ဗုဒၶဂါယာ ေလ့လာေရး ခရီးစဥ္ (အပိုင္း - ၆)

ျမိဳ႔အမည္ ဗာရာဏသီ ...

ဗာရာဏသီ … ျမန္မာအဖိုးအဖြားေတြက မင္းမသိ ျဗဟၼဒတ္၊ တိုင္းမသိ ဗာရာဏသီလို႔ မွတ္ထားၾက ဆိုၾကတဲ့ ဗာရာဏသီ …. သူေဌးသူၾကြယ္ေတြ ေပါမ်ားတယ္ဆိုတဲ့ ရာဇ၀င္ သမိုင္းေတြထဲက ဗာရာဏသီ …ဗုဒၶ၀ံသက်မ္းမွာ `ဗာရာဏသီျမိဳ႕ဟာ အရိေမတၱယ် ျမတ္စြာဘုရားဖြားျမင္ရာ ေကတုမတီျမိဳ႔ၾကီး ျဖစ္လိမ့္မယ္´ လို႔ ေဟာၾကားထားတဲ့ ဗာရာဏသီ … မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ ခရီးသြားေတြ ပ်ားပန္းခတ္ ေနတဲ့ ဗာရာဏသီကိုျဖင့္ ေရာက္ခဲ့ပါျပီ ….

၁၈၉၀ ႏွစ္မ်ားဆီက ဗာရာဏသီနဲ႔ ဂဂၤါျမစ္ကမ္း

ဗာရာဏသီရယ္လို႔ ေရွးေခတ္ အဆက္ဆက္က ဒီေန႔ထိတိုင္ ထင္ရွားေက်ာ္ေဇာေနတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲလို႔ စပ္စုၾကည့္မိေတာ့ …


ဗာရာဏသီရယ္လို႔ နာမည္ရခဲ့တာက ဂဂၤါျမစ္ထဲကို စီး၀င္ေနတဲ့ ဗာ႐ုဏျမစ္ရယ္ အက္စီျမစ္ရယ္ ႏွစ္ခုေပါင္းဆံုရာေနရာက ေျမေနရာမွ တည္ထားတာေၾကာင့္မို႔လို႔ ဆိုၾကသလို ဗာ႐ုဏျမစ္ကို ေရွးယခင္က ဗာရာဏသီျမစ္လို႔ ေခၚခဲ့တာေၾကာင့္လို႔လဲ ဆိုၾကျပန္ပါတယ္။

ေရွးေခတ္အဆက္ဆက္မွာေတာ့ ဗာရာဏသီကို ကာသိက၊ ကာသိ နာဂရ၊ ကာသိပုရ၊ ကာသီ၊ ေကတုမတီ၊ ပုပၺ၀တီ၊ ျဗဟၼ၀ဒ၊ ရမၼ၊ ရမၼ၀တီ သုဒႆန အစရွိတဲ့ နာမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ပါတယ္။
ဟိႏၵဴဒ႑ာရီေတြအရ ဗာရာဏသီျမိဳ႕ကို ရွီဗ (Shiva) နတ္ဘုရားက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၅၀၀၀ ေက်ာ္ကတည္းက တည္ထားခဲ့တယ္လို႔ အဆိုရွိတာေၾကာင့္ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ အထြဋ္အျမတ္ထားရာ ျမိဳ႕ေနရာျဖစ္ပါတယ္။ ဗာရာဏသီဟာ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေတြအတြက္သာမက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ပါ သာသနာဌာန တခုပဲျဖစ္ပါတယ္။

၁၉၂၂ ဗာရာဏသီ ျမင္ကြင္း

သမိုင္းအေထာက္အထားေတြအရလည္း ဗာရာဏသီဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀၀၀ ေက်ာ္ကတည္းက တည္ရွိခဲ့တဲ့ ေရွးေဟာင္းျမိဳ႕တခုျဖစ္လို႔ ကမၻာ့ေရွးေဟာင္းျမိဳ႕ေတာ္မ်ား စာရင္းမွာ အပါအ၀င္ ျမိဳ႕တခုျဖစ္ပါတယ္။

ဗာရာဏသီျမိဳ႕မွာ ဟိႏၵဴေတြ အထြဋ္အျမတ္ထားတဲ့ ဂဂၤါျမစ္ကစလို႔ လွပတဲ့ေရွးေဟာင္းလက္ရာ အေဆာက္အဦေတြ၊ သာသနိက အေဆာက္အဦေတြ၊ ထူးျခားတဲ့ မဇၩိမ တိုင္းသားေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔ ေလ့လာစရာ၊ ၾကည့္႐ႈစရာေတြ စံုလင္လွပါတယ္။

ဒီဗာရာဏသီ ျမိဳ႔မွာရွိတဲ့ ေရွးေဟာင္းဘုရား၀တ္ျပဳေက်ာင္းတိုင္း၊ သာသနိက အေဆာက္အဦးတိုင္းမွာေတာ့ သူနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ စိတ္၀င္စားစရာ ဒ႑ာရီ တခုေတာ့ ရွိေနစျမဲပါ။

စိတ္၀င္စားစရာ တခုကေတာ့ ရွီဗာ (Shiva) လက္ထက္၊ ဗာရာဏသီမွာ ေန႔စဥ္ ဆြမ္းအလွဴခံတဲ့ အၾကားအျမင္ေတြရျပီး ဂါထာမႏၱာန္ေတြ၊ ေဆးပညာေတြတတ္ကၽြမ္းတဲ့ ေ၀ဒ၀ိဇၨာတပါး ရွိပါသတဲ့။ တေန႔မွာ အဲဒီ ေ၀ဒ၀ိဇၨာဟာ ဆြမ္းခံမရတာေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖစ္ျပီး ဗာရာဏသီျမိဳ႕ကို က်ိန္ဆဲလိုက္ပါေရာ။ မၾကာခင္မွာပဲ လူေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ရွီဗ ရွိရာ အိမ္ကို အေရာက္မွာေတာ့ သူအလိုရွိတဲ့ ဆြမ္းကို လက္ခံရရွိျပီး အင္မတန္ ၀မ္းသာသြားပါသတဲ့။ သူဟာ ၀မ္းသာလြန္ျပီး သူ႔ရဲ႕က်ိန္စာကို သူေမ့ေနပါေလေရာ။ ဒီအေၾကာင္းကို သိသြားတဲ့ ရွီဗဟာ ေ၀ဒ၀ိဇၨာရဲ႕ မေကာင္းတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ဗာရာဏသီျမိဳ႔ထဲကေန ႏွင္ထုတ္လိုက္ပါသတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ေ၀ဒ၀ိဇၨာဟာ သူ႔အိမ္ကို ဂဂၤါျမစ္ကမ္းကို ေရႊ႕ျပီး ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သူေနထိုင္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ေႏွာင္းလူေတြက ၀ိဇၨာ ဘုရား၀တ္ျပဳေဆာင္ရယ္ဆိုျပီး တည္ထားခဲ့ၾကတာကို အခုခ်ိန္ထိ ျမင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေန႔ ဗာရာဏသီ

ဗာရာဏသီမွာ ရွိတဲ့ ေရွးသာသနိက အေဆာက္အဦးတိုင္းဟာ အျခားေသာ ျမိဳ႔ေတြက သာသနိက အေဆာက္အဦေတြလိုပဲ မြတ္စလင္နဲ႔ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေတြ ပဋိပကၡျဖစ္လို႔ ဖ်က္ဆီးခံရတဲ့ ေဘးအႏၱရာယ္က မလြတ္ခဲ့ၾကပါဘူး။

တပြမ္ပြမ္ ေအာ္ျမည္ေနတဲ့ ကားၾကီးကားငယ္ေတြနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ စက္ဘီးေတြ၊ လူေရာင္စံုေတြနဲ႔ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတဲ့ ဗာရာဏသီ ျမိဳ႔ထဲကို ေလွ်ာက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူအုပ္ ကားအုပ္ေတြၾကားထဲက ေခတ္သစ္လက္ရာပံုစံအမ်ိဳးအမ်ိဳးနဲ႔ အိမ္ေတြ၊ အေဆာက္အဦေတြ၊ မုခ္ဦးၾကီးေတြၾကားမွာ ေရညွိေတြ အထပ္ထပ္၊ ျမက္႐ိုင္းေတြ တြယ္ကပ္ေနတဲ့၊ အိုေဟာင္းေနတဲ့၊ ေရွးလက္ရာ တိုက္တာၾကီးေတြ၊ ဟိႏၵဴဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေတြကလည္း အပံုအပင္ပါ။

ဗာရာဏသီ ျမိဳ႔ထဲ တေနရာ

နတ္ဘုရားပံုဆန္တဲ့ ႐ုပ္တုေတြနဲ႔အလွဆင္ထားတဲ့ လမ္းလယ္ အ၀ိုင္း (round about) ေတြြ၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ မဇၩိမတိုင္း ေဒသထြက္ကုန္ေတြျဖစ္တဲ့ ပိုးထည္ေတြ၊ ေဒသလက္ရာ ေၾကးထည္ပစၥည္းေတြ၊ ဆာရီစလွလွေလးေတြ၊ ေဒသထြက္ ပိတ္စေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ အသံုးအေဆာင္ေတြ၊ ပန္းပု႐ုပ္မ်ိဳးစံု၊ အေမႊးနံ႔သာေတြ ကအစ အမွတ္တရပစၥည္း ပိစိေကြးေလးေတြအဆံုး ေရာင္းေလတဲ့ ဆိုင္ခန္းေတြကေတာ့ က်မတို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြ အၾကိဳက္ေပါ့ရွင္။

ေခတ္မီ Shopping Center ၾကီးေတြ၊ ေရာင္စံု ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္မ်ိဳးစံုတို႔နဲ႔ ၀န္းရံထားတဲ့ ျမိဳ႔ရဲ႔လမ္းက တျခားျမိဳ႔ေတြထဲမွာလို က်ယ္လွတယ္မဟုတ္ေတာ့ ကားေတြစည္းကမ္းတက်သြားဖို႔ ထိန္းသိမ္းရတဲ့ ဗာရာဏသီက ယာဥ္ထိန္းရဲေတြရဲ႔ ပုလင္းလိုလို ကင္းတဲ ပိစိေလးေတြကလည္း တမ်ိဳးေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။

႐ႈပ္ေထြးတဲ့ လမ္းလယ္ေခါင္က ယာဥ္ထိန္းရဲ ကင္းတဲကေလး

ဗာရာဏသီ ျမိဳ႔ေပၚမွာေရာင္းတဲ့ ေဒသထြက္ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြထဲက က်မ အႏွစ္သက္ဆံုးကေတာ့ တခါသံုး ေျမခြက္ေလးေတြနဲ႔ ထည့္စားရတဲ့ ဒိန္ခ်ဥ္ပါပဲ။ အျခားျမိဳ႔ေတြက ဒိန္ခ်ဥ္ေတြရဲ႕ အရသာနဲ႔ မတူပဲ မခ်ိဳမခ်ဥ္ လွ်ာေပၚေအးစိမ့္သြားတဲ့ အရသာေမႊးေမႊးေလးက ေဆြမ်ိဳးေမ့ေလာက္ပါတယ္။ အဲဒီဒိန္ခ်ဥ္ဆိုင္ေရွ႔မွာေတာ့ ဒိန္ခ်ဥ္ စားဖို႔ တန္းစီေနတဲ့သူေတြ၊ ခံုေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ထိုင္စားေနတဲ့သူေတြ၊ ခံုမရလို႔ မတ္တပ္ပဲစားေနရတဲ့သူေတြ စည္ကားလို႔ပါပဲ။

ဗာရာဏသီဟာ ေရွးေဟာင္းျမိဳ႕ေတာ္ရယ္လို႔ ေက်ာ္ၾကားရံုတင္ မကပါဘူး။ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံတခုလံုးမွာ နာမည္ၾကီးေက်ာ္ၾကားတဲ့ တကၠသိုလ္ဟာ ဗာရာဏသီမွာ ရွိေနတာပါ။ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြ စိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ႔ သပ္ရပ္က်ယ္၀န္းလွတဲ့ တကၠသိုလ္၀င္းထဲမွာေတာ့ ေဆးပညာကအစ ဟႏၵီဘာသာစကားရပ္အဆံုး ဘာသာရပ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး သင္ၾကားတဲ့ ဌာန ေက်ာင္းေဆာင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ေနတဲ့အေဆာင္ေတြ၊ တကၠသိုလ္ေဆး႐ံု၊ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္း နဲ႔ ဆိတ္ျငိမ္ေအးခ်မ္းလွပါတယ္။ ဒီတကၠသိုလ္မွာ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္က စမ္စခရစ္ (Sanskrit) ပညာလာေရာက္သင္ၾကားတဲ့ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။ ဗာရာဏသီ တကၠသိုလ္ဟာ စမ္စခရစ္ (Sanskrit) ဘာသာရပ္မွာ နာမည္ေက်ာ္ၾကားပါတယ္။

ဂဂၤါျမစ္ကမ္း ဆည္းဆာအလွ

ေနညိဳညိဳ ညေနခင္းအခ်ိန္ ဂဂၤါျမစ္ကမ္းနားကိုေရာက္ေတာ့ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေလးေတြ ေျပးေနတဲ့ ဂဂၤါျမစ္ျပင္က်ယ္ၾကီးကို ေတြ႔ရသလို ကမ္းေပၚ ျပန္ၾကည့္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဟိႏၵဴေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးငယ္တို႔ကို အစီအရီ ေတြ႔ရပါတယ္။ ျမစ္ေရနဲ႔စပ္ေနတဲ့ ေျမေနရတေလွ်ာက္မွာက ေျမ၊ သဲေသာင္ကမ္းစပ္အစား အုတ္ေလွကားထစ္ေတြကပဲ ေနရာယူထားၾကပါတယ္။

အုတ္ေလွကားထစ္ေတြရဲ႕အစြန္းဖက္ေတြမွာ ဟိႏၵဴဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းဖို႔အတြက္ ဂတ္ (Ghat) လို႔ေခၚတဲ့ စင္ျမင့္ေလးေတြ လုပ္ထားတာ ရွိပါတယ္။

အဲဒီ စင္ျမင့္ေတြထဲက အေက်ာ္ၾကားဆံုး အစည္ကားဆံုး ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းရာေနရာကေတာ့ ဒါရွရွ၀ါမဒ္ ဂတ္ (Dashashwamedh Ghat) လို႔ေခၚတဲ့ေနရာပါပဲ။ ဒီေနရာဟာ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္တို႔ရဲ႕ အထြဋ္အျမတ္ ၀ိ၀နာ (Vishwanath Temple) နဲ႔ကပ္လ်က္ေနရာမွာ ရွိပါတယ္။

ဂဂၤါျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္မွာရွိတဲ့ ဟိႏၵဴေက်ာင္းေဆာင္ေတြထဲမွာေတာ့ ၀ိ၀နာ (Vishwanath Temple) ဟာ နာမည္အၾကီးဆံုး၊ အျမင့္ျမတ္ဆံုးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဗာရာဏသီကို ရွီဗာ ၾကြလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ခရီးဦးၾကိဳျပဳဖို႔အတြက္ ျဗဟၼမင္းက ဒီေနရာမွာ ယာယီေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္ခဲ့တာလို႔ ဟိႏၵဴဘာသာေရး ရာဇ၀င္ေတြက ဆိုထားလို႔ ဒီေနရာ ဒီ ရွီဗာနတ္ဘုရားရဲ႕ေက်ာင္းေဆာင္ဟာ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေတြ အင္မတန္ကို အျမတ္တႏိုး အထြဋ္အျမတ္ထားတဲ့ေနရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အျခားေသာ ဒ႑ာရီ တခုမွာေတာ့ ဒီေနရာမွာ ျဗဟၼမင္းၾကီးက ျမင္း ၁၀ ေကာင္ကို ပူေဇာ္ပသခဲ့တယ္လို႔ ဆိုထားပါေသးတယ္။

ဒီေက်ာင္းေဆာင္ဟာ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီသက္တမ္းရွိေနျပီလို႔ ဆိုေပမယ့္ အခုက်မတို႔ လက္ရွိျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ကိုေတာ့ ၁၇၈၀ တုန္းက အာဟိလ္ရဘိုင္ ဟိုလ္ကာ (Ahilyabai Holkar) အမည္ရတဲ့ ဘုရင္မက ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒိမတိုင္ခင္ကေတာ့ မၾကာခဏ ဖ်က္ဆီးခံရတာေတြ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ေၾကာင့္ ျပိဳပ်က္ခဲ့တာေတြ ရွိခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္က်င္းပတဲ့ ၾကီးျမတ္တဲ့ ဟိႏၵဴဘာသာေရး ပြဲေတြေရာက္ရင္ ဟိႏၵဴဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းတာေတြ၊ ပူေဇာ္ပသတာေတြ လုပ္ျပီးမွ သာမာန္ လူေတြ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းဖို႔ကို ဒီေက်ာင္းေဆာင္ကို ဖြင့္ေပးပါတယ္။

ဂဂၤါျမစ္ကမ္းက ပူေဇာ္ပြဲ

သာမာန္အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ဟိႏၵဴဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြဟာ ညေနတိုင္း ဒါရွရွ၀ါမဒ္ ဂတ္ (Dashashwamedh Ghat)မွာ ပူေဇာ္ပြဲ (Agni Pooja) လုပ္ၾကပါတယ္။ ဆီမီး၊ အေမႊးနံ႔သာ နဲ႔ ပန္းေတြ ထံုမြမ္းထားတဲ့ စင္ျမင့္ေပၚက ဆည္းလည္းသံေတြနဲ႔ စည္းခ်က္က်က် ဆီမီးတိုင္ေတြကို ေ၀ွ႔ရမ္းျပီး ဘုရားစာေတြ ရြတ္ဖတ္ၾကတဲ့ ပူေဇာ္ပြဲဟာျဖင့္ ရွီဗာနတ္ဘုရား၊ ဂဂၤါျမစ္၊ ေန၊ မီးနဲ႔ စၾကာ၀ဠာတခုလံုး တို႔ကို ပူေဇာ္ပသျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။

ပူေဇာ္ပြဲအခ်ိန္ ေရာက္လာရင္ျဖင့္ စင္ျမင့္ေဘးဘယ္ညာက အုတ္ေလွကားေလးေတြမွာ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းၾကတဲ့သူေတြ ျပည့္ေနသလို အေမွာင္လႊမ္းေနတဲ့ ဂဂၤါျမစ္ထဲမွာလည္း ေလွေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ ဆီမီးနဲ႔ပန္းေတြကို ျမစ္ထဲေမ်ာေနတဲ့သူေတြဆီက မီးေရာင္လဲ့လဲ့ေလးေတြ ဟိုတစက္ ဒီတစက္နဲ႔ ဂဂၤါညခ်မ္းက သာယာလွပါတယ္။

ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေတြ အဖို႔ေတာ့ ဂဂၤါနဲ႔ ဗာရာဏသီဟာ ၾကီးျမတ္တဲ့ေနရာ တခုပါပဲ။ သူတို႔အဖို႔ ရွီဗ နတ္ဘုရား တည္ခဲ့တဲ့ ဗာရာဏသီျမိဳ႔က ေရွးေဟာင္းဂဂၤါျမစ္ကမ္းမွာ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းျပီး ေရခ်ိဳးလိုက္ရရင္ သူတို႔မွာရွိတဲ့ အျပစ္အညစ္ေတြ စင္ၾကယ္သြားတယ္။ က်န္းမာတယ္။ အသက္ရွည္တယ္ စသျဖင့္ ယူဆခ်က္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကပါတယ္။

ဒီ့အျပင္ ဂဂၤါျမစ္ကမ္း အသက္ဇီ၀ိန္ခ်ဳပ္ျငိမ္းရရင္ျဖင့္၊ ေသဆံုးသြားလို႔ ၾကြင္းက်န္တဲ့ ရုပ္အေလာင္းကိုလည္း ဂဂၤါျမစ္ေရမွာ နစ္ျမဳပ္ေဆးေၾကာလို႔ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာပဲ မီးသျဂိဳလ္ျပီး ျပာေတြကို ဂဂၤါျမစ္ထဲ ေမ်ာခ်ရရင္ျဖင့္ အင္မတန္ ျမင့္ျမတ္တယ္၊ နိဗာန္ကို ေရာက္တယ္၊ ေနာင္ဘ၀မွာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အမ်ိဳးအႏြယ္မွာ လူအျဖစ္ ျပန္၀င္စားတယ္လို႔ ယူဆၾကပါတယ္။ ဒီလိုအယူအဆေၾကာင့္ ေရွးအစဥ္အဆက္ မင္းေတြ သူေဌး၊ သူၾကြယ္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႔ ဘ၀နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်ိန္ကို ဗာရာဏသီမွာလာေရာက္ ကုန္လြန္ေစခဲ့တဲ့ ျပယုဂ္အျဖစ္ ယာယီနန္းေဆာင္ေတြ၊ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္တဲ့ တိုက္တာေတြကို ဒီေန႔ထိ ျမင္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒီဖက္ေခတ္ေတြမွာလည္း ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္သူေတြဟာ ဆင္းရဲသည္ျဖစ္ေစ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ ဘယ္ေလာက္ပဲေ၀းပါေစ ဗာရာဏသီကို အေရာက္လာေလ့ရွိတာဟာျဖင့္ အစဥ္အဆက္ျပဳလုပ္ၾကတဲ့ အေလ့တခုပါပဲ။

ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြကလည္း ခ်မ္းသာတဲ့သူအေလ်ာက္ မိမိ တတ္ႏိုင္ရာ ျမစ္ကမ္းနားနဲ႔နီးတဲ့ အိမ္ခန္းေတြကို ငွားရမ္းၾကပါတယ္။ မတတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြကလည္း ျမစ္ကမ္းနားကိုဆင္းတဲ့လမ္းနားက ေစ်းဆိုင္ခန္းတဲေလးေတြမွာ ငွားရမ္းေနထိုင္တာလည္း ရွိပါတယ္။ အိမ္ခန္းမငွားႏိုင္လို႔ ျမစ္ကမ္းနား အုတ္ေလွကားေလးေတြမွာပဲ ဖ်ာကေလးတခ်ပ္ ေစာင္ကေလးတထည္ခင္းျပီး ေနၾကတဲ့သူတခ်ိဳ႔ကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ခင္းထားတဲ့ အခင္းေပၚက ေသမင္းေခၚသံ ေစာင့္ေနတဲ့ သူေတြေဘးက မိသားစု၀င္ေတြရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြမွာေတာ့ ၀မ္းနည္းတဲ့အရိပ္ထက္ ဂုဏ္ယူတဲ့အရိပ္ကို ပိုျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။

မီးသျဂိဳလ္ရာေနရာ

ေသဆံုးသြားသူရဲ႔ ရုပ္ကလာပ္ကိုေတာ့ နံ႔သာဆီေတြ ပန္းေတြနဲ႔ ေရာျပြမ္းလို႔ ပိတ္အ၀ါေရာင္၊ ေရႊစကၠဴစတာေတြနဲ႔ ရစ္ပတ္ထုပ္ပုိးျပီး ျမစ္ကမ္းစပ္ကို သယ္ယူရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ၀ါးျခမ္းစိတ္ေတြနဲ႔ ေလွပံုစံ ရက္ထားတဲ့ ျခင္းထဲကို ထည့္ျပီး ပုခက္လႊဲသလို လႊဲရင္း ဘုရားစာေတြရြတ္ဖတ္ရင္း ေရထဲကို သံုးၾကိမ္ခန္႔ ႏွစ္လိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္လုပ္ပါတယ္။ ျပီးျပီဆိုရင္ေတာ့ ျမစ္ကမ္းနားမွာပဲရွိေနတဲ့ မီးသျဂိဳလ္မယ့္စင္ေပၚ တင္ျပီး မီးေတြ ႐ႈိ႕လိုက္ပါတယ္။ ျပာက်သြားျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဂဂၤါျမစ္ထဲက ေရေတြခပ္ျပီး ျပာေတြကို ျမစ္ထဲ ေမွ်ာခ်လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။

မီးသျဂိဳလ္စင္ဆိုတာကလည္း ထင္းတံုးၾကီးေတြ အထပ္ထပ္တင္ထားတာပါပဲ။ အဲဒီထင္းပံုၾကီးေပၚ ရုပ္အေလာင္းကိုတင္ အဲဒီအေပၚကမွ ထင္းတံုးေတြ ထပ္ဖိျပီး မီးတင္႐ွိဳ႕တာပါပဲ။ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူေတြကေတာ့ နံသာျဖဴလို နံ႔သာတုံးေတြကို ထည့္တတ္ၾကပါတယ္။

တခ်ိဳ႔ေတြက အသုဘကိစၥ၀ိစၥေတြအတြက္ သုဘရာဇာကိုသာ ၾကိဳတင္အပ္ထားတာေတြလည္းရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုလူေတြရဲ႔ အသုဘမွာေတာ့ မိသားစု၀င္ေတြလိုက္ပါတာကို ေတြ႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

မီးသျဂိဳလ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ထင္းတံုးၾကီးေတြ အပံုလိုက္ပံုထားတာကို ျမင္ရပါတယ္။ အဲဒီေနရာတ၀ိုက္မွာေတာ့ ၾကပ္ခိုးေတြ စြဲေနတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ နံရံေတြ၊ မီးကၽြမ္းထားတဲ့ ေျမျပင္မည္းမည္း၊ ေလထုထဲမွာ မီးခိုးေငြ႔တေ၀ေ၀နဲ႔ ေရျပင္မွာေတာ့ မီးေသြးျပာရည္ေနာက္က်ိက်ိေတြက စီးဆင္းလို႔ေနပါတယ္။ (ဒီမီးသျဂိဳလ္တဲ့ေနရာကိုေတာ့ ဓာတ္ပံု၊ ဗီဒီယို ႐ိုက္ကူးခြင့္မေပးပါဘူး။ ေသဆံုးသြားတဲ့သူေတြကို ေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ မလုပ္ပါနဲ႔လို႔ ေတာင္းပန္ထားၾကပါတယ္။)

မီးသျဂိဳလ္ရာမွာလည္း ဇာတ္နိမ့္ဇာတ္ျမင့္ ခြဲထားတာ ရွိပါေသးတယ္။ ဇာတ္ျမင့္သူေတြအဖို႔ကေတာ့ ျမစ္အထက္ပိုင္းမွာ ေနရာရမွာျဖစ္ျပီး ဇာတ္နိမ့္သူေတြအတြက္ကေတာ့ ျမစ္ေအာက္ပိုင္းေနရာပဲေပါ့ရွင္။

ဂဂၤါျမစ္မွာ ေရဆင္းခ်ိဳး၊ ၀တ္ျပဳေနတဲ့သူေတြ

မီးသျဂိဳလ္တဲ့ေနရာ ျမစ္အထက္ပိုင္းက စုန္ဆင္းလာခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကမ္းတေလွ်ာက္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနတဲ့ တေယာက္တေလရယ္ … ျမစ္ေရေတြကို ပလုတ္က်င္းရင္း ေရခ်ိဳးဆင္းတဲ့သူေတြ၊ ပန္းနဲ႔ဆီမီးခြက္ေလးေတြ ေပါေလာေမွ်ာပါေနတဲ့ ျမစ္ျပင္ဖက္ကိုလွည့္ရင္ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းေနတဲ့သူေတြရယ္ကို အစီအရီ ေတြ႔ရပါတယ္။

ျမစ္အထက္ပိုင္းမွာ ဘာေတြလုပ္ေနလဲဆိုတာ ျမင္ခဲ့ရတဲ့ က်မ၊ ေနရာတကာ က်န္းမာေရး ႐ႈေဒါင့္ကေနၾကည့္ျပီး ဇီဇာေၾကာင္တတ္တဲ့ က်မ၊ ျမစ္ေအာက္ပိုင္းက သူတို႔တေတြ အျခားဘာကိုမွ အေလးမထားပဲ ေရခ်ိဳးဆင္းေနတာ ျမစ္ေရေတြ ဒီတိုင္းခပ္ေသာက္ေနတာကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ့ …..

ေအာ္ … သူတို႔သည္လည္း သူတို႔ စြဲျမဲယံုၾကည္ရာ ဓေလ့နဲ႔သူတို႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနၾကတာပဲေလ။ သူတို႔အရပ္နဲ႔ သူတို႔ဇာတ္ေပပဲေလလို႔ သေဘာပိုက္ျပီး သက္ျပင္းခ်မိပါတယ္။

က်မ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ လူသူသိပ္မထူထပ္တဲ့ ဒီအုတ္ေလွကားေလးေတြနဲ႔ ဂဂၤါျမစ္ကမ္းစပ္ဟာျဖင့္ အခါၾကီးရက္ၾကီးနဲ႔ ဟိႏၵဴဘာသာေရးပြဲေန႔ေတြဆိုရင္ျဖင့္ တကယ့္ကို ကမ္းလံုးညြတ္ ျပည့္ၾကပ္စည္ကားေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုေန႔မ်ိဳးဆိုရင္ လူေတြ တိုးရလြန္းလို႔ လူျပိဳက်ျပီး ေရနစ္ေသတာ၊ လူပိေသတာေတြ မၾကာခဏရွိတတ္တာမို႔ တကယ့္ကို ကမ္းလံုးညြတ္ပါပဲ။

မနက္ခင္း အေစာၾကီးကတည္းက ဂဂၤါျမစ္ထဲ ေလွေလး တစင္းနဲ႔ ဆင္းခဲ့တာ က်မတို႔ ျမိဳ႔ထဲ ျပန္ေရာက္လို႔ မိဂဒါ၀ုန္ေတာဘက္ဆီကို ဦးတည္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဗာရာဏသီဟာ လူေရာင္စံုေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားသက္၀င္ေနပါျပီ။

(ဆက္ပါဦးမယ္)
မာန္