ဒုကၡသည္မ်ား ထင္တလံုးနဲ႔ မမွားၾကေစဖို႔

အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို Refigee ဒုကၡသည္ တေယာက္အေနနဲ႕လာခဲ့ႀကၿပီဆိုမွၿဖင့္
တေယာက္တေပါက္ လိုက္ေၿပာေနရသည္ထက္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ ေျပာျဖစ္ဖို႕စလာၿပီ။ အစမွာေတာ့ မေၿပာၿပခ်င္။ သူတို႔မွာလည္း သူတို႔အဆက္အသြယ္ႏွင့့့္္မို႔ သိၿပီးသားျဖစ္မည္ထင္ခဲ့သည္။

သို႕ေသာ္တခ်ိဴ႕ကမသိ။ ကုန္ခဲ့ေသာတပါတ္က နယူးေဒလီမွ ၁ဝဝ ေက်ာ္လာလိမ့္မည္ဟု သတင္းရသည္။ လြန္ခဲ့ေသာလေတြက ေရာက္ႏွင့္ေနၾကသူေတြအေၾကာင္း သတင္္းသဲ့သဲ့ၾကားရသည္။ မေလးရွားႏွင့္ ထိုင္းနိုင္ငံတို႔မွ လာသူေတြကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ေရာက္လာသူေတြ သတင္းၾကားရ၍ ဝမ္းသာမႈေတာ့ ရွိသည္။ သို႕ေပမဲ့ ဘဝင္မက်တာေတြကမ်ားေနသည္မို႕ ဤေဆာင္းပါးကို ေရးၿဖစ္သည္ဟု ေၿပာရေလာက္သည္။

အေၾကာင္းကသည္လို ……


မည္သည့္နိုင္ငံမွာဘဲလာလာ သူတို႕့ေတြကို အန္ဂ်ီအို ေတြက သင္တန္းလို႕ဆိုမလား သိသင့္သိထိုက္တာေလးေတြကို ေၿပာၾကားေပးလိုက္သည္။ သည္ေတာ့ ထင္တလံုးနဲ႕လာခဲ့ေသာသူေတြ မထင္တာေတြ ေတြ႕ၾကၿပီ ဆိုမွၿဖင့္ ၿပႆနာက မီးခိုးၾကြက္ေလ်ွာက္ …

အေမရိကန္နိုင္ငံကို လာခဲ့သည့္ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္အတြင္း ေလယာဥ္ေပၚမွာေကၽြးသည့္ အခ်ိဳရည္၊ စားေသာက္စရာေတြက ဗိုက္ႏွင့္မဆန့္၊ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြကလည္း သေဘာေကာင္း၊ ဆက္ဆံေရးကလည္း ခ်ိဳသလား၊ ေဖၚေရြသလားမေၿပာႏွင့္၊ ကိုယ့္ရြာကလူေတြလုိလို။

ေဟာ-- အေမရိကနိုင္ငံဧ။္ အေနာက္ဘက္ ကာလီဖိုးနီယားၿပည္နယ္္ ေလာ့အိန္ဂ်ယ္(လ္) ၿမိဳ႕ကိုဆိုက္ေတာ့ မ်က္စိကေလးေတြက ေၾကာင္သူငယ္ေတြလိုၿဖစ္သြားသည္။

ဘယ္သူ႕ကိုေစာင့္ေနရမွန္းမသိ၊ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ အန္ဂ်ီအိုက လူတေယာက္ေရာက္လာသည္။ အထုပ္အပိုးေတြ၊ အိတ္ေတြကို ေပ်ာက္သြားမွာစိုး၍ ၾကည့္္ေနရသည္မွာလည္းမလြယ္။ သူူကဗမာတေယာက္မို႕ အေၿခအေနက ကိုယ့္ဘက္မွာ ရွိေနေသးသည္။ ထမင္းက မစားရေသး၊ ဘယ္သူကလာေက်ြးမည္မွန္းမသိ၊ ဗိုက္ဆာေနသည့္အခ်ိန္မွာမွ ထမင္းကေရာက္လာသည္ကိုေတာ့ မွတ္မိသည္။

ထိုင္းဘက္ကလာေသာ ဒုကၡသည္ေတြကိုပါ ေတြ႕ရသည္၊ သူတို႕ကပို၍ဆိုးသည့္အေနအထား၊ စင္စစ္ ခန္႕မွန္းၾကည့္လ်ွင္ ဘာသာစကားတတ္မည့္ အရိပ္အေရာင္ မေတြ႔ၿမင္ရ တကယ့္ဒုကၡသည္ စခန္းမွ လာသူေတြ၊ နယူးေဒလီမွ သူေတြလို မဟုတ္။

ဟိုတယ္မွာ တစ္ညထားၿပီး သြားေရာက္ရမည့္ေနရာအတိုင္း ၿပည္တြင္းေလဆိပ္ကို ပို႔ေပးသည္။ အဓိကအားၿဖင့္ မိမိတို႕့ အထုပ္အပိုးမ်ား၊အိတ္မ်ား မေပ်ာက္ရွေစေရး ဂရုတစိုက္ရွိဖို႕လိုုသည္။

ေလဆိပ္တြင္ အေမရိကန္အမ်ိဳးသမီးေလးတေယာက္ ၿပႆနာၿဖစ္၍ ငိုေနတာေတြ႕ရသည္၊သူမ၏ အသက္ရွိမွ၂ဝ ဝန္းက်င္သာသာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႕အနားမွာ ဟိုအိတ္ဖြင့္ ဒီအိတ္ဖြင့္ႏွင့္၊ စင္စစ္တခုုခု ေပ်ာက္ေနသည့္ပံု၊ လံုၿခံဳေရးအမ်ိဳးသမီး လူမဲတေယာက္ကိုသြားေၿပာသည္။ ေဘးနားမွာ သြားငိုပါလုိ႕ ေၿပာေသာအေနအထား၊ လိုက္ၿပီးရွာေပးၿခင္းမ်ိဳးမဟုတ္၊ ဖံုးေတြဆက္သည္၊ ဘယ္သူမွ လာေဖၚမရ။

ခရီးသြားတဦးအေနႏွင့္ ၿပႆနာမွာ ေလယာဥ္လက္မွတ္ သို့မဟုတ္ ပါတ္(စ)ပို႕စာအုပ္မွ အပအၿခားမရွိ၊ ခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ထြက္ခြါသည့္အခ်ိန္ထိ ေကာင္မေလးမွာ ငို၍ေနခဲ့တံုး၊ မည္သူမွ် အကူအညီ ေပးခ်င္သည့္အေနအထားမရွိၿခင္းကို နဲနဲသေဘာေပါက္မိသည္။

မိမိတို႕ တည္းခိုေနထိုင္ရမည့္ ေနရာေရာက္ေတာ့ အခန္းကတခန္းထဲ၊ မိသားစုကေလးေယာက္၊ မည္သို႕မွ်မၿဖစ္။ သို႕ေပမဲ့ ကပ္သီးကပ္သတ္ အိပ္လိုက္ရသည္၊ ေနာက္တေန႕့က်ေတာ့ ဒုကၡသည္မ်ားကို ကူညီေသာ ရုံးကိုသြားရသည္၊ သားသမီးရွိသူမ်ား လိုက္ပို႔ေသာသူမ်ားရွိက အဆင္ေၿပေသာအေနအထား။

ရုံးမွာနာမည္မ်ားကို ေရးစရာေရးထည့္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ဘဏ္မွေဒၚလာ၂ဝဝကို သြားထုတ္သည္။ တလအတြက္ ဝယ္ၿခမ္းစရာပိုက္ဆံဟုဆိုသည္။ ေၿမပံုကားခ်ပ္တခုေပးလိုက္သည္။ ယင္းမွာ ေၿမေအာက္ရထားႏွင့္လာၿပီး ဆင္းရမည့္ေနရာ။ မွတ္ထား။ ၿပန္လွ်င္ ေၿမပံုကိုၾကည့္ၿပီးၿပန္။

ေနရထိုင္ရသည္မွာ မည္သို႕မွအဆင္မေၿပ။ ဘယ္သူဘဲလာလာ အခန္းကတခန္းထဲရသည္။ အျခားမိသားစုတခုက ဟိုဘက္အခန္း၊ တေနရာတည္းက လာၾကသည္လည္းမဟုတ္။ ႏွစ္္ခန္းရလို႔လည္း မည္သို႕မွအဆင္မေၿပ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေနရာေၿပာင္းၿပီးေနလိုက္မွ စိတ္ခ်မ္းသာရာရသြားသည္။

ေပးလိုက္ေသာေဒၚလာႏွင့္ ဝယ္စားမည္ဆိုေတာ့ တတ္နားလည္ဖို႕လိုသည္။ အေၾကြေစ့ေတြကို နားလည္ေအာင္ေလ့လာရသည္။ အစားမေသာက္ဝယ္စားသည့္ကတ္ မရခင္ ယင္းေဒၚလာႏွင့္
ဝယ္ၿခမ္းရသည္။ ၁ လစာမို႕သတိႏွင့္ထား၍ ဝယ္ရသည္။ ကုန္သြားလွ်င္ဘယ္သူမွ် လာေပးမည္မဟုတ္။

တေန႔က အိမ္ေပၚထပ္မွ ထိုင္းကလာေသာ မိသားစုေတြ ဒုကၡသည္ရုံးကိုသြားၾကသည္။ သြားမည္ ဆိုကတည္းက သူတို႕စိတ္ပူေနတာၿမင္ရသည္။ မတတ္နိုင္ မည္သူမွ်လိုက္ပို႕နိုင္မွာမဟုတ္။ ခက္သည္မွာ အဂၤလိပ္စကားကို သူတို႕ေတြမေၿပာတတ္။ ၁၁ ႏွစ္သားေလးႏွင့္ ၈နွစ္သားေလး အပါအဝင္ သူတို့မိသားစု ၄ ေယာက္အေမရိက နိုင္ငံ နယူးေယာက္ၿမိဳ့ကိုေရာက္ေတာ့ အခက္အခဲမရွိဟု ထင္ခဲ့သည္ဟုဆိုသည္။

ယင္းေန့က ရံုးကိုေတာ့ေရာက္သြားသည္။ ၿပန္သည့္အခါ ဘယ္လိုၿဖစ္သည္မသိ။ ေကာင္မေလးႏွင့္ ခေလးႏွစ္ေယာက္က ငိုၿပီးအိမ္မွာေၿပာလာသည္။ အေဖၿဖစ္သူ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး သားအငယ္ေကာင္က ေအာ္ငိုသည္။ အေမၿဖစ္သူက မ်က္ရည္တစမ္းစမ္းႏွင့္။

နယူးေယာက္ၿမိဳ့က ေၿမေအာက္ရထားႏွင့္သာ သြားရေသာၿမိဳ့ၿဖစ္သည္။ သည္ခေလးေတြက ဘယ္မွာဆင္းရသည္ တက္ရသည္ကို မည္သို့မွ်မသိ။ ရံုးကိုေမးေတာ့ ေရာက္လာမွာပါဟု ဘာသာၿပန္ေကာင္ေလးက ေပါ့ေပါ့ကေလးေၿပာသည္။

ကြၽန္ေတာ္ကမူ မေပါ့နိုင္။ သူတို့ကအဂၤလိပ္စကားမတတ္တာကတေၾကာင္း၊ ေလာေလာဆယ္ အိမ္ခန္းထဲမွာ ခေလးေတြက ငိုေနၾကၿပီဆိုေတာ့ ၿငိမ္ ၿပီးမေနနိုင္။ သူတို့အေျပာအရ သြားမည့္ေနရာ ေရာက္ၿပီဟုေၿပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ခေလးတို့အေဖက ဦးစြာဆင္းလိုက္သည္။ ခေလးႏွင့္အေမၿဖစ္သူက လူေတြၾကားထဲ တိုး၍မဆင္းနိုင္ခ်ိန္ ရထားက တံခါးပိတ္သြားေတာ့ တကယ့္ၿပႆနာ။ မွန္တံခါးကိုၾကည့္ၿပီး ခေလးေတြက ေအာ္ဟစ္ငိုၾက။ ပလက္ေဖါင္းေရာက္သြားေသာအေဖၿဖစ္သူက ရထားေၿပးလမ္းတေလ်ွာက္ လိုက္ေၿပးႏွင့္။

ရထားေပၚမွာ ေမးလာေသာ သူေတြကို မည္သို့မွ်မေၿပာၿပတတ္။ သို့ေသာ္လည္း ေဘးနားမွ လူေတြက ေရွ့ဘူတာမွာဆင္းခိုင္းၿပီး ၿပန္၍သြားမည့္ရထားႏွင့္လိုက္သြားရန္ လက္ဟန္ေၿခဟန္ၿဖင့္ ေၿပာျပၿပီး ဆင္းေစခိုင္းသည္။ သူတို့က ၿပန္ၿပီးလိုက္လာေသာအခါ ဘူတာမွာ ခေလးအေဖကိုမေတြ့ေတာ့။

သည္လိုႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို့အခန္းကိုလာၿပီး အကူအညီေတာင္းေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ သို့ဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္က စံုေထာက္ဦးစံရွားလုပ္ရေအာင္ အေမရိကမွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေရေရလည္လည္ လူပါးမဝါးေသး၊သို႔ေပမယ့္ အေၾကာင္းမဟုတ္။

နယူးေယာက္ၿမိဳ့ၾကီးမွာ လူေပ်ာက္ရွာဖို့ အကူအညီေတာင္းသူက ေတာင္းၿပီဆိုမွေတာ့ အၾကီးေကာင္ကို လက္ဆြဲေခၚလာသည္။ သည္ေကာင္က သူ႔အေဖက မိုးေရထဲမွာ သြားခ်င္္သြားေနမည္မို့ဆိုကာ အေႏြးထည္ေလးတထည္ေတာင္ သူ့အေဖအတြက္ယူခဲ့ေသးသည္။ အိမ္ခန္းမွာ သူတို့ေလးေတြ ငိုေနတာကိုထိုင္ၾကည့္ေနမဲ့အစား ဘာဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ ထ၍လာတာကိုက သဘာဝက်ေနသည္ဘဲမို့ လူေပ်ာက္ရွာပံုေတာ္လုပ္ရန္ ထြက္လာခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။

သူတို့ခ်င္းလူအုပ္ကြဲတာ ၂နာရီေလာက္ကတည္းကဆိုလ်ွင္ ခုဆို၆နာရီရွိၿပီမို့ စိုးရိမ္ေရမွတ္ကိုလည္း ၿပေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကား အန္ဂ်ီအိုေတြကိုလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ေနသူၿဖစ္သည္။ ထို့ေၾကာင့္သူတို့မရွာလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ရွာမည္ဆိုေသာ သေဘာႏွင့္ ထြက္လာၿခင္းလည္းၿဖစ္သည္။

မိုးကလည္းရြာေနသည္။ နယူးေယာက္ၿမိဳ့မွာ မိုးကရြာတတ္သည္။ ေနကသိပ္ပူတာမဟုတ္။ ေဆာင္းဖက္ဆိုလွ်င္ ဆီးႏွင္းေတြက ေၿခသလံုးေလာက္ကို ဖံုးသည္။ သည္ေန့က မိုးရြာေသာေန့မို့ အၾကီးေကာင္က သူ့အေဖအတြက္ စိုးရိမ္သည္မွာလည္း မွန္ေနသည္၊

ကံအားေလွ်ာ္စြာ ေၿမေအာက္ရထား ဘူတာနားကိုေရာက္လုဆဲဆဲ ခေလးေတြရဲ့အေဖကို ေတြ႕သည္။ အကယ္၍ မေတြ႔ဘဲသာ ေၿမေအာက္ထဲကို ဝင္ၿပီးသြားၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို့ႏွစ္ေယာက္ကိုပင္ ထပ္၍ လူေပ်ာက္ရွာရမည့္ကိန္း ၿဖစ္သြားမည္။ ဘယ္မွာဆင္းမွန္းမသိ ေၿပာသည့္ေနရာက တမ်ိဳးၿဖစ္ေနသည္ကိုက ရွာရခက္ေနၿခင္းေလ။ သူ႔ကေလးေတြရထားေပၚမွာ ပါသြားသည္ႏွင့္ ဘူတာမွာရွိေသာ ရဲကို အကူုအညီေတာင္းသည္။ ရဲေတြက ဖံုးေတြဆက္ေပးၾကသည္။ ထိုင္ခိုင္းထားသည္။

ေနာက္မွ ၿပန္ေတာ့မည္ဆိုကာ အိမ္လိပ္စာေပးၿပီးလာခဲ့ၿခင္းဟု ေၿပာၿပသည္။ မေတြ႔ရင္လဲ ဘာမွမလုပ္တတ္ဆိုေတာ့ ယခုကဲ့သို့ ၿပန္လာခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။

စင္စစ္အားၿဖင့္ သူတို့ေတြက ကြၽန္ေတာ့ဖံုးနံပါတ္ကိုလည္းမယူထား။ ယင္းဖံုးႏွင့္သူတို့ ဆက္သြယ္ေၿပာေနသည္ဘဲ။ ေရာက္သည့္ေန့မွာ သူတို့ထိုင္းနိုင္ငံကိုဆက္ေတာ့ သူတို့ကိုကံေကာင္းသည္ဟု ေၿပာသံၾကားရေသးသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဖံုးနံပါတ္မ်ား မည္သ္ုိ့အေရးၾကီးေၾကာင္းေၿပာၿပရသည္။ အိမ္လိပ္စာ ကိုမွတ္ထားဖို့ေၿပာၿပရသည္။

ေလဆိပ္မွာေတြ႔ခဲ့ေသာ အေမရိကေကာင္မေလးႏွင့္ ဤမိသားစုတို့ ၿပႆနာက အကူအညီ ဆိုေသာၿပသနာၿဖစ္သည္။ လူလြတ္၊ အလုပ္လက္မဲ့ ဆိုလွ်င္ လာၿပီးကူညီေပးလို့ရသည္။

သို့မဟုတ္က အလုပ္႐ႈပ္ခံ၊ အလုပ္အျပဳတ္ခံၿပီး မည္သူမွ် ကူညီရန္လာၾကမည္မဟုတ္။ အန္ဂ်ီအိုက တာဝန္ရွိပါလ်က္ႏွင့္ မကူညီနိုင္ၿခင္းေၾကာင့္ သည္လိုၿပႆနာေတြ ေပၚေပါက္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ အလုပ္ၿပဳတ္သြားလွ်င္ဆိုေသာ ၿပသနာမွာ နဲနဲေနာေနာမဟုတ္။

အေမရိကနိုင္ငံမွာ တေနရာႏွင့္တေနရာမတူၾက။ တခ်ိဳ့မွာ ၄လ၊ တခ်ိဳ့မွာ ၆လ အိမ္လခကို အမ္ဂ်ီအိုမွ ေပးသည္ဟုဆိုသည္။ မည္သို့ပင္ဆိုေစ နယူးေယာက္မွာ ၄ လ ေထာက္ပံ့ေငြ ရရွိေသာသူမ်ားမွာ
ၿဖစ္သလိုရုန္းကန္ဖို့ ၾကိဳးစားရသည္။ ပထမ ၁လမွာ လူမူေရးကဒ္၊ အစားအေသာက္ကဒ္၊ အလုပ္လုပ္ခြင့္ကဒ္ တို႔ကိုေစာင့္ဆိုင္းေနသည္ႏွင့္ပင္ ၂ လေလာက္အခ်ိန္ကုန္သြားသည္။

ေနာက္ ၁လ မွာ အလုပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရေအာင္ၾကိဳးစားရွာေဖြရေတာ့မည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အန္ဂ်ီအို က မေပးလွွ်င္ ေနေရးထိုင္ေရးၿပသနာကစလာေတာ့မည္ျဖစ္သည္။

ဘာသာစကား မတတ္လွ်င္ စက္ရံုေတြမွာ ရနိုင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ပင္ပန္းသည္။ မနက္၅ နာရီကပင္ အိပ္ရာမွထ၍ ေၿမေအာက္ရထားႏွင့္သြားရသည္။ ည ၈ နာရီ အိမ္ခန္းၿပန္ေရာက္သည္။ ဤသည္မွာ
ေန့စဥ္ၿဖစ္သည္။ ယင္းအလုပ္မွ လစာသည္ ၁ေထာင္ေက်ာ္ရလွ်င္ အိမ္လခ ၅ဝဝ၊ မီးရထားကဒ္ႏွင့္ အၿခားဗါဟီရသံုးေငြႏွင့္ဆိုလွ်င္ ေဒၚလာ၃ဝဝ၊ က်န္သည့္ေဒၚလာ၂ဝဝကိုေတာ့ စုေပေတာ့ဟုေၿပာရေတာ့မည္။ စားေသာက္စရိတ္က မကုန္ေသး။ ကဒ္ႏွင့္ ဝယ္စားလို့ရေနသည္။

အၿခားဗါဟီရသံုးေငြဆိုသည္မွာ ေလယာဥ္ခကို ၿပန္ဆပ္ရသည့္အတြက္ ၃၆ ေဒၚလာ။ အဝတ္ေလွ်ာ္ခ။ ေဆးလိပ္ၾကိဳက္သူမ်ား၊ ဘီယာၾကိဳက္သူမ်ား ဆိုက ေလ်ာ့ေၿပာလွ်င္ပင္ ၁ဝဝ-ေက်ာ္၂ဝဝ ရွိေပလိမ့္မည္။

ယင္းေၾကာင့္ အိမ္လခကိုေပးနိုင္ရန္ အန္ဂ်ီအိုမွ ေထာက္ပံ့ေနစဥ္ကာလအတြင္း စေပၚေပးၿပီးငွါးနိုင္မည့္အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ စုေဆာင္းထားရန္လိုသည္။

လူပ်ိဳလူလြတ္ ေယာက္်ားကေလးမ်ားဆိုလွ်င္ ၁၂ဝဝ ေဒၚလာေပးရေသာအိမ္ခန္းကို လူ ၃ေယာက္ေပါင္းၿပီး စု၍ေနတတ္ၾကသည္လည္းရွိသည္။ ဤသည္မွာ အလုပ္တခုတည္း တခ်ိန္တည္းတြင္ လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ားဆိုက ေတာ္ေသးသည္။ အလုပ္မတူၾကလွ်င္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ စကားေၿပာဖို့အေရး စေန၊တနဂၤေႏြ ေစာင့္ရေသးသည္။

အလုပ္အားရက္ဆိုလွ်င္ ယင္းေန့မ်ားသာ ၿဖစ္သည္မို့ နိုင္ငံေရးအခမ္းအနား၊ ဥပုဒ္ေန႔ ဥပုဒ္ေစာင့္ျခင္းမ်ားကို ယင္းေန့တြင္သာ လုပ္ၾကရသည္။ နိုင္ငံေရးသမားမ်ားအဖို႔ နိုင္ငံေရးအခမ္းအနား ျပဳလုပ္ခြင့္ ဆံုးရွုံးေသာနိုင္ငံၿဖစ္သည္။ ဝမ္းနည္းၿပီးၾကိတ္ငိုရံုမွ တပါး အၿခားမည္သို့မွ်မတတ္နိုင္။

အၿခားေန့မ်ားတြင္ အလုပ္မွလြဲ၍ မည္သည့္ကိစၥမွ မလုပ္ႏိုင္။ ဖံုးဆက္လွ်င္ ေန့ခင္းခ်ိန္ဆက္ရန္မလြယ္လွ။ ဖုန္းကဒ္ကို မိနစ္ႏွင့္ဝယ္ထားရေသာေၾကာင့္ ည ၉ နာရီေက်ာ္မွ ဖံုးဆက္ရန္ အဆင္ေျပသည္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ တို့မွာ အေမရိကတနိုင္ငံလုံးကို လြပ္လြပ္စြာဆက္လို့ရသည္။ မိနစ္မကုန္။ ၁ မိနစ္ကို တေဒၚလာႏႈန္းႏွင့္ ဝယ္ထားရေသာ ဖံုးမ်ိဳးရွိရာ အျခားအခ်ိန္မ်ားတြင္ ဘယ္သူဘဲဆက္ဆက္ လက္ခံေၿပာလိုက္သည္ႏွင့္ ကုန္ၿပီ။

သည္ေတာ့ ေန့ခင္းဖက္မဆက္ျဖစ္။ ဒါ့အျပင္ အလုပ္ခြင္ေတြမွာဆို ဖံုးဆက္ခြင့္မရွိ။ ပိတ္သာထား။

တခ်ိဳ့က ၂လေလာက္ေနၿပီး မိမိတို့ႏွင့္ ရင္းႏွီးသူမ်ားရွိရာ ေၿပာင္းေရႊ႕ၾကသည္။ အလုပ္မရွိေသာၿမိဳ႔ေတြ၊ေနရာေတြက အလုပ္ရွိေနရာသို႔ ေၿပာင္းေရြၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။

နယ္ေတြမွာဆိုလွ်င္ ကားေမာင္းတတ္မွၿဖစ္မည္။ ကားလိုင္စင္ကလြယ္သည္။ တပ္ကဆပ္ျပည္နယ္မွာ ရွိေသာ ႏြားသားစက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ ကရင္ေကာင္ေလးမွာ ကားဝယ္လိုက္ၿပီဟုေၿပာသည္။ တႏွစ္ေတာင္မၿပည့္ေသးေခ်။ ယင္းၿမိဳ့မွာ အိမ္လခ ေစ်းခ်ိဳသည္။

အခန္းႏွစ္ခန္းကို ၄ဝဝ ေက်ာ္မွ်ေပးရရာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးအဆင္ေၿပသည္။ မနက္ကို မိန္းမကမနက္ ၅ နာရီ အလုပ္သြား ၁၂ နာရီ အိမ္ၿပန္၊ အလုပ္ဆင္းၿပီး ေယာက်္ားက ညေန ၃ နာရီသြား၊ ည ၁၁ နာရီမွ အိမ္ၿပန္၊ ခုေတာ့ကားေလးတစီး ရွိေနၿပီ။ ကားဝယ္သည္ဆိုတာကမဆန္း၊ လူတိုင္းလိုလို ဝယ္နိုင္ၾကသည္။ အလုပ္က အဆင္ေၿပဖို့သာ အေရးၾကီးသည္။

နယူးေယာက္မွ ၆ နာရီခန့္သြားရေသာ ယူတီကာ ၿမိဳ့မွာဆိုလွ်င္ အေပၚထပ္ ၃ခန္း၊ ေအာက္ထပ္ခန္း ၃ ခန္း ပါ အိမ္ေစ်းက ေဒၚလာ ၃ေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ႏွင့္ ၀ယ္ယူႏိုင္သည္။ ယင္းၿမိဳ့မွာ ၿမန္မာအေရအတြက္ ၁ေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ ရွိသည္ဟုဆိုၾကသည္။ ယခုုအခ်ိန္မွာ အလုပ္ရွားေနေသာၿမိဳ့ၿဖစ္သည္။ နယူးေယာက္ၿမိဳ့မွာေတာ့ အိမ္ေစ်းက ၃ သိန္းမွ ၅ သိန္းေက်ာ္ ခန့္ရွိသည္။

နို့စို့အရြယ္ကေလးငယ္ ရွိသူမ်ားေရာ၊ ေက်ာင္းေနရြယ္ ကေလးရွိသူမ်ားကိုပါ အန္ဂ်ီအိုမွ ေက်ာင္္းလခမ်ားကို အားလံုးစီစဥ္ေပးရာ ကေလးေတြအတြက္မူ ဘာမွ စီစဥ္စရာ စိုးရိမ္စရာ မလိုလွပါ။ အသက္ ၆၅ ႏွစ္ေက်ာ္သူမ်ား၊ က်န္းမာေရးမေကာင္းသူမ်ားအတြက္ဆိုလွ်င္ အေမရိကန္အစိုးရမွ အားလံုးကို လိိုုေလေသးမရွိ ေနေရးထိုင္ေရး ထမင္းခ်က္္ကအစ စီစဥ္ေပးထားတတ္သည္။ သို့ေသာ္ ယင္းကိစၥမ်ားကို လိုက္ပါေဆာင္ရြက္ေပးဖို့ လူလိုသည္။

သူငယ္ခ်င္းမရွိ၊ မိတ္ေဆြမရွိ စကားမတတ္၍ ထိုင္ငိုေသာ ကေလးမေတြရဲ့သတင္းကို ၾကားဖူးသည္။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္အားကိုယ္သာကိုးေလေတာ့။ သက္ဆိုင္ရာ အစားအေသာက္ဝယ္ရန္ကဒ္၊ အိုင္ဒီကဒ္၊ ဆိုရွယ္ကဒ္၊ အလုပ္လုပ္ခြင့္ ကဒ္မ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ထိမ္းသိမ္းထားရမည္။ ေပ်ာက္သြားလွ်င္ အန္ဂ်ီအိုက ဘာမွ်မလုပ္ေပးေတာ့။ ဒီၾကားထဲ ေငြကုန္ရလိမ့္မည္။

ကြန္ၿပဴတာ ဝဘ္ဒီဇိုင္းပညာရပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ တတ္ေျမာက္ကြၽမ္းကြၽင္သူမ်ား ဆိုလွ်င္ေတာ့ နယူးေယာက္ၿမိဳ့မွာသာ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ရရွိနိုင္သည္။ ၿမန္မာစာရိုက္တတ္႐ံု၊ အဂၤလိပ္စာ႐ိုက္တတ္႐ံု အဆင့္ေလာက္ႏွင့္ အလုပ္ေကာင္းရရန္ မလြယ္။

အေရးၾကီးသည္မွာ ၄ လအတြင္း အိမ္လခကို စေပၚေပးၿပီး ငွါးနိုင္ရန္ႏွင့္ ၂ လမွ် မိမိေရာက္ရာျမိဳ႔တြင္ ေနၿပီးသည္ႏွင့္ ယင္းေနရာမွာ ဆက္လက္ရပ္တည္ဖို႔ မိမိအတြက္ျဖစ္ႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္ စဥ္းစားရန္လိုသည္။

သို့မဟုတ္က အၿခားၿပည္နယ္သို့ေၿပာင္းရန္ စီစဥ္ရေပလိမ့္မည္။ ျမိဳ႕ၾကီးသို့မေၿပာင္းလာခင္ ကားေမာင္းလိုင္စင္ကိစၥကို အၿပီးသတ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ဖို့လည္းလိုသည္။ အေမာင္းသင္ လိုင္စင္ ရရုံႏွင့္ ၿမိဳ့ၾကီးေပၚသို့လာရန္ စိတ္မကူးမိဖို့အေရးၾကီးသည္။

ဒုတိယအခ်က္အေနၿဖင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားကို ေၿပာတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္လာဖို့ေတာ့လိုသည္။ တလံုးမွ မတတ္လွ်င္ မလြယ္လွပါ။

ဒုကၡသည္မ်ား အေမရိကားဆိုျပီး ထင္တလံုးနဲ႔ေတာ့ မလာခဲ့ၾကဖို႔ေတာ့ လိုသည္။
ခိုင္ေအာင္ေက်ာ္( စစ္ေတြ )