀကိဳးစား၏။ ထိုအခါ ေအာင္သန္းသည္ အုတ္ခဲတလံုးကို ေကာက္၍ ကိုင္တတ္၏။ေအာင္သန္းကို ေထာင္ထဲ၌ ေထာင္ခ်ၾကည့္၏။ တုိက္ပိတ္သည္ဟူ၍ ေခၚ၏။ ထိုကာလ၌ ေအာင္သန္းသည္ ေထာင္မင္းႀကီးမွစ၍ အၾကပ္အထိ ေကာ္၍ ဆဲေရး၏။ ေအာ္ဟစ္ဆဲေရးၿပီးေသာအခါ သူ႔အား ဤသို႔ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းကို အျပင္းထန္ဆံုးေသာ လက္နက္ျဖင့္ ျပန္လည္၍ တုိက္ခိုက္၏။ ထိုလက္နက္မွာ အျခားမဟုတ္၊ အစာငတ္ခံျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ဤတိုက္ပြဲကို ေအာင္ႏုိင္သည္အထိ ေအာင္သန္းသည္ ရြပ္ရြပ္ခြၽံခြၽံဆင္ႏဲႊ၏။ ေနာက္ဆံုး၌ ေထာင္အာဏာပိုင္တို႔သည္ ေအာင္သန္းကို အ႐ံႈးေပး၍ လႊတ္လိုက္ရသည္။တိုက္ထဲမွ လြတ္ေျမာက္လာၿပီးေနာက္ ေအာင္သန္းသည္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးအတြင္း၌ သြားခ်င္ရာ သြား၍ လာခ်င္ရာလာ၏။ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္၍ စားခ်င္ရာ ေလွ်ာက္စား၏။ သူ႔ကို ဘယ္အၾကပ္တို႔ကမွ ဘာမွ် မေျပာႏုိင္ၾကေတာ့။ သက္ဆုိင္ရာေထာင္မႉးမ်ားကလည္း သူ႔ကို လက္ေျမ‡ာက္ထားၾက၏။ သူသည္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းအား သူရသတၱိရွိစြာျဖင့္ အဆံုးတိုင္ တုိက္ခိုက္ေအာင္ႏုိင္ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ေထာင္တြင္း သူရဲေကာင္းႀကီးမဟုတ္ေလာ။ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးအတြင္း၌ စြန္လႊတ္ျခင္းကို ပိတ္ပင္ထား၏။ ေအာင္သန္းသည္ ျပတ္လြင့္လာေသာ စြန္မ်ားကို လိုက္လံဖမ္းဆီး၍ ႀကိဳးတိုက္ေပၚသို႔ တက္ကာ စြန္လႊတ္၏။ ဘယ္သူက ဘာေျပာႏုိင္သနည္း။ေထာင္ပိုင္သည္ နံနက္ခင္းအခ်ိန္တြင္ ေထာင္အတြင္းသို႔ လွည့္လည္ၾကည့္ ႐ႈေလ့ရွိ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ အေဆာင္တံခါးမ်ား ပိတ္ထားတတ္၏။ အဝင္အထြက္ မရွိရ။ လမ္းေပၚ၌လည္း ဘယ္သူမွ ရပ္မေနရ။ သို႔ရာတြင္ ေအာင္သန္းသည္ ပုဆိုးကို လည္ပင္းကြင္းသိုင္း၍ တုတ္တ ေခ်ာင္းကိုင္ကာ ေထာင္ပိုင့္လမ္းတြင္ ကန္႔လန္႔လုပ္ေနတတ္၏။"မင္း မလြတ္ေသးဘူးလား ေအာင္သန္း" ဟု ေထာင္ပိုင္ကပင္ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ေမးျမန္း ရ၏။"မလြတ္ေသးဘူး၊ ဦးဘသိန္း ဘယ္ေတာ့လာဦးမလဲ" ဟု သူက ျပန္၍ေမး၏။ ဦးဘသိန္းသည္ အက်ဥ္းေထာင္မင္းႀကီးျဖစ္၏။ ေအာင္သန္း ကေလးေထာင္၌ စတင္ေနထုိင္ ရစဥ္က ဦးဘသိန္းသည္ ကေလးေထာင္တြင္ ေထာင္မႉးျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုအခါဝယ္ ဦးဘသိန္းသည္ ေထာင္မင္းႀကီးပင္ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ေအာင္သန္းကား ေထာင္ထဲတြင္ ေနထုိင္ ရတုန္းပင္ျဖစ္သည္။"လာတဲ့အခါ မင္းကိုေခၚမယ္ေလ ဟုတ္လား""အင္း""ေထာင္ထဲမွာ ေကာင္းေကာင္းေနေနာ္ ေအာင္သန္း""အင္း"ေထာင္ပိုင္ကလည္း ေအာင္သန္းကို ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆိုရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေအာင္သန္းသည္ ေထာင္မင္းႀကီး၏ မိတ္ေဆြလည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။
(၄)
ေအာင္သန္းအား ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထမင္းဝိုင္းတြင္ ေကြၽးေမြးကာ ကြၽန္ေတာ့္အနီးတြင္ ေခၚထားေသာ ကာလအတြင္း ၎၏ေလးျမတ္ခ်စ္ခင္စရာေကာင္းေသာ စိတ္ေနသေဘာထား ကေလးမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ အာဏာပိုင္မ်ားက အျပစ္ဒဏ္ထားေသာအေနျဖင့္ ခုိင္းေစေသာ အလုပ္ကိုသာ မလုပ္ေသာ္လည္း သူပါ ဝင္ေရာက္စားေသာက္ေသာ ထမင္းဝိုင္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ ထင္းမ်ားကို မည္သူကမွ တုိက္တိုက္တြန္းတြန္း မေျပာဆိုရဘဲ ထင္းဂိုေဒါင္သို႔ သူ႔ဘာသာ သူသြား၍ ထမ္းယူလာေပး၏။ နံနက္လင္း၍ အိပ္ေဆာင္ဖြင့္လွ်င္ ဖြင့္ခ်င္း အိပ္ရာမွထကာ ထင္းသယ္ရန္သြား၏။ တရက္တေလမွ် မပ်က္ကြက္ခဲ့။ ထင္းထမ္း၍ ျပန္ပို႔ ေပးၿပီးေနာက္မွ သူလည္ခ်င္ရာသို႔ ေလွ်ာက္၍ လည္ေနတတ္သည္။ သူသည္ လူ႔ က်င့္ဝတ္ကို လိုက္နာျပဳလုပ္တတ္ေပသည္။ရွိေသး၏။ေအာင္သန္းသည္ ယခင္က ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ႏွင့္ ျဖစ္သလို ေနေလ့ရွိခဲ့သည္။ ေရကို ခ်ဳိးခ်င္သည့္အခါမွ ခ်ဳိးေလ့ရွိ၏။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ လာေရာက္ ေနထုိင္ေသာအခါ သူ႔အား သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းႏွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနထုိင္ရန္ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ေျပာဆိုဆံုးမ ၾကည့္သည္။ ေနာက္တေန႔မွစ၍ ေအာင္သန္းသည္ တေန႔လွ်င္ ေရသံုးခါေလာက္ခ်ဳိး၏။ မိုးတြင္းႀကီး၌ပင္ တေန႔လွ်င္ ေရသံုးခါ မွန္မွန္ခ်ဳိးေနေသာေၾကာင့္ "ေအာင္သန္းရာ မင္းေရခ်ဳိးတာ ေလွ်ာ့ပါဦးကြာ" ဟု ကြၽန္ေတာ္ကပင္ ျပန္၍ ေတာင္းပန္ယူရသည္။ အထူးတန္း အက်ဥ္းသားမ်ားကဲ့သို႔ ေအာင္သန္းသည္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနထုိင္ရန္အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ထံမွ ဆပ္ျပာေမႊး၊ ေပါင္ဒါ၊ ေခါင္းလိမ္းဆီ စသည္တို႔ကို ေန႔တုိင္း ေတာင္းလာသျဖင့္ "မင္းဟာက ေလွ်ာ့ပါဦးကြာ" ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေတာင္းပန္ရျပန္၏။ေအာင္သန္းသည္ လူတေယာက္ပီပီ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ကေလး ေနလိုရွာသည္။ သို႔ရာတြင္ ထုိကဲ့သို႔ေနထုိင္ရန္အတြက္ သူသည္ အခြင့္အေရးမရခဲ့ေပ။ ဝမ္းတထြာတိုက္ပြဲကို အလူးအလဲ တိုက္ခိုက္ေနခဲ့ရဟန္တူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ လူစင္စစ္က တိရစၦန္တေကာင္လို ေနခဲ့ရရွာသည္။ အကယ္၍သာ သူ႔အား ေမတၱာက႐ုဏာျဖင့္ စိတ္ရွည္ရွည္ထား၍ ျပဳျပင္ေလ့က်င့္ေပးႏုိင္မည္ဆိုခဲ့လွ်င္ ေအာင္သန္းသည္ လူ႔ေဘာင္ႀကီး၏ စည္ပင္တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းအတြက္ မ်ားစြာအဖိုးတန္ေသာ လူတေယာက္ ျဖစ္လာ လိမ့္မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ယူဆမိသည္။ေအာင္သန္းသည္ လူအမ်ား၏ အက်ဳိးကို ေဆာင္ရြက္လိုေသာ သေဘာလည္း ရွိသည္။ ညမိုးခ်ဳပ္၍ ေထာင္ပိတ္ေသာအခါမ်ားတြင္ အခ်ဳိ႕ေသာ သူမ်ားသည္ ေထာင္အျပင္ဘက္၌ လွန္းထားေသာ အဝတ္အစားမ်ားကို ေမ့ထားတတ္ၾကသည္။ ေအာင္သန္းသည္ အိပ္ေဆာင္ ပိတ္ေသာအခါ ထိုေမ့က်န္ေနေသာ အဝတ္အစားမ်ားကို ေလွ်ာက္၍ သိမ္းဆည္းလာတတ္ၿပီး လွ်င္ အဝတ္အစားရွင္မ်ားအား ေအာ္ဟစ္ ေမးျမန္း၍ လိုက္လံေပးကမ္းတတ္သည္။သူသည္ ငတ္ျပတ္ေသာအခါ ေထာင္၏ အျပင္ဘက္၌ ခိုးယူစားေသာက္ျခင္း ျပဳခဲ့ေသာ္လည္း ေထာင္ထဲ၌ကား ခုိးယူတတ္ျခင္းမျပဳ၊ သူလိုခ်င္ေသာ ပစၥည္းကို ေတာင္းရမ္းတတ္သည္။ ဘဝတူ အက်ဥ္းသားမ်ားကို သူသည္ ဘယ္ေတာ့မွ် အေႏွာက္ အယွက္ မေပးတတ္။ အာဏာပိုင္မ်ားကို ၾကမ္းၾကမ္း တမ္းတမ္း ျပန္လည္၍ တိုက္ခိုက္ တတ္ေသာ ေအာင္သန္းသည္ ဘဝတူအက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရာ၌ ယဥ္ေက်းေျပျပစ္စြာ ဆက္ဆံတတ္သည္။ မည္သည့္ အက်ဥ္းသားကမဆို သူ႔အား အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ေျပာဆိုဆံုးမလွ်င္ သူသည္ ဣေျႏၵရရ နားေထာင္တတ္သည္။တခါတရံ ေအာင္သန္းအား ၎၏ အတိတ္ဘဝအေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္သည္ ေမးျမန္းၾကည့္သည္။ ေအာင္သန္းသည္ ၎၏ အတိတ္ဘဝအေၾကာင္းကို ျပန္၍ေျပာျပခ်င္ပံု မရ။ သူသည္ အတိတ္ကို စိတ္နာၾကည္းဟန္တူ၏။ ဘယ္လိုမ်ားခံခဲ့ရေသာ အတိတ္ဘဝမ်ဳိး ျဖစ္လိမ့္မည္ မသိ။ ေတာ္ေတာ္ခံခဲ့ရဟန္ တူေပသည္။စိတ္လက္ၾကည္လင္ရႊင္ပ်ေသာအခါ သူသည္ ဟသၤာတသား ဇာတိျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပတတ္၏။ ဟသၤာတ ေတာဘက္တြင္ သူငယ္စဥ္က ႏြားေက်ာင္းရင္း ေႁပြၾကဴခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုလည္း ေျပာျပ၏။ ထိုအခါ သူ၏စကားကို နင္း၍ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔အတိတ္ အေၾကာင္းကို တူးေဖာ္ႏႈိက္ယူ၍ၾကည့္မိ၏။သူ႔အဘိုးသည္ ကိုယ္ပိုင္လယ္လုပ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔အဘသည္ လယ္အငွားလုပ္ခဲ့ ရသည္။ လယ္အငွားလုပ္သားဘဝမွ လယ္ကူလီဘဝသို႔ ေလွ်ာက်သြားခဲ့ရသည္။ လယ္ကူလီ၏ သား ေအာင္သန္းသည္ (၁၃) ႏွစ္သားခန္႔တြင္ သရက္ၿမိဳ႔ ကေလးေထာင္သို႔ က်ေရာက္ခဲ့သည္။ ကေလးေထာင္မွ လြတ္လာေသာအခါ၊ သူသည္ ထမင္းတလုပ္ မွန္မွန္ႏွင့္ ဝဝကေလးမွ မစားရ ေသာ ေတာဘက္ရွိ လယ္ကူလီ မိဘမ်ားထံသို႔ မျပန္ေတာ့ဘဲ ျပည္ၿမိဳ႔မွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔သို႔ မီးရထားခိုးစီးရင္း လုိက္ပါလာခဲ့သည္။ကြၽန္ေတာ္သည္ ေအာင္သန္း၏ အတိတ္ဘဝျမစ္ဖ်ားခံရာ ေတာင္ၾကားမ်ားကို ဤသို႔ ေတာနင္း ရွာေဖြခဲ့ရသည္။
(၅)
ဗမာႏုိင္ငံၿမိဳ႔ေတာ္ျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔›ႀကီး၌ ေအာင္သန္းသည္ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ သာသာခန္႔ ေနထုိင္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔မွာ အိုးအိမ္မရွိ၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္း လည္းမရွိ။ မွီခို အားထားျခင္းျပဳရေသာ ေဆြမ်ဳိးညာတိကာမ်ားလည္း မရွိ။ ေအာင္သန္းသည္ ႏွစ္ေပါင္းအစိတ္မွ် ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး၌ အဘယ္သို႔ အသက္ရွင္ေနထုိင္ခဲ့ေလသနည္း။ခ်စ္ေသာ ေအာင္သန္း၏ ဝတၳဳသည္ ဤေနရာမွ စေပၿပီ။တရက္တာမွ် ဝင္ေငြမရွိလွ်င္ တရက္တာမွ် ေနထုိင္ရန္ ၾကပ္တည္းခက္ခဲလွေသာ၊ ေနထုိင္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး၌ အညၾတေအာင္သန္းသည္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ခန္႔မွ် အဘယ္သို႔ အသက္ေမြးျမဴေနထုိင္ခဲ့သနည္း။ သူသည္ အဘယ္သူ႔အိမ္၌ အိပ္စက္၍ အဘယ္သူ႔အိမ္၌ စားေသာက္ခဲ့သနည္း။ေအာင္သန္း၌ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အတတ္ပညာဟူ၍ ဘာမွ်မရွိ။ အားခြန္ဗလကို အားကုိး၍ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရေအာင္ကလည္း သူ႔တြင္ အားခြန္ဗလမရွိ။ ပိန္လွီေသးေကြး ေသာ လူတေယာက္သာျဖစ္သည္။ သူသည္ အားခြန္ကို ေရာင္းစားျခင္းျပဳရေသာ က်ပန္းကူလီ အလုပ္ကို အသက္ေမြးမႈ အတြက္ လုပ္ကိုင္လို၏။ သူ႔အား ေခၚယူငွားရမ္းရန္ အလုပ္ရွင္မ်ားကို လည္း ၿမိဳ႔ေတာ္၏ အႏွံ႔အျပား လုိက္လံရွာေဖြခဲ့ဖူး၏။ သို႔ရာတြင္ လူစဥ္မမွီေသာ ေအာင္သန္းကို အဘယ္သူကမွ မငွားရမ္း မေစခုိင္းလိုၾကေပ။"ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးမွာ မင္းဘယ္ကရလို႔ ဘာကို စားေနသလဲကြ ေအာင္သန္း" ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေမးျမန္းၾကည့္မိ၏။"ဟိုက ဒီက ဒီလိုပဲ ရွာေဖြစားရတာေပါ့ဗ်" ဟု သူက ေပါ့ေပါ့ဆဆ ျပန္၍ေျပာ၏။သူ၏ ေပါ့ေပါ့ဆဆေပးေသာ အေျဖကို ကြၽန္ေတာ္သည္ လြယ္လင့္တကူ လက္မခံႏုိင္ ေပ။"ေကာင္းေကာင္းေျပာစမ္းပါကြ၊ မင္း ထမင္း ဘယ္ကရသလဲဆိုတာ""ေလွ်ာက္ေတာင္းစားတဲ့အခါ ေတာင္းစားရတာေပါ့""မင္း ဒီလိုပဲ ေတာင္းစားတိုင္း စားရသလားကြာ""တခါတေလလဲ သူမ်ားအိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ပစ္ထားတာေတြ လုိက္ရွာ စားတယ္""ေအး ေအး ၿပီးေတာ့ေကာကြာ""မစားရတဲ့အခါလဲ ငတ္တာေပါ့""မင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာမ်ား အငတ္ခံႏုိင္သလဲကြ""ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ေတာ့ ခံရဖူးတယ္""ငတ္တဲ့အခါေကာ မင္းဘယ္လိုရွာစားသလဲ""သိပ္ငတ္လာတဲ့အခါ ရတဲ့ေနရာက ဝင္ခိုးတာေပါ့""မင္းဘာေတြ ခိုးဖူးသလဲဟင္""တခါတုန္းက တ႐ုတ္ဆိုင္က ဘဲကင္တေကာင္ ဝင္ခိုးတာနဲ႔ ေထာင္ေျခာက္လ က်တယ္"ေအာင္သန္းအား အခ်ဳိ႔ အက်ဥ္းသားမ်ားက "ေအာင္သန္း၊ ေတြ႔လိုသူ ဘဲမ" ဟူ၍ ေထာင္ဝင္စာေခၚကာ ေနာက္ဖူးေသာ အေၾကာင္းကို ယခုမွ လိပ္ပတ္လည္မိသည္။"ဒီ့အျပင္ေကာကြာ""လြယ္လြယ္ရတာ ခိုးတာပဲ""မင္းကို ပုလိပ္ဖမ္းမိတဲ့အခါမ်ား ၫွဥ္းေသးသလားကြ""အကုန္လံုးဖြင့္ေျပာေတာ့ ပုလိပ္က ဘယ္ၫွဥ္းမွာလဲ""ခိုးလို႔မိတဲ့အတြက္ မင္းေထာင္ဘယ္ႏွစ္ခါ က်ဖူးသလဲဟင္""အမ်ားႀကီးပဲ၊ မမွတ္မိေတာ့ဘူး"မင္းေထာင္ထဲမွာနဲ႔ အျပင္ဘက္မွာ ဘယ္သင္းေနခ်င္သလဲကြာ""ဘယ္သင္းမွာမွ မေနခ်င္ဘူး”"ဒါျဖင့္ ဘယ္မွာ သြားေနခ်င္သလဲ"ေအာင္သန္းသည္ ထိုအေမးကို မေျဖတတ္ရွာေပ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔မွာေရာ၊ ေထာင္ထဲ၌ေရာ တလွည့္စီ ေျပာင္းလြဲေနထုိင္ခဲ့ရဖန္ မ်ားလွၿပီျဖစ္ေသာ ေအာင္သန္းသည္ ႏွစ္ခုစလံုးကို စိတ္ပ်က္မိဟန္ရွိသည္။ သူ႔အား ေမြးဖြားခဲ့ေသာ ေတာအရပ္ေဒသကိုလည္း နာၾကည္းေမ့ေလ်ာ့ ေနၿပီထင္၏။ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၏ ပန္းၿခံမ်ားႏွင့္ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းမ်ားသည္ ေႏြရာသီကာလ၌ ေအာင္သန္း၏ ေနထုိင္အိပ္စက္ရာ အရပ္ေဒသမ်ားျဖစ္ၾက၍ မိုးရာသီ၌ သူသည္ ဆူးေလဘုရား ကုန္းေတာ္ႏွင့္ ျမဴနီစပါယ္ ႐ံုး၏ စႀကၤန္မ်ားတြင္ စတည္းခ်ေလ့ရွိသည္။ ဤအိပ္ရာေနရာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍သူသည္ ရန္ကုန္ ပုလိပ္အဖြဲ႔ႀကီး၊ ျမဴနီစပါယ္ပုလိပ္အဖြဲ႔၊ ဆူးေလဘုရားပုလိပ္ အဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ တိုက္ပြဲမ်ား ဆင္ႏႊဲခဲ့ရသည္။ ပန္းၿခံမ်ားတြင္ ဝင္အိပ္လွ်င္ ျမဴနီစပါယ္ပုလိပ္မ်ားက ႏွင္ထုတ္၏။ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းတြင္ ဝင္ေကြးလွ်င္ ရန္ကုန္ပုလိပ္မ်ားက ရန္ရွာ၏။ ဆူးေလကုန္းေတာ္ေပၚ၌လည္း ဘုရားပုလိပ္မ်ားက သူ႔ကုိ ေမာင္းထုတ္၏။ သူသည္ ဤရန္သူ သံုးပါးကို ခုခံကာကြယ္ရင္း အိပ္စက္ရေလသည္။ရာသီဥတုက ႏွိပ္စက္၍ျဖစ္ေစ၊ အာဟာရႏွင့္ ေဆးဝါးမ်ား လံုေလာက္ေအာင္ မမွီဝဲႏုိင္၍ျဖစ္ေစ၊ နာမက်န္းေသာ အခါကာလမ်ား၌ ေအာင္သန္းသည္ ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုးႀကီးသို႔ တက္ေရာက္ကုသခြင့္မရေပ။ သူသည္ တိရစၦာန္႐ံုတြင္းသို႔ ေက်ာ္ဝင္ကာ လူသူရွင္းေသာ ခ်ဳံစပ္တခုခုတြင္ အရွင္မရွိေသာ တိရစၦာန္တေကာင္လို တိုးဝင္ညည္းတြားေနေလ့ရွိသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္၌ ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႏွင့္ ေဆးေပးခန္းမ်ား အျပင္ အျခားကုသိုလ္ျဖစ္ေဆး႐ံု အမ်ား အျပားပင္ ရွိၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုေဆး႐ံုမ်ားသည္ အညၾတေအာင္သန္းကိုကား လက္မခံ ခဲ့ၾက။ သူသည္ ေရာဂါဘယ၏ ႏွိပ္စက္ျခင္းကို ပိုင္ရွင္မရွိေသာ ေခြးဝင္စားတေကာင္ႏွင့္မျခား ခံခဲ့ရသည္။သမိုင္းတေလွ်ာက္၌ လူသားတို႔ နာက်င္ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား အားလံုးကို ေအာင္သန္း၏ဝတၳဳ၌ အလံုးစံုေတြ႔ရွိရသည္။ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရမင္း ႐ံုးမ်ားစိုက္လ်က္ ႏုိင္ငံျခားသံတမန္မ်ား သံတဲမ်ား ေဆာက္လုပ္ေနထုိင္လ်က္ ရွိၾကေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး၌ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား လင္းထိန္ကာ ယႏၱရားယာဥ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေမာင္းႏွင္အသံုးခ်ေနၾကစဥ္၊ လူေပၚစဦးေခတ္က ႐ုန္းကန္ေနထုိင္ရေသာ နည္းအတိုင္း ေအာင္သန္းသည္ အသက္ရွင္ ေနထုိင္ ေနရသည္။ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး၌ သူသည္ ေတာ၏ ဥပေဒအတိုင္း လိုက္နာေနထုိင္လ်က္ရွိသည္။ သူသည္ အသက္ေမြးရန္ လံုေလာက္ေသာ စား-ဝတ္-ေနမႈအတြက္ အသံုးအေဆာင္မ်ားကို ထုတ္လုပ္ျခင္း မျပဳႏုိင္ရွာေပ၊ ရွာေဖြရသည္။ ရွာေဖြမရႏိုင္ေသာအခါ ခိုးဝွက္ယူသည္။ လုယက္ယူသည္။ ထိုအခါ သူ႔အား ၿမိဳ႔ေတာ္၏ ယဥ္ေက်းမႈကို အစဥ္သျဖင့္ ေစာင့္ၾကပ္လ်က္ရွိ ေသာ ရွပ္နက္တပ္သားမ်ားက ဝိုင္းဝန္းဖမ္းဆီးၾကသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူသည္ ေသြးမ်ား စြန္းကြက္ေပက်ံေနေသာ အုတ္ထရံႀကီးမ်ားအတြင္းသို႔ေရာက္ရသည္။ခ်စ္ေသာေအာင္သန္း၏ ဝတၳဳသည္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးအတြင္း၏ အတြင္းႏွင့္အျပင္ ဝင္လုိက္ ထြက္လိုက္ ေနခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားသာျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ေထာင္၏ အျပင္၌ သူသည္ တိရစၦာန္တေကာင္ႏွင့္မျခား ေနရသည္။ ေထာင္၏ စခန္းအတြင္း၌ကား သူသည္ အက်ဥ္းသားလို ေနရသည္။ ဤသို႔ ေအာင္သန္း အသက္ရွင္ ေနထုိင္ခဲ့ရသည္မွာ အႏွစ္ ႏွစ္ ဆယ္ - အစိတ္ခန္႔ရွိခဲ့ေပၿပီ။ လူ႔တသက္ဟူ၍ ေခၚႏိုင္၏။ေအာင္သန္းသည္ အမ်ားနည္းတူ ပခံုးႏွစ္ဘက္အၾကားမွ ေခါင္းေပါက္ လာသူျဖစ္ေသာ္ လည္း လူတေယာက္မွ ဟုတ္ပါေသး၏ေလာ။ လူျဖစ္ေန၍ လူဟု ေခၚရလွ်င္ လူေပၚဦးစက လူသာျဖစ္လိမ့္မည္။
(၆)
ေအာင္သန္းသည္ ေမ့ေလွ်ာ့ထားျခင္းကို ခံေနရေသာ သားငယ္တေယာက္သာျဖစ္၏။ သူ႔ကို သတိရသူမရွိ။ သူသည္ စြန္႔ပစ္ထားျခင္းကိုလည္း ခံေနရ၏။ေနာက္ဆံုးအပတ္ ေထာင္ဒဏ္ (၂) ႏွစ္မွ် က်ခံခဲ့ရၿပီးေနာက္ ေအာင္သန္းသည္ ေသြးမ်ားစြန္းထင္း ညစ္ပတ္ေနေသာ အုတ္႐ိုး၏ အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္သြားရျပန္၏။ သူ႔ကို လူရာမသြင္းေသာ ၿမိဳ႔ေတာ္၌ အဘယ္သို႔ ရွာေဖြစားေသာက္ေနသည္ကား မသိရ။အုတ္႐ိုးအျပင္သို႔ထြက္သြားၿပီးေနာက္ သူသည္ မၾကာမီ အုတ္႐ိုးအဝင္ဝသို႔လာ၏။ အတြင္းသို႔လာ ျခင္းကားမဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ့္အား သတိရသျဖင့္ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔ျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။သူသည္ မ်ားစြာပိန္ခ်ဳံး၍သြား၏။ ေထာင္ထဲမွာတုန္းကကဲ့သို႔ မနက္ညမွန္မွန္ စားေသာက္ရျခင္း ရွိပံုမရ။ သူ႔အသားအရည္မ်ားလည္း ၫွဳိးႏြမ္းေနသည္။ ညစ္ပတ္ေနသည္။ ေရမွန္မွန္မခ်ဳိးရေတာ့ ဟန္တူ၏။ သူ၏ အဝတ္အစားမ်ားသည္လည္း ညစ္ေပစုတ္ျပတ္ လ်က္ရွိသည္။ကြၽန္ေတာ့္အား ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔ရာ၌ သူသည္ အမွတ္တရ တ႐ုတ္မုန္႔ထုပ္ ကေလး တထုတ္ ယူလာသည္။ သူ၏ ႀကီးမားျဖဴစင္ေသာ ေစတနာသဒၶါတရားကို ဤသို႔ ေၾကကြဲဖြယ္ရာ ေတြ႔ရွိရသည္။"ေရာ့ ဆရာ စားဖို႔" ဟု သူက တ႐ုတ္မံ႔ုထုတ္ကိုေပးသည္။ရင္ထဲ၌ နင့္သြားရသည္။ ေအာင္သန္း၏ ေမတၱာႏွင့္သဒၶါတရားသည္ ႏွလံုးသားကို လႈပ္ရွားေစသည္။"မင္းဝယ္လာတာလားကြာ" ဟု ျပန္၍ ေမးၾကည့္မိ၏။"ဒီလိုပဲ ရွာလာတာေပါ့" ဟု သူက ေပါ့ေပါ့ပင္ ေျပာဆိုလိုက္သည္။ေတာင္းရမ္းရွာေဖြ၍ လည္းေကာင္း၊ ခိုးဝွက္၍လည္းေကာင္း၊ ေနျပည္ေတာ္၌ စား ေသာက္ေနထုိင္ရေသာ ေအာင္သန္းသည္ အဘယ္သို႔ ဤတ႐ုတ္မုန္႔ထုပ္ကို ရွာေဖြလာ သနည္း။ သူသည္ တ႐ုတ္ဆိုင္ တဆိုင္မွ အလစ္သုတ္လာပံုရ၏။ သူ၏ အစြမ္းသတၱိျဖင့္ စြန္႔စား ယူငင္လာရေသာ ဤမုန္႔ထုပ္ကို ကြၽန္ေတာ့္အား စားေသာက္ေစခ်င္၍ ေပးလ်က္ရွိသည္။ ထိုတ႐ုတ္မုန္႔ထုပ္ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္သည္ အဘယ္သို႔မ်ဳိ၍ က်ႏုိင္ပါမည္နည္း။လူသားတဦးအေပၚသို႔ တဦးက တုန္႔ျပန္တတ္ေသာ ေမတၱာတရားကို ကြၽန္ေတာ္သည္ ေလးေလးနက္နက္ယံုၾကည္လာသည္။"မင္းမုန္႔ကို မင္းဘာသာမင္းပဲ စားပါကြာ" ဟု သူ႔အား မုန္႔ထုပ္ကို ျပန္ေပးရင္း ေျပာလိုက္မိသည္။"ဆရာ စားေစခ်င္လို႔ က်ေနာ္ ခိုးလာတာဗ်" ေဟာ - ေအာင္သန္းက ပြင့္လင္းစြာ ေျပာလိုက္ေပၿပီ။ရင္ထဲ၌ လႈပ္ရွားသြားမိ၏။ ခိုးရာပါပစၥည္းအား စားေသာက္ရမည့္ အေရးကို ထိတ္လန္႔ ၍ေတာ့ မဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ့္အား စားေစခ်င္၍ ခိုးယူလာသည္ဟု ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ေျပာ လိုက္ေသာ ေအာင္သန္း၏ ႏွလံုးသားကို ေလးစား၍ျဖစ္သည္။ သူသည္ ျဖဴစင္ေသာ လူသား တေယာက္ ျဖစ္ေလသည္တကားæ။ေအာင္သန္းအား ေခ်ာ့ေမာ့၍ သူ၏ မုန္႔ထုပ္ကို ျပန္ေပးရင္း သူ သံုးစြဲဖို႔ ေငြႏွစ္က်ပ္ေပး လိုက္သည္။ ေနာက္တပတ္လာေတြ႔လွ်င္ သူ႔အတြက္ အကႌ် လံုခ်ည္မ်ားေပးမည့္ အေၾကာင္း လည္း ေျပာလိုက္သည္။သည့္ေနာက္ ေအာင္သန္းသည္ မၾကာခဏဆိုသလို ကြၽန္ေတာ့္အား ေထာင္ဝင္စာ လာ၍ ေတြ႔သည္။ သူလာေသာအခါတုိင္း ရွာေဖြ၍ရလွ်င္ သရက္သီးကင္းကေလးမ်ားကစ၍ ကြၽန္ေတာ္စားဖို႔ ရွာေဖြယူလာတတ္သည္။ ထုိသို႔ သူလာေတြ႔ေသာ အခါတိုင္း သူသံုးဖို႔အတြက္ ေငြတက်ပ္စ ႏွစ္က်ပ္စ ကြၽန္ေတာ္က ေပးလုိက္သည္။မ်ားမၾကာမီက သူသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား လာေရာက္ေတြ႔ဆံုကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၌ အလြန္တရာ အေနအထုိင္ရခက္လာေသာေၾကာင့္ ေတာဘက္သို႔ ျပန္ဦးမည္ဟု ထူးထူး ျခားျခား ေျပာဆိုတုိင္ပင္လာ၏။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သူ႔အတြက္ ဘယ္လိုမွ် ေနရာခ်မေပးႏုိင္ သျဖင့္ သူေတာသို႔ျပန္ရန္အတြက္ လမ္းစရိတ္ ငါးက်ပ္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေအာင္သန္းသည္ သံုးလေက်ာ္၊ ေလးလနီးပါးခန္႔မွ် ေပ်ာက္သြားသည္။ သူသည္ စိမ္းလန္းေသာ လယ္ကြင္းမ်ား၌ ႏြားေက်ာင္းရင္း ေႁပြၾကဴေနေလၿပီဟု ေအာက္ေမ့ထား လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ တေလာက အင္းစိန္ေထာင္မွ ရန္ကုန္ေထာင္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ခံရေသာ ဘဝတူ အက်ဥ္းသားအခ်ဳိ႔ထံမွ ေပ်ာက္ကြယ္ေနေသာ ေအာင္သန္း၏ သတင္းကို ၾကားရသည္။ ေအာင္သန္းသည္ မီးရထားခုိးစီး၍ အင္းစိန္ေထာင္၌ (၇) ရက္မွ် ေနထုိင္သြားရေသာ သတင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ ေတာမွ ျပန္လာျပန္ၿပီေလာ။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ေတာအရပ္ ေဒသ၌ အေနရသာ၍ ခက္ေလသေလာ။အင္းစိန္ေထာင္မွ လြတ္သြားျပန္ေသာ သတင္းကို ၾကားရၿပီးေနာက္ မ်ားမၾကာမီ ေအာင္သန္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႔သည္။ သူသည္ ပိန္ခ်ဳံးသည္ထက္ ပိန္ခ်ဳံးလ်က္ရွိသည္။ ေကာင္းစြာ က်န္းမာပံုလည္း မရေပ။"မင္း ဘာျပဳလို႔ ေတာကျပန္လာရျပန္တာလဲကြ" ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေမးၾကည့္ရ ေပသည္။"ေတာမွာ သိပ္ဆူတယ္ဆရာရဲ႔" ေ႐ွ႔ဆက္၍ ဘာမွ်ေျပာစရာ အေၾကာင္းကမရွိေပ။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပခ်င္သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း ေအာင္သန္းသည္ နားလည္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ စံုေထာက္ကလည္း အညၾတေအာင္သန္းႏွင့္ စာေရးဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔ စကားေျပာ ေနသည္ကို အကဲခတ္နားေထာင္ေန၏။အိတ္ကပ္ထဲ၌ အခန္႔သင့္ပါလာေသာ ေငြတက်ပ္ကို ေအာင္သန္းအား ေပးၿပီး၍ ျပန္ထြက္လာေတာ့မည္အျပဳ..... "တက်ပ္နဲ႔ ဝယ္စားလို႔ မေလာက္ဘူးဆရာ၊ ေနာက္တက်ပ္ ေပးပါဦး" ဟု ေအာင္သန္းက မေတာင္းစဖူး တက်ပ္ထပ္၍ ေတာင္းသည္။အဘိရာဇာလက္ထက္မွစ၍ ယခုထက္တုိင္ ကုလားမ်ားႏွိပ္စက္ျခင္းကို ေအာင္သန္း သည္ နားလည္ရွာသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႔ဝယ္စားရာ၌ အစစအရာရာ ေစ်းတက္ ေနေသာ အေၾကာင္းကိုကား သိေလသည္။ ထို႔အတြက္ သူသည္ ခါတိုင္း တက်ပ္ႏွင့္ ဝယ္စား ႏိုင္ေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္ တက်ပ္ႏွင့္ ဝယ္စား၍ မေလာက္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္၍ တက်ပ္ေတာင္းေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ကြၽန္ေတာ္သည္ အသိေထာင္မႉးတဦးထံမွ ေငြတက်ပ္ေခ်းကာ ေအာင္သန္းအား ေပးၿပီးေနာက္ အုတ္႐ိုးအတြင္းသို႔ ျပန္လွည္၍ ဝင္လာခဲ့သည္။ ေအာင္သန္းကေတာ့ ေငြႏွစ္က်ပ္ ရသြားသျဖင့္ အုတ္႐ိုးအျပင္သို႔ ျပန္ထြက္သြားေလၿပီ။ကြၽန္ေတာ္သည္ အိပ္ေဆာင္သို႔ ေလးလံထိုင္းမႈိင္းစြာ ျပန္လာရစဥ္ ေအာင္သန္းအတြက္ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အမ်ဳိးမ်ဳိးဆက္စပ္ေတြးလာခဲ့သည္။အညၾတေအာင္သန္းကို တတ္ႏုိင္သမွ် ကူညီလိုေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ လြတ္ရက္မရွိ ေသးေသာ အက်ဥ္းသမားတဦး ဘဝ၌ပင္ ရွိေနေသးသည္။မင္းေနျပည္ေတာ္အရပ္၌ စြန္႔ပစ္ေမ့ေလ်ာ့ထားျခင္းခံရေသာ ေအာင္သန္းအား ကယ္တင္ႏုိင္သူမ်ားႏွင့္ ကူညီႏိုင္မည့္သူမ်ားက ေအာင္သန္းကို ကူညီကယ္တင္ျခင္း မျပဳ ႏုိင္ေသးမီ ကာလအတြင္း ခ်စ္ေသာေအာင္သန္းအတြက္ အလံုၿခံဳဆံုးႏွင့္ အသင့္ေတာ္ဆံုး အရပ္ေဒသသည္ကား ရန္ကုန္ေထာင္သာလွ်င္ ျဖစ္ေတာ့သည္တကား။ခ်စ္ေသာေအာင္သန္းæ သင့္အား လူရာမသြင္းေသာ ေနျပည္ေတာ္၌ အရွင္မရွိေသာ တိရစၦာန္တေကာင္ကဲ့သို႔ ေလလြင့္ေနမည္ေလာ။ သင့္အား ဘဝတူမ်ားက ေလးစားၾကင္နာ ၾကေသာ ေထာင္ထဲသို႔ ျပန္လာမည္ေလာ။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္
(၂၁၊ ၁၁၊ ၅၅)
႐ႈမဝမဂၢဇင္း
(၁)
ေအာင္သန္းသည္ ေမ့ေလ်ာ့ထားျခင္းကို ခံေနရေသာ သားငယ္တေယာက္သာျဖစ္၏။ သူ႔ကို သတိရသူမရွိ။ သူသည္ စြန္႔ပစ္ျခင္းကို ခံေနရ၏။ သို႔ရာတြင္ သူ႔အား လုိက္လံရွာေဖြ ၾကမည့္ မိဘတို႔သည္မရွိ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးညာတိကာတို႔သည္လည္းမရွိ။ သူ႔ကို ေမ့ေလ်ာ့ထားၾကသည့္အတြက္ ေအာင္သန္းသည္ မ်ားစြာအေရးထားလွပံုမရ။ စြန္႔ပစ္ထားျခင္း ကို ခံရသည့္အတြက္လည္း သူသည္ ဝမ္းနည္းမိဟန္မတူ။ သူသည္ ရဲရင့္ေသာ လူသား တေယာက္ပီပီ သူ႔အား ေမ့ေလ်ာ့စြန္႔ပစ္ထားၾကေသာ လူ႔ေဘာင္ႀကီးအတြင္း၌ သူ၏ စြမ္းပကား ျဖင့္ အသက္တေခ်ာင္းကို ေမြးျမဴေနထုိင္လ်က္ရွိသည္။ ေအာင္သန္းသည္ ေက်းလက္၏ ရလဒ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေနျပည္ေတာ္၌ စြဲၿမဲေနထုိင္ လ်က္ရွိသည္။ ေက်းလက္၏ သားသမီးပီပီ ေအာင္သန္းသည္ စိမ္းလန္းေသာ လယ္ကြင္းမ်ား သို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ ျပန္၍ မေနထိုင္ရသနည္း။ ေႁပြသံႏွင့္ ႏြားခေလာက္သံမ်ားကို သူသည္ မလြမ္းဆြတ္ေလသေလာ။ မႈိနတိုႏွင့္ ခ်ဥ္ေပါင္ေရတည္တို႔ကိုလည္း သူသည္ ေမ့ေလ်ာ့ေလၿပီ ေလာ။ အဘယ္ေၾကာင့္ သူ႔အား လူရာမသြင္းေသာ ေနျပည္ေတာ္၌ ေပ်ာ္ပိုက္၍ ေနရသနည္း။ သူသည္ အခလြတ္ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရသည္ဆိုေသာ တကၠသိုလ္ပညာေရးကို တပ္မက္ေန သလား။ သို႔မဟုတ္ ကမၻာေအးေစတီကို ဖူးေျမႇာ္ရင္း ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္း၏ တုိက္တလံုး၊ ကားတစီးႏွင့္ လစာရွစ္ရာတေထာင္တို႔ကို ေစာင့္စားေနသလား။ ပုထုဇေနာ ဥမၼတေကာဟု ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားထားေသာ္လည္း ေအာင္သန္းသည္ မုိက္မဲ ေလာက္ေအာင္ကား မ႐ူးပါ။ ေအာင္သန္းသည္ လယ္ကြင္းျပင္မ်ား၌ ေမြးဖြားလာခဲ့ရေသာ လယ္သမား သားသမီးပီပီ ႏြားေက်ာင္းရင္း ေႁပြၾကဴလို၏။ သူသည္ကြင္းျပင္၌ တိုက္ခတ္ေသာေလကို ႐ွဴ႐ႈိက္လို၏။ သို႔ရာတြင္ ေက်းလက္၌ ယေန႔တုိင္ မိုးေကာင္းလ်က္ရွိေသာ ေျမရွင္က သူ႔အား ေက်ာတရာ၊ ရင္တရာ ႐ိုက္ခတ္၍ လယ္ကြင္းမ်ားထဲမွ ႏွင္ထုတ္လိုက္သည္။ သူအဘုိး၏ လယ္ကိုသိမ္း ယူ၍ သူ႔အဘကိုလည္း လယ္ထဲမွ ကန္ထုတ္လိုက္ေသာအခါ ေအာင္သန္းသည္္ ေျပးမိေျပးရာ သို႔ေျပးရင္း ေနျပည္ေတာ္သို႔ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္၏။ေအာင္သန္းသည္ ဤကဲ့သို႔ အေမြမဲ့သားတေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ သူ႔တြင္ အတတ္ပညာလည္း မရွိေပ။ သူသည္ လူလားမေျမာက္ရမီပင္ သူ၏ ဝမ္းတထြာကို ရေသာနည္းႏွင့္ ေက်ာင္းခဲ့ရသည္။ သူ၏ အသက္ရွင္ေနႏုိင္ေရး တိုက္ပြဲသည္ ၾကပ္တည္းလွ၏။ မႏုိင္ေသာဝန္ကိုလည္း ထမ္းခဲ့ရ၍ မေရာက္ႏုိင္ေသာခရီးကိုလည္း သြားခဲ့ရ၏။ ဘဝ၏ ထန္ျပင္းေသာမုန္တိုင္းအၾကားဝယ္ သူသည္ လြင့္ခ်င္ရာလြင့္ ေနခဲ့ရ၏။ ငတ္မြတ္ရျခင္းသည္ သူ၏ ညီအစ္ကိုျဖစ္၍၊ နာက်င္ရျခင္းမ်ားသည္ သူ႔ေနာက္သို႔ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ပါ ေနၾကေသာ အရိပ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။သုိ႔ရာတြင္ ေအာင္သန္း၌ ေလးျမတ္စရာေကာင္းေသာ သတၱိတခုရွိသည္။ သူသည္ အတိတ္ကို လံုးဝ ျမႇဳပ္ႏွံထားႏုိင္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ သူသည္ ပစၥဳပၸန္၌သာ ေနထုိင္လ်က္၊ အနာဂတ္ ကိုလည္း အိပ္မက္ မက္ျခင္း ရွိပံုမရ။ သူသည္ နံနက္စာကို ေတြ႔ရေသာအခါ စား၏။ သို႔ရာတြင္ ညစာအတြက္ သူသည္ မစဥ္းစား၊ ေတြ႔လွ်င္လည္း စားမည္။ မေတြ႔လွ်င္လည္း မစားဘဲေန လိုက္မည္။ မခံမရပ္ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဆာေလာင္လာေသာအခါ သူသည္ ေတာ၏ဥပေဒ အတိုင္း ရွာေဖြ၍ စားေသာက္တတ္သည္။ သည္အတြက္ႏွင့္ သူ႔ကို ဝုိင္းဝန္းဖမ္းဆီး၍ တရား႐ံုး မ်ားသို႔ ပို႔ၾက၏။ ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ တရားမင္းမ်ားက ေနျပည္ေတာ္ အရပ္၌ ေတာဥပေဒကို လိုက္နာေသာ ေအာင္သန္းအား အျပစ္ေပးၾက၏။ရန္ကုန္ေထာင္အတြင္းသို႔ ေအာင္သန္းသည္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရာက္ခဲ့ၿပီးေပၿပီ။ သူသည္ ကေလးအရြယ္၌ ကေလးေထာင္တြင္ ေနထုိင္ႀကီးျပင္းခဲ့ရ ၿပီးလွ်င္ ယခု အသက္ (၄ဝ) နီးေသာ အရြယ္၌ကား ဗမာႏုိင္ငံ အက်ဥ္းထာင္ အႏွံ႔အျပား၌ လွည့္လည္ေနထုိင္ခဲ့ၿပီးေလၿပီ။ ဤအတိုင္း သြားေနလွ်င္ သူသည္ ေထာင္ထဲ၌ အ႐ိုးထုတ္ရလိမ့္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။၁၉၅၂ - ခုႏွစ္အတြင္းက ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရ၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အထက္ပါ ေအာင္သန္း ကို ေသြးမ်ား စြန္းထင္းေနေသာ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီး အတြင္း၌ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ရ ေလေပသည္။
(၂)
က်ီးကန္းႏွင့္စာငွက္မ်ားကို အရွင္ရေအာင္ ဖမ္းႏုိင္သည္ဆိုေသာ ထူးျခားသည့္ အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ ေအာင္သန္းကို ကြၽန္ေတာ္သည္ စတင္၍ စိတ္ဝင္စားမိ၏။ ထို႔ထက္လြဲ၍ ေအာင္သန္းအေၾကာင္းကို ဘာမွ်ေတာ့မသိေသး။ က်ီးကန္းႏွင့္ စာငွက္မ်ားကို အရွင္ရေအာင္ ဖမ္းဆီးႏုိင္ေသာ လူတေယာက္ထက္လြဲ၍ သူ၏ နာက်င္ရွည္လ်ားလွေသာ ငိုခ်င္းရွည္ႀကီးကို ဘာမွ်မသိရွိေသးမီ ေအာင္သန္းကို ကြၽန္ေတာ္ စတင္ေတြ႔ရွိရသည္။ပိန္ခ်ည့္ေသးေကြးေသာ လူတေယာက္သည္ အေရာင္အဆင္းမရွိေသာ ပုဆိုးစုတ္ကို လည္တြင္ ဂြင္းသိုင္းလ်က္၊ တုတ္တေခ်ာင္းကို ေဝွ႔ရမ္းကိုင္ေဆာင္ကာ ငါးအေဆာင္သို႔ဝင္၍ လာသျဖင့္ တံခါးဝ၌ တာဝန္ရွိေသာ အၾကပ္က ထံုးစံအတိုင္း ဟန္႔တားပိတ္ပင္သည္။"ေဟ့ ဝါဒါ၊ မင္း ဖြင့္ေပးမလား၊ မေပးဘူးလား"အၾကပ္က ေအာင္သန္းအား တံခါးဖြင့္မေပးဘဲ ႏွင္ထုတ္၏။ေအာင္သန္းသည္ အၾကပ္ကို ေနာက္ထပ္ ဘာမွ်ေျပာဆိုျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ သံတုိင္ကို ေက်ာ္တက္၍ ငါးအေဆာင္တြင္းသို႔ ဝင္သြား၏။ မိန္းေဂ်းမွ စီအိုင္ဒီမ်ားသည္ ေအာင္သန္းကို ဘာမွ်မေျပာဆိုႏိုင္ဘဲ လက္ပိုက္၍ ၾကည့္ေနၾကရ၏။"အဲဒါေပါ့ဗ်၊ ေအာင္သန္းဆိုတာ" ဟု မိတ္ေဆြတေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္အား လွမ္း၍ ေျပာျပ၏။ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈအား ေတာ္လွန္တတ္ေသာ ေအာင္သန္းကို ကြၽန္ေတာ္သည္ ဤသို႔စတင္ ေတြ႔ရွိကာ သူ႔အား သေဘာက်မိသည္။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းခံေနရသည့္အၾကား၌ ထပ္မံခ်ဳပ္ခ်ယ္ ျခင္းကို ပုန္ကန္ဝံ့ေသာ ေအာင္သန္း၏ ပင္ကိုယ္သတၱိကို ကြၽန္ေတာ္သည္ ေလးစားသလို ျဖစ္မိ၏။ သူ႔ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိကြၽမ္းလိုေသာ စိတ္မ်ားလည္း ေပၚေပါက္လာသည္။"ေဟ့....... ေအာင္သန္း၊ မင္းဘယ္သြားမလို႔လဲ" ကြၽန္ေတာ္က စတင္၍ သူ႔အား ႏႈတ္ဆက္ကာ တားလိုက္သည္။"ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ" ဟု ေအာင္သန္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို အကဲခတ္သလို ျပန္၍ေမးလာ ၏။"ငါလဲ မင္းလို ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ လူတေယာက္ပါပဲကြာ""ခင္ဗ်ား ဘီကလပ္ကလား""ေအး""ဒါျဖင့္ ေဆးလိပ္တလိပ္ေလာက္ေပးစမ္းပါ"သူ၏ ပြင့္လင္းျခင္းကို သေဘာက်မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အား ကြၽန္ေတာ့္ အခန္းတြင္း သို႔ ေခၚလာခဲ့ၿပီးလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္၍ တုိက္ရင္း သူ႔ကို ေလ့လာၾကည္႐ႈမိသည္။ ေအာင္သန္းသည္ လံုေလာက္ေသာ အာဟာရႏွင့္ ေဆးဝါးမ်ားကို မမီွဝဲခဲ့ရသျဖင့္ အသက္ အရြယ္ႏွင့္ မလုိက္ေအာင္ ေသးေကြး ပိန္ခ်ည့္ေနသည္။ လူစဥ္မမီႏုိင္ေအာင္ ၫိွဳးႏြမ္းေနသည္။"ဒါထက္....... မင္းက်ီးကန္းနဲ႔ စာကေလးေတြကို အရွင္ရေအာင္ ဖမ္းတတ္တယ္ဆို" ဟု ကြၽန္ေတာ္ က ေမးၾကည့္သည္။"က်ီးကန္းတေကာင္ လိုခ်င္ရင္ ေဆးလိပ္ငါးလိပ္နဲ႔ရမယ္" ဟု ေအာင္သန္းက သူ၏ ေပါက္ေစ်းကို ေတာင္းလာ၏။"စာကေလးတေကာင္ကေကာကြ""ငါးလိပ္ပဲ"“တူတူပဲ လားကြ”"ဖမ္းရတာ တူတူပဲ"ညီမွ်ေသာ လုပ္အားအတြက္ ညီမွ်ေသာ တန္ဖုိးကို ေအာင္သန္းက ေတာင္းဆို၏။လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ၿပီးသြားေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေအာင္သန္းအား ေဆးလိပ္ ဆယ္လိပ္ခန္႔ ေပးလိုက္သည္။ သူသည္ ေဆးလိပ္မ်ားရသျဖင့္ ဝမ္းသာအားရ ထြက္သြားသည္။ေနာက္ထပ္၍ သံုးရက္မွ် ေအာင္သန္းႏွင့္ မေတြ႔ရေပ။သံုးရက္ခန္႔ အၾကာတြင္ ေအာင္သန္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီသို႔ လာ၏။ သူႏွင့္အတူ စာကေလး အရွင္ ႏွစ္ေကာင္ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ယူလာခဲ့ေပသည္။
(၃)
ေအာင္သန္းႏွင့္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲတြင္ တစထက္တစ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္လာၿပီးေနာက္ ေအာင္သန္းကို နီးနီးကပ္ကပ္ ေလ့လာႏုိင္ရန္အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္အနီးသို႔ ေခၚထားခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ေအာင္သန္းကို ကြၽန္ေတာ္က အနီးသို႔ ေခၚ ထားသည့္အတြက္ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားက ေက်းဇူးတင္ၾကသည္။ ဝမ္းသာၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေအာင္သန္းကို သူတို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ထိန္းသိမ္း၍ မရၾကသည့္အတြက္ ျဖစ္သည္။ေအာင္သန္းသည္ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း၌ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းကို အၿမဲတေစ ေတာ္လွန္တိုက္ခိုက္ဝံ့ေသာ သတၱိရွိေလသည္။ သူ႔ကို အျပစ္ဒဏ္ေပးေသာအေနႏွင့္ အလုပ္ လုပ္ခိုင္း၍ မရ။ အာဏာပိုင္တို႔က သူ႔အားခိုင္းေစလွ်င္ "မလုပ္ဘူးကြ" ဟု တင္းတင္းမာမာ ျပန္၍ေျပာ၏။ အခ်ဳိ႔ေသာ အၾကပ္မ်ားက ေအာင္သန္းအား ပါးစပ္ျဖင့္ ေျပာဆို၍မရသျဖင့္ တုတ္ျဖင့္ေခ်ာက္လွန္႔ရန္ ႀကိဳးစား၏။ ထိုအခါ ေအာင္သန္းသည္ အုတ္ခဲတလံုးကို ေကာက္၍ ကိုင္တတ္၏။ေအာင္သန္းကို ေထာင္ထဲ၌ ေထာင္ခ်ၾကည့္၏။ တုိက္ပိတ္သည္ဟူ၍ ေခၚ၏။ ထိုကာလ၌ ေအာင္သန္းသည္ ေထာင္မင္းႀကီးမွစ၍ အၾကပ္အထိ ေကာ္၍ ဆဲေရး၏။ ေအာ္ဟစ္ဆဲေရးၿပီးေသာအခါ သူ႔အား ဤသို႔ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းကို အျပင္းထန္ဆံုးေသာ လက္နက္ျဖင့္ ျပန္လည္၍ တုိက္ခိုက္၏။ ထိုလက္နက္မွာ အျခားမဟုတ္၊ အစာငတ္ခံျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ဤတိုက္ပြဲကို ေအာင္ႏုိင္သည္အထိ ေအာင္သန္းသည္ ရြပ္ရြပ္ခြၽံခြၽံဆင္ႏဲႊ၏။ ေနာက္ဆံုး၌ ေထာင္အာဏာပိုင္တို႔သည္ ေအာင္သန္းကို အ႐ံႈးေပး၍ လႊတ္လိုက္ရသည္။တိုက္ထဲမွ လြတ္ေျမာက္လာၿပီးေနာက္ ေအာင္သန္းသည္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးအတြင္း၌ သြားခ်င္ရာ သြား၍ လာခ်င္ရာလာ၏။ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္၍ စားခ်င္ရာ ေလွ်ာက္စား၏။ သူ႔ကို ဘယ္အၾကပ္တို႔ကမွ ဘာမွ် မေျပာႏုိင္ၾကေတာ့။ သက္ဆုိင္ရာေထာင္မႉးမ်ားကလည္း သူ႔ကို လက္ေျမ‡ာက္ထားၾက၏။ သူသည္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းအား သူရသတၱိရွိစြာျဖင့္ အဆံုးတိုင္ တုိက္ခိုက္ေအာင္ႏုိင္ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ေထာင္တြင္း သူရဲေကာင္းႀကီးမဟုတ္ေလာ။ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးအတြင္း၌ စြန္လႊတ္ျခင္းကို ပိတ္ပင္ထား၏။ ေအာင္သန္းသည္ ျပတ္လြင့္လာေသာ စြန္မ်ားကို လိုက္လံဖမ္းဆီး၍ ႀကိဳးတိုက္ေပၚသို႔ တက္ကာ စြန္လႊတ္၏။ ဘယ္သူက ဘာေျပာႏုိင္သနည္း။ေထာင္ပိုင္သည္ နံနက္ခင္းအခ်ိန္တြင္ ေထာင္အတြင္းသို႔ လွည့္လည္ၾကည့္ ႐ႈေလ့ရွိ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ အေဆာင္တံခါးမ်ား ပိတ္ထားတတ္၏။ အဝင္အထြက္ မရွိရ။ လမ္းေပၚ၌လည္း ဘယ္သူမွ ရပ္မေနရ။ သို႔ရာတြင္ ေအာင္သန္းသည္ ပုဆိုးကို လည္ပင္းကြင္းသိုင္း၍ တုတ္တ ေခ်ာင္းကိုင္ကာ ေထာင္ပိုင့္လမ္းတြင္ ကန္႔လန္႔လုပ္ေနတတ္၏။"မင္း မလြတ္ေသးဘူးလား ေအာင္သန္း" ဟု ေထာင္ပိုင္ကပင္ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ေမးျမန္း ရ၏။"မလြတ္ေသးဘူး၊ ဦးဘသိန္း ဘယ္ေတာ့လာဦးမလဲ" ဟု သူက ျပန္၍ေမး၏။ ဦးဘသိန္းသည္ အက်ဥ္းေထာင္မင္းႀကီးျဖစ္၏။ ေအာင္သန္း ကေလးေထာင္၌ စတင္ေနထုိင္ ရစဥ္က ဦးဘသိန္းသည္ ကေလးေထာင္တြင္ ေထာင္မႉးျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုအခါဝယ္ ဦးဘသိန္းသည္ ေထာင္မင္းႀကီးပင္ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ေအာင္သန္းကား ေထာင္ထဲတြင္ ေနထုိင္ ရတုန္းပင္ျဖစ္သည္။"လာတဲ့အခါ မင္းကိုေခၚမယ္ေလ ဟုတ္လား""အင္း""ေထာင္ထဲမွာ ေကာင္းေကာင္းေနေနာ္ ေအာင္သန္း""အင္း"ေထာင္ပိုင္ကလည္း ေအာင္သန္းကို ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆိုရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေအာင္သန္းသည္ ေထာင္မင္းႀကီး၏ မိတ္ေဆြလည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။
(၄)
ေအာင္သန္းအား ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထမင္းဝိုင္းတြင္ ေကြၽးေမြးကာ ကြၽန္ေတာ့္အနီးတြင္ ေခၚထားေသာ ကာလအတြင္း ၎၏ေလးျမတ္ခ်စ္ခင္စရာေကာင္းေသာ စိတ္ေနသေဘာထား ကေလးမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ အာဏာပိုင္မ်ားက အျပစ္ဒဏ္ထားေသာအေနျဖင့္ ခုိင္းေစေသာ အလုပ္ကိုသာ မလုပ္ေသာ္လည္း သူပါ ဝင္ေရာက္စားေသာက္ေသာ ထမင္းဝိုင္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ ထင္းမ်ားကို မည္သူကမွ တုိက္တိုက္တြန္းတြန္း မေျပာဆိုရဘဲ ထင္းဂိုေဒါင္သို႔ သူ႔ဘာသာ သူသြား၍ ထမ္းယူလာေပး၏။ နံနက္လင္း၍ အိပ္ေဆာင္ဖြင့္လွ်င္ ဖြင့္ခ်င္း အိပ္ရာမွထကာ ထင္းသယ္ရန္သြား၏။ တရက္တေလမွ် မပ်က္ကြက္ခဲ့။ ထင္းထမ္း၍ ျပန္ပို႔ ေပးၿပီးေနာက္မွ သူလည္ခ်င္ရာသို႔ ေလွ်ာက္၍ လည္ေနတတ္သည္။ သူသည္ လူ႔ က်င့္ဝတ္ကို လိုက္နာျပဳလုပ္တတ္ေပသည္။ရွိေသး၏။ေအာင္သန္းသည္ ယခင္က ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ႏွင့္ ျဖစ္သလို ေနေလ့ရွိခဲ့သည္။ ေရကို ခ်ဳိးခ်င္သည့္အခါမွ ခ်ဳိးေလ့ရွိ၏။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ လာေရာက္ ေနထုိင္ေသာအခါ သူ႔အား သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းႏွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနထုိင္ရန္ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ေျပာဆိုဆံုးမ ၾကည့္သည္။ ေနာက္တေန႔မွစ၍ ေအာင္သန္းသည္ တေန႔လွ်င္ ေရသံုးခါေလာက္ခ်ဳိး၏။ မိုးတြင္းႀကီး၌ပင္ တေန႔လွ်င္ ေရသံုးခါ မွန္မွန္ခ်ဳိးေနေသာေၾကာင့္ "ေအာင္သန္းရာ မင္းေရခ်ဳိးတာ ေလွ်ာ့ပါဦးကြာ" ဟု ကြၽန္ေတာ္ကပင္ ျပန္၍ ေတာင္းပန္ယူရသည္။ အထူးတန္း အက်ဥ္းသားမ်ားကဲ့သို႔ ေအာင္သန္းသည္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနထုိင္ရန္အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ထံမွ ဆပ္ျပာေမႊး၊ ေပါင္ဒါ၊ ေခါင္းလိမ္းဆီ စသည္တို႔ကို ေန႔တုိင္း ေတာင္းလာသျဖင့္ "မင္းဟာက ေလွ်ာ့ပါဦးကြာ" ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေတာင္းပန္ရျပန္၏။ေအာင္သန္းသည္ လူတေယာက္ပီပီ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ကေလး ေနလိုရွာသည္။ သို႔ရာတြင္ ထုိကဲ့သို႔ေနထုိင္ရန္အတြက္ သူသည္ အခြင့္အေရးမရခဲ့ေပ။ ဝမ္းတထြာတိုက္ပြဲကို အလူးအလဲ တိုက္ခိုက္ေနခဲ့ရဟန္တူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ လူစင္စစ္က တိရစၦန္တေကာင္လို ေနခဲ့ရရွာသည္။ အကယ္၍သာ သူ႔အား ေမတၱာက႐ုဏာျဖင့္ စိတ္ရွည္ရွည္ထား၍ ျပဳျပင္ေလ့က်င့္ေပးႏုိင္မည္ဆိုခဲ့လွ်င္ ေအာင္သန္းသည္ လူ႔ေဘာင္ႀကီး၏ စည္ပင္တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းအတြက္ မ်ားစြာအဖိုးတန္ေသာ လူတေယာက္ ျဖစ္လာ လိမ့္မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ယူဆမိသည္။ေအာင္သန္းသည္ လူအမ်ား၏ အက်ဳိးကို ေဆာင္ရြက္လိုေသာ သေဘာလည္း ရွိသည္။ ညမိုးခ်ဳပ္၍ ေထာင္ပိတ္ေသာအခါမ်ားတြင္ အခ်ဳိ႕ေသာ သူမ်ားသည္ ေထာင္အျပင္ဘက္၌ လွန္းထားေသာ အဝတ္အစားမ်ားကို ေမ့ထားတတ္ၾကသည္။ ေအာင္သန္းသည္ အိပ္ေဆာင္ ပိတ္ေသာအခါ ထိုေမ့က်န္ေနေသာ အဝတ္အစားမ်ားကို ေလွ်ာက္၍ သိမ္းဆည္းလာတတ္ၿပီး လွ်င္ အဝတ္အစားရွင္မ်ားအား ေအာ္ဟစ္ ေမးျမန္း၍ လိုက္လံေပးကမ္းတတ္သည္။သူသည္ ငတ္ျပတ္ေသာအခါ ေထာင္၏ အျပင္ဘက္၌ ခိုးယူစားေသာက္ျခင္း ျပဳခဲ့ေသာ္လည္း ေထာင္ထဲ၌ကား ခုိးယူတတ္ျခင္းမျပဳ၊ သူလိုခ်င္ေသာ ပစၥည္းကို ေတာင္းရမ္းတတ္သည္။ ဘဝတူ အက်ဥ္းသားမ်ားကို သူသည္ ဘယ္ေတာ့မွ် အေႏွာက္ အယွက္ မေပးတတ္။ အာဏာပိုင္မ်ားကို ၾကမ္းၾကမ္း တမ္းတမ္း ျပန္လည္၍ တိုက္ခိုက္ တတ္ေသာ ေအာင္သန္းသည္ ဘဝတူအက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရာ၌ ယဥ္ေက်းေျပျပစ္စြာ ဆက္ဆံတတ္သည္။ မည္သည့္ အက်ဥ္းသားကမဆို သူ႔အား အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ေျပာဆိုဆံုးမလွ်င္ သူသည္ ဣေျႏၵရရ နားေထာင္တတ္သည္။တခါတရံ ေအာင္သန္းအား ၎၏ အတိတ္ဘဝအေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္သည္ ေမးျမန္းၾကည့္သည္။ ေအာင္သန္းသည္ ၎၏ အတိတ္ဘဝအေၾကာင္းကို ျပန္၍ေျပာျပခ်င္ပံု မရ။ သူသည္ အတိတ္ကို စိတ္နာၾကည္းဟန္တူ၏။ ဘယ္လိုမ်ားခံခဲ့ရေသာ အတိတ္ဘဝမ်ဳိး ျဖစ္လိမ့္မည္ မသိ။ ေတာ္ေတာ္ခံခဲ့ရဟန္ တူေပသည္။စိတ္လက္ၾကည္လင္ရႊင္ပ်ေသာအခါ သူသည္ ဟသၤာတသား ဇာတိျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပတတ္၏။ ဟသၤာတ ေတာဘက္တြင္ သူငယ္စဥ္က ႏြားေက်ာင္းရင္း ေႁပြၾကဴခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုလည္း ေျပာျပ၏။ ထိုအခါ သူ၏စကားကို နင္း၍ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔အတိတ္ အေၾကာင္းကို တူးေဖာ္ႏႈိက္ယူ၍ၾကည့္မိ၏။သူ႔အဘိုးသည္ ကိုယ္ပိုင္လယ္လုပ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔အဘသည္ လယ္အငွားလုပ္ခဲ့ ရသည္။ လယ္အငွားလုပ္သားဘဝမွ လယ္ကူလီဘဝသို႔ ေလွ်ာက်သြားခဲ့ရသည္။ လယ္ကူလီ၏ သား ေအာင္သန္းသည္ (၁၃) ႏွစ္သားခန္႔တြင္ သရက္ၿမိဳ႔ ကေလးေထာင္သို႔ က်ေရာက္ခဲ့သည္။ ကေလးေထာင္မွ လြတ္လာေသာအခါ၊ သူသည္ ထမင္းတလုပ္ မွန္မွန္ႏွင့္ ဝဝကေလးမွ မစားရ ေသာ ေတာဘက္ရွိ လယ္ကူလီ မိဘမ်ားထံသို႔ မျပန္ေတာ့ဘဲ ျပည္ၿမိဳ႔မွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔သို႔ မီးရထားခိုးစီးရင္း လုိက္ပါလာခဲ့သည္။ကြၽန္ေတာ္သည္ ေအာင္သန္း၏ အတိတ္ဘဝျမစ္ဖ်ားခံရာ ေတာင္ၾကားမ်ားကို ဤသို႔ ေတာနင္း ရွာေဖြခဲ့ရသည္။
(၅)
ဗမာႏုိင္ငံၿမိဳ႔ေတာ္ျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔›ႀကီး၌ ေအာင္သန္းသည္ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ သာသာခန္႔ ေနထုိင္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔မွာ အိုးအိမ္မရွိ၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္း လည္းမရွိ။ မွီခို အားထားျခင္းျပဳရေသာ ေဆြမ်ဳိးညာတိကာမ်ားလည္း မရွိ။ ေအာင္သန္းသည္ ႏွစ္ေပါင္းအစိတ္မွ် ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး၌ အဘယ္သို႔ အသက္ရွင္ေနထုိင္ခဲ့ေလသနည္း။ခ်စ္ေသာ ေအာင္သန္း၏ ဝတၳဳသည္ ဤေနရာမွ စေပၿပီ။တရက္တာမွ် ဝင္ေငြမရွိလွ်င္ တရက္တာမွ် ေနထုိင္ရန္ ၾကပ္တည္းခက္ခဲလွေသာ၊ ေနထုိင္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး၌ အညၾတေအာင္သန္းသည္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ခန္႔မွ် အဘယ္သို႔ အသက္ေမြးျမဴေနထုိင္ခဲ့သနည္း။ သူသည္ အဘယ္သူ႔အိမ္၌ အိပ္စက္၍ အဘယ္သူ႔အိမ္၌ စားေသာက္ခဲ့သနည္း။ေအာင္သန္း၌ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အတတ္ပညာဟူ၍ ဘာမွ်မရွိ။ အားခြန္ဗလကို အားကုိး၍ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရေအာင္ကလည္း သူ႔တြင္ အားခြန္ဗလမရွိ။ ပိန္လွီေသးေကြး ေသာ လူတေယာက္သာျဖစ္သည္။ သူသည္ အားခြန္ကို ေရာင္းစားျခင္းျပဳရေသာ က်ပန္းကူလီ အလုပ္ကို အသက္ေမြးမႈ အတြက္ လုပ္ကိုင္လို၏။ သူ႔အား ေခၚယူငွားရမ္းရန္ အလုပ္ရွင္မ်ားကို လည္း ၿမိဳ႔ေတာ္၏ အႏွံ႔အျပား လုိက္လံရွာေဖြခဲ့ဖူး၏။ သို႔ရာတြင္ လူစဥ္မမွီေသာ ေအာင္သန္းကို အဘယ္သူကမွ မငွားရမ္း မေစခုိင္းလိုၾကေပ။"ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးမွာ မင္းဘယ္ကရလို႔ ဘာကို စားေနသလဲကြ ေအာင္သန္း" ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေမးျမန္းၾကည့္မိ၏။"ဟိုက ဒီက ဒီလိုပဲ ရွာေဖြစားရတာေပါ့ဗ်" ဟု သူက ေပါ့ေပါ့ဆဆ ျပန္၍ေျပာ၏။သူ၏ ေပါ့ေပါ့ဆဆေပးေသာ အေျဖကို ကြၽန္ေတာ္သည္ လြယ္လင့္တကူ လက္မခံႏုိင္ ေပ။"ေကာင္းေကာင္းေျပာစမ္းပါကြ၊ မင္း ထမင္း ဘယ္ကရသလဲဆိုတာ""ေလွ်ာက္ေတာင္းစားတဲ့အခါ ေတာင္းစားရတာေပါ့""မင္း ဒီလိုပဲ ေတာင္းစားတိုင္း စားရသလားကြာ""တခါတေလလဲ သူမ်ားအိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ပစ္ထားတာေတြ လုိက္ရွာ စားတယ္""ေအး ေအး ၿပီးေတာ့ေကာကြာ""မစားရတဲ့အခါလဲ ငတ္တာေပါ့""မင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာမ်ား အငတ္ခံႏုိင္သလဲကြ""ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ေတာ့ ခံရဖူးတယ္""ငတ္တဲ့အခါေကာ မင္းဘယ္လိုရွာစားသလဲ""သိပ္ငတ္လာတဲ့အခါ ရတဲ့ေနရာက ဝင္ခိုးတာေပါ့""မင္းဘာေတြ ခိုးဖူးသလဲဟင္""တခါတုန္းက တ႐ုတ္ဆိုင္က ဘဲကင္တေကာင္ ဝင္ခိုးတာနဲ႔ ေထာင္ေျခာက္လ က်တယ္"ေအာင္သန္းအား အခ်ဳိ႔ အက်ဥ္းသားမ်ားက "ေအာင္သန္း၊ ေတြ႔လိုသူ ဘဲမ" ဟူ၍ ေထာင္ဝင္စာေခၚကာ ေနာက္ဖူးေသာ အေၾကာင္းကို ယခုမွ လိပ္ပတ္လည္မိသည္။"ဒီ့အျပင္ေကာကြာ""လြယ္လြယ္ရတာ ခိုးတာပဲ""မင္းကို ပုလိပ္ဖမ္းမိတဲ့အခါမ်ား ၫွဥ္းေသးသလားကြ""အကုန္လံုးဖြင့္ေျပာေတာ့ ပုလိပ္က ဘယ္ၫွဥ္းမွာလဲ""ခိုးလို႔မိတဲ့အတြက္ မင္းေထာင္ဘယ္ႏွစ္ခါ က်ဖူးသလဲဟင္""အမ်ားႀကီးပဲ၊ မမွတ္မိေတာ့ဘူး"မင္းေထာင္ထဲမွာနဲ႔ အျပင္ဘက္မွာ ဘယ္သင္းေနခ်င္သလဲကြာ""ဘယ္သင္းမွာမွ မေနခ်င္ဘူး”"ဒါျဖင့္ ဘယ္မွာ သြားေနခ်င္သလဲ"ေအာင္သန္းသည္ ထိုအေမးကို မေျဖတတ္ရွာေပ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔မွာေရာ၊ ေထာင္ထဲ၌ေရာ တလွည့္စီ ေျပာင္းလြဲေနထုိင္ခဲ့ရဖန္ မ်ားလွၿပီျဖစ္ေသာ ေအာင္သန္းသည္ ႏွစ္ခုစလံုးကို စိတ္ပ်က္မိဟန္ရွိသည္။ သူ႔အား ေမြးဖြားခဲ့ေသာ ေတာအရပ္ေဒသကိုလည္း နာၾကည္းေမ့ေလ်ာ့ ေနၿပီထင္၏။ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၏ ပန္းၿခံမ်ားႏွင့္ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းမ်ားသည္ ေႏြရာသီကာလ၌ ေအာင္သန္း၏ ေနထုိင္အိပ္စက္ရာ အရပ္ေဒသမ်ားျဖစ္ၾက၍ မိုးရာသီ၌ သူသည္ ဆူးေလဘုရား ကုန္းေတာ္ႏွင့္ ျမဴနီစပါယ္ ႐ံုး၏ စႀကၤန္မ်ားတြင္ စတည္းခ်ေလ့ရွိသည္။ ဤအိပ္ရာေနရာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍သူသည္ ရန္ကုန္ ပုလိပ္အဖြဲ႔ႀကီး၊ ျမဴနီစပါယ္ပုလိပ္အဖြဲ႔၊ ဆူးေလဘုရားပုလိပ္ အဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ တိုက္ပြဲမ်ား ဆင္ႏႊဲခဲ့ရသည္။ ပန္းၿခံမ်ားတြင္ ဝင္အိပ္လွ်င္ ျမဴနီစပါယ္ပုလိပ္မ်ားက ႏွင္ထုတ္၏။ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းတြင္ ဝင္ေကြးလွ်င္ ရန္ကုန္ပုလိပ္မ်ားက ရန္ရွာ၏။ ဆူးေလကုန္းေတာ္ေပၚ၌လည္း ဘုရားပုလိပ္မ်ားက သူ႔ကုိ ေမာင္းထုတ္၏။ သူသည္ ဤရန္သူ သံုးပါးကို ခုခံကာကြယ္ရင္း အိပ္စက္ရေလသည္။ရာသီဥတုက ႏွိပ္စက္၍ျဖစ္ေစ၊ အာဟာရႏွင့္ ေဆးဝါးမ်ား လံုေလာက္ေအာင္ မမွီဝဲႏုိင္၍ျဖစ္ေစ၊ နာမက်န္းေသာ အခါကာလမ်ား၌ ေအာင္သန္းသည္ ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုးႀကီးသို႔ တက္ေရာက္ကုသခြင့္မရေပ။ သူသည္ တိရစၦာန္႐ံုတြင္းသို႔ ေက်ာ္ဝင္ကာ လူသူရွင္းေသာ ခ်ဳံစပ္တခုခုတြင္ အရွင္မရွိေသာ တိရစၦာန္တေကာင္လို တိုးဝင္ညည္းတြားေနေလ့ရွိသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္၌ ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႏွင့္ ေဆးေပးခန္းမ်ား အျပင္ အျခားကုသိုလ္ျဖစ္ေဆး႐ံု အမ်ား အျပားပင္ ရွိၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုေဆး႐ံုမ်ားသည္ အညၾတေအာင္သန္းကိုကား လက္မခံ ခဲ့ၾက။ သူသည္ ေရာဂါဘယ၏ ႏွိပ္စက္ျခင္းကို ပိုင္ရွင္မရွိေသာ ေခြးဝင္စားတေကာင္ႏွင့္မျခား ခံခဲ့ရသည္။သမိုင္းတေလွ်ာက္၌ လူသားတို႔ နာက်င္ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား အားလံုးကို ေအာင္သန္း၏ဝတၳဳ၌ အလံုးစံုေတြ႔ရွိရသည္။ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရမင္း ႐ံုးမ်ားစိုက္လ်က္ ႏုိင္ငံျခားသံတမန္မ်ား သံတဲမ်ား ေဆာက္လုပ္ေနထုိင္လ်က္ ရွိၾကေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး၌ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား လင္းထိန္ကာ ယႏၱရားယာဥ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေမာင္းႏွင္အသံုးခ်ေနၾကစဥ္၊ လူေပၚစဦးေခတ္က ႐ုန္းကန္ေနထုိင္ရေသာ နည္းအတိုင္း ေအာင္သန္းသည္ အသက္ရွင္ ေနထုိင္ ေနရသည္။ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး၌ သူသည္ ေတာ၏ ဥပေဒအတိုင္း လိုက္နာေနထုိင္လ်က္ရွိသည္။ သူသည္ အသက္ေမြးရန္ လံုေလာက္ေသာ စား-ဝတ္-ေနမႈအတြက္ အသံုးအေဆာင္မ်ားကို ထုတ္လုပ္ျခင္း မျပဳႏုိင္ရွာေပ၊ ရွာေဖြရသည္။ ရွာေဖြမရႏိုင္ေသာအခါ ခိုးဝွက္ယူသည္။ လုယက္ယူသည္။ ထိုအခါ သူ႔အား ၿမိဳ႔ေတာ္၏ ယဥ္ေက်းမႈကို အစဥ္သျဖင့္ ေစာင့္ၾကပ္လ်က္ရွိ ေသာ ရွပ္နက္တပ္သားမ်ားက ဝိုင္းဝန္းဖမ္းဆီးၾကသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူသည္ ေသြးမ်ား စြန္းကြက္ေပက်ံေနေသာ အုတ္ထရံႀကီးမ်ားအတြင္းသို႔ေရာက္ရသည္။ခ်စ္ေသာေအာင္သန္း၏ ဝတၳဳသည္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးအတြင္း၏ အတြင္းႏွင့္အျပင္ ဝင္လုိက္ ထြက္လိုက္ ေနခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားသာျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ေထာင္၏ အျပင္၌ သူသည္ တိရစၦာန္တေကာင္ႏွင့္မျခား ေနရသည္။ ေထာင္၏ စခန္းအတြင္း၌ကား သူသည္ အက်ဥ္းသားလို ေနရသည္။ ဤသို႔ ေအာင္သန္း အသက္ရွင္ ေနထုိင္ခဲ့ရသည္မွာ အႏွစ္ ႏွစ္ ဆယ္ - အစိတ္ခန္႔ရွိခဲ့ေပၿပီ။ လူ႔တသက္ဟူ၍ ေခၚႏိုင္၏။ေအာင္သန္းသည္ အမ်ားနည္းတူ ပခံုးႏွစ္ဘက္အၾကားမွ ေခါင္းေပါက္ လာသူျဖစ္ေသာ္ လည္း လူတေယာက္မွ ဟုတ္ပါေသး၏ေလာ။ လူျဖစ္ေန၍ လူဟု ေခၚရလွ်င္ လူေပၚဦးစက လူသာျဖစ္လိမ့္မည္။
(၆)
ေအာင္သန္းသည္ ေမ့ေလွ်ာ့ထားျခင္းကို ခံေနရေသာ သားငယ္တေယာက္သာျဖစ္၏။ သူ႔ကို သတိရသူမရွိ။ သူသည္ စြန္႔ပစ္ထားျခင္းကိုလည္း ခံေနရ၏။ေနာက္ဆံုးအပတ္ ေထာင္ဒဏ္ (၂) ႏွစ္မွ် က်ခံခဲ့ရၿပီးေနာက္ ေအာင္သန္းသည္ ေသြးမ်ားစြန္းထင္း ညစ္ပတ္ေနေသာ အုတ္႐ိုး၏ အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္သြားရျပန္၏။ သူ႔ကို လူရာမသြင္းေသာ ၿမိဳ႔ေတာ္၌ အဘယ္သို႔ ရွာေဖြစားေသာက္ေနသည္ကား မသိရ။အုတ္႐ိုးအျပင္သို႔ထြက္သြားၿပီးေနာက္ သူသည္ မၾကာမီ အုတ္႐ိုးအဝင္ဝသို႔လာ၏။ အတြင္းသို႔လာ ျခင္းကားမဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ့္အား သတိရသျဖင့္ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔ျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။သူသည္ မ်ားစြာပိန္ခ်ဳံး၍သြား၏။ ေထာင္ထဲမွာတုန္းကကဲ့သို႔ မနက္ညမွန္မွန္ စားေသာက္ရျခင္း ရွိပံုမရ။ သူ႔အသားအရည္မ်ားလည္း ၫွဳိးႏြမ္းေနသည္။ ညစ္ပတ္ေနသည္။ ေရမွန္မွန္မခ်ဳိးရေတာ့ ဟန္တူ၏။ သူ၏ အဝတ္အစားမ်ားသည္လည္း ညစ္ေပစုတ္ျပတ္ လ်က္ရွိသည္။ကြၽန္ေတာ့္အား ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔ရာ၌ သူသည္ အမွတ္တရ တ႐ုတ္မုန္႔ထုပ္ ကေလး တထုတ္ ယူလာသည္။ သူ၏ ႀကီးမားျဖဴစင္ေသာ ေစတနာသဒၶါတရားကို ဤသို႔ ေၾကကြဲဖြယ္ရာ ေတြ႔ရွိရသည္။"ေရာ့ ဆရာ စားဖို႔" ဟု သူက တ႐ုတ္မံ႔ုထုတ္ကိုေပးသည္။ရင္ထဲ၌ နင့္သြားရသည္။ ေအာင္သန္း၏ ေမတၱာႏွင့္သဒၶါတရားသည္ ႏွလံုးသားကို လႈပ္ရွားေစသည္။"မင္းဝယ္လာတာလားကြာ" ဟု ျပန္၍ ေမးၾကည့္မိ၏။"ဒီလိုပဲ ရွာလာတာေပါ့" ဟု သူက ေပါ့ေပါ့ပင္ ေျပာဆိုလိုက္သည္။ေတာင္းရမ္းရွာေဖြ၍ လည္းေကာင္း၊ ခိုးဝွက္၍လည္းေကာင္း၊ ေနျပည္ေတာ္၌ စား ေသာက္ေနထုိင္ရေသာ ေအာင္သန္းသည္ အဘယ္သို႔ ဤတ႐ုတ္မုန္႔ထုပ္ကို ရွာေဖြလာ သနည္း။ သူသည္ တ႐ုတ္ဆိုင္ တဆိုင္မွ အလစ္သုတ္လာပံုရ၏။ သူ၏ အစြမ္းသတၱိျဖင့္ စြန္႔စား ယူငင္လာရေသာ ဤမုန္႔ထုပ္ကို ကြၽန္ေတာ့္အား စားေသာက္ေစခ်င္၍ ေပးလ်က္ရွိသည္။ ထိုတ႐ုတ္မုန္႔ထုပ္ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္သည္ အဘယ္သို႔မ်ဳိ၍ က်ႏုိင္ပါမည္နည္း။လူသားတဦးအေပၚသို႔ တဦးက တုန္႔ျပန္တတ္ေသာ ေမတၱာတရားကို ကြၽန္ေတာ္သည္ ေလးေလးနက္နက္ယံုၾကည္လာသည္။"မင္းမုန္႔ကို မင္းဘာသာမင္းပဲ စားပါကြာ" ဟု သူ႔အား မုန္႔ထုပ္ကို ျပန္ေပးရင္း ေျပာလိုက္မိသည္။"ဆရာ စားေစခ်င္လို႔ က်ေနာ္ ခိုးလာတာဗ်" ေဟာ - ေအာင္သန္းက ပြင့္လင္းစြာ ေျပာလိုက္ေပၿပီ။ရင္ထဲ၌ လႈပ္ရွားသြားမိ၏။ ခိုးရာပါပစၥည္းအား စားေသာက္ရမည့္ အေရးကို ထိတ္လန္႔ ၍ေတာ့ မဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ့္အား စားေစခ်င္၍ ခိုးယူလာသည္ဟု ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ေျပာ လိုက္ေသာ ေအာင္သန္း၏ ႏွလံုးသားကို ေလးစား၍ျဖစ္သည္။ သူသည္ ျဖဴစင္ေသာ လူသား တေယာက္ ျဖစ္ေလသည္တကားæ။ေအာင္သန္းအား ေခ်ာ့ေမာ့၍ သူ၏ မုန္႔ထုပ္ကို ျပန္ေပးရင္း သူ သံုးစြဲဖို႔ ေငြႏွစ္က်ပ္ေပး လိုက္သည္။ ေနာက္တပတ္လာေတြ႔လွ်င္ သူ႔အတြက္ အကႌ် လံုခ်ည္မ်ားေပးမည့္ အေၾကာင္း လည္း ေျပာလိုက္သည္။သည့္ေနာက္ ေအာင္သန္းသည္ မၾကာခဏဆိုသလို ကြၽန္ေတာ့္အား ေထာင္ဝင္စာ လာ၍ ေတြ႔သည္။ သူလာေသာအခါတုိင္း ရွာေဖြ၍ရလွ်င္ သရက္သီးကင္းကေလးမ်ားကစ၍ ကြၽန္ေတာ္စားဖို႔ ရွာေဖြယူလာတတ္သည္။ ထုိသို႔ သူလာေတြ႔ေသာ အခါတိုင္း သူသံုးဖို႔အတြက္ ေငြတက်ပ္စ ႏွစ္က်ပ္စ ကြၽန္ေတာ္က ေပးလုိက္သည္။မ်ားမၾကာမီက သူသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား လာေရာက္ေတြ႔ဆံုကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၌ အလြန္တရာ အေနအထုိင္ရခက္လာေသာေၾကာင့္ ေတာဘက္သို႔ ျပန္ဦးမည္ဟု ထူးထူး ျခားျခား ေျပာဆိုတုိင္ပင္လာ၏။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သူ႔အတြက္ ဘယ္လိုမွ် ေနရာခ်မေပးႏုိင္ သျဖင့္ သူေတာသို႔ျပန္ရန္အတြက္ လမ္းစရိတ္ ငါးက်ပ္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေအာင္သန္းသည္ သံုးလေက်ာ္၊ ေလးလနီးပါးခန္႔မွ် ေပ်ာက္သြားသည္။ သူသည္ စိမ္းလန္းေသာ လယ္ကြင္းမ်ား၌ ႏြားေက်ာင္းရင္း ေႁပြၾကဴေနေလၿပီဟု ေအာက္ေမ့ထား လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ တေလာက အင္းစိန္ေထာင္မွ ရန္ကုန္ေထာင္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ခံရေသာ ဘဝတူ အက်ဥ္းသားအခ်ဳိ႔ထံမွ ေပ်ာက္ကြယ္ေနေသာ ေအာင္သန္း၏ သတင္းကို ၾကားရသည္။ ေအာင္သန္းသည္ မီးရထားခုိးစီး၍ အင္းစိန္ေထာင္၌ (၇) ရက္မွ် ေနထုိင္သြားရေသာ သတင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ ေတာမွ ျပန္လာျပန္ၿပီေလာ။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ေတာအရပ္ ေဒသ၌ အေနရသာ၍ ခက္ေလသေလာ။အင္းစိန္ေထာင္မွ လြတ္သြားျပန္ေသာ သတင္းကို ၾကားရၿပီးေနာက္ မ်ားမၾကာမီ ေအာင္သန္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႔သည္။ သူသည္ ပိန္ခ်ဳံးသည္ထက္ ပိန္ခ်ဳံးလ်က္ရွိသည္။ ေကာင္းစြာ က်န္းမာပံုလည္း မရေပ။"မင္း ဘာျပဳလို႔ ေတာကျပန္လာရျပန္တာလဲကြ" ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေမးၾကည့္ရ ေပသည္။"ေတာမွာ သိပ္ဆူတယ္ဆရာရဲ႔" ေ႐ွ႔ဆက္၍ ဘာမွ်ေျပာစရာ အေၾကာင္းကမရွိေပ။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပခ်င္သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း ေအာင္သန္းသည္ နားလည္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ စံုေထာက္ကလည္း အညၾတေအာင္သန္းႏွင့္ စာေရးဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔ စကားေျပာ ေနသည္ကို အကဲခတ္နားေထာင္ေန၏။အိတ္ကပ္ထဲ၌ အခန္႔သင့္ပါလာေသာ ေငြတက်ပ္ကို ေအာင္သန္းအား ေပးၿပီး၍ ျပန္ထြက္လာေတာ့မည္အျပဳ..... "တက်ပ္နဲ႔ ဝယ္စားလို႔ မေလာက္ဘူးဆရာ၊ ေနာက္တက်ပ္ ေပးပါဦး" ဟု ေအာင္သန္းက မေတာင္းစဖူး တက်ပ္ထပ္၍ ေတာင္းသည္။အဘိရာဇာလက္ထက္မွစ၍ ယခုထက္တုိင္ ကုလားမ်ားႏွိပ္စက္ျခင္းကို ေအာင္သန္း သည္ နားလည္ရွာသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႔ဝယ္စားရာ၌ အစစအရာရာ ေစ်းတက္ ေနေသာ အေၾကာင္းကိုကား သိေလသည္။ ထို႔အတြက္ သူသည္ ခါတိုင္း တက်ပ္ႏွင့္ ဝယ္စား ႏိုင္ေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္ တက်ပ္ႏွင့္ ဝယ္စား၍ မေလာက္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္၍ တက်ပ္ေတာင္းေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ကြၽန္ေတာ္သည္ အသိေထာင္မႉးတဦးထံမွ ေငြတက်ပ္ေခ်းကာ ေအာင္သန္းအား ေပးၿပီးေနာက္ အုတ္႐ိုးအတြင္းသို႔ ျပန္လွည္၍ ဝင္လာခဲ့သည္။ ေအာင္သန္းကေတာ့ ေငြႏွစ္က်ပ္ ရသြားသျဖင့္ အုတ္႐ိုးအျပင္သို႔ ျပန္ထြက္သြားေလၿပီ။ကြၽန္ေတာ္သည္ အိပ္ေဆာင္သို႔ ေလးလံထိုင္းမႈိင္းစြာ ျပန္လာရစဥ္ ေအာင္သန္းအတြက္ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အမ်ဳိးမ်ဳိးဆက္စပ္ေတြးလာခဲ့သည္။အညၾတေအာင္သန္းကို တတ္ႏုိင္သမွ် ကူညီလိုေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ လြတ္ရက္မရွိ ေသးေသာ အက်ဥ္းသမားတဦး ဘဝ၌ပင္ ရွိေနေသးသည္။မင္းေနျပည္ေတာ္အရပ္၌ စြန္႔ပစ္ေမ့ေလ်ာ့ထားျခင္းခံရေသာ ေအာင္သန္းအား ကယ္တင္ႏုိင္သူမ်ားႏွင့္ ကူညီႏိုင္မည့္သူမ်ားက ေအာင္သန္းကို ကူညီကယ္တင္ျခင္း မျပဳ ႏုိင္ေသးမီ ကာလအတြင္း ခ်စ္ေသာေအာင္သန္းအတြက္ အလံုၿခံဳဆံုးႏွင့္ အသင့္ေတာ္ဆံုး အရပ္ေဒသသည္ကား ရန္ကုန္ေထာင္သာလွ်င္ ျဖစ္ေတာ့သည္တကား။ခ်စ္ေသာေအာင္သန္းæ သင့္အား လူရာမသြင္းေသာ ေနျပည္ေတာ္၌ အရွင္မရွိေသာ တိရစၦာန္တေကာင္ကဲ့သို႔ ေလလြင့္ေနမည္ေလာ။ သင့္အား ဘဝတူမ်ားက ေလးစားၾကင္နာ ၾကေသာ ေထာင္ထဲသို႔ ျပန္လာမည္ေလာ။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္
(၂၁၊ ၁၁၊ ၅၅)
႐ႈမဝမဂၢဇင္း
Posts
No comments:
Post a Comment