ဇာဂနာအလြမ္းေျပ

(ဇ ာဂနာ စာၾကြင္းမ်ား - )

က်ေနာ္တို႔ ေဆးေက်ာင္း ေရာက္ကာစက ဖားခဲြရပါတယ္။ ဦးထြန္းေမာင္ ဆိုတဲ့ ကုလားၾကီး ဆီကေန ဖားအရွင္ ၃ေကာင္ တရာ နဲ႔ ၀ယ္ရတာပါ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ဖားေတြကို ပံုမပ်က္ေအာင္ ကြ်က္ကြ်က္ဆူေနတဲ့ ေရေႏြးအိုးထဲ ထည့္ျပီး သတ္ရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ က ဘာ သိမလဲ။ ဖားေတြက ို ေရေႏြးအိုးၾကီးထဲ ပစ္ ထည့္ လိုက္တာ
ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက ဆတ္ကနဲ ေရေႏြးကို ေျခေထာက္နဲ႔ တစ္ခ်က္ပဲ ထိျပီး ခုန္
ထြက္ သြားလိုက္တာ ၃ ေကာင္လံုး လြတ္သြားေရာ။

ကုလားၾကီးက ရယ္ သေလ့။ ဒီလို သတ္ရတယ္ကြ … တဲ့ ဆိုျပီး ေရေအးေတြထည့္၊
ဖားကို ေရေအး ဇလံုထဲ ထည့္ လိုက္တာ၊ ေရႊဖားေလးေတြက ေရေအးကန္ထဲ ေပ်ာ္လို႔
ကူးခတ္ ေနလိုက္တာ။



ဒီမွာတင္ ကုလားၾကီးက အပူခ်ိန္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္း တရစ္ခ်င္း တိုး
လာလိုက္တာ၊ ငါး ဒီဂရီ ေလာက္ တိုးေတာ့လည္း ဖားေလးမ်ား ကူးခတ္ဆဲ၊ ေနာက္ထပ္
ငါး ဒီဂရီ ထပ္တိုးလည္း သူေကာင့္ ဖားေတြက ေနသာေသးတယ္ ဆိုျပီး ကူးခတ္ဆဲပ၊ဲ

အပူခ်ိန္ ၆၀ ေလာက္လည္း ေရာက္ ေရာ ဖားေတြ မလွဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရွစ္ဆယ္
ေလာက္လည္း ေရာက္ ေရာ အားလံုး … ဂန္႔ … ဂန္႔ … ဂန္႔ … ဂန္႔။

ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ခုေတာ့ ဒီ ၀ဋ္္ေတြ လည္ပါျပီ။ တရစ္ခ်င္း တရစ္ခ်င္း
က်ပ္လာျပီ။ ငါတုိ႔ေတာ့ ေနလို႔ ရေသးတယ္။ ဘာမွ မျဖစ္ေသးဖူး ဆိုျပီး …
ဆက္ျပီး ကူးမွာလား၊ ခုန္ ထြက္ မွာလား။ အပူခ်ိန္ျမွင့္ေနတဲ့ လက္ကို ေျပး
ကိုက္ ၾကမလား။ မ်က္ႏွာကို ခုန္အုပ္ ၾကမလား။ တခုခုေတာ့ ဆံုးျဖတ္
ရေတာ့မွာပဲ။ ဆံုးျဖတ္ျပီးရင္လည္း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရေတာ့မယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့
ေရေႏြးအိုးထဲ ေသရတာ သိပ္ မတန္ လွေပဘူး။
x x x x x

မွတ္မွတ္ရရ … ၁၉၈၈ ေအာက္တုိဘာလ မွာ အဖမ္းခံခဲ့ရ တုန္းကေပါ့။
ေထာင္ထဲမွာအခန္းေဖာ္လည္းမရိွ၊ အျပင္လည္းမထြက္ရ၊ လူစကား
ေမ့သြားမွာစိုးလို႔၊ အခန္းထဲ ေရာက္လာတဲ့ၾကြက္ေတြ၊ ပိုးဟပ္ေတြ၊
အိမ္ေျမာင္ေတြ၊ ပုရြက္ဆိတ္ေတြနဲ႔ စကား လိုက္ေျပာေန ရတာ။ သူတို႔က
ျပန္မေျပာေပမယ့္၊ ကိုယ္ကေတာ့ ဇြတ္ လိုက္ေျပာ ေနရတာ။

တေျဖးေျဖးေနရင္းနဲ႔၊ ပုရြက္ဆိတ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္မရ ေတာ့ဘူး။ ၾကည့္
ရ စရာလည္း တစ္စက္မွ မရိွဘူး။ စဥ္းစား ေလ။ ဘယ့္ႏွယ္ … ။ ကိုယ့္မွာ စားစရာ
ရွားပါးရတဲ့ အထဲ ငါးေျခာက္ဖတ္ေလး တစ္ဖတ္ေလာက္ သိမ္းထားတာ၊
ဒီပုရြက္ဆိတ္ေတြက ၀ိုင္းခဲၾကတယ္ေလ။ ေထာင္ကေပးတဲ့ ၾကက္သားဖတ္ေလး မနက္စာ၊
ညေနစာ၊ တ၀က္စီ ခဲြထားတာ၊ ေန႔လည္ အိပ္ေနတုန္း၊ ဒီအေကာင္ေတြက ၀ိုင္း
အံုျပီး သမၾက ျပန္ပါေရာ။ ဒီေတာ့ ၾကည့္မရတာ အဆန္း လား ဗ်ာ။

သင္းတို႔ကို ႏိွမ္ႏွင္းမွ ရမယ္ ေပါ့။ ဒါနဲ႔ … အဆင္္သင့္ရိွေနတဲ့
ပရုတ္ဆီနဲ႔၊ အဲဒီ ပုရြက္ဆိတ္ေတြကို စည္း၀ိုင္း ထားလိုက္တာ၊ အဲဒီေကာင္ေတြ
… ပထမေတာ့ ငါးေျခာက္ဖတ္မဲေနရ��ကေန ျပီးလို႔၊ လွည့္ျပန္မယ္ လုပ္ေတာ့မွ
ပရုတ္ဆီေတြ႔ျပီး၊ ေနာက္ျပန္ဆုတ္၊ အထဲမွာတင္ ပတ္ေျပးေနေတာ့တာ။ ပရုတ္ဆီ
စည္း၀ိုင္းထဲက ထြက္ဖို႔ကို မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး
အခ်င္းခ်င္းျပန္ကိုက္ရင္းနဲ႔ အကုန္လံုး အမွဳန္႔ေလးေတြ ျဖစ္သြား
ပါေလေရာဗ်ာ။

တစ္ရက္လည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္ရက္ လည္း မဟုတ္၊ ဘယ္ႏွစ္ရက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကြ်န္ေတာ္
စမ္းသပ္ခဲ့တာ၊ အၾကိမ္တိုင္း အခါတိုင္း ပုရြက္ဆိတ္ေတြဟာ ပရုတ္ဆီ
စက္၀ိုင္းထဲက ထြက္ဖို့တစ္ခါမွ မစဥ္းစားပဲ အခ်င္းခ်င္းကိုက္ရင္း၊
အမွဳန္႔ဘ၀နဲ႔ပဲ ဇာတ္သိမ္း သြားခဲ့တာပါပဲ။

အဲဒါ … အမ်ားလည္း စဥ္းစားႏိုင္ေအာင္လို႔ တင္ျပလိုက္ရတာပါ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ … အခုု ပရုတ္ဆီ အ၀ိုင္းခံ ေနရတာပါ။ သတိျပဳမိရင္
ေတာ္ပါျပီဗ်ာ … ။)
x x x x x

က်ေနာ္က (ဖလက္ရွ္ဘက္) ျပန္သြားရမွာေပါ့။ ဟုို က်ေနာ္တို႔ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္
ၾသဂုတ္လ ၂၂ ရက္ေန႔ကို ျပန္သြားၾကမယ္ဆိုရင္ ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔အၿပီး ၂၂
ရက္ေန႔မွာ အႏုပညာရွင္ေတြ၊ စာေပအႏုပညာရွင္ေတြ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ
ဆရာႀကီးဦး၀င္းတင္ ဦးေဆာင္ၿပီး (Literature and Art)ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔
က်ေနာ္တို႔ လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတဲ့ လူေတြ အခု အႏုပညာသည္ေတြထဲမွာလည္း ဒီလူေတြ
အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဆိုေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ့ ပိုက္ဆံ ျပည္သူေတြရဲ့ ေခၽြးနည္းစာ
အဲဒီဟာကုိ တုိက္ရုိက္စားသုံးလူေတြဟာ အႏုပညာရွင္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ျပည္သူေတြရဲ့ အခြန္အခကို စားေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ့
ပိုက္ဆံကို ျပည္သူေတြရဲ့ ေခၽြးနည္းစာကို တိုက္ရုိက္ စားေနတာ အဲ့ဒီ
အႏုပညာရွင္ေတြပါ။ အဲ့ဒီ အႏုပညာရွင္ေတြဟာ ျပည္သူ႔ အခြန္အခ ကေန တဆင့္ယူၿပီး
လခစားလုပ္ေနတဲ့လူ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္သူေတြရဲ့ ပိုက္ဆံကို
တိုက္ရုိက္စားေနတဲ့ အႏုပညာရွင္တိုင္းမွာ ျပည္သူ႔ဒုကၡနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္
တာ၀န္ကို ရွိပါတယ္။

ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲရင္ အႏုပညာသည္ေတြလည္း ဆင္းရဲပါတယ္။ ျပည္သူေတြခ်မ္းသာရင္
အႏုပညာရွင္ ေတြလည္း ခ်မ္းသာပါတယ္။ ျပည္သူကို ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ့၊ ျပည္သူကို
ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ့ ျပည္သူေတြဟာ က်ေနာ္ တို႔ရဲ့ ေက်းဇူးရွင္ေတြပါလုိ႔
တဖြဖြေျပာေနမယ့္အစား ျပည္သူေတြရဲ့ ေရွ႔ကို တစ္ခ်က္ကေလးလာၿပီး ျပည္သူ႔
ဒုကၡေတြ အတြက္ ခင္းမ်ားတုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔က ခင္မ်ားတို႔ရဲ့ ကိုယ္စား
ခင္မ်ားတို႔ရဲ့ ဒုကၡေတြကို ေဟာဒီလို ရင္ဖြင့္ ေျပာပါၿပီဆိုတဲ့
အႏုပညာသမားေတြကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး ျပည္သူ႔ေရွ႕ကို ထြက္ခဲ့ၾကပါေတာ့လို႔
က်ေနာ္ ဒီေနရာက တုိက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ျပည္သူ႔ေတြရဲ ့ပိုက္ဆံကို သူတို႔…
စားထားၾကတဲ့ လူေတြပဲဗ်ာ။ ျပည္သူ႔ဒုကၡ ကို ရင္ဆုိင္ၾကပါ။ အဲဒီေတာ့
ဘုန္းဘုန္းေတြေတာင္မွ ျပည္သူ႔ဒုကၡအတြက္ ေရွ႕ကို ထြက္လာၾကၿပီဆုိရင္ လူေတြ
က ဘာလုပ္ေနၾကမွာလဲ။

လူေတြက တယ္လီဖုန္းေလးတစ္လုံးနဲ႔၊ လူေတြက ကားေလးတစ္စီးနဲ႔ လူေတြက
ဘီယာေလးတျမျမ ေသာက္ၿပီး ေတာ့ ေက်နပ္ေနၾကမွာ လား။ စတိတ္ရိႈးေလးေပၚမွာ၊
စင္ေပၚမွာ ဆုိၿပီးေတာ့ စင္ေပၚနဲ႔ စင္ေအာက္ကို ပန္းသီး ေလးေတြ ေပးတာနဲ႔ပဲ
သူတို႔ ဘ၀ေတြဟာ ၿပီးဆုံးသြားၿပီလား။ ျပည္သူေတြကို ခ်စ္ၾကတယ္ဆို။ ျပည္သူ
ခ်စ္တဲ့ အႏုပညာသည္မ်ား က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဒီေနရာကေန။

ျပည္သူခ်စ္တဲ့ အႏုပညာသည္မ်ား၊ ျပည္သူ႔ကိုခ်စ္တ့ဲ အႏုပညာသည္မ်ား
ျပည္သူ႔အတြက္ တစ္ခြန္းေလာက္ ေတာင္မွ စကားေလး မေျပာႏုိင္ေတာ့ဘူးလား။
ေအာင္ဆန္းေဘာလုံးကြင္းႀကီးထဲမွာ၊ သု၀ဏ ေဘာလုံးကြင္း ႀကီးထဲမွာ သီခ်င္းေတြ
ဆုိေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္ အဆိုေတာ္ႀကီးမ်ား၊ အမ်ဳိးသားညီလာခံမွာ သြားၿပီး
အၿငိမ့္က ေနၾကသည့္ လူရႊင္ေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ျပည္ေထာင္စု ႀကံခုိင္ေရးႏွင့္
ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ႏွစ္ပတ္လည္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႀကီး
သြားေရာက္ရုိက္ေနၾကသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ရုပ္ရွင္ အႏုပညာရွင္မ်ားကို….
ျပည္သူ႔ အတြက္ စကားေလးတစ္ခြန္းေလးေတာင္ မေျပာေပးႏုိင္ေတာ့ဘူးလား။
အဲဒါေလးပဲ က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဇာဂနာ

ကိုဇာဂနာ အျမန္ဆံုးလြတ္ေျမာက္ပါေစ

အညာေႏြတမာေျမ